Σε αυτό το 2ο επεισόδιο του Podcast Όλα είναι δρόμος θα μιλήσουμε για το πως προσέγγισα το τρέξιμο και τους αγώνες στην αρχή της δρομικής μου καριέρας και την εξέλιξη που κατάφερα να έχω. Πως από ένας απλός δρομέας κατάφερα με σωστή προσέγγιση και πολύ ιδρώτα να καταφέρω να τρέξω τον πρώτο μου Μαραθώνιο και άλλους αρκετούς αγώνες μεγαλύτερων αποστάσεων. Διάφορες δυσκολίες που αντιμετώπισα τα τελευταία χρόνια δεν με έριξαν, απεναντίας με έκαναν πιο δυνατό και νέους στόχους έχω βάλει πλέον για το μέλλον.
Γεια χαρά φίλοι μου
2ο επεισόδιο του Όλα είναι δρόμος και εκεί που είχαμε μείνει την προηγούμενη φορά είναι όταν άρχισα να ψάχνομαι λιγάκι περισσότερο με το τι προπόνηση να κάνω, ποια διάρκεια να έχει και διάφορα άλλα, οπότε και άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο και να προσπαθώ να φέρω στα μέτρα μου διάφορα προγράμματα που έβρισκα.
Εκείνη την περίοδο θυμάμαι με ταλαιπωρούσε ένας πόνος στο γόνατο μου και μετά από επίσκεψη που έκανα σε ορθοπεδικό μου συνέστησε αρχικά ξεκούραση, τρέξιμο σε μαλακό τερέν και αν δεν γίνει τίποτα μπορεί να χρειαστεί και εγχείρηση. Έτσι λέει πως έδειξε η ακτινογραφία. Με στεναχώρησε πολύ αυτή η γνωμάτευση, αλλά δεν το έβαλα κάτω και έτσι ζήτησα την βοήθεια της Μαριάννας που μου έφτιαξε τότε και το πρώτο μου πρόγραμμα προπόνησης και ενδυνάμωσης μαζί. Την Μαριάννα που είναι επαγγελματίας προπονήτρια σε ακαδημίες στίβου μεγάλης ομάδας της Θεσσαλονίκης ευελπιστώ να την έχουμε κοντά μας σε ένα από τα επόμενα επεισόδια και με την εμπειρία της να μας αναπτύξει με περισσότερες λεπτομέρειες διάφορα πράγματα που αφορούν όλους εμάς τους δρομείς.
Έτσι το πρώτο μου πρόγραμμα μου το έδωσε επαγγελματίας του χώρου και το ακολούθησα κατά γράμμα. Είναι να μην βάλω κάτι στο μυαλό μου. Ήταν ένας συνδυασμός προπονήσεων σε τερέν στίβου και σε γήπεδο ποδοσφαίρου με σκοπό η καταπόνηση των ποδιών μου να είναι η μικρότερη δυνατή.
Θυμάμαι εκείνη την περίοδο έλεγα στην Μαριάννα γεμάτος αυτοπεποίθηση ότι έχω σκοπό να τρέξω κάπου στα κοντά έναν Μαραθώνιο και θυμάμαι ακόμα καλύτερα να με συμβουλεύει «Γιώργο δεν είναι μικρό πράγμα να τρέξεις Μαραθώνιο. Δεν είσαι έτοιμος ακόμα και χρειάζεται σχετική πολύμηνη προετοιμασία». Εγώ λόγω της παρορμητικής μου φύσης δεν έδωσα και πολύ σημασία ή μάλλον καλύτερα θεωρούσα πως υπερβάλει και ομολογώ ότι σε μεταγενέστερο χρόνο συνειδητοποίησα πόσο σοφά ήταν τα λόγια της.
Αργότερα βρέθηκα λόγω δουλειάς στο εξωτερικό και για κάποιο μεγάλο διάστημα σταμάτησα εντελώς τις προπονήσεις και το έριξα στα βάρη και το γυμναστήριο. Όχι με ιδιαίτερα αποτελέσματα, απλά για να περνάει η ώρα μου, αλλά και επειδή λόγω χειμώνα ο μόνος τρόπος για να τρέξω ήταν σε διάδρομο, κάτι που τότε βαριόμουν αφόρητα.
Κάποια στιγμή μετά από 6 μήνες ξαναγύρισα Ελλάδα και ξεκίνησα και πάλι δειλά-δειλά το τρέξιμο με μπούσουλα πάντα τις προπονήσεις της φίλης μου της Μαριάννας και λίγο αργότερα κάποια άλλα προγράμματα που μου άρεσαν από το διαδίκτυο. Η βελτίωση ήταν προφανής και φυσικά όνειρο μου ήταν πάντα να μπορέσω κάποια στιγμή να τρέξω κάποιον μαραθώνιο. Αυτός είναι και μεγάλος στόχος θεωρώ των περισσότερων που ασχολούνται με το τρέξιμο. Πότε θα τρέξουν έναν μαραθώνιο!
Ακόμα έντονο μου έγινε αυτό το συναίσθημα στις 02 Απριλίου 2017. Ήταν τα 10χλμ και ο μαραθώνιος Μέγας Αλέξανδρος από την Πέλλα στη Θεσσαλονίκη. Εγώ είχα τρέξει πριν στα 10χλμ με χρόνο 55:11 και μετά πήγα για να αγοράσω μπακαλιάρο σκορδαλιά σε κάποιο από τα φημισμένα μαγαζιά της πόλης στην παραλία. Καθώς περίμενα να παραλάβω την παραγγελία μου καθόμουν έξω από το μαγαζί και παρακολουθούσα όλους αυτούς που σιγά-σιγά τερμάτιζαν από τον Μαραθώνιο. Τους έμενε περίπου κανά χιλιόμετρο μέχρι τον τερματισμό και η κούραση και η αγωνία ήταν εμφανής στα πρόσωπα τους. «Πω πω» είπα σε κάποιον δίπλα μου. «Κοίταξε τους ρε φίλε! Μπράβο τους! Σκέψου ότι τρέχουν περίπου 40 χιλιόμετρα συνεχόμενα. Απίστευτοι!!» Μέσα σε όλους αυτούς που τερματίζανε σιγά-σιγά ήταν κάποιοι φανερά αθλητικοί τύποι, άλλοι κάπως πιο παχουλοί, κάποιοι άλλοι υπέρβαροι και στα πρόθυρα καρδιακής προσβολής, αλλά με κοινό παρονομαστή πως όλοι τους σε λίγο θα τερματίζανε. «Τι τυχεροί» είπα από μέσα μου. Αλλά και πόσο δυνατοί!! Αφού μπορούν να το κάνουν αυτοί θα το κάνω και εγώ. Μέχρι του χρόνου θα το βάλω πείσμα και θα τρέξω τον πρώτο μου μαραθώνιο. ΝΑΙ θα το κάνω και εγώ είπα στον εαυτό μου και από την ίδια ημέρα κιόλας άρχισα να συλλέγω πληροφορίες στο διαδίκτυο.
Πολλά τα άρθρα, πολλές οι συμβουλές αλλά κοινός παρονομαστής όλων ο σεβασμός στον αγώνα. Και τι εννοώ; Όλα καλά και όλα ωραία αλλά ποια είναι τα κριτήρια που βάζω στον εαυτό μου; Τι στόχους έχω; Θέλω απλά να τρέξω ΕΝΑΝ μαραθώνιο ή θέλω να γίνω μαραθωνοδρόμος; Διότι αν θέλω να μείνω στον χώρο τότε θα μπούνε σίγουρα αργότερα και άλλα διλήμματα, όπως θέλω απλά να τερματίσω ή να κάνω και κάποιον συγκεκριμένο χρόνο; Μεγάλη η διαφορά φιλοσοφίας σε κάθε ερώτημα. Αν θέλεις απλά να βγάλεις έναν μαραθώνιο ασχέτως αν κάνεις καλό ή κακό στον εαυτό σου, ασχέτως αν είσαι κάποιας ηλικίας, κουτσά στραβά και με πολύ θέληση και υπομονή ίσως τα καταφέρεις. Λίγο τρέξιμο, λίγο περπάτημα. 5 ώρες θα είναι αυτό; Παραπάνω; Υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να τα καταφέρεις.
Εκτός όμως από την ηθική ικανοποίηση δεν πρόκειται να κερδίσεις τίποτα άλλο. Το αντίθετο μάλιστα. Θα βγεις από όλο αυτό σακατεμένος και κάνοντας μεγάλο κακό στο σώμα σου και στην υγεία σου. Πολλές από αυτές τις επιβαρύνσεις μπορεί να τις βρεις μπροστά σου και να σου βγουν αργότερα. Από την μικρή μου εμπειρία που είχα ως τότε σε αγώνες, καθώς επίσης και με όλα όσα είχα διαβάσει έβγαλα τα τελικά μου συμπεράσματα, έθεσα τους στόχους μου και ζήτησα βοήθεια.
Εγώ δεν ήθελα απλά να τρέξω έναν Μαραθώνιο και στη συνέχεια να αρκεστώ με άλλους μικρότερους αγώνες. Δεν ήθελα απλά να κάνω το κέφι μου και να καλύψω τα προσωπικά μου εγώ. Ήθελα να γίνω μαραθωνοδρόμος. Ήθελα να το κάνω και να μείνω εκεί και γιατί όχι και να πάω και ακόμα παραπάνω.
Δεν έτρεφα αυταπάτες ούτε είχα μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Απλά σεβόμενος την ηλικία μου, το σώμα μου, τους δικούς μου, αλλά και τον αγώνα καθαυτό, ήθελα που λέμε στην πιάτσα να το σπουδάσω το θέμα. Και για να μάθεις κάτι πρέπει να πληρώσεις. Αυτή είναι η άποψη που έχω σχεδόν για όλα τα πράγματα στη ζωή. Για να μάθεις πρέπει να πληρώσεις. Να απευθυνθείς σε ειδικούς που θα σε κατευθύνουν και θα σε βοηθήσουν. Σε ανθρώπους που ξέρουν τι κάνουν και θα σε προσέξουν.
Εννοείτε ότι το υπόλοιπο ποσοστό που χρειάζεται για να πετύχεις στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στις δικές σου δυνάμεις. Στη δική σου προσπάθεια, στη δική σου υπομονή και επιμονή. Καθαρά και μόνο στις δικές σου σκέψεις και στον δικό σου αγώνα. Μέχρι ένα σημείο χρειάζεσαι καθοδήγηση. Μετά όμως όλα είναι στα χέρια σου. Το πόσο το θέλεις. Το πόσο θα κοπιάσεις. Τι θυσίες είσαι διατεθειμένος να κάνεις και άλλα πολλά.
Είχα και πάλι ένα κενό διάστημα, αφού κάποιον χρόνο τον πέρασα λόγω δουλειάς στο εξωτερικό, με την πρώτη ευκαιρία όμως και με ανάλογες συστάσεις απευθύνθηκα στον ειδικό και μέχρι σήμερα είναι ο προπονητής μου, ο Βασίλης Κρομμύδας.
Πολλές οι απορίες μου ειδικά στην αρχή, πολλά τα γιατί, αλλά πάντοτε έπαιρνα από τον προπονητή μου τις σωστές απαντήσεις και έτσι προχωρούσα σιγά αλλά σταθερά. Δεν έκανα πλέον του κεφαλιού μου. Οι 4 με 5 προπονήσεις την εβδομάδα είναι όλες με βάση τους παλμούς της καρδιάς. Όταν ξεκίνησα με τον Βασίλη η αερόβια μου ζώνη ήταν πολύ χαμηλά με αποτέλεσμα να τρέχω πολύ σιγά ως βαρετά. Σκεφτείτε ότι το Αερόβιο μου ήταν ανάμεσα σε 130 και 147 παλμούς.
Κάποια στιγμή έκανα εργομετρικά για να δω που βρίσκομαι και να θέσουμε τους στόχους με ακόμα καλύτερα δεδομένα. Γενικά ένα εργομετρικό δεν είναι ακριβό και αξίζει να το κάνεις, για να δεις ακριβώς σε ποια κατάσταση βρίσκεσαι και να μπορέσεις ακόμα καλύτερα να κάνεις πιο προσωποποιημένη την προπόνηση για ακόμα καλύτερα αποτελέσματα και όσον αφορά τους δρομείς μεγάλων αποστάσεων βοηθάει στην αξιολόγηση της αερόβιας ικανότητας. Έτσι μέσα από αυτή τη διαδικασία μπορούμε να δούμε με περισσότερη ακρίβεια τις ανάγκες και ιδιαιτερότητες του κάθε αθλητή δημιουργώντας τις ζώνες προπόνησης, είτε με βάση τους παλμούς είτε με βάση την ταχύτητα. Τα εργομετρικά είναι όμως ένα μεγάλο κεφάλαιο που για αυτό έχω σκοπό να μας μιλήσουν οι ειδικοί σε ένα μελλοντικό επεισόδιο.
Σκεφτείτε ότι πριν λίγο καιρό που έκανα ένα νέο εργομετρικό η αερόβια ζώνη μου έχει διαμορφωθεί πλέον ανάμεσα σε 135 και 155 παλμούς. Μεγάλη η διαφορά σε σχέση με το πως ξεκίνησα με φυσικό επακόλουθο βέβαια να τρέχω πιο γρήγορα πλέον στην ίδια αερόβια ζώνη.
Όπως είπα και παραπάνω οι προπονήσεις μου πλέον είναι 4 με 5 την εβδομάδα διαφορετικές κάθε φορά και εξαρτώμενες με τους στόχους που έχω θέσει. Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε ότι τα long run βοηθάνε στην αντοχή και στον τρόπο που μεταβολίζει ο οργανισμός την ενέργεια, οι διαλειμματικές στην ταχύτητα και την ανοχή στις οξειδώσεις και οι ανηφόρες στην δύναμη. Με περισσότερες λεπτομέρειες θα αναφερθώ σε κάποιο από τα επόμενα επεισόδια και ακόμα καλύτερα θα προσπαθήσω να έχω καλεσμένους κάποιους ειδικούς και επαγγελματίες του χώρου που σίγουρα έχουν να μας πουν πολλά περισσότερα.
Ο στόχος των προπονήσεων είναι να βελτιώσουμε την ταχύτητα μέσα από την αντοχή, το πολύπλοκο είναι ο τρόπος μέσω της περιοδικότητας της προπόνησης μέσα από την κάθε φάση που ακολουθεί ώστε την συγκεκριμένη μέρα του αγώνα να είσαι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Και αυτό το βέλτιστο παράθυρο απόδοσης είναι μόνο μια το πολύ δυο εβδομάδες!
Οπότε η κάθε προπόνηση σε διαφορετική φάση λειτουργεί διαφορετικά, για παράδειγμα ίδια προπόνηση με διαφορά στην ξεκούραση πετυχαίνεις διαφορετικά αποτελέσματα.
Το ερώτημα που θα πρέπει να σας απασχολεί είναι να πάρετε τις αποφάσεις σας για το τι ακριβώς θέλετε. Επιθυμείτε διάρκεια στην δρομική σας καριέρα ή απλά να κάνετε ένα όνειρο σας πραγματικότητα και να τα παρατήσετε μετά;
Κάπου λοιπόν στα μισά του 2019, έπεσε στα χέρια μου ένα δρομικό περιοδικό, στο οποίο και αργότερα έγινα συνδρομητής, όπου αναφερόταν στους 10 Έλληνες που κατάφεραν να τρέξουν τους 6 World Marathon Majors. Οι μαραθώνιοι του Βερολίνου, του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης, του Σικάγου, της Βοστόνης και του Τόκυο ενώθηκαν όλοι μαζί και πλέον υπό την σκέπη της ABBOT αποτελούν πόλο έλξης για χιλιάδες δρομείς σε όλο τον κόσμο. Εκτός από τα 6 μετάλλια του κάθε μαραθωνίου, στον τελευταίο σου αγώνα σου απονέμεται σε ειδική τελετή και άλλο ένα για το κατόρθωμα σου, το καλύτερο απ’ όλα, αυτό που περιλαμβάνει και τα 6 μετάλλια μαζί, αυτό που σε βάζει στην λίστα των Six Star Finishers. Αξίζει να σημειωθεί πως δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη σειρά που πρέπει να τερματίσει κάποιος, αλλά ούτε και χρόνος, αφού μπορεί το κάθε άτομο να διαγωνιστεί σε διαφορετική φάση της ζωής του, ακόμα και με πολλά χρόνια απόσταση μεταξύ των αγώνων. Μέχρι στιγμής 6 star finishers έχουν γίνει πάνω από 6.500 αθλητές και αθλήτριες παγκοσμίως, αριθμός ο οποίος πρόκειται να ανέβει όταν η ανθρωπότητα ξεμπερδέψει με την πανδημία.
Αυτός είναι λοιπόν και ο νέος μου στόχος και ευελπιστώ μέσα στο 2022 με αρχές του 23 να καταφέρω και εγώ να τους ολοκληρώσω. Και όταν γίνει αυτό, να καταφέρω να εκδώσω και το βιβλίο μου, το οποίο θα αναφέρεται κατά βάση σε όλο μου αυτό το ταξίδι, τις εμπειρίες που πρόκειται να ζήσω και τα ταξίδια που ευελπιστώ να πραγματοποιήσω.
Βέβαια όλα δεν είναι εύκολα και ρόδινα, αφού το πιο δύσκολο κομμάτι είναι ότι λόγω της μεγάλης συμμετοχής και των πολλών αιτήσεων σε αυτούς τους μαραθωνίους, πρέπει να πληροίς κάποια συγκεκριμένα αγωνιστικά κριτήρια. Χρόνους που φυσικά δεν τους πιάνω, αλλά και πάλι δεν είναι σίγουρο, αφού ακολουθεί κλήρωση και αν είσαι τυχερός τότε σε δέχονται. Αν είσαι ελίτ αθλητής που φυσικά δεν ισχύει για μένα. Ένας άλλος τρόπος είναι κάνοντας μια φιλανθρωπία κάποιων χιλιάδων δολαρίων σε συγκεκριμένα φιλανθρωπικά ιδρύματα και ο τελευταίος τρόπος είναι μέσω κάποιου ταξιδιωτικού πρακτορείου που είναι συγκεκριμένα και τα μόνα που έχουν κάποια εισιτήρια συμμετοχής.
Ψάχτηκα αρκετά μπορώ να πω και κατέληξα σε ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο της Ελλάδας και μάλιστα από τότε με τον ιδιοκτήτη τον Γιώργο Καραγιάννη έχουμε γίνει και πολύ καλά φιλαράκια, ο οποίος και υπήρξε για μακρά περίοδο ελίτ αθλητής μεγάλων αποστάσεων και με πολλές διεθνείς διακρίσεις. Στο μέλλον σε κάποια από τα επεισόδια μου θα είναι ένας από τους καλεσμένους μου και είμαι σίγουρος ότι έχουμε να πούμε πολλά και να μάθουμε ακόμα περισσότερα από την μεγάλη του πολυεπίπεδη εμπειρία στον χώρο.
Κανόνισα λοιπόν με τον Γιώργο και μου εξασφάλισε εισιτήρια συμμετοχής για τους πρώτους δύο αγώνες που έβαλα σαν στόχο. Τον Σεπτέμβριο του 2020 στο Βερολίνο και τον Νοέμβριο του ίδιου έτους στη Νέα Υόρκη.
Υπολόγιζα όμως χωρίς τον ξενοδόχο, μιας και το 2020 λόγω της μεγάλης πανδημίας του COVID-19 που ζούμε μέχρι και σήμερα, αποδείχθηκε καταστροφικό για όλους και φυσικά πήρε παραμάζωμα και όλες τις αθλητικές διοργανώσεις εκείνου του έτους σε όλο τον κόσμο.
Υπομονή είπα έναν χρόνο, γεροί να είμαστε και ξεκινάμε το 2021 ακόμα πιο δυνατοί. Το 2020 έγιναν όλα αυτά που δεν θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε και η επίδραση που είχε η εμφάνιση αυτής της πανδημίας σε όλο το φάσμα της ζωής μας ήταν εξωπραγματική. Ειδικά την περίοδο της καραντίνας εκεί όπου διαταράχθηκε σε μεγάλο βαθμό η κανονικότητα μας. Άλλαξε η ζωή μας πολύ, αλλά όπως λέω πάντα όλα για έναν λόγο γίνονται και νέες ευκαιρίες και δεδομένα πάντα ξεπηδάνε μέσα από τις στάχτες, μέσα από την θολούρα και την αβεβαιότητα.
Για κάποιους μάλιστα δεν θα ήταν υπερβολή να πω πως η όλη αυτή κατάσταση της πανδημίας ήτανε και δώρο, και πάντα έχει να κάνει με ποια διάθεση και το πώς βλέπουν μερικοί τα πράγματα και τις καταστάσεις. Μην με παρεξηγήσετε, διότι κατανοώ πολύ καλά όλα τα κακά και στραβά που έφερε αυτή η πανδημία σε όλο τον κόσμο και ειδικότερα σε κάποιους κλάδους εργαζομένων, αλλά για κάποιους άλλους, συμπεριλαμβανομένου και εμού, μπορώ να πω πως κατά μία έννοια μου έκανε καλό. Βρήκα την ευκαιρία να χαρώ περισσότερο το σπίτι μου και τα παιδιά μου, πήρα την απόφαση να ξεκινήσω να γράψω βιβλίο, βρήκα χρόνο να διαβάσω δεκάδες ακόμα και να ασχοληθώ με άλλα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Ένα μάλιστα από τα μεγαλύτερα καλά που έκανε η πανδημία ήτανε και στον ίδιο τον πλανήτη, αφού από τον περιορισμό κινήσεων των ανθρώπων παρατηρήθηκε ότι καθάρισε η ατμόσφαιρα, οι θάλασσες, οι λίμνες και τα ποτάμια.
Για κάποιους άλλους βέβαια, μπορεί να λειτούργησε ακόμα καλύτερα. Κάποιοι για να ξεσκάσουν ξεκίνησαν να περπατάνε, κάποιοι άλλοι βρήκαν την ευκαιρία να ξεκινήσουν την άθληση και ειδικότερα την πιο απλή μορφή της που είναι το τρέξιμο. Όσοι γκρινιάζανε πως δεν είχαν χρόνο για τα παιδιά και τις οικογένειες τους πλέον είχανε. Κάποιοι μπορεί να βγάλανε και περισσότερα χρήματα, να βρήκαν νέες ευκαιρίες και να ασχολήθηκαν με νέους πιο κερδοφόρους τομείς. Κάποιοι κάνανε επαναπροσδιορισμό των σχέσεων τους. Αποβάλανε από δίπλα τους ότι τοξικό τους ενοχλούσε, είτε ήρθαν πιο κοντά με κάποιους άλλους. Πάντα από κάθε περίσταση υπάρχει η δυνατότητα να βγει κάτι καλό και εκεί πρέπει να εστιάζουμε το μυαλό μας. Στο καλό που θα πάρουμε κάθε φορά που θα κάνουμε κάτι. Όταν διαχειριζόμαστε έξυπνα κάποιες καταστάσεις ακόμα και δύσκολες, πάντα υπάρχει κάτι από το οποίο θα επωφεληθούμε έστω και λίγο.
Και το λέω εγώ που ο COVID-19 με βρήκε άσχημα και μάλιστα στις αρχές. Βιαζόμουνα βέβαια να το κολλήσω. Τον Απρίλιο του ‘20 την ημέρα της γιορτής μου στις 23, διαγνώστηκα θετικός. Ήμουν σε άριστη φυσική κατάσταση, χωρίς κανένα άλλο νόσημα ή φαρμακευτική αγωγή, αλλά αυτό δεν εμπόδισε καθόλου τον ιό να με ρίξει για τα καλά, να το γυρίσει σε πνευμονία και πολύ λίγες μέρες αργότερα να μπω στο νοσοκομείο.
Νοσηλεύτηκα 12 ημέρες, σχεδόν όλες με οξυγόνο και μόνος σε ένα δωμάτιο. Δεν έχασα ποτέ το ηθικό μου, παρόλο που ο ιός με έριξε για τα καλά και δεν μπορούσα ούτε τουαλέτα να πάω, αλλά και στο τηλέφωνο να μιλήσω.
Τις πρώτες μέρες μετά το εξιτήριο ένιωθα κουρασμένος, αλλά μετά από περίπου 4 μέρες ξεκίνησα σιγά-σιγά να περπατάω, λίγο πιο μετά ελαφρύ τρέξιμο και στην συνέχεια γυμναστήριο και ενδυνάμωση και δεν άργησα και τόσο πολύ να βρω την φυσική μου κατάσταση. Πάντα βέβαια σε συνεννόηση με τον προπονητή μου που μου είχε συγκεκριμένο πρόγραμμα αποκατάστασης. Πήρα εξιτήριο στις 5 Μαΐου 20 και στις 01 Αυγούστου, 3 μήνες μετά τόλμησα και πήρα το ρίσκο, αφού είχα ελλιπή προετοιμασία, να τρέξω τον δεύτερο μου υπερ-Μαραθώνιο, Θεσπιές-Θερμοπύλες 102χλμ.
Κι ενώ ετοιμαζόμουνα πάλι να ξεκινήσω δυνατά προετοιμασία και στο 2021 να έτρεχα τους πρώτους μου δύο από τους 6 Μαραθωνίους που είχα σκοπό να τρέξω μου ήρθε άλλη μια αναποδιά.
Μεγάλη Παρασκευή, 30 Απριλίου του 21 ένα αμάξι με χτύπησε ενώ οδηγούσα το μηχανάκι μου.
Η σύγκρουση δεν ήταν σφοδρή, αφού η ταχύτητα που είχα ήταν σχετικά μικρή, ήταν όμως ικανή να με ρίξει κάτω και να υποστώ συντριπτικό κάταγμα της άνω κερκίδας του δεξιού μου χεριού.
Ο πόνος ήταν αφόρητος και χειρουργείο την επόμενη μέρα το Μεγάλο Σάββατο. Μου βάλανε 4 βίδες τελικά και πήρα εξιτήριο την επομένη την Κυριακή του Πάσχα. Δεύτερο σερί Πάσχα το έβγαλα στο νοσοκομείο. Αν έχεις τύχη διάβαινε που λένε….
Οι επόμενες μέρες ήταν και οι πιο δύσκολες στην ζωή μου. Έζησα πρωτόγνωρα πράγματα, αφού δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω το δεξί μου χέρι και γενικά με όλον αυτόν τον όγκο του νάρθηκα όλα ήταν πολύ διαφορετικά. Από την καθημερινότητα, όπου τα απλά και εύκολα πράγματα γίνονταν αμέσως δύσκολα και πολυσύνθετα, μέχρι και τον ύπνο μου όπου ήταν εφικτός μόνο για λίγες ώρες και με το ζόρι, αφού η δυσφορία από τον πόνο και τον νάρθηκα ήταν έντονη.
Όταν σταματάς να τρέχεις τότε καταλαβαίνεις πόσο πολύ σου λείπει. Το να μην τρέξεις μία ή δύο μέρες είναι λογικό και στο πλαίσιο της ξεκούρασης αλλά το να μην τρέξεις για μεγαλύτερο διάστημα είναι κάτι το οποίο δεν αντέχεται. Παρόλο τον νάρθηκα ακολούθησα ένα πρόγραμμα έξι ημερών εναλλάξ περπάτημα και ποδήλατο εσωτερικού χώρου. Τα long run μου πλέον είχαν αντικατασταθεί με 3ωρο περπάτημα στο βουνό. Το περπάτημα και το ποδήλατο πλέον ήταν για εμένα μία διέξοδος διαφυγής από την καθημερινότητα, το καθισιό, την ατονία και γενικά από όλη αυτή την κατάσταση μετά το τροχαίο.
Ο δρόμος πλέον για την ολική αποκατάσταση ήταν δύσκολος και μακρύς. Με το που έκλεισα την 4η εβδομάδα ξεκίνησα χαλαρά φυσιοθεραπεία, μετά από 8 εβδομάδες επέστρεψα στην εργασία μου, και μετά από 2 μήνες ξαναέκανα το πρώτο μου τρέξιμο που είχε διάρκεια 30 λεπτά και σε πολύ χαλαρό ρυθμό.
Οι φυσιοθεραπείες συνεχίστηκαν για μεγαλύτερο διάστημα και αργότερα το πρόγραμμα περιλάμβανε ασκήσεις με δίκιλα βαράκια και stress balls για ενδυνάμωση του χεριού μου και στα μέσα Αυγούστου πλέον με σύμφωνη γνώμη γιατρού μπήκα δειλά-δειλά και πάλι στο γυμναστήριο για να ξεκινήσω την ενδυνάμωση τόσο ολόκληρου του σώματος όσο και του χεριού μου.
Έτσι 3 μήνες μετά και πάλι με ελλιπή προετοιμασία κατάφερα να τρέξω τους πρώτους μου δυο Μαραθωνίους από την σειρά αυτών των 6, και πιο συγκεκριμένα στις 26 Σεπτεμβρίου του 21 στο Βερολίνο και λίγες μέρες μετά στις 10 Οκτωβρίου στο Σικάγο. Αξέχαστες εμπειρίες, μοναδικά συναισθήματα που για τον κάθε Μαραθώνιο θα αφιερώσω και ένα επεισόδιο Podcast για να μπορέσω να σας μεταφέρω όσο μπορώ όλη αυτή την εικόνα να τρέχεις σε τόσο μεγάλες διοργανώσεις.
Αυτά λοιπόν για σήμερα, Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε!
Μέχρι την επόμενη φορά, Να είμαστε καλά, να είμαστε υγιείς και να κάνουμε πάντα αυτό που αγαπάμε και αυτό που μας κάνει να νιώθουμε καλά.