Σε αυτό το επεισόδιο του Podcast Όλα είναι δρόμος θα μιλήσουμε για το πως κατάφερα για πρώτη φορά να σπάσω σε έναν υπερμαραθώνιο το φράγμα των 100 χιλιομέτρων και πιο συγκεκριμένα στον αγώνα “Στα χνάρια των ηρώων” τη 01-08-20 από Θεσπιές για Θερμοπύλες.
Ο αγώνας και η διαδρομή έχουν ιδιαίτερα ιστορικά χαρακτηριστικά, αφού ο Δημόφιλος το 480 π.χ. με τους 700 Θεσπιείς έκανε τον ίδιο δρόμο για να συναντήσει τους υπόλοιπους Έλληνες μεταξύ αυτών και τον Βασιλιά της Σπάρτης Λεωνίδα με τους 300 άνδρες του για να αντιμετωπίσουν τις εκατοντάδες χιλιάδες των Περσών και όλων των υπόλοιπων εθνών της Περσικής Αυτοκρατορίας.
Ο εν λόγω αγώνας είχε πανηγυρικό χαρακτήρα καθώς συνέπεσε με την συμπλήρωση των 2500 ετών από την ιστορική μάχη των Θερμοπυλών.
Και να λοιπόν που έφτασε η ώρα να σπάσω το φράγμα των 100 χιλιομέτρων σε έναν αγώνα, με τον 2ο μου υπερμαραθώνιο (Ultra), τον 3ο Διεθνή αγώνα «Στα Χνάρια των Ηρώων» 102k τη 01-08-20 από Θεσπιές για Θερμοπύλες.
Μεσούσης της πανδημίας λόγω COVID και αφού είχαμε ολοκληρώσει το πρώτο γενικό lockdown ίσως ήταν και ο μοναδικός αγώνας που κατάφερε να διεξαχθεί εκείνη την περίοδο. Εγώ ήμουν σε μια περίεργη φάση, με ελλιπή προπόνηση αλλά το κυριότερο ήμουν από τους πρώτους που νόσησαν από κορωνοιό και μάλιστα για τα καλά. Όσοι ακούσατε προηγούμενο μου Podcastθα θυμάστε πως ανέφερα κάποια πράγματα για εκείνη την περίοδο, αφού νοσηλεύτηκα με βαριά πνευμονία για 12 μέρες με οξυγόνο και ένα βήμα πριν την διασωλήνωση. Ευτυχώς την γλύτωσα και όλα απήγανε καλά και ευτυχώς επανήλθα γρήγορα και το βασικό δεν με άφησε κανένα κουσούρι.
Έτσι δεν είχα τις προπονήσεις που θα έπρεπε και με διάστημα μόλις τριών μηνών από τη μέρα που βγήκα από το νοσοκομείο μέχρι τον αγώνα.Το σκέφτηκα πολύ, αλλά η θέληση μου να σπάσω για πρώτη φορά το φράγμα των 100 χιλιομέτρων, έστω και όχι με τις καλύτερες συνθήκες ήταν ιδιαίτερη δυνατή. Ένιωθα ότι τίποτα δε μπορεί να με σταματήσει από το να κατακτήσω και αυτό το όνειρο. Όταν το ανακοίνωσα στον προπονητή μου Βασίλη Κρομμύδα, φυσικά προσπάθησε να με συνετίσει λόγω της έλλειψης σωστής προετοιμασίας, αλλά αφού με είδε να επιμένω και να είμαι αγύριστο κεφάλι προσπάθησε να με βάλει σε ένα όσο το δυνατόν πιο προσαρμοστικό πρόγραμμα για να καλύψω όσο μπορούσα το χαμένο έδαφος. Μεγάλο μου ατού και κρυμμένος άσσος στο μανίκι μου δεν ήταν άλλος από τον φίλο μου τον Τάσο Καραγιαννίδη, έμπειρο υπερμαραθωνοδρόμο με ιδιαίτερες διακρίσεις και με πολλά Ultra (υπεραποστάσεις) στα πόδια του. Μαζί θα τρέχαμε για άλλη μια φορά και πραγματικά μόνο που ήξερα ότι θα έχω τον Τάσο δίπλα μου δεν φοβόμουν τίποτα.
Ο αγώνας από μόνος του σε εξιτάρει και σε ντοπάρει λόγω της ιδιαίτερης σημασίας της διαδρομής και φυσικά του τερματισμού στις Θερμοπύλες, κάτω από το άγαλμα του Λεωνίδα. Εκεί που ο Δημόφιλος το 480 π.χ. με τους 700 Θεσπιείς έκανε τον ίδιο δρόμο για να συναντήσει τους υπόλοιπους Έλληνες μεταξύ αυτών και τον Βασιλιά της Σπάρτης Λεωνίδα με τους 300 άνδρες του. Στάθηκαν απέναντι στις εκατοντάδες χιλιάδες των Περσών και όλων των υπόλοιπων εθνών της Περσικής Αυτοκρατορίας. Έδωσαν μια Μάχη που τους άφησε στην Παγκόσμια Ιστορία. Έπεσαν προδομένοι, αλλά όρθιοι, να φωτίζουν με τη θυσία τους την Αιώνια Πίστη και τον Αγώνα για την Ελευθερία.Ο αγώνας είχε πανηγυρικό χαρακτήρα καθώς συνέπεσε με την συμπλήρωση των 2500 ετών από την ιστορική μάχη των Θερμοπυλών.
Η εκκίνηση του αγώνα ήταν από Θεσπιές την 01 Αυγούστους στις 20:00 ακριβώς κάτω από το άγαλμα του Βασιλιά των ΘεσπιώνΔημόφιλου. Ξεκινήσαμε παρέα με τον Τάσο από Θεσσαλονίκη για Θερμοπύλες, από όπου και θα παίρναμε το λεωφορείο της διοργάνωσης για να μας οδηγήσει στις Θεσπιές στην εκκίνηση του αγώνα. Είχαμε μπόλικο χρόνο μπροστά μας και αφού κάναμε μια στάση για να πάρουμε με μια ωραία μακαρονάδα αρκετή δόση υδατανθράκων, ήμασταν στην ώρα μας για το λεωφορείο. Γνωρίσαμε και άλλους αθλητές εκεί και φυσικά οι συζητήσεις μας δεν ήταν άλλες από τον συγκεκριμένο αγώνα, αν τον έχει ξανατρέξει κάποιος και διάφορα άλλα. Εγώ είχα κάνει την δικιά μου υλική προετοιμασία προσπαθώντας να σκεφτώ τι μπορεί να θελήσω κατά την διάρκεια της διαδρομής, παίρνοντας υπόψιν μου τον καιρό, την ώρα του αγώνα, αφού θα γινόταν βράδυ και φυσικά τις πολλές ώρες που χρειαζόταν. Ο Τάσος πιο χαλαρός από εμένα, κανόνισε να υπάρχουν σε έναν σταθμό περίπου στα μέσα της διαδρομής μόνο μερικά τζελάκια.
Στις Θεσπιές μας προσφέρθηκε από την διοργάνωση κανά δίωρο περίπου πριν την έναρξη του αγώνα μακαρονάδα και φυσικά έφαγα δύο μερίδες για να πάρω τα πάνω μου. Πρώτη μου φορά θα έτρεχα κατά την διάρκεια της νύχτας, αλλά αυτό το άγνωστο για μένα ήταν που με εξίταρε ακόμα παραπάνω.Ένιωθα από όλες τις απόψεις δυνατός και έτοιμος να κατακτήσω άλλον έναν στόχο.
Η διοργάνωση όλη ήταν μια γιορτή. Άρτια οργανωμένη, με πολλούς σταθμούς τροφοδοσίας όπου πραγματικά έβρισκες τα πάντα, με εκατοντάδες εθελοντές να τους νιώθεις δίπλα σου την κάθε στιγμή, καταλάβαινες πολύ εύκολα πόσο πολύ έχει αγαπηθεί και αγκαλιαστεί από τους τοπικούς φορείς. Δεν είναι υπερβολή να πω πως όλη η διαδρομή των 102 χλμ θύμιζε ένα μεγάλο πάρτι και σχεδόν σε κανένα σημείο του αγώνα δεν ένιωθες μόνος σου. Δεν είχα απολύτως κανένα πρόβλημα σε όλον τον αγώνα. Κύλησε τόσο όμορφα και επειδή έχεις την πολυτέλεια να μιλάς λόγω της όχι και τόσο μεγάλης έντασης, δεν καταλαβαίνεις για πότε περνάει ο χρόνος. Εγώ όπως είπα και πριν, έτρεχα παρέα με τον φίλο μου τον Τάσο και αναπτύξαμε και αναλύσαμε τόσα θέματα συζήτησης που σε κάποια φάση τον ρώτησα «Ρε συ Τάσο, τόσα πράγματα που έχουμε συζητήσει οι δυο μας σε τόσους αγώνες και ειδικά σε αυτόν, δεν έχω συζητήσει τόσα χρόνια με την γυναίκα μου!». Είναι ωραίο να έχεις παρέα, αλλά και πάλι σε τέτοιου είδους αγώνες όλο και κάποιον θα βρεις να πεις δυο κουβέντες και όλο και κάποιον θα ξέρεις από προηγούμενο αγώνα.
Σε διάφορα σημεία του αγώνα χρησιμοποίησα κάνοντας μασάζ στους μυς των ποδιών μου κρέμα Gel με Άρνικα Αρπαγόφυτο, ιδανική για μώλωπες, αρθριτικά, μυϊκές φλεγμονές και πόνους αρθρώσεων. Το φυτό Άρνικα παραδοσιακά χρησιμοποιείται για την ανακούφιση από πόνους σε μύες και αρθρώσεις και το χρησιμοποιώ και εγώ τόσο κατά την διάρκεια όσο και με το πέρας των μεγάλων αγώνων.
Τα 24 πρώτα χιλιόμετρα τα περάσαμε σε χρόνο 2:34. Ο ρυθμός μας δεν ήταν ούτε γρήγορος αλλά ούτε και αργός. Πέντε ώρες μετά στο 42οχλμ περίπου στη 01:03 ήμουν στο λιοντάρι της Χαιρώνειας, σε έναν τόπο με πολύ μεγάλη ιστορία. Σημείο στο οποίο οι μεν Θηβαίοι έθαψαν τους νεκρούς του περίφημου Ιερού Λόχου των Θηβών μιας μονάδας που αποτελούταν από 300 επίλεκτους και άριστα εκπαιδευμένους άνδρες της θηβαϊκής κοινωνίας και οι οποίοι έπεσαν στης μάχης της Χαιρώνειας και οι δε Μακεδόνες όπου έφτιαξαν έναν τύμβο, έναν μικρό λόφο δηλαδή όπου έθαψαν τους νεκρούς τους.
Η μάχη της Χαιρώνειας στην οποία μεγάλοι νικητές αναδείχθηκαν οι Μακεδόνες, υπήρξε καθοριστική για τη διαμόρφωση της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα. Διεξήχθη το 338 π.Χ. μεταξύ του μακεδονικού βασιλείου και των συνασπισμένων στρατευμάτων της Αθήνας, της Κορίνθου, της Κέρκυρας, της Λευκάδας, της Αχαΐας, των Μεγάρων, της Ακαρνανίας, της Εύβοιας και του Κοινού των Βοιωτών, ηγέτιδα του οποίου ήταν η Θήβα.Η μάχη της Χαιρώνειας σηματοδοτεί ουσιαστικά την αφετηρία της μακεδονικής κυριαρχίας στα πολιτικά πράγματα της νότιας Ελλάδας για σχεδόν έναν αιώνα, αφού εκεί ο Φίλιππος Β’, βασιλιάς της Μακεδονίας, κατόρθωσε μετά από πολλά έτη αιματηρών εκστρατειών και έντονων διπλωματικών διαβουλεύσεων να καθυποτάξει και τους τελευταίους πυλώνες αντίστασης στα σχέδια του για επικράτηση στον ελλαδικό χώρο. Σε εκείνη την μάχη συμμετείχε και ο δεκαοκτώ τότε ετών γιος του Αλέξανδρος, η συμβολή του οποίου ήταν καθοριστική στην έκβαση της μάχης. Ο Αλέξανδρος σε μια κρίσιμη χρονική στιγμή, επιχείρησε μία παράτολμη ενέργεια ενδεικτική της ηγετικής φύσης και των προσόντων του και επιτέθηκε ορμητικά με το απόσπασμα του εναντίον του αποκομμένου Ιερού Λόχου και κατάφερε να φονεύσει πολλούς.Συνολικά, η δύναμη του μακεδονικού στρατού ανερχόταν σε τουλάχιστον 2.000 ιππείς και πάνω από 30.000 πεζούς. Η μάχη χαρακτηρίστηκε από ιδιαίτερη σκληρότητα και ανδρεία και ήταν πολύνεκρη. Σκοτώθηκαν περισσότεροι από 1.000 Αθηναίοι ενώ παραδόθηκαν τουλάχιστον 2.000 και έγιναν αιχμάλωτοι πολέμου.
Ένα άλλο από τα χαρακτηριστικά αυτού του αγώνα ήταν ότι σε κάθε σταθμό ανεφοδιασμού είχε άφθονες ποσότητες δροσιστικού και ζουμερού καρπουζιού, ενός φρούτου ιδιαίτερα ευεργετικού για όσους αθλούνται και τρέχουν. Το καρπούζι είναι γνωστό ότι αποτελείται σε ποσοστό περίπου 90% από νερό. Δυο φέτες περιέχουν μόλις 80 θερμίδες και 21 γραμμάρια υδατανθράκων. Περιέχει φυσική ζάχαρη που την καθιστά πολύ καλύτερη επιλογή από τα προστιθέμενα ή επεξεργασμένα σάκχαρα. Εμπεριέχει επίσης βιταμίνες Α, Β6 και C, οι οποίες ενισχύουν τις αντοχές στο τρέξιμο και βοηθάνε στην αποφυγή των μυϊκών κραμπών. Βελτιώνει την απόδοση, λόγω των υδατανθράκων που περιέχει βοηθάει στην ανάκτηση του οργανισμού, ανακουφίζει τον μυϊκό πόνο και φυσικά ενυδατώνει.
Τα 51 χλμ τα πέρασα σε χρόνο 6 ώρες και 6 λεπτά. Στα 64 χλμ ήμασταν στα 165 μέτρα υψόμετρο και ακολούθησε η πιο μεγάλη παρατεταμένη ανηφόρα που διήρκησε 9 χιλιόμετρα και περίπου 1 ώρα και 40 λεπτά μέχρι το πικ. Βέβαια ενδιάμεσα και στον σταθμό νούμερο 11 της Αγίας Παρασκευής κάπου στο 58ο χιλιόμετρο μας περίμενε και μια μεγάλη και συνάμα η πιο δροσιστική έκπληξη.Αναφέρομαιστον παγωμένο χυμό ροδιού που μας πρόσφεραν εκεί. Μπορεί να έφταιγε ο συνδυασμός κούρασης και ζέστης με 32 βαθμούς και 46% υγρασία, αλλά πραγματικά δεν θα ξεχάσω ποτέ το πόσο δροσιστικός και νόστιμος ήταν και την πόσο έντονα θετική επίδραση είχε στον οργανισμό μου αλλά και στην ψυχική και νοητική μου διάθεση. Πραγματικό βάλσαμο που με ενθουσίασε ιδιαίτερα και εκτίναξε τα επίπεδα ηθικού στα ουράνια!
Στις 10 ώρες κάπου στο 73 χλμ είχα φτάσει στο μέγιστο υψόμετρο της διαδρομής τα 700 μέτρα. Σε εκείνο το σημείο του αγώνα ένιωσα για πρώτη φορά στην ζωή μου πως είναι να νυστάζω και να τρέχω συγχρόνως. Έτσι ένα τζελάκι με καφείνη που το κρατούσα για αυτές τις περιπτώσεις μπορώ να πω πως με συνέφερε για τα καλά.
Το ευχάριστο κομμάτι ήταν ο τερματισμός αφού η διαδρομή από τα 600μ υψόμετρο πέφτει στα 13 μέτρα και είναι περίπου 13χλμ τα οποία και βγήκαν με 6 λεπτά/χλμ. Σε 10:27 περνούσαμε από το 78ο χιλιόμετρο και τερματίσαμε στις 02 Αυγούστου το πρωί με χρόνο 13:33:17 και με μέσο ρυθμό 7:58 ανά χιλιόμετρο. 58ος στους 123 συνολικά δρομείς που ξεκίνησαν τον αγώνα. Όχι και άσχημα για πρώτο μου 100άρι. Τα τελευταία πάντως τρία χιλιόμετρα ήταν όλα τα λεφτά. Είχε ξημερώσει για τα καλά και στο βάθος ξεπρόβαλε το άγαλμα του Λεωνίδα, όπου και θα τερματίζαμε. Τα πόδια μου ήταν τόσο βαριά, η κούραση ιδιαίτερα μεγάλη, αλλά από την άλλη ένιωθα στο κορμί μου να ρέουν τόσες πολλές ουσίες, η αδρεναλίνη μου είχε φτάσει στο κόκκινο και η λαχτάρα μου για τον τερματισμό που πλέον φαινόταν τόσο κοντά ήταν τόσο πολύ μεγάλη που μου έδινε ώθηση και στην κυριολεξία μου έβαλε φτερά στα πόδια. 6:04, 5:54 και 5:48 ανά χιλιόμετρο ήταν ο ρυθμός μου στα τελευταία αυτά τρία χιλιόμετρα. Όταν δε, αντίκρισα το άγαλμα του Λεωνίδα και τερμάτισα, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μα πόσο γεμάτος, υπερήφανος, χαρούμενος και ευτυχισμένος ένιωθα! Άλλος ένας στόχος επετεύχθη, άλλη μία πρόκληση για μένα ολοκληρώθηκε.
Ένα πράγμα που με προβλημάτισε ιδιαίτερα σε αυτόν τον αγώνα και μου έδωσε μαθήματα για το μέλλον ήταν ότι προς το τέλος της διαδρομής αισθάνθηκα τα χέρια μου ιδιαίτερα πρησμένα.Σε συνδυασμό με το ότι η ζυγαριά την επόμενη μέρα με έδειχνε κατά περίπου 4 κιλά βαρύτερο με έβαλε σε σκέψεις και προβληματισμούς και το έψαξα να δω τι συμβαίνει και εν συνεχεία έγραψα στον προπονητή μου.
« Βασίλη Καλησπέρα,
Θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι. Στον τελευταίο μου μεγάλο αγώνα των 102χλμ παρατήρησα ότι τα χέρια μου είχαν πρηστεί πάρα πολύ. Έψαξα στο ίντερνετ και διάβασα κάτι για το φαινόμενο της υπονατριαιμίας αλλά δεν κατάλαβα για ποιο λόγο συνέβη σε μένα. Λόγω του ότι έπινα πολύ νερό και αραίωσε το νάτριο ή επειδή είχα ανάγκη από ηλεκτρολύτες (γενικά από ένα σημείο και μετά δεν ήθελα να πίνω άλλο ηλεκτρολύτες αλλά προτιμούσα το σκέτο το νερό). Τι πρέπει να κάνω στο μέλλον για να μην έχω το ίδιο θέμα;»
Και η απάντηση από τον προπονητή μου
«Το θέμα που ανέφερες με τα πρησμένα χέρια έχει να κάνει πράγματι με αναταραχή των ηλεκτρολυτών.Ήταν λάθος να πίνεις μόνο νερό, σε αυτές τις περιπτώσεις όταν πια μπουκώνεις με τους ηλεκτρολύτες και θέλεις μόνο νερό θα πρέπει να χρησιμοποιείς τα χάπια άλατος. Και αυτά βέβαια δεν είναι για συνεχή κατανάλωση αλλά για 3-4 ώρες που θέλεις να κάνεις διάλειμμα από τους ηλεκτρολύτες μπορεί να σε καλύψει. Παράλληλα σε όλη την διάρκεια των αγώνων θα πρέπει να καταναλώνεις τροφές με αλάτι (κράκερς – τσιπς, κτλ.)»
Το φαινόμενο της υπονατριαιμίας λοιπόν, είναι ιδιαίτερα σοβαρό αφού μπορεί να προκαλέσει και θάνατο. Με προβλημάτισε ιδιαίτερα και μπορώ να πω ότι με άγχωσε και με έβαλε σε σκέψεις. Εγώ επειδή είχα μπουχτίσει με τα τζελάκια και όλα αυτάπου έπινα, κάπου από τα μέσα της διαδρομής και μετά σταμάτησα να παίρνω ηλεκτρολύτες μέσω του νερού μου και δεν έπαιρνα ούτε τα απαραίτητα χάπια άλατος. Το γύρισα λοιπόν για πολλές ώρες σε σκέτο νερό και τίποτα άλλο. Που να φανταστώ ότι πίνοντας πολύ σκέτο νερό θα είχε ως αποτέλεσμα να αραιώσει επικίνδυνα το νάτριοκαι να με φέρει σε αυτή την κατάσταση; Έπαθα όμως και έμαθα.
Εμένα καλά-καλά δεν μου αρέσει να οδηγήσω 80km μπήκα στη διαδικασία να τρέξω αυτά και ακόμα περισσότερα χιλιόμετρα. Όταν αποφασίζεις να τρέξεις τέτοιους αγώνες σημαίνει ότι πριν από την έναρξη παντρεύεται η προπόνηση με τη ζωή σου και η ζωή σου με την προπόνηση.
Η επιστροφή στην βάση μας ήταν άλλη μια δύσκολη δοκιμασία, επειδή με τόση κούραση συσσωρευμένη στα κορμιά μας έπρεπε να οδηγήσουμε και περίπου 4 ώρες για να γυρίσουμε Θεσσαλονίκη. Ευτυχώς ήμασταν δύο, οπότε ξεκίνησα να οδηγάω εγώ με τον Τάσο να κοιμάται και κάπου στα μέσα της διαδρομής και όταν πια δεν άντεχα άλλο ανέλαβε να οδηγήσει αυτός. Η Δευτέρα, η επόμενη μέρα θυμάμαι ήταν ακόμα πιο δύσκολη αφού έπρεπε να ξυπνήσω στις 4:00 για να φύγω για την δουλειά μου στο εξωτερικό. Με το ζόρι περπατούσα και το κορμί μου ήταν τόσο καταπονημένο που μετά βίας το διατηρούσα όρθιο. Μια διαδρομή πάντως που την έκανα κάθε εβδομάδα, εκείνη τη φορά αποδείχθηκε ολόκληρος Γολγοθάς και ατελείωτη. Δεν άντεξα και κάπου στα μέσα της διαδρομής πάρκαρα κάπου και έριξα έναν υπνάκο για καμιά ωρίτσα. Την υπόλοιπη μέρα αφού τελείωσα το ωράριο μου θυμάμαι το έβγαλα ξάπλα στο κρεβάτι και βλέποντας ταινίες.
Πρώτα απ’ όλα ένας αγώνας Μαραθωνίου και πόσο μάλλον ενός Ultra απαιτεί την απόλυτη ετοιμότητα από άποψης σωματικής, πνευματικής και ψυχικής.
Για να τρέξεις τέτοιου είδους αγώνες χρειάζεται μεγάλο κουράγιο να βρεθείς στην γραμμή της εκκίνησης και μεγάλη δύναμη για να φτάσεις την γραμμή του τερματισμού.
Είναι μια κατάθεση ψυχής. Ένα προσωπικό στοίχημα που απαιτεί θυσίες. Πειθαρχία, αντοχή, πόνο…
Αν και οι αγώνες μεγάλων αποστάσεων διακρίνονται για την μοναξιά που τους διακατέχει, ποτέ δεν αισθάνθηκα μόνος μου. Είχα συντροφιά την πίστη μου, τους φίλους μου, την οικογένεια μου, την γυναίκα μου και τα παιδιά μου, που με κράτησαν νηφάλιο και αναπλήρωσαν όση ενέργεια μου έκλεβε ο οργανισμός μου.
Οι μεγάλες αποστάσεις είναι τόσο απαιτητικές και οι σκέψεις και η βούληση ανάμεσα στο συνεχίζω και τα παρατάω έρχονται τόσο συχνά και τόσο έντονα με την μία να προσπαθήσει να κυριαρχήσει της άλλης. Εδώ είναι που μέσα από τα Long Run προπονούμαστε διανοητικά ψάχνοντας να βρούμε έξυπνους και διαχειρίσιμους τρόπους να ξεγελάσουμε τόσο τις αρνητικές μας σκέψεις όσο και την σωματική μας κούραση. Η διαχείριση του πόνου και της κούρασης είναι άλλο ένα κατόρθωμα αφού πέραν της αθλητικής δραστηριότητας έχει και προεκτάσεις και αντίκτυπο στην καθημερινότητα μας και σε άλλους τομείς της ζωής μας, κάνοντας μας ακόμα πιο ανθεκτικούς, πεισματάρηδες και γενικά πιο δυνατούς.
Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων που δεν έχουν αυτό που θέλουν είναι μόνο και μόνο γιατί κάποια στιγμή τα παράτησαν. Παράτησαν τα όνειρα τους και τους στόχους τους. Και η ζωή δεν χρωστάει σε κανέναν και δεν δίνει ποτέ σε όσους χρειάζονται, αλλά σε όσους αξίζουν. Μην σταματήσετε ποτέ να ονειρεύεστε! Όσο περισσότερο πιστεύουμε σε ένα σκοπό τόσο πιο φανερός γίνεται. Δώστε άπλετο χώρο στα όνειρα σας ώστε αυτά να γίνουν κάποια στιγμή πραγματικότητα. Παλέψτε για αυτά, διότι αν πεθάνουν τα όνειρα μας δεν θα μας μείνει τίποτα.
Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε!
Μέχρι την επόμενη φορά, Να είμαστε καλά να είμαστε υγιείς και να κάνουμε πάντα αυτό που αγαπάμε και αυτό που μας κάνει να νιώθουμε καλά.
————————-
Όλα είναι δρόμος:
Facebook Page
Instagram
website: https://olaeinaidromos.gr