Όλα είναι δρόμος ένα Podcast για το τρέξιμο με τον Γιώργο Σαββίδη και σε αυτό το πρώτο επεισόδιο θα πούμε λίγα λόγια για τον ερασιτέχνη δρομέα που βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο. Είμαι ένα απλός ερασιτέχνης αθλητής που απλά ερωτεύτηκα το χόμπι μου, το λάτρεψα και μου άλλαξε όλες μου τις συνήθειες και γενικά όλη μου τη ζωή. Μέσα από την εμπειρία που έχω αποκομίσει όλα αυτά τα χρόνια τρέχοντας ως ερασιτέχνης δρομέας σε διάφορους αγώνες τόσο σε Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, θα αναλύσω διάφορα θέματα, θα αναπτύξω κάποιες από τις ιδέες μου, τις γνώσεις μου και την φιλοσοφία μου για το τρέξιμο, θα περιγράψω κάποιους από τους αγώνες που έχω συμμετάσχει και μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, διάφορα πράγματα που έχω ανακαλύψει διαβάζοντας αρκετά, αλλά το κυριότερο πιστεύω θα είναι να μπορέσω να φιλοξενήσω στο Podcast αυτό, διάφορους επαγγελματίες που ασχολούνται είτε άμεσα με το δρομικό κίνημα είτε έμμεσα βρίσκονται γύρω από αυτό.
Γεια χαρά σε όλους σας!
Να’ μαστε λοιπόν εδώ συντροφιά μέσα από ένα Podcast για το τρέξιμο, το πρώτο μου σε αυτό το νέο μου ξεκίνημα και τελικά όπως μου φαίνεται δείχνει να είναι πολύ πιο δύσκολο από ότι το φανταζόμουνα.
Εξ αρχής είχα κάποια πράγματα στο μυαλό μου για να ξεκινήσω, αλλά σιγά σιγά και όσο πλησίαζε η ώρα γιανα αρχίσω αυτή την πρώτη μου εγγραφή, όλο και πιο πολλά μαζεύονταν στο μυαλό μου και όλο πιο περίπλοκα μου έδειχναν. Και αυτό διότι έχω τόσα πολλά να πω που δεν ξέρω από που να ξεκινήσω.
Πιο λογικό θα ήτανε βέβαια σε αυτό το πρώτο μου podcast να αναφέρω λίγα πράγματα για εμένα, τον λόγο για τον οποίο το κάνω αυτό και το τι να περιμένετε στο μέλλον μέσα από αυτές τις εκπομπές.
Δεν ξέρω βέβαια πως ακούγομαι σε εσάς, εννοώντας αν με νιώθετε λιγάκι σφιγμένο ή μαγκωμένο, αλλά πρώτο επεισόδιο είναι αυτό, θέλω τη κατανόηση σας και να με δικαιολογήσετε αλλά σας υπόσχομαι στο μέλλον που θα αποκομίσω περισσότερη εμπειρία και θα έχω καλύτερη ροή να γίνω και εγώ ακόμα πιο άνετος και πιο αυθόρμητος.
Όλα είναι δρόμος λοιπόν, αυτό είναι το όνομα αυτού του νέου Podcast και εύχομαι να σας κρατάει συντροφιά από εδώ και πέρα και να μπορέσουμε να ανταλλάξουμε απόψεις, ιδέες και να επωφεληθούμε όλοι εμείς οι ερασιτέχνες δρομείς που μάλιστα τον τελευταίο καιρό και πιστεύω λόγω κάποιων συγκυριών, που θα αναλύσω παρακάτω, γινόμαστε ολοένα και περισσότεροι.
Όλα είναι δρόμος για τον απλούστατο λόγο πως όλοι εμείς οι ερασιτέχνες δρομείς γράφουμε αμέτρητα χιλιόμετρα στους δρόμους, αφού εκεί κατά βάση γίνονται σχεδόν όλοι οι αγώνες και σχεδόν όλες μας οι προπονήσεις, εκτός ελαχίστων βέβαια εξαιρέσεων, αφού κάποιοι όπως και εγώ μερικές τις κάνω και σε στίβο ή σε διάδρομο αναλόγως του καιρού. Έτσι λοιπόν βγήκε και το όνομα αυτού του Podcast και ομοίως για τον ίδιο λόγο δημιουργήθηκε και το Logo του Podcast. Ένας δρομέας να τρέχει στον δρόμο.
Τώρα για το μέλλον και τι να περιμένετε από εδώ μέσα; Θα προσπαθήσω μέσα από την εμπειρία που έχω αποκομίσει όλα αυτά τα χρόνια τρέχοντας ως ερασιτέχνης δρομέας σε διάφορους αγώνες τόσο σε Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, περισσότερο μεγάλων αποστάσεων, να φέρω στην επιφάνεια διάφορα θέματα που πιστεύω θα είχανε ενδιαφέρον να αναλύσω, να αναπτύξω κάποιες από τις ιδέες μου, τις γνώσεις μου και την φιλοσοφία μου για το τρέξιμο, να περιγράψω κάποιους από τους αγώνες που έχω συμμετάσχει και μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, διάφορα πράγματα που έχω ανακαλύψει διαβάζοντας αρκετά, αλλά το κυριότερο πιστεύω θα είναι να μπορέσω να φιλοξενήσω στο Podcastαυτό, διάφορους επαγγελματίες που ασχολούνται είτε άμεσα με το δρομικό κίνημα είτε έμμεσα βρίσκονται γύρω από αυτό. Για παράδειγμα θα προσπαθήσω να φιλοξενήσω, προπονητές, ερασιτέχνες δρομείς με μεγαλύτερη εμπειρία, φυσιοθεραπευτές,κάποιους γιατρούς ιδιαίτερα ορθοπεδικούς να μιλήσουμε για τα δικά μας θέματα που είναι και πολλά!
Σας είπα πάντως στην αρχή ότι έχω τόσα πολλά να πω και δεν ξέρω από που να ξεκινήσω και είδατε πως είχα δίκιο, αφού τόση ώρα μιλάω και ούτε καν σας συστήθηκα!
Λέγομαι Γιώργος Σαββίδης είμαι 49 ετών αφού γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη στις 03/06/1972
Τελευταία χρόνια θα έλεγα ότι έχω δύο ζωές, αφού τις περισσότερες μέρες της εβδομάδας της περνάω στο εξωτερικό όπου και εργάζομαι και τα Σαββατοκύριακα στην Θεσσαλονίκη όπου έχω την οικογένεια μου. Αγαπημένο μου μέρος δεν είναι άλλο από την παραλία Θεσσαλονίκης, εκεί που κάνω κάθε Κυριακή και όλα μου τα Longrun.
Με το δρομικό κίνημα ή αλλιώς τρέξιμο, ασχολούμαι τα τελευταία 8 χρόνια πάντα ερασιτεχνικά, όμως πιο επαγγελματικά, με καλύτερη προσέγγιση και υπό την καθοδήγηση προπονητή τα τελευταία 4 χρόνια. Αμέτρητες προπονήσεις πλέον, πιο προσεγμένες και πιο επικεντρωμένες σε εμένα, στον τρόπο που τρέχω και στους στόχους που έχω βάλει, πολλοί αγώνες που έχω συμμετάσχει, όλα αυτά με έχουν κάνει να αλλάξω δραματικά τόσο τον τρόπο ζωής μου, από το πως αντιδράω, το πως σκέφτομαι όσο και γενικά πως φιλοσοφώ τα πράγματα και πως βλέπω την ίδια την ζωή. Μπορεί να ακούγεται κάπως αλλά οι περισσότεροι πιστεύω με καταλαβαίνετε,
Απλά εκεί που κάποτε ήμουν ένα απλός θεατής τελικά έγινα λάτρης του δρομικού κινήματος.Μπορεί στην Ελλάδα να είναι σχετικά στα σπάργανα, αλλά αναπτύσσεται με γεωμετρική πρόοδο, αφού όλο και περισσότεροι άνθρωποι ασχολούνται πλέον με αυτό. Στα πάρκα, στις παραλίες, στα βουνά, οι ερασιτέχνες δρομείς αυξάνονται με εντυπωσιακούς ρυθμούς. Συνήθεια που στο εξωτερικό και ειδικά στην Αμερική και την Αγγλία ξεκίνησε καμιά πενηνταριά χρόνια νωρίτερα.
Επίσης και ο αθλητικός τουρισμός στην Ελλάδα ολοένα και αυξάνεται αφού σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακοδιοργανώνεται και ένας αγώνας με αποτέλεσμα αθλητές από όλη τη χώρα να οργανώνουν τη συμμετοχή και κατ’ επέκταση την εκδρομή σε μια γειτονική ή και μακρινή περιοχή άγνωστη μέχρι πρότινος στο ευρύτερο κοινό.
Νέοι αγώνες κάνουν κάθε χρόνο την εμφάνιση τους, άλλοι με ιστορικό χαρακτήρα, άλλοι με αθλητικό και κάποιοι άλλοι καθαρά για τουριστικούς λόγους και ανάδειξη των περιοχών. Άλλωστε πολλοί από εμάς, με αφορμή τη συμμετοχή μας σε κάποιον αγώνα, βουνού ή ασφάλτου επισκεφτήκαμε μια περιοχή την οποία δεν είχαμε καν ακουστά.
Προσωπικά πιστεύω ότι λόγω της ιστορικότητας του τόπου μας και του ειδικού χαρακτήρα που έχουν οι περισσότεροι αγώνες ειδικά αυτοί των υπερ-αποστάσεων μπορούμε να γίνουμε ένας από τους πιο σημαντικούς παγκόσμιους δρομικούς προορισμούς και άλλοι αγώνες πέραν του Σπάρταθλου να αποκτήσουν μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα και να γίνουν αγώνες σταθμοί στο παγκόσμιο στερέωμα.
Όσο βέβαια αυξάνονται οι ερασιτέχνες δρομείς έτσι παράλληλα με το δρομικό κίνημα, έχει στηθεί και μια ολόκληρη βιομηχανία προϊόντων και υπηρεσιών. Διοργανώσεις, ξενοδοχεία, γυμναστήρια, προπονητές, διατροφολόγοι, φυσιοθεραπευτές, μετάλλια, μπλουζάκια, και άλλα αμέτρητα προϊόντα όπως παπούτσια, ένδυση, ρολόγια, γυαλιά, φακούς κεφαλής, όργανα αποθεραπείας, συμπληρώματα διατροφής και αξεσουάρ. Αν δει κανείς τους αριθμούς των συμμετοχών στους διάφορους αγώνες ολοένα και αυξάνεται, ενώ ειδικά μετά την πανδημία του COVID-19 όλο και περισσότεροι άνθρωποι ασχολήθηκαν με το τρέξιμο.
Πλέον όλοι έχουμε στον κύκλο μας έστω και έναν δρομέα και όπως και εγώ πολλές φορές με πολύ χαρά μάλιστα καλούμαι να “ανακριθώ” από τους φίλους μου αναφέροντας κάποιες από τις εμπειρίες μου σε αγώνες που έχω τρέξει ειδικά αυτών των μεγάλων αποστάσεων. Άλλες φορές μάλιστα απαντάω σε ερωτήματα όπως από πότε ξεκίνησα να τρέχω, τι ήταν αυτό που με ώθησε σε αυτό, αν έχω προπονητή, αν κουράζομαι, τι συναισθήματα νιώθω, ποια είναι η διατροφή μου, αλλά περισσότερο μου αρέσει να απαντάω λέγοντας «Μη με ρωτάς γιατί τρέχω. Να αναρωτηθείς γιατί εσύ δεν τρέχεις ακόμα….»
Μην φανταστείτε βέβαια ότι εγώ τα ξέρω όλα ή ότι κάποιος ειδήμων επί του θέματος, για αυτό άλλωστε θα φροντίσω από εδώ μέσα να περάσουν και επαγγελματίες του είδους, όπως όμως οι περισσότεροι από εσάς, έτσι και εγώ ακόμα «ψάχνομαι» για το πώς θα κατέβω σε έναν αγώνα, τι διατροφή θα κάνω πριν και κατά την διάρκεια και γενικά ακόμα μαθαίνω, χωρίς όμως βέβαια να αποκλίνω και πολύ από τις βασικές μου αρχές, απλά κάποια καινούρια tipsή τίποτα ενδιαφέρουσες ιδέες μου αρέσει να τις δοκιμάζω. Κάθε μέρα μαθαίνω και μου αρέσει να ακούω και να διαβάζω.
Είμαι ένα απλός ερασιτέχνης αθλητής που απλά ερωτεύτηκα το χόμπι μου, το λάτρεψα και μου άλλαξε όλες μου τις συνήθειες. Μπορεί βέβαια να τρέχω τα τελευταία 8 χρόνια, με τον αθλητισμό όμως είχα πολύ στενή επαφή από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου.
Από μικρός έπαιζα ποδόσφαιρο, ερασιτεχνικά σε ομάδες και αλάνες της Θεσσαλονίκης. Γδαρμένα πόδια, πρησμένοι αστράγαλοι, μπαταρισμένα χέρια ήταν μια συνηθισμένη εικόνα για εμένα, φυσικό επακόλουθο βέβαια του γεγονότος ότι όλα τα γήπεδα τότε ήταν με σκληρό χώμα και χαλίκι.
Ωραίες εποχές όπου κυριαρχούσε περισσότερο η παιδική αθωότητα με αυτοσχέδια πρωταθλήματα και αγώνες στις διάφορες αλάνες ανάμεσα στις γειτονιές της πόλης. Αλήθεια ποιος δεν θυμάται εκφράσεις τύπου «Θα παίζω μπαγκότερμα», «Στα 3 κόρνερ πέναλτι», «Τα ξερόμυτα δεν μετράνε»; Αλήθεια ποιος δεν έχει παίξει μπάλα με πατημένο κουτάκι από αναψυκτικό; Ποιος δεν θα ξεχάσει ότι ο κάτοχος της μπάλας έβαζε και τους κανόνες και έφτιαχνε και τις ομάδες ή το ότι αναγκαζόμασταν πολλές φορές να βγάζουμε τις μπάλες κάτω από τα αμάξια; Τα τέρματα που φτιάχναμε με τις φόρμες μας ή τα νοητά οριζόντια δοκάρια που συνήθως ήτανε ανάλογα με το μπόι αυτού που έπαιζε τερματοφύλακας;
Εκείνη την εποχή θυμάμαι ότι οι ομάδες μας ψάχνανε στις αλάνες και μας δίνανε φόρμες και παπούτσια για να μας δελεάσουν να γραφτούμε κάπου. Άκρως αντίθετα με ότι συμβαίνει πλέον στις μέρες μας που η συνδρομή είναι απαραίτητη για κάποιον για να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο.
Μπαλίτσα έπαιζα μέχρι τα 43 μου είτε ερασιτεχνικά και πάλι σε κάποιες ομάδες με τελευταία μου την ομάδα του Πέπλου στον Έβρο, είτε σε 5×5 με φίλους. Αν και γενικά φοβάμαι λιγάκι τους τραυματισμούς, αν μου δοθεί καμιά ευκαιρία για κανά 5×5 δεν λέω όχι. Το τένις μου άρεσε ιδιαίτερα και έκανα και κάποια μαθήματα. Ακόμα παίζω αν βρω κανά φιλαράκι και λίγο ελεύθερο χρόνο. Μπάσκετ έπαιζα μικρός πολύ με τις παρέες μουκαι για ένα διάστημα και σε ομάδα όπου με λέγανε μάλιστα και «ο χεράς» λόγω του ότι ήμουν σχετικά εύστοχος στα σουτ. Το Πινγκ-πονγκ μου άρεσε ιδιαίτερα και το γνώρισα στο κατηχητικό που πήγαινα με τους φίλους μου, στην Αγία Μαρίνα στην Άνω Τούμπα Θεσσαλονίκης όπου και μεγάλωσα και μάλιστα θυμάμαι πως ήμουν πολύ καλός και συμμετείχα και σε κάποια «αυτοσχέδια» τουρνουά.
Όσον αφορά τον αθλητισμό να μην παραλείψω να πω και για την μεγάλη μου αγάπη που ξεκίνησε στις 03 Ιουνίου του 2004 το insports.gr. Το κυριότερο και μεγαλύτερο από τα πολλά αργότερα στοιχηματικά-ενημερωτικά websiteπου είχα στην κατοχή μου. Το συγκεκριμένο σάϊτ ξεκίνησε από το μηδέν με τους κολλητούς μου που ανέλαβαν διάφορα κομμάτια, πολλούς συνεργάτες, πολύ δουλειά, πολλά ξενύχτια, κόπο και αγάπη. Έφτασε να είναι από τα μεγαλύτερα στην Ελλάδα, με την μεγαλύτερη αθλητική βάση δεδομένων, με πολλές συνεργασίες με ομάδες, οργανισμούς και άλλα σάϊτ σε Ελλάδα και εξωτερικό. Με κράτησε απασχολημένο και τους χιλιάδες αναγνώσετς συντροφιά μέχρι και τις 31/12/2017 όπου μετά από 13 χρόνια και λόγω διαφόρων καταστάσεων αναγκαστήκαμε να βάλουμε τίτλους τέλους.
Στην ζωή τα πράγματα ποτέ δεν παραμένουνε ίδια και πάντα αλλάζουνε. Προσωπικά είμαι πολυάσχολος άνθρωπος και κάθε φορά καταπιάνομαι με διάφορα, είμαι όμως και ιδιαίτερα προσαρμοστικός στα νέα δεδομένα και τις προκλήσεις που καλούμαι να αντιμετωπίσω κάθε φορά. Θεωρώ πως θα πρέπει πάντα μα πάντα να κοιτάμε τα δεδομένα και εκεί στα νέα δεδομένα να βάζουμε τον εαυτό μας και να είμαστε αισιόδοξοι και όχι καρμοίρηδες και γκρινιάρηδες. Διότι όπως στρώσεις έτσι θα κοιμηθείς και ότι γυμνάσεις αυτό θα καρπωθείς. Όπως ακριβώς πάμε στο γυμναστήριο και γυμνάζουμε δικεφάλους, στήθος και αναλόγως έχουμε βελτίωση, έτσι είναι ο άνθρωπος. Γυμνάζεις γκρίνια, απαισιοδοξία, κακία, αυτά θα καρπωθείς και στην ζωή. Νιώθω και προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα θετικά και το ποτήρι μισογέματο, αλλά την ίδια στιγμή στο θέμα των γνώσεων και της προσωπικής μου εξέλιξης, αφήνω αυτό το ποτήρι συνεχώς άδειο, ώστε να έχει χώρο κάθε φορά να γεμίζει και λίγο. Σπάνια θα με ακούσει κάποιος να γκρινιάζω. Θεωρώ τον εαυτό μου κοινωνικό και μου αρέσει ιδιαίτερα να δίνω και να ευχαριστώ τους άλλους.
Στα γενικά θα έλεγα πως πρέπει πάντα να κοιτάμε το μέλλον με αισιοδοξία, γιατί θεωρώ πως το μέλλον είναι καλύτερο και εκεί πρέπει να εστιάζουμε. Διότι χωρίς μέλλον και χωρίς εξέλιξη ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει και εκεί του αρέζει να εστιάζει… στο μέλλον. Για αυτό άλλωστε και η ανθρωπότητα μόνο βήματα μπροστά κάνει. Νέες ανακαλύψεις, νέες προκλήσεις, νέα δεδομένα. Όλο κάτι νέο ανακαλύπτουμε, όλο και κάτι νέο μπαίνει στην ζωή μας και όλο και κάτι νέο συναντάμε που πολλές φορές εξαρτόμαστε από αυτό. Σκεφτείτε επίσης τι ευχές κάνουμε πάνω-κάτω κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς. Σχεδόν πάντα λέμε να φύγει ο παλιός ο χρόνος να πάει στα τσακίδια μπας και ο καινούριοςπου θα έρθει να είναι καλύτερος, αλλά την επόμενη χρονιά πάλι την ίδια ευχή κάνουμε.
Προσωπικά μπορεί να είμαι του προγράμματος και της σταθερότητας αλλά από την άλλη μου αρέσουν οι προκλήσεις, οι εντάσεις, να ανακαλύπτω νέα πράγματα στον εαυτό μου αλλά και να φτάνω στα «φυσιολογικά» μου όρια. Μπορεί αυτά να είναι λιγάκι αντιφατικά, ιδιαίτερα όμως τα τελευταία χρόνια μεγαλώνοντας νιώθω ότι θέλω να κάνω ακόμα πιο πολλά πράγματα, πολλές φορές μάλιστα μετανιώνω που δεν καταπιάστηκα με κάποια εξ αυτών πολύ νωρίτερα. Στους περισσότερους θα έλεγα δεν αρέσει να ρισκάρει, δεν αρέσει να βγαίνει από την ζώνη άνεσης του, από τα τετριμμένα και γενόμενα, από αυτά που έχει και απολαμβάνει. Πολλοί που είναι σε αυτή την κατάσταση και με την νοοτροπία της σταθερότητας δέχονται τα πράγματα όπως είναι και δεν βάζουν νέους στόχους στην ζωή τους. Και γιατί τα λέω όλα αυτά;
Αντίθετα οι περισσότεροι που ασχολούνται με το τρέξιμο έχοντας την δυνατότητα να ανακαλύπτουν όλο και περισσότερο τον εαυτό τους προσπαθούν κάθε φορά να ξεπερνούν κάποια από τα όρια τους και να αντιμετωπίζουν νέες προκλήσεις.
Έτσι πιστεύω πως είμαι και εγώ και ακόμα πιο έντονο έγινε από τότε που ασχολήθηκα με το τρέξιμο,αφούμου άνοιξε νέους ορίζοντες, και νέους στόχους άρχιζα να βάζω και νέα πράγματα να δοκιμάζω και νέα όνειρα να κάνω. Δεν μου αρέσει να μένω με σταυρωμένα τα χέρια. Θέλω να ρισκάρω και αν χάνω ή δεν μου βγαίνει κάτι καλά, δεν μετανιώνω αλλά κοιτάω μπροστά. Ένα απλό παράδειγμα είναι μια σκέψη που πιστεύω όλοι κάποτε την έχετε κάνει…. Πότε και πως θα τρέξω τον πρώτο μου Μαραθώνιο;
Μπορεί να ακούγεται κάπως, αλλά δε νομίζω να υπάρχει στόχος για έναν άνθρωπο που να μην είναι εφικτός. Θέλει όμως αποφασιστικότητα, ρίσκο και μεγάλη εσωτερική δύναμη για να τα καταφέρει κάποιος. Το κυριότερο υπομονή και επιμονή και ΟΛΑ μα ΟΛΑ είναι ΕΦΙΚΤΑ!!
Και όσον αφορά και τον παράγοντα τύχη, στον οποίο οι περισσότεροι στέκονται ειδικά όταν κάτι δεν τους πάει καλά, θα έλεγα πως πιο ορθολογικό μου ακούγεται πως τύχη είναι όταν η σκληρή δουλειά συναντά την ευκαιρία.
Για το πώς ξεκίνησα λοιπόν να τρέχω ευθύνεται έμμεσα η μεγάλη μου κόρη η Ελίζα, ο έγγαμος βίος αλλά και οι πολλές τροφικές ατασθαλίες που με έφεραν κάπου στα 90 κιλά με 1,73 ύψος.
Κάποια στιγμή πήγαινα την μεγάλη μου κόρη μου την Ελίζα για μαθήματα τένις. Εγώ απλά έπινα τον καφέ μου, παρακολουθούσα την προπόνηση και έτσι χωρίς να κάνω απολύτως τίποτα περνούσε η ώρα. Μια, δυο τρεις, κάποια στιγμή δεν άντεξα και ξεκίνησα να περπατάω. Κάθε φορά όλο και πιο πολύ και σε διαφορετικές διαδρομές, μέχρι που έφτασα να κάνω μια ώρα περπάτημα, όσο ακριβώς και η διάρκεια του μαθήματος της κόρης μου. Το χαιρόμουν ιδιαίτερα και ανυπομονούσα να έρθει η στιγμή που θα το ξανακάνω και θα ανακαλύψω και άλλη μια γειτονιά της Θεσσαλονίκης.
Κάθε φορά και πιο γρήγορα, κάθε φορά σε άλλη περιοχή, κάθε φορά όλο και πιο μακριά και πιο γρήγορα. Κατέβασα και ένα application στο κινητό μου για να μετράει τα βήματα και να βλέπω τις διαδρομές και έτσι το ενδιαφέρον μεγάλωνε και οι προκλήσεις γίνονταν ακόμα πιο πολλές. Σκεφτείτε μόνο με το περπάτημα!!
Άρχισα από μόνος μου να αναλύω τις διαδρομές μου, να σπάω τα ρεκόρ μου, να περπατάω ακόμα πιο γρήγορα. Κάποιες φορές επειδή δίπλα στα γήπεδα του τένις είχε στίβο, έβαλα στο παιχνίδι και λιγάκι τρέξιμο. Πρώτο τρέξιμο ήταν 2,54 χλμ σε 15 λεπτά στις 25 Μαΐου 2013, περίπου 4 μήνες μετά που άρχισα να περπατάω. Δεύτερο τρέξιμο στις 31 Μαΐου 4,14 χλμ σε 28 λεπτά. Εν συνέχεια κάποιες μέρες τρέξιμο και κάποιες περπάτημα μέχρι που σιγά-σιγά και μετά από μια μίξη περίπου 3 εβδομάδων υπερίσχυσε το τρέξιμο και έμεινα εκεί.
Τα πρώτα μου 10χλμ τα έτρεξα στις 29 Απριλίου 2014, σχεδόν έναν χρόνο μετά το πρώτο μου τρέξιμο και σε χρόνο 1:13 με μέσο όρο ρυθμού 07:10 λεπτά/χλμ
Ξεκίνησα μόνος μου χωρίς πλάνο και τακτική. Χωρίς καθόλου γνώσεις. Απλά έτρεχα. Μετά αγόρασα και ένα ρολόι της πλάκας με παλμογράφο και χρονόμετρο. Μαζί μου πάντα ως απαραίτητο αξεσουάρ και τα ακουστικά για να ακούω μουσική ή αυτό που μου άρεζε περισσότερο τις αγαπημένες μου αθλητικές εκπομπές στο ραδιόφωνο. Γενικά μου αρέσει να ακούω ραδιόφωνο και όχι κάποιες playlists, μου αρέσει να ακούω τις φωνές των ραδιοφωνικών παραγωγών τα τραγούδια που θα επιλέξουν αυτοί, μέχρι και οι διαφημίσεις μου αρέσουν. Μου αρέσει ότι έχει να κάνει με live και όχι με κονσέρβα.
Δεν έτρεχα ιδιαίτερα καλά, αφού δεν είχα πλάνο. Έβλεπα βέβαια σιγά-σιγά κάποια βελτίωση και ομολογώ ότι χαιρόμουν, αλλά μέχρι εκεί. Έτρεχα μία, δύο το πολύ τρεις φορές την εβδομάδα. Κατά βάση όταν έκανε προπόνηση η κόρη μου. Κάποιες περιόδους βαριόμουν και σταματούσα, κάποιες άλλες ξανάρχιζα, κάποιες προπονήσεις το χειμώνα τις έκανα και σε διάδρομο στο γυμναστήριο. Το πολύ 10, 11 άντε 12 χλμ.
Μετά άρχισα να βάζω μέσα στο παιχνίδι και κάποιους αγώνες και έτσι έκανα ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την ενασχόληση μου με το τρέξιμο. Τον Οκτώβριο του 2015 έτρεξα τον πρώτο μου ημιμαραθώνιο στην Θεσσαλονίκη και μάλιστα με πολύ καλό χρόνο για τα δεδομένα μου 2:13. Ο αγώνας ήταν αρκετά δύσκολος αφού έβρεχε συνέχεια και στο δεύτερο μισό θυμάμαι κάτι φουσκαλίτσες κάνανε την εμφάνιση τους στα πόδια μου και με ζόρισαν λιγάκι. Μετά τον τερματισμό ένιωθα τόσο περήφανος για τον εαυτό μου τόσο χαρούμενος και δικαιωμένος για όλη μου την προσπάθεια. Συναισθήματα που νιώθω ακόμα και τώρα, ακόμα και μετά από οποιοδήποτε τερματισμό ανεξαρτήτου απόστασης.
Για αυτό είναι καλό να βάζουμε στο παιχνίδι και τους αγώνες. Όχι για να κερδίσουμε κάτι υλικό, αλλά αυτή η προσμονή, η προετοιμασία, η έκρηξη αδρεναλίνης, ο κόσμος, οι υπόλοιποι δρομείς, ο τερματισμός είναι όλα τόσο μοναδικά και ανεπανάληπτα και αποτελούν ένα ακόμα λιθαράκι στο να σε κάνουν να αγαπήσεις ακόμα περισσότερο το τρέξιμο.
Αυτό που αρέσει περισσότερο και πιστεύω οι περισσότεροι το έχετε κάνει, είναι να παρατηρώ τους άλλους αθλητές και να αναρωτιέμαι αυτόματα για διάφορα πράγματα που μερικά μπορεί να ακούγονται αστεία, αλλά είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι από εσάς το έχετε κάνει!
Βλέπω τα κορμιά τους, το πόσο αθλητικοί δείχνουν μερικοί, τι πίνουν, τι κρατάνε στα χέρια τους, αν φοράνε ακουστικά και ακούνε μουσική, τι κουβαλάνε επάνω τους, αν φοράνε καπελάκι, αν φοράνε μπαντάνα. Μου αρέσει να παρατηρώ όλα τα στυλ, να μπαίνω στο τρυπάκι να σκέφτομαι ρε συ τι ωραίο είναι αυτό; λες να το είχα κάνει και εγώ; Γιατί αυτός κάνει μόνο διατάσεις; Γιατί αυτός τρέχει για ζέσταμα τόσο έντονα; γιατί αυτός κουβαλάει δυο μπουκάλια μαζί του; Μήπως έπρεπε να το κάνω και εγώ; Και αν δεν μου φτάσει εμένα; Λες να την πατήσω; Έχω αρκετά τζελάκια; Εκείνο που έχει καφεΐνη να το πάρω προς το τέλος; Τουαλέτα δεν πήγα και ανησυχώ. Τι θα κάνω τώρα; Μήπως να προσπαθούσα μια τελευταία φορά; Έκοψα τα νύχια μου; θα αντέξουν οι γάζες που έβαλα στις θηλές μου; λες να συμβαίνει αυτό μόνο σε μένα; έβαλα αντιηλιακό; Μπαταρία έχει το κινητό μου για να ακούω μουσική; Και τα ακουστικά; Δεν πιστεύω να χαλάσουν στην διαδρομή και δεν ξέρω τι θα κάνω χωρίς μουσική. Είναι έτοιμο το GPS; Και αν ξεκινήσει ο αγώνας και δεν προλάβει να συντονιστεί; Μήπως να φορούσα και εγώ κορδέλα στο κεφάλι; Μήπως και περικάρπια; Ρε τι ωραίο παγουράκι και ζώνη που έχει αυτός; Για να δω τι μάρκα είναι να δω μετά πόσο κάνει; Τι γαμάτα παπούτσια που φοράει αυτός; Μήπως κάνουν την διαφορά από τα υπόλοιπα; Μήπως με κάνουν να νιώσω πιο άνετα και να πάω έτσι πιο γρήγορα; Μήπως εξαφανίσουν και εκείνον τον πόνο που με ταλαιπωρεί στον αστράγαλο; Αυτός που δείχνει πολύ φιτ, φοράει την τάδε μάρκα παπούτσια; Γιατί άραγε; Μήπως ξέρει κάτι παραπάνω;
Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι από εσάς έχετε κάνει αυτούς ή και άλλους παραπλήσιους συλλογισμούς. Όσο αστείο δείχνει δεν είναι την ίδια στιγμή και υπέροχο όλο αυτό να το ζεις;
Συμμετείχα και σε άλλους μικρούς αγώνες 5 χλμ, 10 χλμ και ακόμα μερικούς ημιμαραθωνίους με χειρότερα όμως αποτελέσματα αφού δεν πρόσεχα καθόλου ούτε διατροφή, ούτε τίποτα. Έκανα συνέχεια του κεφαλιού μου. Θυμάμαι ιδιαίτερα τον ημιμαραθώνιο του Ναυπλίου. Στις 06 Μαρτίου 2016. Χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία και με πολύ λίγα τρεξίματα. Βρέθηκα λόγω δουλειάς στην περιοχή και είπα δεν πάω να τρέξω και εγώ; Σιγά το πράγμα. Ένας ημιμαραθώνιος είναι. Μεγάλη αυτοπεποίθηση βλέπετε. Για την εποχή είχε σχετικά υψηλή θερμοκρασία. Την προηγούμενη μέρα έψαχνα να φάω καμιά μακαρονάδα, αλλά ξεχάστηκα και τελικά έφαγα το βράδυ 2 πιτόγυρα. Σιγά το πράγμα λέω, δεν έγινε και κάτι. Την άλλη μέρα άργησα να ξυπνήσω, ούτε τουαλέτα δεν πρόλαβα να πάω, οδήγησα 60 χιλιόμετρα για να πάω από Λουτράκι στο Ναύπλιο και ίσα που πρόλαβα την έναρξη. Ο αγώνας εξελίχθηκε σε σκέτο μαρτύριο! Αισθανόμουν το στομάχι μου βαρύ και το φαΐ να μου χαϊδεύει τον οισοφάγο. Ήθελα και δεν ήθελα να πάω τουαλέτα. Ένιωθα πολύ άβολα και δύσκολα. Νόμιζα ότι θα αφήσω τα κοκαλάκια μου εκεί. Κάποια στιγμή το γύρισα στο περπάτημα.
Ανυπομονούσα πότε θα έρθει η ώρα του τερματισμού. Δεν άντεχα και πολύ. Ο φίλος μου ο Κώστας που πήγαμε μαζί με περίμενε στον τερματισμό. Τον είχα πει κανά δίωρο θα κάνω. Θέλω να σπάσω το ρεκόρ μου σήμερα. Από αυτοπεποίθηση βλέπεται έσκιζα. Μέχρι που ανησύχησε και αυτός αφού περνούσε η ώρα και εγώ δεν εμφανιζόμουν. Βέβαια μόλις με είδε να πλησιάζω στον τερματισμό σκέφτηκε να καταγράψει με το κινητό του τα χάλια που είχα. Και καλά έκανε για να το βλέπω και να γελάω. Χρόνος 2:23. Μέσος ρυθμός 06:41. Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτόν τον αγώνα και το πώς ένιωθα. Ποτέ δεν ανυπομονούσα τόσο πολύ για τον τερματισμό. Έπαθα όμως και έμαθα. Από εκεί και μετά όμως σέβομαι όλους μα όλους τους αγώνες και η προετοιμασία μου είναι πλέον διαφορετική και πιο ορθολογική.
Άρχισα να προσέχω περισσότερο την διατροφή μου. Ειδικά αν είχα κάποιον αγώνα δεν έκανα πλέον βλακείες. Πρόσεχα ακόμα περισσότερο ολόκληρη την εβδομάδα και έτρωγα φουλ μακαρόνια δυο με τρεις μέρες πριν. Άρχιζα να διαβάζω και να ψάχνω περισσότερες πληροφορίες στο διαδίκτυο. Διάφορα προγράμματα τρεξίματος για 10άρια ή ημιμαραθωνίους. Άπειρες συζητήσεις με κάποια φιλαράκια που είτε ξεκινούσαν και αυτοί τότε, είτε ήταν πιο έμπειροι από εμένα. Πάντα μου άρεζε να ακούω γνώμες και προτάσεις. Δεν σημαίνει ότι τις υιοθετούσα όλες, αλλά τις φίλτραρα ανάλογα με το τι μου καθότανε καλύτερα και ήτανε πιο κοντά στα δικά μου δεδομένα. Έβαλα μέσα στο παιχνίδι και κάποιες ασκήσεις ενδυνάμωσης. Προσπαθούσα να βρω έναν μπούσουλα. Από κάπου να πιαστώ.
Για το πως ξεκίνησα να τρέχω και να προπονούμαι πιο συχνά θα σας αναπτύξω στο επόμενο Podcast αφού έχω σκοπό η διάρκεια να μην είναι μεγάλη ώστε να μην γίνομαι κουραστικός,
Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που μόλις ολοκληρώθηκε το πρώτο μου Podcast.Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε!
Μέχρι την επόμενη φορά, Να είμαστε καλά να είμαστε υγιείς και να κάνουμε πάντα αυτό που αγαπάμε και αυτό που μας κάνει να νιώθουμε καλά.