Σε αυτό το επεισόδιο του Podcast Όλα είναι δρόμος θα σας φέρω όσο πιο κοντά μπορώ και θα σας περιγράψω πως είναι να τρέχεις στον Μαραθώνιο του Βερολίνου (BMW Berlin Marathon) έναν από τους μεγαλύτερους και πιο δημοφιλέστερους Μαραθώνιους στον κόσμο με πορεία που διασχίζει το πρώην Ανατολικό και Δυτικό Βερολίνο. Από το 2006 συμμετέχει ως μία από τις 6 διαδρομές της σειράς World Marathon Majors (WMM). Ο Μαραθώνιος του Βερολίνου ιδρύθηκε το 1974, διοργανώνεται κάθε χρόνο την τελευταία εβδομάδα του Σεπτεμβρίου και είναι διάσημος για τον γρήγορο ρυθμό του. Το ρεκόρ του αγώνα κατέχει ο Eliud Kipchoge με χρόνο 2:01:39.
Την χρονιά που πήγα εγώ (2021) και λόγω της πανδημίας του COVID, ο αριθμός συμμετοχών ήταν σχετικά μικρός. Συνολικός αριθμός συμμετεχόντων του Μαραθωνίου ήταν 24.796 από συνολικά 139 χώρες. Τερμάτισαν συνολικά 23.097 δρομείς και για την ιστορία ο Αιθίοπας Adola με χρόνο 2:05:45 ήταν ο μεγάλος νικητής του αγώνα. Στις γυναίκες μεγάλη νικήτρια αναδείχθηκε η Γκότιτομ Γκεμπρεσελάσε από την Αιθιοπία με χρόνο 2:20:09.
Γεια χαρά σε όλους σας!
Σας ανέφερα στο προηγούμενο επεισόδιο για κάποιες αναποδιές που είχα δύο διαδοχικές χρονιές. Το 2020 με τον COVID και την επόμενη χρονιά με το τροχαίο στη Θεσσαλονίκη. Με έφεραν όλα λιγάκι πίσω αλλά ποτέ δεν το έβαλα κάτω. Έτσι μιας και ο χρόνος τα γιατρεύει όλα δεν άργησε να έρθει και η στιγμή που θα έτρεχα τον πρώτο μου από τους συνολικά 6 Μαραθωνίους που είχα βάλει σκοπό!
Τρεις μήνες προετοιμασίας δεν τους λες και αρκετούς για έναν Μαραθώνιο, ειδικά όταν ο πρώτος μήνας είναι επαναφορά από εγχείρηση-τραυματισμό και στην ουσία έμεναν δύο μήνες για να μπω σε κανονικούς ρυθμούς. Πραγματοποίησα σχετικά απαιτητικές προπονήσεις από τα μέσα Ιουλίου και μετά και σε περίοδο με αυξημένη ζέστη λόγω της εποχής, κάτι το οποίο μου έδωσε τη δυνατότητα να ανεβάσω στην αρχή στο μυαλό μου τον πήχη όσον αφορά το ρυθμό του αγώνα, εξαιτίας της μειωμένης θερμοκρασίας που περίμενα στο Βερολίνο (<20C).
Το σώμα δυνάμωσε, ο ρυθμός αφομοιώθηκε, έφυγαν περίπου τρία κιλά και πραγματικά είχα αρχίσει να οραματίζομαι και να πιστεύω, έχοντας εκτιμήσει τις δυνάμεις μου, τον τερματισμό μου σε καλό χρόνο. Μπορεί στο δίμηνο μετά την εγχείρηση ποτέ να μην κάθισα και να μην στέρησα στον εαυτό μου την φυσική δραστηριότητα ώστε να κρατήσω όσο μπορούσα την φυσική μου κατάσταση, αλλά ακόμα μια ατυχία μου χτύπησε την πόρτα 2 εβδομάδες πριν τον μεγάλο μου πρώτο αγώνα.
Τενοντίτιδα η διάγνωση στον αριστερό μου αστράγαλο και εκεί που ένιωθα τέλεια και σε καλή κατάσταση, ήρθε αυτό για να με κάνει να σταματήσω τις προπονήσεις στις 12 Σεπτεμβρίου, δηλαδή 2 εβδομάδες πριν τον αγώνα. Ξεκούραση, πάγος και αντιφλεγμονώδη μπήκανε στην καθημερινότητα μου και ένας νέος αγώνας δρόμου ξεκίνησε μήπως και μπορέσω να είμαι έτοιμος για τον πρώτο αγώνα αλλά και καπάκι σε αυτόν του Σικάγου 10 μέρες μετά. Αν και ακολούθησα κατά γράμμα τις οδηγίες του γιατρού και του προπονητή μου, ο πόνος στο πόδι μου υποχώρησε αλλά πάντα υπήρχε εκεί έστω και λιγάκι για να μου θυμίζει ότι κάτι δεν πάει καλά. Παρασκευή πρωί, 24 Σεπτεμβρίου, 3 ώρες πριν πάω στο αεροδρόμιο για την πτήση μου στο Βερολίνο, επισκέφτηκα τον γιατρό μου για να δει και πάλι το πόδι μου. Έκανα ως ενθύμιο μια ένεση για να μπορέσω να τρέξω, μου συνέστησε και κάποιο αντιφλεγμονώδες μια μέρα πριν τον αγώνα και αναχώρησα μαζί με την γυναίκα μου με απευθείας πτήση από Θεσσαλονίκη για Βερολίνο.
Για να πάρετε μια ιδέα από την προετοιμασία μου θα σας περιγράψω την προπόνηση μου 5 εβδομάδες πριν τον Μαραθώνιο του Βερολίνου:
5 εβδομαδιαίες προπονήσεις με ρεπό την Δευτέρα και την Παρασκευή.
5 εβδομάδες πριν: συνολικός εβδομαδιαίος χρόνος προπόνησης – 6h 50’ με συνολικά 5 προπονήσεις – 1 χαλαρή 45’, 2 διαλειμματικές με την μία σε ανηφόρα, 1 αερόβια με 16’ αγωνιστικό ρυθμό, Κυριακή 3 ώρες πολύ χαλαρό long run
4 εβδομάδες πριν: συνολικός εβδομαδιαίος χρόνος προπόνησης – 5h 20’ με 5 προπονήσεις – 1 χαλαρή 45’, 2 διαλειμματικές, 2 αερόβιες με την μία με 16’ αγωνιστικό ρυθμό, Κυριακή 1h:30’ σε αερόβιο και τέμπο το Long Run.
3 εβδομάδες πριν: συνολικός εβδομαδιαίος χρόνος προπόνησης – 6h 20’ συνολικά 5 προπονήσεις – 3 διαλειμματικές με την μία σε ανηφόρα, 1 αερόβια, Κυριακή 2h πολύ χαλαρά.
Οι 2 τελευταίες εβδομάδες κανονικά θα κυλούσαν με 4h 45’ και 2h 10’ αντίστοιχα συνολικό εβδομαδιαίο χρόνο προπόνησης, αλλά ο τραυματισμός μου ανέτρεψε όλα τα δεδομένα, αφού δεν ακολούθησα τελικά το πρόγραμμα:
Τις τελευταίες 2 εβδομάδες αντικατέστησα τις προπονήσεις μου με ποδήλατο εσωτερικού χώρου ίσα για να μπορέσω να διατηρηθώ λιγάκι. Τελικά όλα πήγανε καλά έστω και με λίγα πονάκια και τουλάχιστον όπως έδειχναν τα πράγματα θα ήμουν στην αφετηρία του Μαραθωνίου του Βερολίνου.
O Μαραθώνιος του Βερολίνου (BMW Berlin Marathon) είναι ένας από τους μεγαλύτερους και πιο δημοφιλέστερους μαραθώνιους στον κόσμο με πορεία που διασχίζει το πρώην Ανατολικό και Δυτικό Βερολίνο. Διοργανώνεται κάθε χρόνο την τελευταία εβδομάδα του Σεπτεμβρίου και ο αγώνας είναι διάσημος για τον γρήγορο ρυθμό του, εξ ου και τα πολλά παγκόσμια ρεκόρ που γίνονται και αντλεί μεγάλο αριθμό κορυφαίων αθλητών αλλά και ερασιτεχνών δρομέων. Ο αγώνας ξεκινά και τελειώνει κοντά στην Πύλη του Βρανδεμβούργου. Λόγω της διαίρεσης της πόλης, οι μαραθώνιες εκδηλώσεις πριν από το 1990 περιορίζονταν μόνο στο Δυτικό Βερολίνο. Στις 30 Σεπτεμβρίου 1990 οι αθλητές μπόρεσαν να τρέξουν για πρώτη φορά μέσω της Πύλης του Βρανδεμβούργου και έκτοτε, η πορεία κάλυψε και τα δύο μισά της ενοποιημένης πόλης.
Η διαδρομή είναι χωρίς καθόλου κυκλοφορία και εντελώς επίπεδη αφού διεξάγεται μεταξύ 37 και 53 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας. Αυτή η σχετικά μηδενική κλίση της διαδρομής κάνει τον αγώνα αρκετά γρήγορο και ελκυστικό. Ένα άλλο στοιχείο που είναι αρκετά ενδιαφέρον έχει να κάνει με τις καιρικές συνθήκες, αφού και η επιλογή της ημερομηνίας δεν είναι τυχαία. Η μέση θερμοκρασία εκείνη την περίοδο στο Βερολίνο είναι 15°C, τα επίπεδα υγρασίας είναι αρκετά χαμηλά και ο καιρός είναι συνήθως καλός και χωρίς ανέμους. Την χρονιά βέβαια που έτρεξα εγώ η θερμοκρασία ήταν ιδιαίτερα υψηλή για την εποχή αφού έφτασε τους 21 βαθμούς την ημέρα του αγώνα.
Ο Μαραθώνιος του Βερολίνου ιδρύθηκε το 1974 από τον Horst Milde, έναν αρτοποιό και λάτρη του τρεξίματος. Ο πρώτος αγώνας είχε 244 συμμετοχές. Το 1989, ένας αγώνας παιδιών προστέθηκε στη διοργάνωση και οκτώ χρόνια αργότερα προστέθηκε και ένας μαραθώνιος πατινάζ. Το ρεκόρ του αγώνα κατέχει ο Eliud Kipchoge με χρόνο 2:01:39. Από το 2006 συμμετέχει ως μία από τις 6 διαδρομές της σειράς World Marathon Majors (WMM)
Την εβδομάδα του αγώνα στην πόλη του Βερολίνου και με επίκεντρο τον αγώνα της Κυριακής, λαμβάνουν χώρα πολλά γεγονότα, κάτι σαν μια γιορτή του αθλητισμού με πολλές συναυλίες, παράλληλους αγώνες και άλλες εκδηλώσεις. Η διαδρομή του αγώνα επειδή είναι όλη μέσα στην πόλη του Βερολίνου, έχει αγκαλιαστεί από τους πολίτες πάρα πολύ, με το πλήθος να εμψυχώνει τους αθλητές καθόλη την διάρκεια του αγώνα. Η ατμόσφαιρα στο Βερολίνο είναι παγκόσμιας κλάσης. Οι δρομείς παίρνουν δύναμη από τη μουσική υποστήριξη κατά μήκος της πορείας, αφού μέτρησα συνολικά 36 μουσικές μπάντες όλων των ειδών από κρουστά, τζαζ, Ροκ, Ποπ, Σάμπα, Σόουλ, Φανκ. Είναι μια αξέχαστη εμπειρία για κάθε φίλο του μαραθωνίου.
Την χρονιά που πήγα εγώ (2021) και λόγω της πανδημίας του COVID, ο αριθμός συμμετοχών ήταν σχετικά μικρός. Συνολικός αριθμός συμμετεχόντων του Μαραθωνίου ήταν 24.796 από συνολικά 139 χώρες. Τερμάτισαν συνολικά 23.097 δρομείς και για την ιστορία ο Αιθίοπας Adola με χρόνο 2:05:45 ήταν ο μεγάλος νικητής του αγώνα. Στις γυναίκες μεγάλη νικήτρια αναδείχθηκε η Γκότιτομ Γκεμπρεσελάσε από την Αιθιοπία με χρόνο 2:20:09
Παρασκευή απόγευμα φτάσαμε στο Βερολίνο, πήγαμε στο ξενοδοχείο όπου μας περίμεναν οι άνθρωποι του ταξιδιωτικού πρακτορείου για να μας βοηθήσουν να τακτοποιηθούμε στο δωμάτιο και να μας δώσουν σχετικές οδηγίες για την διαμονή μας στην πόλη. Αμέσως με την γυναίκα μου μεταβήκαμε στην έκθεση της διοργάνωσης για να παραλάβω το νούμερο του αγώνα, ώστε να έχουμε εντελώς ελεύθερη την επόμενη μέρα για να γυρίσουμε στο Βερολίνο και να δούμε τα αξιοθέατα αυτής της όμορφης πόλης. Στην έκθεση επειδή φτάσαμε σχετικά αργά δεν είχε ιδιαίτερα μεγάλο αριθμό επισκεπτών, πράγμα που ήταν ότι καλύτερο, αλλά δεν είχε επίσης και πολλά περίπτερα να χαζέψεις, εξαιτίας πάντα των μέτρων για την πανδημία. Η όλη διαδικασία της καταγραφής και της επίδοσης του νούμερου συμμετοχής ήταν αρκετά γρήγορη και μας έμεινε και λίγος χρόνος να αγοράσουμε ένα-δυο από τα υπέροχα μπλουζάκια της διοργάνωσης και να δούμε τα υπόλοιπα ελάχιστα περίπτερα της έκθεσης. Μετά, επιστροφή στο ξενοδοχείο, για βραδινό όπου έφαγα μια υπέροχη μακαρονάδα.
Σάββατο ήταν η μέρα ξενάγησης της πόλης η οποία μπορούσες έντονα να διακρίνεις ότι κινούνταν σε ρυθμούς Μαραθωνίου. Πολλοί τουρίστες είχαν κάνει την εμφάνιση τους στους δρόμους της πόλης και καταλάβαινες ότι είχαν έρθει για αυτό το γεγονός μιας και έφεραν το χαρακτηριστικό βραχιολάκι του μαραθωνίου ή κουβαλούσαν την τσάντα της διοργάνωσης. Η βόλτα μας ξεκίνησε από την Αλεξάντερ Πλατζ (ΑlexanderPlatz) την μεγαλύτερη πλατεία στο πιο κεντρικό και πιο πολυσύχναστο σημείο του Βερολίνου, όπου και διαμέναμε. Ο καιρός αν και περιμέναμε να είναι καλός, οι πρώτες ψιχάλες κάνανε την εμφάνιση τους και αργότερα το γύρισε σε ψιλόβροχο.
Συνεχίσαμε την βόλτα μας προς τον καθεδρικό ναό του Βερολίνου (BerlinerDom) που βρίσκεται στην καρδιά του Νησιού των Μουσείων.
Από εκεί επισκεφτήκαμε την περίφημη Πύλη του Βρανδεμβούργου (Brandenburg Gate), όπου θα γινόταν την επομένη και η εκκίνηση του αγώνα. Οι ετοιμασίες εκεί είχαν κορυφωθεί και όλα έδειχναν έτοιμα. Πρόκειται για τη διάσημη Πύλη-σύμβολο του Βερολίνου και βασίστηκε στα Προπύλαια της Ακρόπολης των Αθηνών.
Λίγο πιο πάνω δεσπόζει το επιβλητικό Γερμανικό Κοινοβούλιο και σε μικρή απόσταση νότια της Πύλης του Βρανδεμβούργου είναι το Μνημείο του Ολοκαυτώματος στη μνήμη των δολοφονημένων Εβραίων από τις δυνάμεις του Χίτλερ. Συνεχίσαμε την βόλτα μας αλλά μία στάση για καφέ ήταν επιβεβλημένη, καθώς επίσης και ώρα για να φάω το απαραίτητο κολατσιό μου γεμάτο υδατάνθρακες και ενέργεια.
Την μικρή και σύντομη ξενάγηση στην πόλη την ολοκληρώσαμε με την επίσκεψη μας σε δύο ιστορικά σημεία. Το Σημείο Ελέγχου Τσάρλι (Checkpoint Charlie) και στο μουσείο της τοπογραφίας του Τρόμου (Topography of Terror).
Αφού είχε βραδιάσει πλέον η ημέρα μας ολοκληρώθηκε με την επίσκεψη σε ένα εμπορικό κέντρο κοντά στο ξενοδοχείο μας και με ένα καλό βραδινό πλούσιο σε υδατάνθρακες. Επιστροφή νωρίς το βράδυ στο ξενοδοχείο, ετοιμασία για την επόμενη μέρα και νωρίς για ύπνο ώστε να σηκωθώ στην ώρα μου το πρωί να ετοιμαστώ για τον αγώνα.
Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2021. Η μέρα του αγώνα επιτέλους έφτασε. Δεν σας κρύβω ότι το άγχος μου ήταν πολύ μεγάλο και δεν με άφησε να κοιμηθώ καλά το βράδυ. Το μυαλό μου συνέχεια έκανε σκέψεις για τον αγώνα για τον ρυθμό και την τακτική που θα ακολουθήσω, για το αν θα τα καταφέρω και μην με προδώσει το πόδι μου, αν θα πάω τουαλέτα πριν και διάφορα άλλα. Πρώτη φορά ένιωθα τόσο άγχος το ομολογώ.
Όσον αφορά την τακτική θα προσπαθούσα τα πρώτα 5περίπου χιλιόμετρα να πάω αναγνωριστικά και να μην παρασυρθώ από τον ρυθμό των άλλων αθλητών. Θα έτρεχα μέσα στην αερόβια ζώνη μου και με ρυθμό 6λ/χλμ. Έτσι θα έβλεπα και πως πάει το πόδι μου και αναλόγως θα πήγαινα και θα ανέβαινα σταδιακά κάθε 5 χιλιόμετρα.
Αυτός ήταν ο σχεδιασμός μου και με ακόμα περισσότερες λεπτομέρειες που δεν θα αναφέρω, για παράδειγμα θα προσπαθούσα να κρατηθώ στην αερόβια ζώνη των καρδιακών μου παλμών και μετά να μπω στο τέμπο.
Στην αρχή της κούρσας πάντα νιώθεις ξεκούραστος και φρέσκος και αναζητείς έναν γρήγορο ρυθμό, αλλά αν δεν το έχεις κάνει στην προπόνηση μην το δοκιμάσεις γιατί αργότερα οι δυνάμεις σου λογικά θα σε εγκαταλείψουν. Συνήθως στα πρώτα 10 χιλιόμετρα νιώθεις τόσο δυνατός που λες, “Έλα ρε συ αν πάω έτσι χτυπάω ρεκόρ. Νομίζω το έχω. Τι είναι; Σιγά! Άλλα τρία τέτοια!” Αλλά εκεί είναι που συνήθως το σώμα σου έχει άλλη γνώμη. Για αυτό μην ξεχνάτε ποτέ πως ο Μαραθώνιος ξεκινάει μετά το 30ο χιλιόμετρο και να μένετε τουλάχιστον μέχρι τα μισά αυτού μέσα στην αερόβια ζώνη σας.
8 το πρωί θα φεύγαμε από το ξενοδοχείο για την Πύλη του Βρανδεμβούργου όπου και θα δινόταν η εκκίνηση του αγώνα. Αυτό σήμαινε ξύπνημα στις 6.30, ετοιμασία των πραγμάτων που θα πάρω μαζί μου και πρωινό πλούσιο σε ενέργεια περίπου 3 ώρες πριν ξεκινήσει ο αγώνας. Ακολουθεί τουαλέτα, ΟΚ και αυτό και ένα άγχος που έχουν όλοι δρομείς πριν ξεκινήσει ο αγώνας μου έφυγε. Μαζί μου στον αγώνα θα είχα την ζώνη μου με 2 μπουκάλια νερό με ηλεκτρολύτες, 4 τζελάκια, 5 saltsticks και ένα μαγνήσιο. Δύο ώρες πριν τον αγώνα ήπια 500ml νερό με ηλεκτρολύτες και ακόμα ένα ίδιο μπουκαλάκι μισή με μία ώρα πριν, όπως επίσης και ένα τζελάκι ένα τέταρτο πριν ξεκινήσει ο αγώνας. Σε γενικές γραμμές η διατροφή μου πριν τον αγώνα ήταν Τρίτη και Τετάρτη με πολύ λίγους υδατάνθρακες και υπερπλήρωση υδατανθράκων με διπλάσια πρόσληψη θερμίδων την Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο. Αυτό σήμαινε μπανάνες, μπόλικες ρυζογκοφρέτες, ρύζι, μακαρόνια και μπόλικο ψωμί ολικής με μέλι.
Μεταβαίνουμε με την γυναίκα μου και τους υπόλοιπος δρομείς του γκρουπ στον σταθμό του μετρό όπου συναντάμε και άλλους δρομείς που κατευθύνονται στην Πύλη του Βρανδεμβούργου. Μόλις φτάνουμε εκεί και βγαίνουμε από το μετρό τότε ήταν που μπήκα και οριστικά στο κλίμα του αγώνα, Ένας κακός χαμός γινόταν. Χιλιάδες δρομείς από όλες τις άκρες του κόσμου. Ποια χώρα να πρώτο αναφέρω δεν ξέρω. Ήταν σαν να τις είδα όλες! Λίγο μεγαλύτερη εντύπωση θα έλεγα πως μου έκαναν οι Ιταλοί και οι Μεξικάνοι που έδειχναν να είναι και οι περισσότεροι. 9 η ώρα ήμουν έτοιμος στην γραμμή της εκκίνησης και γεμάτος αγωνία για όλο αυτό το νέο μου εγχείρημα που επιτέλους έπαιρνε σάρκα και οστά.
Το άγχος μου ιδιαίτερα υψηλό, κάτι που το διαπίστωσα πολύ έντονα λίγο πριν δοθεί η εκκίνηση για το δικό μου μπλοκ που ήταν περίπου μια ώρα μετά την επίσημη εκκίνηση των 9:15, αφού οι παλμοί μου από τους 70, μισή ώρα πριν τον αγώνα έφτασαν απότομα τους 100 χωρίς να έχω καν ξεκινήσει! Δύο ακόμη φορές σε σύντομο χρονικό διάστημα επισκέφθηκα την τουαλέτα για τα απαραίτητα και πλέον ήμουν έτοιμος!
3…2…1 Μπαμ δώθηκε η εκκίνηση!
Προσπάθησα όσο μπορούσα να πάω με το πλάνο που είχα στο μυαλό μου και θα ήθελα χρόνο κάτω από 4 ώρες. Ήξερα πως είχα ελλιπή προετοιμασία, πρόβλημα στο πόδι μου και ότι σε 10 μέρες θα είχα και έναν ακόμα μαραθώνιο να τρέξω οπότε θα έπρεπε να κάνω και κάποια διαχείριση δυνάμεων, αλλά πίστευα πως θα καταφέρω να ολοκληρώσω και τον στόχο του χρόνου.
Τα πρώτα 5 χιλιόμετρα ήθελα να πάω χαλαρά με 6λ/χλμ μέχρι να ρολάρει λιγάκι το πόδι και να δω που βρίσκομαι. Από πίσω μου βέβαια έρχονταν πολλοί δρομείς που με προσπερνούσαν συνέχεια με έναν έντονο ρυθμό λες και δεν υπάρχει αύριο και δίνοντας μου την εντύπωση ότι θέλουν να τερματίσουν κάτω από 2 ώρες. Παρασυρόμενοι από το πλήθος, την ανυπομονησία και τον ενθουσιασμό του αγώνα έδειχναν παγιδευμένοι σε έναν ανορθόδοξο ρυθμό και σου έδιναν την εντύπωση ότι θα είναι οι επίδοξοι νικητές του Μαραθωνίου, πράγμα φυσικά αδύνατον αφού το πιο λογικό είναι μετά από καμιά ώρα και ιδιαίτερα λόγω του αγωνιστικού τους προφίλ να ξεμείνουν τελείως από δυνάμεις.
Πέρασμα στο 5ο χλμ είχα σε 29:39, αργό αλλά ικανοποιητικό και με βάση το πλάνο μου. Αυτό που μου έκανε όμως ιδιαίτερη εντύπωση σε μένα είναι πως σε σχέση με τον ρυθμό που πήγαινα οι παλμοί μου ήταν ιδιαίτερα αυξημένοι. Με σχετικά αργό ρυθμό και ήμουν στα όρια μεταξύ αερόβιας ζώνης και τέμπο που σημαίνει ανάμεσα σε 155 και 162 παλμούς! Πρώτη φορά μου συνέβαινε αυτό και είμαι σίγουρος πως ήτανε από το άγχος που είχα για τον αγώνα, αφού σε σύγκριση με τις προπονήσεις μου θα έπρεπε οι παλμοί μου με τέτοιο ρυθμό να είναι κοντά στους 140 και κάτω. Έτσι σε όλον τον αγώνα δυστυχώς για μένα κινιόμουν σε ιδιαίτερα υψηλούς καρδιακούς παλμούς και τον περισσότερο χρόνο στα υψηλά του τέμπο μου και του αγωνιστικού μου ρυθμού. Συνέχισα εγώ στο δικό μου πρόγραμμα και στο 7ο χλμ ήπια και το πρώτο μου αλάτι, από τα συνολικά 5 που είχα μαζί μου και θα έπαιρνα ανά περίπου 7 χιλιόμετρα το κάθε ένα. Το Μαγνήσιο είχα σκοπό να το πάρω κάπου στα μέσα του αγώνα, ενώ φυσικά θα εκμεταλλευόμουν και τους περισσότερους σταθμούς ανεφοδιασμού ειδικά με τις μπανάνες και το νερό.
Πέρασμα σε 28:38 τα επόμενα 5 χλμ και συνολικά στα 10 χλμ είχα 58:16. Μια χαρά λέω και συνεχίζω ακάθεκτος ανεβάζοντας ρυθμό, αφού και στο πόδι μου δεν ένιωθα καμιά ενόχληση. 1:54:41 περνάω στα 20 χλμ, με το 2ο δεκάρι να γίνεται σε χρόνο 56:26 και ρυθμό 5:38. Σε όλη την διαδρομή και ειδικά σε ορισμένες πλατείες γινόταν ο κακός χαμός από κόσμο. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο όταν είσαι τόσο καταπονημένος, βυθισμένος στις σκέψεις και τον ιδρώτα σου, να βλέπεις κόσμο να σε χειροκροτεί και να προσπαθεί να σου δώσει ώθηση να συνεχίσεις. Πολλοί φωνάζουν το όνομα σου που είναι γραμμένο σε εμφανές σημείο κάτω από τον αριθμό σου, αλλά το πιο ωραίο από όλα είναι τα πρόσωπα των μικρών παιδιών όταν σου δίνουν το χέρι τους να το χτυπήσεις περνώντας από μπροστά τους.
Το δεκάρι από το 20 μέχρι το 30 θέλει προσοχή και το γνωρίζω. Ξεκίνησα πλέον να προσπερνάω δρομείς που ήδη είχε αρχίσει το μαρτύριο τους. 58:21 ήταν το πέρασμα του 3ου δεκαριού και από την στιγμή που ήμουν κάτω από την μία ώρα στο δεκάρι λέω είμαι καλά. 2:53:02 ήταν το πέρασμα μου στο 30άρι. Λιγάκι πιο αργά από ότι θα περίμενα αλλά πίστευα ότι το τελευταίο δεκάρι θα είναι πιο γρήγορο. Υπολόγιζα όμως χωρίς τον ξενοδόχο που δεν είναι άλλος από την κούραση που άρχισε σιγά-σιγά να κάνει την εμφάνιση της και ιδιαίτερα στα πόδια μου.
Ακόμα πιο κομβικό σημείο είναι μετά το 30 και μέχρι το 35. Εκεί είναι που βλέπεις πως πάει το πράγμα και αν έχεις καθόλου δυνάμεις. Το τελευταίο κομμάτι είναι γενικά και το πιο δύσκολο. Προσπάθησα να επιταχύνω αλλά το σώμα δεν άκουγε. Τα επόμενα 5 χιλιόμετρα τα έκανα σε 30:05 και έφτασα πλέον στο 35ο χλμ. Νιώθω ότι δεν μπορώ να επιταχύνω άλλο, απεναντίας έπρεπε να κατεβάσω ρυθμό. Καταλάβαινα πλέον ότι ο στόχος κάτω από 4 ώρες δεν είναι εφικτός. Κάθε χιλιόμετρο από εκεί και πέρα ήταν ακόμα πιο δύσκολο. Έσφιξα τα δόντια και με ότι αποθέματα ενέργειας και αποφασιστικότητας είχα τα έδωσα όλα για την τελική ευθεία των 7 χιλιομέτρων. Όλοι πάνω κάτω ήταν στην ίδια κατάσταση. Τα πρόσωπα των περισσοτέρων ήτανε σφιγμένα, πολλοί ήταν αυτοί που πλέον περπατούσαν, τα πόδια πολλών έδειχναν διαλυμένα, μερικοί βρίσκονταν πεσμένοι στην άκρη του δρόμου, ενώ κάποιοι εξ αυτών δέχονταν ιατρική βοήθεια ή μασάζ από σταθμούς που είχε στην άκρη του δρόμου.
Η αγωνία όλων ήταν έκδηλη και η δύναμη ψυχής που βγάζεις εκείνες τις στιγμές είναι απερίγραπτη. Όσο περνούσε η ώρα και ερχόταν πιο κοντά ο πρώτος μου τερματισμός από το σερί των 6 Μεγάλων Μαραθωνίων που είχα σκοπό να τρέξω, όλο και πιο πολύ μεγάλωνε ο ενθουσιασμός και η συγκίνηση μου. Όσο έφτανα πιο κοντά στην πύλη του Βρανδεμβούργου και όσο πιο πολύ πύκνωνε και η παρουσία του κόσμου και οι ζητωκραυγές άλλο τόσο πείσμωνα και εγώ και ακόμα περισσότερο ένιωθα ότι θα τα καταφέρω. Αν εξαιρέσεις τα πολύ βαριά και σφιγμένα πόδια ένιωθα καλά και σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να μην δεν φτάσω στην γραμμή του τερματισμού. Με μέσο ρυθμό 6:36/χλμ έβγαλα τα τελευταία 7 χιλιόμετρα και αφού είχα πάρει ότι τζελάκι και αλάτι είχα στην κατοχή μου.
Έφτανε λοιπόν η ευθεία με φόντο την πύλη του Βρανδεμβούργου και τον τερματισμό στο βάθος και κάπου εκεί περίπου 600 μέτρα πριν τον τερματισμό έβγαλα το κινητό μου και άρχιζα να καταγράφω τρέχοντας όλες αυτές τις μαγικές στιγμές που διαδραματίζονταν μπροστά μου. Τις φωνές των ανθρώπων, τους υπόλοιπους αθλητές, το δικό μου εξουθενωμένο, σφιγμένο και συνάμα ενθουσιασμένο πρόσωπο. Όλα μα όλα έδειχναν τόσο τέλεια! Κάπου εκεί λίγο πριν τερματίσω να’ σου στην άκρη να με τραβάει βίντεο και η γυναίκα μου. Αμέσως επιταχύνω προς το μέρος της να πάρω με ένα φιλάκι και την απαιτούμενη δόση ενέργειας για τα τελευταία 50 μέτρα.
Ανοίγω τα χέρια μου διάπλατα έτοιμος για να πετάξω στην κορύφωση όλου αυτού του εγχειρήματος και βρισκόμενος μέσα στους χυμούς της έκστασης όπως ακριβώς όταν κάνεις έρωτα με την αγαπημένη σου και ολοκληρώνεις, έτσι ακριβώς αισθάνθηκα και εγώ και αισθάνομαι κάθε φορά όταν τερματίζω έναν μαραθώνιο. Πόσο μάλλον αυτή την φορά στην αρχή όλου αυτού του μαραθώνιου εγχειρήματος μου, που οι χυμοί εκστασιασμού είχαν λούσει όλο μου το σώμα και με προξενούσαν απερίγραπτα συναισθήματα χαράς και ηδονής. Ένιωθα πως όλα μου τα κύτταρα από άκρη σε άκρη του κορμιού μου συμμετείχαν σε όλο μου αυτό το παραλήρημα! Πραγματικά μοναδικό συναίσθημα, άλλο να το περιγράφεις και άλλο να το ζεις και όλο αυτό δεν σας κρύβω ολοκληρώθηκε με κάποια δάκρυα χαράς ακριβώς με τον τερματισμό μου.
Τερμάτισα στην θέση 9.466 σε σύνολο 23.097 δρομέων με χρόνο 4:13:56. Μέσος όρος ρυθμού με βάση το ρολόι μου ήταν 5:57 λεπτά/χιλιόμετρο, μέσος όρος παλμών 167 παλμοί/λεπτό
Προχώρησα άλλα 50 μέτρα για να πάρω το μετάλλιο με τον Κipchoge στο πίσω μέρος και γεμάτος χαρά να το κρεμάσω στο λαιμό μου. Συνέχισα μαζί με την ροή και όλων των υπολοίπων αθλητών προς την έξοδο. Φοβερές εικόνες που θύμιζαν κάτι σαν πεδίο μάχης. Άλλοι αθλητές να κουτσαίνουν, άλλοι να ξαποστάζουν, άλλοι εντελώς ταλαιπωρημένοι να κείτονται στο έδαφος, άλλοι να σφαδάζουν από τους πόνους, άλλοι να έχουν κλείσει τα μάτια τους και να προσπαθούν να ηρεμήσουν από όλο αυτό το σοκ του αγώνα και της απόστασης. Εγώ αφού έφαγα μια μπανάνα και ήπια ένα μπουκαλάκι νερό και λίγο υγρό με ηλεκτρολύτες κατευθύνθηκα προς την έξοδο για να συναντήσω την γυναίκα μου και να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο.
Αφού βγήκαμε και μαζί κάποιες φωτογραφίες κάτω από την πύλη του Βρανδεμβούργου κατευθυνθήκαμε προς το μετρό όπου τόσο εγώ όσο και πολλοί άλλοι αθλητές μετά βίας μπορέσαμε να κατεβούμε τα σκαλιά. Είχε πολύ πλάκα να βλέπεις τον εαυτό σου και τους άλλους να υποβαστάζονται από τους συνοδούς τους ή να κρατάνε τα κάγκελα στις άκρες των σκαλοπατιών και με πολύ μεγάλο κόπο να προσπαθούν να κατέβουν μόλις 10 σκαλοπάτια! Έμοιαζε τιτάνια προσπάθεια!
Επιστροφή στο ξενοδοχείο με μία παγωμένη κοκα-κόλα στο χέρι και δύο κομμάτια πίτσας για τις πρώτες λιγούρες. Ακολούθησε μπάνιο και χαλάρωση στο δωμάτιο και το βράδυ μεταβήκαμε στο κέντρο της πλατείας Αλεξαντρ Πλατζ όπου είχε στηθεί κάτι σαν υπαίθριο παζάρι με προϊόντα, φαγητά , μουσική, χορό και μπύρες.
Εγώ έβγαλα τα απωθημένα μου εκείνη την βραδιά πίνοντας κάμποσες δροσιστικές μπύρες και τρώγοντας τα περίφημα γερμανικά λουκάνικα ώστε να κλείσει με τον πιο όμορφο τρόπο όλο αυτό το πρώτο ταξίδι προς τα αστέρια. Την επόμενη μέρα το πρωί επιστροφή Θεσσαλονίκη, επίσκεψη στο φυσιοθεραπευτήριο για να κάνω την αποθεραπεία μου στο ταλαιπωρημένο μου κορμί με μπότα αποσυμπίεσης, μασάζ στα πόδια και τέλος κρυοσάουνα. Την επομένη ημέρα Τρίτη επιστροφή στο εξωτερικό στην εργασία μου και στην καθημερινότητα μου. Η πρώτη μου προπόνηση ήταν την Τρίτη την ημέρα επιστροφής μου με 35 λεπτά πολύ χαλαρό τρέξιμο, αλλά και γυμναστήριο με την καθιερωμένη ενδυνάμωση που ακολουθούσα.
Αυτά λοιπόν για σήμερα, Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε!
Μέχρι την επόμενη φορά, Να είμαστε καλά, να είμαστε υγιείς και να κάνουμε πάντα αυτό που αγαπάμε και αυτό που μας κάνει να νιώθουμε καλά.