Σε αυτό το επεισόδιο του Podcast Όλα είναι δρόμος θα σας περιγράψω πως είναι να τρέχεις στη Ν. Αφρική, τον Comrades Marathon απόστασης 86 χιλιομέτρων, τον παλιότερο και μεγαλύτερο αγώνα υπεραπόστασης του κόσμου. Ένας αγώνας που με γέμισε εμπειρίες, εικόνες και συναισθήματα που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μου. Απολαύστε το και ζήστε το μαζί μου!
Γεια χαρά φίλοι μου,
Τα πάντα είναι στιγμές στην ζωή μας. Άλλες μικρές και φαινομενικά ασήμαντες και άλλες σημαντικές και σπουδαίες. Όλες όμως έχουν αξία και με όλες τις στιγμές πρέπει να τις χαιρόμαστε και να τις εκμεταλλευόμαστε. Εκ των προτέρων δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε 100% το μέγεθος της αξίας της κάθε στιγμής οπότε πάντα πρέπει να δίνουμε την δέουσα σημασία σε όλες. Μάλιστα προσωπικά θεωρώ τις μικρές μου στιγμές πολύ πιο σημαντικές από τις μεγάλες μου διότι στις μεγάλες στιγμές είσαι θα έλεγα λιγάκι προετοιμασμένος και πολλές φορές και σφιγμένος μπορώ να πω.
Από τις μικρές όμως στιγμές και μέσα από αυτές είναι που κέρδισα πολλά και μου άλλαξαν μάλιστα πολλές φορές θα έλεγα και την ίδια μου τη ζωή, το μέλλον μου και τον τρόπο που σκέφτομαι, είναι αυτές που μου έφεραν στην ουσία τις μεγάλες στιγμές. Αυτό το μικρό, το απλό, το σύντομο είναι που μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Αρκεί να μην φοβάσαι να εκτεθείς και ενίοτε να ρισκάρεις.
Μπορεί μια απλή γνωριμία ενός ανθρώπου, ένα μικρό συμβάν, μια αναποδιά πολλές φορές να σταθούν η αιτία για να γίνουν μεγάλες αλλαγές στην ζωή σου. Έτσι τουλάχιστον έχει γίνει σε εμένα σε πολλές διαφορετικές εκφάνσεις της ζωής μου και αν το σκεφτείτε και εσείς θα δείτε πως μέσα από κάποια μικρά και μερικές φορές ασήμαντα εκ πρώτης όψεως συμβάντα, στάθηκαν ικανά να σας αλλάξουν και να ανατρέψουν πολλά πράγματα στη ζωή σας.
Για αυτό λέω πως πάντα δεν πρέπει να κλείνουμε καμία πόρτα και ποτέ να μην είμαστε αρνητικοί σε κάτι, διότι όπως έχω ξαναπεί δεν υπάρχουν σωστές και λάθος αποφάσεις, απλά υπάρχουν μόνο αποφάσεις, των οποίων τα αποτελέσματα μπορούμε να κρίνουμε πάντα σε μεταγενέστερο χρόνο.
Για παράδειγμα έχω δει πολλούς ανθρώπους αρνητικούς εξ αρχής για κάποια πράγματα, στην πορεία όμως έχουν μετανιώσει και τελικά έχουν αλλάξει. Εγώ για παράδειγμα δεν θεωρώ τίποτα απόλυτο και πιστεύω πως από κάθε κατάσταση πάντα έχω να κερδίσω κάτι. Κάποιοι για παράδειγμα μου έχουν πει ατάκες του στυλ «εγώ δεν ήρθα εδώ να κάνω φίλους. Έχω αρκετούς στη ζωή μου», παρένθεση…. (αυτοί να ξέρετε δεν έχουν φίλους….) άλλος πάλι να του λες καλημέρα και να σου απαντάει «που την είδες;», άλλος να λέει «εγώ είμαι απόλυτος πάνω σε αυτό το θέμα και δεν σηκώνω κουβέντα». Γενικά δεν μπορώ αυτό το απόλυτο, το σίγουρο, τους ξερόλες, τον μηδενισμό γενικά. Πάντα κρατάτε τις πόρτες ανοιχτές. Τις πόρτες του μυαλού σας, αλλά και της ψυχής σας. Από το πουθενά βγαίνουν τα σπουδαία πράγματα, από το πουθενά έρχονται οι καλύτεροι σας φίλοι, από το πουθενά έρχεται και η προσωπική εξέλιξη. Πάντα υπάρχει περιθώριο για κάτι καινούριο, για κάτι που θα σας ενθουσιάσει. Και πολλές φορές δεν είναι ανάγκη να είναι κάτι υλικό, αλλά μπορεί και ένας άνθρωπος.
Στην προκειμένη περίπτωση, κάποτε μια τέτοια απλή στιγμή για μένα ήταν ένα άρθρο σε ένα περιοδικό και ξεκίνησα τους 6 Majors, αυτή τη φορά όμως ένα απλό post ενός φίλου στο Facebook στις 13 Ιουνίου του 2023 στάθηκε για μένα ικανό για να μου δώσει τον επόμενο στόχο, το επόμενο βήμα, την επόμενη πρόκληση της ζωής μου!
Να τρέξω έναν χρόνο μετά στις 09 Ιουνίου του 2024 τον Comrades Matathon τον πολυπληθέστερο αγώνα υπεραπόστασης του πλανήτη, εκεί όπου το 2023 οι τερματίσαντες ήτανε συνολικά 15.000 δρομείς από 70 χώρες!
Ένας αγώνας στην άλλη άκρη της γης, στη Νότια Αφρική!
Γενικά για τα ταξίδια έχω μιλήσει αρκετές φορές και ξέρετε πόσο με εξιτάρουν και μου αρέσουν. Έχω γυρίσει σε αρκετά μέρη σε όλο τον κόσμο, τα τελευταία χρόνια επί τω πλείστων για να τρέξω κάποιον αγώνα. Αφρική πήγαινα για πρώτη φορά, πόσο μάλλον στο νοτιότερο άκρο της, σε μια χώρα που μόνο με το άκουσμα της η φαντασία σου για το τι θα συναντήσεις αγριεύει και φτιάχνει εικόνες και σενάρια.
Αμέσως ψάχτηκα να δω τι παίζει, πως μπορείς να τρέξεις εκεί και γενικά αν έχουν τρέξει άλλοι Έλληνες σε αυτόν τον αγώνα. Ψάχνοντας λιγάκι και μέσα από το επίσημο σάϊτ της διοργάνωσης διαπίστωσα πως πληρούσα τα κριτήρια και πως μέχρι και το 2023 μόνο ένας Έλληνας είχε τρέξει αυτόν τον αγώνα, αλλά με τη κατηφορική φορά. Βλέπετε μια από τις ιδιαιτερότητες αυτού του αγώνα είναι πως την μία χρονιά γίνεται η κατηφορική διαδρομή και την επόμενη η ανηφορική. Εγώ δυστυχώς αν ήθελα να τρέξω το 2024 θα έπρεπε να τρέξω την ανηφορική διαδρομή των 86 χιλιομέτρων. Ο αγώνας είναι από την πόλη Ντέρμπαν στην πόλη Πιτερμάριτζμπουργκ.
Οι εγγραφές για τον αγώνα αυτόν ανοίγουν το Νοέμβριο και τα κριτήρια συμμετοχής δεν είναι αυστηρά, αφού θα πρέπει να έχεις ολοκληρώσει αγώνα Μαραθωνίου σε λιγότερο από 4 ώρες και 50 λεπτά. Το 2019 είχε 25000 συμμετοχές και οι εγγραφές ολοκληρώθηκαν μέσα σε μόλις μία εβδομάδα! Με το που έκανα την εγγραφή και με δέχτηκαν πρώτη κίνηση ήταν να κλείσω εισιτήρια και ξενοδοχείο, μιας και άλλοι τόσοι χιλιάδες θα έκαναν το ίδιο και είναι λογικό να ανέβουν οι τιμές. Πάντως το αεροπορικό εισιτήριο δεν το λες και φθηνό, ενώ οι ώρες ταξιδιού είναι πάρα πολλές. Βέβαια σε αυτό το κομμάτι είχα και μια μικρή περιπέτεια και μάλιστα από δικιά μου απερισκεψία χρεώθηκα ακόμα περισσότερο στην τιμή του εισιτηρίου. Λεπτομέρειες με όλα τα κόστη θα σας πω προς το τέλος του επεισοδίου.
Έτσι με τον δικό μου σχεδιασμό θα έφευγα από Θεσσαλονίκη την Πέμπτη για να φτάσω με απευθείας πτήση από Κωνσταντινούπολη στο Ντέρμπαν της Νοτίου Αφρική το πρωί της επόμενης ημέρας. Πλήρωσα μάλιστα και κάτι παραπάνω και πήρα θέσεις με περισσότερο χώρο στα πόδια για την καλύτερη άνεση μου. Ο αγώνας ξεκινούσε Κυριακή πρωί στις 5.30 οπότε και θα είχα την Παρασκευή και το Σάββατο για να εγκλιματιστώ ακόμα καλύτερα στη νέα αυτή χώρα.
Έλα όμως που κάποια στιγμή δέχτηκα ένα email από την αεροπορική εταιρεία για αλλαγή της πτήσης κατά 5 λεπτά και την οποία αποδέχτηκα και μετά ακόμα ένα email για αλλαγή της πτήσης πάλι κατά 5 λεπτά και την οποία αποδέχτηκα και αυτή. Στο δεύτερο email όμως από βιασύνη δεν πρόσεξα ότι η πτήση η αρχική μεταφέρθηκε κατά δύο μέρες με αποτέλεσμα να φτάνω την ίδια ώρα, την Κυριακή όμως την ημέρα του αγώνα. Εγώ είχα δεχτεί αυτή την αλλαγή και δυστυχώς μετά που το κατάλαβα ακύρωσα το εισιτήριο, έφαγα πρόστιμο αλλαγής και έχασα και τις θέσεις τις καλές και όλα πήγανε στραβά. Αμάν λέω δεν ξεκινήσαμε καλά…. Πλήρωσα έξτρα χρήματα για θέσεις και επανέκδοση εισιτηρίου και με τα νέα δεδομένα μετά από αυτό το μπέρδεμα έφτανα στο Γιοχάνεσμπουργκ και όχι στο Ντέρμπαν το Σάββατο στις 10 το πρωί και μετά έπρεπε να βρω άλλη εσωτερική πτήση για να φτάσω εν τέλει στις 2 το μεσημέρι στο Ντέρμπαν, κάτι που με δυσκόλευε αφάνταστα για 2 λόγους.
Πρώτον η έκθεση του αγώνα για να πάρω το νούμερο έκλεινε στις 4 το μεσημέρι και έπρεπε οριακά να πάω εκεί για να παραλάβω το νούμερο και δεύτερον δεν είχα χρόνο για ξεκούραση μια και ο αγώνας ήταν λίγες ώρες μετά!
Για την έκθεση και το νούμερο που ήταν και το πιο σημαντικό ήρθα σε επαφή με τον άλλον Έλληνα που θα έτρεχε και αυτός τον αγώνα και ήταν ο Κώστα Φλέβας, ο μοναδικός Έλληνας που τον έτρεξε ποτέ και θα έτρεχε για 2η συνεχόμενη χρονιά. Αφού πρώτα ήρθα σε επαφή με την διοργάνωση για να πάρω το ΟΚ, του ζήτησα αν μπορούσε να πάρει αυτός αντί για εμένα το νούμερο του αγώνα για να μην έχω το άγχος της τελευταίας στιγμής, κάτι που έγινε και τον ευχαριστώ δημόσια για αυτό.
Ο Κώστας Φλέβας είναι 47 ετών, εκπληκτικός δρομέας και με μεγάλη εμπειρία και ζει μόνιμα στην Αγγλία. Έχει ταξιδέψει για να συμμετάσχει σε κάποιον αγώνα Μαραθωνίου σε πολλά μέρη σε όλο τον κόσμο. Είναι μέλος του Αγγλικού Club 100 Marathon Club, που απαριθμεί πάνω από 800 μέλη, μιας λέσχης που για να μπεις πρέπει να έχεις τρέξει αποδεδειγμένα πάνω από 100 Μαραθώνιους, κάτι που ο Κώστας το έχει κάνει αφού έχει τρέξει συνολικά κοντά στους 300 Μαραθώνιους!
Ο αγωνιστικός σχεδιασμός για το 2024 ξεκίνησε σχετικά νωρίς κάπου πριν το τέλος του 2023. Δύο ήταν οι μεγάλοι μου στόχοι. Πρώτος και καλύτερος το Σπάρταθλον που ευελπιστούσα να είμαι ένας από τους 50 Έλληνες που θα τον έτρεχαν, κάτι που όμως από την κλήρωση που έγινε τον Μάρτιο του 24 δεν ευοδώθηκε οπότε πήγαμε για το 2025. Ο δεύτερος μου στόχος θα ήταν το Comrades Marathon, αγώνας υπεραπόστασης και αυτός. Κάποιοι άλλοι μικρότεροι αγώνες που θα έτρεχα ενδιάμεσα θα είχαν προπονητικό χαρακτήρα και θα χρησιμοποιούνταν για την καλύτερη μου προετοιμασία.
Μέχρι και τον Ιούνιο που θα έτρεχα τον Comrades έτρεξα στις 31 Μαρτίου σε έναν ημιμαραθώμνιο στην Κύπρο στην Αγία Νάπα σε προπονητικό ρυθμό, στο αυτοκινητοδρόμιο στις Σέρρες στις 6 Απριλίου στον 6ωρο αγώνα γράφοντας 64 χιλιόμετρα, και στις 21 Απριλίου στον Μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης σε καθαρά προπονητικό ρυθμό.
Έναν μήνα πριν ξεκίνησα τον σχεδιασμό του ταξιδιού αυτού, ξεκινώντας βασικά από τον καιρό. Από Ιούνιο μέχρι Αύγουστο έχουνε χειμώνα, βέβαια με υψηλές θερμοκρασίες. Στο Κέιπ Τάουν που είναι νοτιοδυτικά οι θερμοκρασίες παίζουν ανάμεσα σε 14 και 19 βαθμούς. Στο Ντέρμπαν που είναι από την ανατολική πλευρά, από την πλευρά του Ινδικού Ωκεανού οι θερμοκρασίες τον Ιούνιο είναι κατά μέσο όρο από 11 ως 24 βαθμούς. Εδώ ο πιο ζεστός μήνας είναι ο Φεβρουάριος και ο πιο κρύος ο Ιούλιος. Γενικά περίμενα τις θερμοκρασίες να είναι ανεκτές.
Ο όγκος χιλιομέτρων κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας μου ήταν σχετικά μεγάλος και κυμαίνονταν από 80 ως 110 χιλιόμετρα την εβδομάδα συμπεριλαμβανομένων και των διάφορων αγώνων που είχα με προπονητικό χαρακτήρα. Γενικά και όπως έχω πει και παλιότερα το μεγάλο μου άγχος δεν είναι καθαυτός ο αγώνας, αλλά η προετοιμασία να κυλήσει ομαλά και χωρίς προβλήματα. Ευτυχώς για μένα όλα πήγαν κατ’ ευχήν και παρόλο τον μεγάλο όγκο χιλιομέτρων δεν είχα κάποιο θέμα.
Στα πλαίσια της όλης προετοιμασίας φυσικά και υπήρχε δύο φορές την εβδομάδα ενδυνάμωση, αλλά και μπόλικες διατάσεις με το πέρας της κάθε προπόνησης, κάτι που προσωπικά τις θεωρώ από τα πιο σημαντικά πράγματα και βιωματικά με έχουν βοηθήσει απίστευτα πολύ! Για αυτό με το πέρας της προπόνησης μην αμελείτε τις διατάσεις!
Η προετοιμασία μου λοιπόν και το πρόγραμμα που βγήκε από τον προπονητή μου Βασίλη Κρομμύδα, βασίστηκε στο ότι είχαμε μπροστά μας έναν αγώνα στόχο, Ultra, οπότε και ανάλογες ήταν οι προπονήσεις. Συνολικά έτρεξα σαν μεγάλα τρεξίματα (Long Run), τον αγώνα στο αυτοκινητοδρόμιο Σερρών στις 5 Απριλίου όπου σε 6 ώρες έκανα 64 χιλιόμετρα, στις 21 Απριλίου τον Μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης όπου ήμουν pacer για όσους θέλανε να σπάσουνε το 4ωρο, και γενικά είχα 3 πολύ μεγάλα Long Run ένα 5 ώρες, ένα 4.30 ώρες και ένα 4 ώρες που όλα βγήκανε κοντά σε ρυθμό 5.20 που σήμαινε καμιά 50αριά χιλιόμετρα πάνω κάτω το καθένα.
Για να πάρετε μια γεύση πιο αναλυτικά από το προπονητικό μου πρόγραμμα θα ξεκινήσω από τον αγώνα στις Σέρρες των 6 ωρών που έγινε το Σάββατο 5 Απριλίου. Από την επόμενη εβδομάδα και μετά είχαμε τα εξής:
9 εβδομάδες πριν: Μόλις 4 προπονήσεις μιας και προερχόμουν από αγώνα, με συνολική διάρκεια προπονήσεων τις 4 ώρες όλες σε αερόβιο ρυθμό, με Long Run την Κυριακή 1h 20.
8 εβδομάδες πριν: 4 συνολικά προπονήσεις με την Κυριακή να έχω τον Μαραθώνιο Θεσσαλονίκης. Συνολικά οι ώρες προπόνησης ήταν περίπου 9. Οι 2 ήταν διαλειμματικές με την μία σε ανηφόρα, ένα αερόβιο τρέξιμο και ένα αερόβιο με κομμάτι τέμπο.
7 εβδομάδες πριν: 5 συνολικά προπονήσεις συνολικής διάρκειας 6,30 ωρών με Long Run την Κυριακή 2 ώρες σε διαδρομή με ανηφόρες. Οι υπόλοιπες προπονήσεις ήταν μία διαλειμματική, μία σε ανηφόρα και άλλες δύο σε αερόβιο ρυθμό.
6 εβδομάδες πριν: 5 συνολικά προπονήσεις συνολικής διάρκειας 8 ώρες και 50’ με Long Run το Μ. Σάββατο 4 ώρες. Οι υπόλοιπες προπονήσεις ήταν μία διαλειμματική σε ανηφόρα, μία τέμπο σε ανηφόρα, μία σε αερόβιο ρυθμό και μία χαλαρή.
5 εβδομάδες πριν: Επειδή έλειπα σε ταξίδι με την οικογένεια στην Αγγλία, έκανα μόλις 3 προπονήσεις ίσα για να κρατηθώ στα επίπεδα που έπρεπε.
4 εβδομάδες πριν: 5 συνολικά προπονήσεις συνολικής διάρκειας 9 ώρες και 20’ με Long Run την Κυριακή 4,30 ώρες σε αερόβιο-χαλαρό ρυθμό που για μένα ήταν κάπου στο 5.20. Οι υπόλοιπες προπονήσεις ήταν δύο διαλειμματικές με την μία σε ανηφόρα, μία τέμπο σε ανηφόρα και μία χαλαρή.
3 εβδομάδες πριν: 5 συνολικά προπονήσεις συνολικής διάρκειας 7 ώρες με Long Run την Κυριακή 2,30 ώρες σε αερόβιο-χαλαρό ρυθμό που για μένα ήταν κάπου στο 5.20. Οι υπόλοιπες προπονήσεις ήταν μία διαλειμμάτική σε ανηφόρα, μία με αυξανόμενη ένταση, μία τέμπο σε ανηφόρα και μία χαλαρή.
2 εβδομάδες πριν: 5 συνολικά προπονήσεις συνολικής διάρκειας 6,30 ώρες με Long Run την Κυριακή 1,30 ώρα σε αερόβιο-χαλαρό ρυθμό που για μένα ήταν κάπου στο 5.20. Οι υπόλοιπες προπονήσεις ήταν μία διαλειμμάτική σε ανηφόρα, μία με αυξανόμενη ένταση, μία τέμπο σε ανηφόρα και μία χαλαρή.
Την εβδομάδα του αγώνα έκανα μόλις 2 προπονήσεις συνολικής διάρκειας 1 ώρα και 40’.
Κάπως έτσι κύλησε λοιπόν η προπονητική μου προετοιμασία. Μπόλικα χιλιόμετρα και πολλές ανηφόρες.
Οι μέρες κυλούσαν και ομολογώ πως ανυπομονούσα για το πότε θα φτάσει η ώρα να μπω στο αεροπλάνο, κάτι που έγινε εν τέλει στις 7 Ιουνίου. Το πρωί δούλευα κανονικά στο Κόσοβο, οπότε με το πέρας της δουλειάς μου και με το ανάλογο άγχος έφυγα αμέσως για Ελλάδα οδικώς, γρήγορα στο σπίτι να πάρω την βαλίτσα με τα πράγματα και αμέσως αεροδρόμιο όπου 9 το βράδυ ήταν η πτήση μου για Γιοχάνεσμπουργκ μέσω Κωνσταντινούπολης, εκεί όπου θα περίμενα κανά 3ωρο την επόμενη μεγάλη πτήση των 11 ωρών. Όλα πήγανε τελικά καλά και στην ώρα τους και το ίδιο και η τελευταία πτήση με τοπική αεροπορική εταιρεία από Γιοχάνεσμπουργκ για Ντέρμπαν και συνολικά μετά από 20 ώρες ταλαιπωρίας και μέσα στα αεροπλάνα ή στις αίθουσες αναμονής έφτασα το Σάββατο στις 2 το μεσημέρι στο Ντέρμπαν. Αμέσως πήρα ταξί και κατάφερα και έφτασα στην EXPO του αγώνα, αν και όπως ανέφερα πριν δεν είχα άγχος με το νούμερο του αγώνα, το οποίο θα με περίμενε στο ξενοδοχείο μου. Η σακούλα του αγώνα ήταν η πιο πλούσια σακούλα που πήρα ποτέ σε οποιοδήποτε αγώνα έχω τρέξει. Είχε το μπλουζάκι του αγώνα το οποίο ήταν υπέροχο. Είχε ένα πολυσέλιδο περιοδικό, μια καλής ποιότητας θήκη μπράτσου για το κινητό, μία καλής ποιότητας μπαντάνα, εντυπωσιακές δρομικές κάλτσες του αγώνα με εκτύπωση παντού, πολύ καλής ποιότητας καπελάκι του αγώνα, ένα ζευγάρι συμπιεστικά μανίκια, ένα τζελάκι, ένα αναψυκτικό, μία κρέμα, ένα σαμπουάν, ένα αποσμητικό, ένα μπουκαλάκι νερό, ένα σακουλάκι ρύζι, και δύο σακουλάκια βρόμης.
Η EXPO ήταν αντάξια του ονόματος του αγώνα. Είχε πολλούς εκθέτες με πολλά δρομικά προϊόντα, πολύ κόσμο, αλλά πολλά είδη ένδυσης από τον επίσημο σπόνσορα του αγώνα ήταν σε έλλειψη, λογικό θα πω αφού μένανε λίγες ώρες μέχρι να κλείσει η έκθεση. Για τα πρακτικά εδώ να πω πως η έκθεση της Αθήνας συνεχίζει να παραμένει η νούμερο ένα έκθεση για εμένα στον κόσμο!
Εκεί στην EXPO άρχισα να μπαίνω και σε mood αγώνα, αφού έβλεπα πλέον εκατοντάδες δρομείς από κάθε γωνιά του κόσμου. Το ίδιο συνάντησα και στο αεροδρόμιο, με τους τελευταίους αθλητές και ειδικά από τις υπόλοιπες Αφρικανικές χώρες να έρχονται στο Ντέρμπαν, ενώ και οι ελεγκτές στο αεροδρόμιο με ρώτησαν αν ήρθα για τον αγώνα και μου ευχήθηκαν και καλή επιτυχία.
Στην έκθεση κάθισα να φάω κάτι, έκανα και κάτι λίγα ψώνια και έφυγα με τα πόδια για το ξενοδοχείο μου για να ετοιμάσω τα πράγματα του αγώνα και να ξεκουραστώ και λιγάκι ή τέλος πάντων όσο θα προλάβαινα.
Ακολούθησα ένα συγκεκριμένο πλάνο υδατανθράκωσης και πάλι, που έχω αναφέρει και σε παλιότερα επεισόδια και κλείνοντας την ημέρα με κάποια τσουρεκάκια και ρυζογκοφρέτες, ετοίμασα όλα μου τα πράγματα για τον αγώνα γιατί είχε ξύπνημα στις 2:30 το πρωί, μιας και ο αγώνας είπαμε ξεκινούσε στις 5:30 το πρωί της Κυριακής.
Ο πρώτος αγώνας Comrades διεξήχθη την Ημέρα της Αυτοκρατορίας στις 24 Μαΐου 1921 από τον βετεράνο του 1ου Παγκόσμιου Vic Clapham, όταν 34 δρομείς παρατάχθηκαν μπροστά από το Δημαρχείο του Πίτερμαριτζμπουργκ, με σκοπό να τιμήσουν τους στρατιώτες που χάθηκαν στον πόλεμο. Τερμάτισαν 16 δρομείς τότε. Πραγματοποιείται αδιάκοπα από τότε με μοναδική εξαίρεση την περίοδο του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου (1941-1945), αλλά και το 2020 και 2021 εξαιτίας του COVID-19, ενώ τα τελευταία χρόνια φιλοξενεί σταθερά περισσότερους από 15.000 δρομείς καθώς έχει πάρει μυθικές διαστάσεις.
Όπως είπαμε είναι ο παλαιότερος και πολυπληθέστερος αγώνας υπεραπόστασης στον κόσμο και για αυτό έχει τη δική του αίγλη. Ο Comrades Marathon είναι ένας αγώνας που ενώνει τις πόλεις Durban και Pietermaritzburg της Νότιας Αφρικής. Μάλιστα, όπως ξαναείπα, κάθε χρόνο η κατεύθυνση της διαδρομής αλλάζει, κι έτσι τη μία χρονιά ξεκινά από το Durban και καταλήγει στο Pietermaritzburg και την επόμενη το αντίθετο.
Φέτος, ήταν χρονιά “Up” καθώς ο αγώνας ξεκίνησε από το Durban και είχε απόσταση περίπου 87,6 χιλιόμετρα, αφού σε αντίθετη περίπτωση η απόσταση είναι 87,7 χιλιόμετρα (“down”). Μάλιστα, για αυτόν τον λόγο οι διοργανωτές κρατούν ξεχωριστά ρεκόρ για τις “Up” και “Down” διοργανώσεις. Φέτος όμως μια ακόμα ιδιαιτερότητα είναι ότι η διαδρομή μειώθηκε λιγάκι αφού γίνονταν κάποια έργα κατά μήκος της διαδρομής οπότε για πρώτη φορά θα ήταν απόστασης 85,91 χιλιομέτρων.
Στην Up διαδρομή υπάρχει όριο τερματισμού στις 12 ώρες και στη διαδρομή υπάρχουν πέντε σημεία ελέγχου (checkpoint) τα οποία πρέπει όλοι να περάσουν σε συγκεκριμένο χρόνο, διαφορετικά βγαίνουν εκτός. Με τα σημεία ελέγχου δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα, αφού με βάση το αγωνιστικό μου πλάνο και αν όλα βαίνανε καλώς δεν θα είχα πουθενά κανένα θέμα. Για τους περισσότερους δρομείς όμως τα σημεία αυτά είναι ιδιαίτερα σημαντικά.
Στον Comrades Marathon ισχύουν διαφορετικοί κανόνες και στην απονομή των μεταλλίων. Έτσι, οι 10 πρώτοι κατακτούν ένα χρυσό μετάλλιο, όσοι τερματίσουν από την 11η θέση έως τις 6 ώρες κερδίζουν ένα ασημένιο μετάλλιο με χρυσό περίβλημα, ασημένιο όσοι τερματίσουν ανάμεσα στις 6 και τις 7:30 ώρες, χάλκινο με ασημένιο περίβλημα αυτοί που θα περάσουν τη γραμμή του τερματισμού από τις 7:30 έως τις 9 ώρες, από τιτάνιο αυτοί που θα τερματίσουν από τις 9 ως τις 10 ώρες και χάλκινο αυτοί από τις 10 έως τις 11:00 ώρες. Τέλος, οι υπόλοιποι από τις 11 έως τις 12 ώρες λαμβάνουν ένα διαφορετικό μετάλλιο. Μέχρι σήμερα πάνω από 300.000 δρομείς έχουν ολοκληρώσει τον αγώνα αυτόν.
Στον αγώνα, ένας δρομέας που ολοκλήρωσε επιτυχώς εννέα μαραθωνίους φοράει έναν κίτρινο αριθμό, ενώ εκείνοι που ολοκλήρωσαν δέκα αγώνες φορούν έναν πράσινο αριθμό, το οποίο δίνεται μόνιμα στον δρομέα για όλους τους μελλοντικούς αγώνες. Οι δρομείς που τρέχουν τον 20ο, τον 30ο και τον 40ο αγώνα τους έχουν επίσης κίτρινους αριθμούς – διαφορετικά μορφοποιημένα σε διαφορετικά έτη.
Η διαδρομή Comrades είναι στην περιφέρεια Κουαζούλου-Νατάλ στη Νότια Αφρική και περνάει μέσα από την κοιλάδα των χιλίων λόφων με το σετ των 5 μεγάλων λόφων (Big Five Hills) με την σειρά για την Up διαδρομή είναι το Cowies Hill, το Fields Hill, το Botha’s Hill, το Inchanga και το Polly Shortts. Το υψηλότερο σημείο της διαδρομής είναι στα 870 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας. Συνολικά έχει 48 σταθμούς ανεφοδιασμού, που σημαίνει κάπου ανά 2 χιλιόμετρα και λιγότερο. Βασικό στοιχείο που χρειάζεται για το πλάνο της τροφοδοσίας. Σε κάθε σταθμό θα είχε σακουλάκια νερού, ενεργειακά ποτά σε σακουλάκια, κοκα-κόλα, βραστές πατάτες, πορτοκάλια και μπανάνες. Στην ουσία αν εκμεταλλευτείς τους σταθμούς δεν χρειάζεται να κουβαλάς τίποτα μαζί σου.
Η διαδρομή είναι πλούσια σε ιστορία – τον 19ο αιώνα, ο βρετανικός στρατός, οι Μπόερ και οι Ζουλού συγκρούστηκαν σε μια σειρά από αιματηρές αναμετρήσεις στους πέντε λόφους.
Ο αγώνας είναι μεγάλης σημασίας στη Νότια Αφρική, με ολόκληρο το γεγονός να μεταδίδεται για 12 ώρες συνεχόμενα στην εθνική τηλεόραση.
Το ξενοδοχείο στο οποίο διέμενα και επειδή ήταν πλήρες από δρομείς που φυσικά ήρθαν για τον ίδιο λόγο, με ενημέρωσαν πως θα μας σέρβιραν πρωινό από τις 2:30 το πρωί, οπότε αφού ξύπνησα και ετοιμάστηκα, κατέβηκα στο πρωινό, εκεί που ήταν μαζεμένοι άλλοι πόσοι δρομείς. Μπορούσα να διακρίνω πολλές χώρες, αλλά περισσότερο Αφρικανικές και φυσικά για άλλη μια φορά προσπαθούσα να παρατηρήσω τι έτρωγε ο καθένας. Για άλλη μια φορά λοιπόν είδα να τρώνε από λουκάνικα, ομελέτες, φασόλια, φρούτα, γιαούρτια και γενικά ότι μπορείτε να φανταστείτε. Εγώ πιστός στο δικό μου πρωτόκολλο έφαγα 2 φέτες ψωμί με μέλι, μία μπανάνα και λίγο πορτοκάλι και σιγά-σιγά κατευθύνθηκα στην εκκίνηση του αγώνα, σε μια απόσταση περίπου 20 λεπτά περπάτημα. Μαζί μου θα είχα και μια ενεργειακή μπάρα που θα έτρωγα καμιά ώρα πριν την έναρξη του αγώνα.
Ήτανε σκοτάδι έξω, αλλά είχε τόσο κόσμο και τόσους δρομείς που κατευθύνονταν στο ίδιο σημείο, ενώ δύο Αφρικανοί με πιάσανε στην κουβέντα και πήγαμε μαζί μέχρι την εκκίνηση. Είχανε τρέξει από 7 φορές ο καθένας τον αγώνα αυτόν, οπότε προσπάθησα να αντλήσω όσες περισσότερες πληροφορίες γίνονταν. Ήταν απίστευτη η αγάπη που διαπίστωσα από τους δύο αυτούς δρομείς που δείχνανε για τον αγώνα αυτό, ενώ ο ενθουσιασμός τους που θα στήνονταν για άλλη μια φορά στην εκκίνηση ήταν έκδηλος!
Στην εκκίνηση του αγώνα πήγα πολύ νωρίς και είχα και χρόνο να παραδώσω τον σάκο μου που θα παραλάμβανα στον τερματισμό. Η θερμοκρασία ήταν πολύ καλή με λιγάκι προς την ψυχρούλα θα έλεγα, αφού πρέπει να ήταν κοντά στους 11 βαθμούς. Γενικά από ότι είδα τον καιρό η θερμοκρασία θα έφτανε το μεσημέρι κάπου στους 23 βαθμούς.
Στην εκκίνηση του αγώνα πήγα περίπου 2 ώρες νωρίτερα και αυτό διότι ήθελα να ζήσω από πολύ νωρίς κάθε λεπτό, αφού μου αρέσει να παρατηρώ τους δρομείς και γενικά ήθελα να ρουφήξω όσες περισσότερες εικόνες και καταστάσεις μπορούσα.
Εγώ ήμουν στο 2ο μπλοκ εκκίνησης το B, ακριβώς πίσω από τους ελίτ αθλητές. Τα μπλοκ ήτανε συνολικά 8 και ήταν όλα με πολύ άπλα και πολύ καλά περιφραγμένα με μόλις ένα σημείο εισόδου στο καθένα, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να μπει κάποιος σε διαφορετικό μπλοκ.
Ένα σωρό Νοτιοαφρικανοί δρομείς έκαναν ελαφρύ τζόκινγκ, τραγουδώντας κάποια τοπικά τραγούδια. Μου έκανε εντύπωση ότι 1.30 ώρα πριν τον αγώνα υπήρχαν κάποιοι αθλητές που είχαν ήδη ξεκινήσει το ζέσταμα τους, αλλά και γενικά η ζωντάνια και η χαρά που είχαν και φαίνονταν μέσα από το τραγούδι και τον χορό που δεν σταματούσαν ούτε λεπτό.
Σιγά-σιγά άρχιζαν να μαζεύονται οι δρομείς, έβγαλα μπόλικες φωτογραφίες και βίντεο και μπήκα και εγώ μέσα στο μπλοκ για να ετοιμαστώ και 15 λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα πήρα και το ένα και μοναδικό τζελάκι που είχα μαζί μου για τον αγώνα. Ακόμα ήτανε σκοτάδι, αλλά η δυνατή μουσική, η ζωντάνια των αθλητών, τα χαμόγελα, τα πειράγματα που έβλεπα, οι δυνατοί προβολείς και τα φωτορυθμικά μας κρατούσαν σε εγρήγορση και ήταν απορίας άξιων να βλέπεις τόσους πολλούς χαρούμενους δρομείς που ξέρουν ότι θα δεινοπαθήσουν στις επόμενες ώρες τρέχοντας 86 χιλιόμετρα. Ο ενθουσιασμός όλων ήταν έκδηλος και αν μη τι άλλο σε παρέσερνε και εσένα θετικά!
5 λεπτά πριν την έναρξη ξεκίνησε και το τελετουργικό του αγώνα που είναι το ίδιο όλα τα χρόνια. Ξεκίνησε με το τραγούδι «Shosholoza», με το πλήθος να ξεσπά σε ζητωκραυγές. Είναι ένα παλιό τραγούδι εξόρυξης των Ζουλού και ο τίτλος του σημαίνει, χονδρικά, «Συνεχίστε. Κινηθείτε πιο γρήγορα σε αυτά τα βουνά». Ακολούθησε με έντονες επευφημίες από το πλήθος το Chariots of Fire, «Οι δρόμοι της φωτιάς» του Βαγγέλη Παπαθανασίου περιμένοντας με ανυπομονησία το επόμενο σήμα κατατεθέν του αγώνα, την λαλιά του πετεινού ένα από τα πιο παλιά έθιμα αυτού του αγώνα που στην ουσία δηλώνει και την έναρξη.
Ακούσαμε τον πυροβολισμό για την έναρξη του αγώνα και υπό την δυνατή μουσική του «The eye of the tiger» ξεχυθήκαμε όλοι οι δρομείς για να καλύψουμε τα 86 χιλιόμετρα της διαδρομής.
Ρίγος διαπέρασε όλο μου το κορμί και συγκινήθηκα μόλις πέρασα την γραμμή της εκκίνησης. Ξεκινούσε ο αγώνας, ξεκινούσε ο μεγάλος μου στόχος, ξεκινούσε άλλο ένα ταξίδι του οποίου το πιο δύσκολο κομμάτι του μόλις το είχα βγάλει. Ήξερα τον αγώνα θα τον τερματίσω. Απλά θα επιδίωκα και χρόνο κάτω από 9 ώρες για να πάρω και το διαφορετικό μετάλλιο. Συγκινήθηκα, αλλά το μυαλό μου χαλάρωσε. Μου έφυγε το σφίξιμο, μου έφυγαν οι έγνοιες και οι προβληματισμοί που είχα μέσα σε αυτό. Αφέθηκα στην ροή του κόσμου με απώτερο σκοπό πλέον να απολαύσω τον αγώνα. Να απολαύσω κάθε δευτερόλεπτο μέχρι τον τερματισμό. Να απολαύσω τους άλλους δρομείς. Να απολαύσω το τοπίο και την πρωτόγνωρη για μένα εμπειρία να τρέχω έξω στην φύση, εκεί στη Νότια Αφρική, στην άλλη άκρη του κόσμου.
Ναι έτσι είναι φίλοι μου! Τότε χαλαρώνω και τότε ξεκινάω να το απολαμβάνω. Μέχρι τότε έχω έγνοιες και σκοτούρες που έχουν να κάνουν με όλα! Πριν από έναν τόσο μεγάλο αγώνα-στόχο, έχω να σκεφτώ τόσα πολλά πράγματα. Με τον σχεδιασμό του ταξιδιού, τα εισιτήρια, τα ξενοδοχεία, τις εγγραφές, την προετοιμασία μου με τις πολλές ώρες προπονήσεων και με το να βγει καλά και χωρίς προβλήματα, την μελέτη για τον αγώνα και την τροφοδοσία, το πολύωρο ταξίδι και όλα να πάνε καλά και να φτάσω στον προορισμό και να στηθώ στην γραμμή της εκκίνησης. Όλα αυτά όμως πλέον είχαν περάσει. Δεν με ένοιαζαν πλέον. Δεν με άγχωνε τίποτα. Ήθελα να το απολαύσω! Πραγματικά ένιωθα ότι πετούσα στα ουράνια από την χαρά μου! Σκεφτόμουν πως κατάφερα και πως ήμουν ένα μόλις βήμα πριν τον τελικό μου στόχο.
Ένα βήμα 86 χιλιομέτρων!
Ο κόσμος ήταν πολύς, χιλιάδες, αλλά οι δρόμοι ήταν φαρδείς. Σε κανένα σημείο δεν ενόχλησα και δεν ενοχλήθηκα και γενικά μπορούσα να τρέχω άνετα στον ρυθμό μου.
Πάντως και στο πιο μακρινό μπλοκ να είσαι θέλεις 5 με 7 λεπτά για να φτάσεις στην αφετηρία. Όχι και τόσο μεγάλο θέμα.
Ο ενθουσιασμός από τον κόσμο και το πλήθος δεν πρέπει να σε παρασύρει στο πρώτο μισό, γιατί είναι το πιο δύσκολο στην Up διαδρομή και εκεί που πρέπει να διατηρήσεις τις δυνάμεις σου και την ενέργεια σου. Μπορεί και να χρειαστεί να περπατήσεις. Όλα έχουν να κάνουν με τον αυτοέλεγχο και το πλάνο που είχες στο μυαλό σου εξ αρχής. Αν είσαι συνετός και κοντρολάρεις τον ρυθμό και το τρέξιμο σου στο πρώτο μισό, θα αποζημιωθείς στο 2ο μισό. Στην αρχή το μυστικό είναι να είσαι προσεκτικός, χαλαρός και να κρατήσεις τον έλεγχο.
Το χαρακτηριστικό αυτού του αγώνα με την συγκεκριμένη διαδρομή είναι οι «Big Five», που κάθε ένας τους λόφους είναι μια ξεχωριστή πρόκληση. Από τους 5 μεγάλους λόφους, οι 3 είναι στο πρώτο μισό. Από την βάση του πρώτου λόφου, Cowies, στην κορυφή Botha’s Hill που είναι ο 3ος λόφος ανεβαίνεις συνολικά 502 μέτρα σε μια απόσταση μόλις 22 χιλιομέτρων. Μιλάμε για μια πολύ απότομη ανάβαση που χρειάζεται προσοχή.
Είπαμε θέλει στρατηγική και ειδικά το πρώτο μισό. Βασικά στα πρώτα 36 χιλιόμετρα κάνεις και σχεδόν το μεγαλύτερο ποσοστό από τα 1759 μέτρα υψομετρικής.
ΟΙ πέντε λόφοι με την σειρά από την αφετηρία έχουν ως εξής:
Cowie’s Hill
Μήκος διαδρομής: 2,1 χλμ
Ύψος: 100 μέτρα
Απόσταση από την αφετηρία: 15 χιλιόμετρα
Δυσκολία 2/10
Field’s Hill
Μήκος διαδρομής: 3,2 χλμ
Ύψος: 185 μέτρα
Απόσταση από την αφετηρία: 22 χιλιόμετρα
Δυσκολία 6.5/10
Botha’s Hill
Μήκος διαδρομής: 2,3 χλμ
Ύψος: 117 μέτρα
Απόσταση από την αφετηρία: 35 χιλιόμετρα
Δυσκολία 5/10
Inchanga
Μήκος διαδρομής: 2,5 χλμ
Ύψος: 140 μέτρα
Απόσταση από την αφετηρία: 45 χιλιόμετρα
Δυσκολία 8/10
Polly Shortts
Μήκος διαδρομής: 1,8 χλμ
Ύψος: 120 μέτρα
Απόσταση από την αφετηρία: 79 χιλιόμετρα
Δυσκολία 9/10
Στα 5 χιλιόμετρα φτάνεις την Tollgate Bridge. Μετά από 4 λωρίδες γίνονται 2 και έχει κάποιο συνωστισμό, αλλά όχι ενοχλητικό.
Το πέρασμα μου στα πρώτα 5.5 χιλιόμετρα ήταν σε 31:10
Μετά οδηγείσαι στο Westville και αρχίζει σιγά σιγά να χαράζει. Έχει μια συνεχόμενη ανηφόρα στο 14, 15 και 16 χιλιόμετρο. Μέχρι που φτάνεις στο Cowies hill, τον πρώτο από τους 5 λόφους που θα συναντήσεις στην διαδρομή. Δεν είναι κάτι σπουδαίο, σε σχέση όμως με αυτά που θα ακολουθήσουν – απλώς μια απότομη στροφή και μια μεγάλη, σταδιακή κλίση προς τα πάνω. Είπαμε βαθμός δυσκολίας 2/10 και είναι και αρχή ακόμα. Δεν περπατάω καθόλου εδώ, γιατί είναι νωρίς σχετικά και δεν υπάρχει και ιδιαίτερος λόγος.
Λίγα ακόμη χιλιόμετρα μέχρι το σημείο του ημιμαραθωνίου.
Αρχίζει ζεσταίνει ο καιρός και πλέον βγαίνει ο ήλιος. Ένας λαμπερός ήλιος ανατέλλει, λούζοντας την κατάφυτη ύπαιθρο με λαμπερά χρώματα.
Πέρασμα ημιμαραθωνίου είχα σε 01:58 με μέσο ρυθμό στο 05:40. Δεν βιάζομαι καθόλου.
Μετά είναι το Fields Hill που είναι μεγάλος λόφος και ξεκινά περίπου στα 21 χιλιόμετρα από την αφετηρία. Είναι μακρύς και πολύ απότομος. Κάποιοι εδώ ξεκίνησαν να περπατούν προφανώς όχι γιατί κουράστηκαν, αλλά για να κρατήσουν δυνάμεις για την συνέχεια. Κάτι σύνηθες που κάνουν εδώ είναι κάποιοι να προσκολλούνται σε λαγούς ή αλλιώς pacers, αν και εδώ σε αυτόν τον αγώνα λέγονται “λεωφορεία”, “buses”. Οπότε εδώ είναι σαν να ανεβαίνεις πάνω σε ένα λεωφορείο, το οποίο έχει τον οδηγό του.
Field’s Hill
Μήκος διαδρομής: 3,2 χλμ
Ύψος: 185 μέτρα
Απόσταση από την αφετηρία: 22 χιλιόμετρα
Δυσκολία 6.5/10
Στο 29,6 χιλιόμετρο περνάς το Winston Park, όπου είχα πέρασμα 02:50 και μετά είναι το Hill Crest, ίσως ένα από τα καλύτερα και πιο όμορφα και φαντασμαγορικά σημεία όχι μόνο του αγώνα αυτού αλλά και όλων των αγώνων που έχω τρέξει ποτέ, αλλά και το μόνο flat θα έλεγα σημείο όλου του αγώνα.
Μετά έχουμε μπροστά μας το Botha’s Hill, όπου πριν την κορυφή θα συναντήσεις το κολλέγιο Kearnsney College, όπου θα δεις δεξιά και αριστερά του δρόμου τους μαθητές ντυμένους με τα ρούχα του σχολείου να ζητωκραυγάζουν και να είναι ιδιαίτερα εκδηλωτικοί.
Botha’s Hill
Μήκος διαδρομής: 2,3 χλμ
Ύψος: 117 μέτρα
Απόσταση από την αφετηρία: 35 χιλιόμετρα
Δυσκολία 5/10
Μετά όμως αποζημιώνεσαι αφού έχεις ξεπεράσει το 36ο χιλιόμετρο και ξέρεις πως έχεις βγάλει το πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής.
Από το 36 ως το 43 έχει κατηφόρα και ξέρεις ότι μόλις έχεις καλύψει έναν μαραθώνιο. Φτάνεις στο Arthur Seat και πρέπει να αφήσεις ένα λουλούδι (το οποίο στο δίνουν λίγια μέτρα πριν φτάσεις από την διοργάνωση) και να χαιρετήσεις λέγοντας «Καλημέρα κύριε» ή «Καλημέρα Άρθουρ» διαφορετικά λένε θα έχεις άσχημη τύχη στο δεύτερο μισό του αγώνα. Πολλοί μάλιστα κάθονται πολύ ώρα στην ουρά για να το κάνουν αυτό. Το κάθισμα του Άρθουρ φημίζεται ότι είναι το αγαπημένο σημείο ανάπαυσης για τον Άρθουρ Νιούτον, 5 φορές νικητή του Comrades Marathon. Ο θρύλος λέει ότι οι δρομείς που χαιρετούν τον Άρθουρ και τοποθετούν ένα λουλούδι στη θέση του θα απολαύσουν ένα επιτυχημένο δεύτερο μισό.
Φτάνεις στη μικρή πόλη Drummond όπου είναι και το μέσο της διαδρομής. Πραγματικά γίνεται ένας χαμός εκεί και έχει και κάμερες από την Live μετάδοση του αγώνα. Ουσιαστικά πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους σταθμούς τροφοδοσίας, με μπαλόνια, νερά, μουσική που έχω δει ποτέ. Είναι τουλάχιστον 200 μέτρα από την αρχή μέχρι το τέλος. Εδώ βρίσκομαι στις 09:41 το πρωί, ήδη είμαι 4 ώρες και 11 λεπτά στον δρόμο και γενικά νιώθω σε πολύ καλή κατάσταση.
Πίνω λίγη κόκα κόλα, τρώω μισή ψητή πατάτα (σπεσιαλιτέ του Comrades) κάτι που λάτρεψα ιδιαίτερα.
Γενικά ανέφερα και στην αρχή πως ο αγώνας είχε συνολικά 48 σταθμούς τροφοδοσίας, ενώ ενδιάμεσα και σε όλη την διάρκεια της διαδρομής οι ντόπιοι είχαν δικούς τους αυτοσχέδιους σταθμούς τροφοδοσίας με πολλά γλυκά και αλμυρά και ότι μπορείτε να φανταστείτε.
Ομολογώ ότι αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ ήταν οι βραστές πατάτες με αλάτι. Δεν έχανα την ευκαιρία να τρώω κάθε φορά από λίγο, ενώ συμπλήρωνα πολλές φορές και με μπανάνες, πορτοκάλια και κάποια κρακεράκια.
Η μεγαλύτερη καινοτομία όμως στους σταθμούς και που μου άρεσε αφάνταστα ήταν τα νερά και τα ισοτονικά. Ισοτονικά είχαν σε δύο γεύσεις και μαζί με τα νερά ήταν όλα μέσα σε σακουλάκια. Ναι τα νερά τα είχαν σε σακουλάκια και σε όλους μα όλους τους σταθμούς ότι και να έπαιρνες ήταν παγωμένο. Ομολογώ στον πρώτο σταθμό που πήρα νερό σε σακουλάκι δεν ήξερα πως να το ανοίξω και με ζόρισε, όταν έμαθα όμως πως πρέπει με τα δόντια να κάνεις ένα μικρό σκίσιμο, από εκεί και πέρα το νερό ήταν απόλαυση και ότι καλύτερο είχα από νερό ποτέ σε αγώνα! Άλλο να σας το περιγράφω και άλλο να το βλέπεις και να το πίνεις. Καλύτερο ακόμα και από μπουκαλάκια.
Επίσης όλοι και οι 48 σταθμοί τροφοδοσίας ήταν ο καθένας μια μεγάλη μουσική σκηνή με δυνατή μουσική, φοβερό παλμό, πολλούς εθελοντές και εκατοντάδες χαμογελαστούς και γεμάτους ένταση θεατές!
Ετοιμάζομαι ψυχολογικά για κατά πολλούς για το μεγαλύτερο εμπόδιο: Τον λόφο Inchanga που θεωρείται ιδιαίτερα δύσκολος και επίπονος με βαθμό δυσκολίας 8/10.
Inchanga
Μήκος διαδρομής: 2,5 χλμ
Ύψος: 140 μέτρα
Απόσταση από την αφετηρία: 45 χιλιόμετρα
Δυσκολία 8/10
Βλέπω μπροστά μου πλέον την μαύρη άσφαλτο με ζιγκ-ζαγκ να ανεβαίνει σαν φίδι προς την κορυφή και εκατοντάδες δρομείς μπροστά μου, άλλοι να τρέχουν και πολλοί όμως πλέον να περπατούν. Ο βαθμός δυσκολίας είναι μεγάλος και λέω στον εαυτό μου πως πρέπει να κρατήσω ακόμα δυνάμεις διότι αναμένεται να συναντήσω και τον τελευταίο λόφο τον Πόλι Σορτς. Κάποια κομμάτια αυτής της απότομης ανηφόρας των 2,5 χιλιομέτρων πλέον τα περπάτησα, αφού συμβουλεύτηκα και το ρολόι μου και είδα πως ήμουν σε πολύ καλό σημείο του αγώνα και με πολύ καλό μέσο όρο ρυθμού. Δεν χρειαζόταν να πιέσω περισσότερο.
Αργά και βασανιστικά πέρασε ο μεγάλος σκόπελος του 4ου δύσκολου λόφου και μετά έχει κατηφόρα περίπου 2,5 χιλιόμετρα όπου φτάνεις το ομώνυμο χωριό Ιντσάνγκα. Εκεί στην κατηφόρα προσπάθησα να πάω λιγάκι πιο γρήγορα για να κερδίσω όση χασούρα είχα από την ανηφόρα.
Μετά είναι το σχολείο Ετεμπένι Ethembeni («Τόπος της Ελπίδας») με κινητικά προβλήματα ανάπηρα παιδιά και ΑΜΕΑ που κάθονται είτε κάτω είτε πάνω στα αναπηρικά καρότσια τους, είτε με μπαστούνια και πατερίτσες και βρίσκονται στο δρόμο για να χαιρετήσουν τους δρομείς. Κανένας δρομέας, όσο κουρασμένος κι αν είναι, δεν μπορεί να περάσει από εδώ χωρίς να αναλογιστεί πόσο τυχερός είναι και να αναγνωρίσει τη δική του καλή τύχη που μπορεί και τρέχει. Κολλάω πέντε με όσα περισσότερα παιδιά μπορώ που και αυτά με την σειρά τους χαίρονταν πολύ και ήταν εμφανές με τις πράξεις τους αλλά και στο πρόσωπο τους.
Μετά έφτασα στο Cato Ridge, στην ουσία 30 χιλιόμετρα από τον τερματισμό όπου γινόταν χαμός από κόσμο. Εκεί στο 56,6 χιλιόμετρο του αγώνα βρισκόμουν στις 11:11 το πρωί, με χρόνο δηλαδή 05:41. Έχοντας μόλις 30 χιλιόμετρα μέχρι τον τερματισμό, στο μυαλό μου ήρθε η σκέψη πως εντάξει τι έχω να κάνω; Σαν να ξεκίνησα τώρα τον γύρο της λίμνης Ιωαννίνων.
Συνεχίζει η διαδρομή να είναι ανηφορική και στο UMLAAS Road φτάνεις στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής στα 830 μέτρα και ξέρεις ότι σου μένουνε μόνο 21 χιλιόμετρα μέχρι τον τερματισμό. Ένας μόνο ημιμαραθώνιος. Έτσι χωρίζουν οι μεγάλοι αγώνες στο μυαλό μου. Πρώτα λες να βγάλεις τον πρώτο ημιμαραθώνιο, μετά βάζεις στο μυαλό πότε θα κλείσεις με την απόσταση Μαραθωνίου. Μετά είπα στον εαυτό μου, έλα τι έμεινε, απλά ένας ακόμη Μαραθώνιος σε προπονητικό ρυθμό. Αργότερα μαζεύοντας τα χιλιόμετρα φτάνεις να λες έλα ένας ημιμαραθώνιος έμεινε και μετά ρίχνοντας σε μονοψήφιο νούμερο την απόσταση μέχρι το τέλος για μένα τελειώνει και ο αγώνας.
Από εκεί έχει κατηφόρα κοντά στα 7 χιλιόμετρα. Εάν κυνηγάς χρόνο εδώ είναι ένα καλό σημείο να δώσεις λίγο μεγαλύτερη ταχύτητα, κάτι που έκανα και εγώ ανεβάζοντας τον ρυθμό μου, γιατί ήξερα ότι σε λίγο θα συναντούσα τον τελευταίο μεγάλο λόφο τον Polly Shorts. Βέβαια εδώ σε περιμένει ακόμα μία δυσάρεστη έκπληξη, αφού πριν τον κυρίως λόφο Polly Shorts, έχει άλλον έναν λίγο μικρότερο τον Little Polly Shorts και οι περισσότεροι νομίζουν ότι είναι ο μεγάλος, αλλά απογοητεύονται οικτρά όταν τον περνάνε και μετά τους περιμένει ο κανονικός λόφος στο πιο δύσκολο σημείο του αγώνα.
Το Polly Shorts όλοι το φοβούνται!
Έχει μήκος διαδρομής: 1,8 χλμ
Ύψος: 120 μέτρα
Απόσταση από την αφετηρία: 79 χιλιόμετρα
Δυσκολία 9/10
Περνάω μισό περπάτημα, μισό τρέξιμο το Little Polly Shorts και είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω το θηρίο. Εκεί στην άκρη του δρόμου είναι μια παρέα ντόπιων που συνεχώς τραγουδάει και προσπαθεί να μπουστάρει τους αθλητές, με το χορό και το τραγούδι. Πραγματικά μένεις άφωνος όταν βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους να είναι εκεί για πόσες ώρες μέσα στο μεσημέρι, κάτω από τον ζεστό ήλιο και να κάνουν όλα αυτά για τους αθλητές! Αν μη τι άλλο νιώθεις ευγνωμοσύνη!
Μια μεγάλη πινακίδα στο κάτω μέρος του Polly Shorts αναγγέλλει την είσοδό. Σηκώνω το βλέμμα μου και μπροστά μου είναι ο πιο απότομος λόφος της ημέρας, που ανεβαίνει απότομα προς τα πάνω μέχρι που ξεφεύγει από το οπτικό σου πεδίο. Βλέπω εκατοντάδες δρομείς. Όλοι περπατούν. Δεν υπάρχει περίπτωση, να τρέξω το Polly Shortts. Ξέρω είναι περίπου 2 χιλιόμετρα και λέω στον εαυτό μου πως δεν πρόκειται καν να κάνω τον κόπο να τρέξω ούτε ένα μέτρο. Από χρόνο ήμουν καλά. Δεν είχα θέμα. Υπολόγιζα με τον μέσο ρυθμό να τερματίσω κάτω από 9 ώρες, έστω οριακά. Αυτόν τον λόφο, αν εξαιρέσεις την πρώτη δεκάδα για παράδειγμα αθλητών, όλοι οι άλλοι στο μεγαλύτερο κομμάτι του τον περπατούν.
Εκεί μου έκαναν εντύπωση κάποιοι δρομείς μεγαλύτερης ηλικίας που με προσπερνούσαν έστω και περπατώντας και είδα πάνω στο νούμερο τους, ένα πιο μικρό νουμεράκι που ήταν το 37. Επάνω στο νούμερο που φορούσε ο κάθε αθλητής σε ένα άλλο μικρό κουτάκι είχε ένα νούμερο που δήλωνε πόσες φορές έχεις τρέξει τον αγώνα αυτόν. Εμένα έλεγε 0, αλλά κάποιων που είδα εγώ έλεγε μέχρι και 37! Απίστευτο να βλέπεις κάποιον που έτρεξε 37 φορές τον αγώνα αυτόν, δηλαδή 37 χρόνια, ενώ ήξερα πως κάποιος θα έτρεχε για 50η φορά!
Περπατάω κάθε βήμα του Polly Shorts μέχρι που φτάνω στην κορυφή. Ανοίγω διάπλατα τα χέρια στον ορίζοντα κοιτώντας ψηλά στον ουρανό. Ο αγώνας για μένα εκεί είχε τελειώσει! Δεν είχε άλλη ανηφόρα και ήμουν μόλις 6 χιλιόμετρα κατηφόρας πριν τον τερματισμό. Μόλις 6 χιλιόμετρα! Λέω στον εαυτό μου «Παικταρά μου για 6 χιλιόμετρα ούτε για προπόνηση δεν βγαίνεις» και τα δίνω όλα με ότι αποθέματα ψυχικής και σωματικής δύναμης είχα για ένα τελευταίο σπριντ 6 χιλιομέτρων.
Καθώς τρέχω σκεπτόμενος πως είμαι μόλις λίγα χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό δεν κρατήθηκα και βούρκωσα. Έσφιξα την γροθιά μου! Αυτό ήτανε και σε λίγο θα τερμάτιζα. Πραγματικά είναι απίστευτο πόσο δυνατός νιώθεις μετά από 9 ώρες τρεξίματος και παρόλο που είσαι καταπονημένος. Νιώθεις πως τίποτα και κανένας δεν μπορεί να σε σταματήσει από το να περάσεις την γραμμή του τερματισμού. Βέβαια αυτό που λέω πάντα είναι πως όλοι οι αγώνες ανεξαρτήτου απόστασης, είναι βασανιστικά δύσκολοι και ανυπομονείς να τελειώσουν στα τελευταία χιλιόμετρα.
Στο μυαλό μου είχα αυτή την εικόνα. Να τερματίζω. Να τερματίζω με την σημαία ψηλά στον ουρανό, όσο πιο ψηλά μπορούσα. Να δουν όλοι ότι ο Έλληνας τερματίζει. Να δουν όλοι τη σημαία και πόσο περήφανος ένιωθα! Την σημαία που κουβαλούσα μαζί στην τσέπη μου σε όλη την διάρκεια, έφτασε η ώρα επιτέλους να την βγάλω να ανεμίζει!
Ένα χιλιόμετρο πριν από το τέλος του αγώνα, ακούω τους πρώτους αμυδρούς ήχους από τον εκφωνητή της γραμμής τερματισμού. Η σημαία βγήκε ψηλά στον ουρανό και εγώ να πλέω σε πελάγη ευτυχίας. Ο κόσμος στην άκρη του δρόμου πολύς. Αναγνώριζαν πολλοί την σημαία και με φώναζαν “Go Greece”, “Come on Greece”. Ένιωθα αυτό που νιώθουμε όλοι οι δρομείς όταν τερματίζουμε και ο κόσμος ζητωκραυγάζει. Παρόλο που μαζί με σένα τρέχουνε άλλοι τόσοι, νιώθεις αυτή τη μοναδικότητα, νιώθεις πως όλα τα βλέμματα είναι καρφωμένα πάνω σου, νιώθεις πως όλος αυτός ο κόσμος ήρθε μόνο για σένα. Νιώθεις περήφανος, νιώθεις μοναδικός, νιώθεις απίστευτα όμορφα, πόσο μάλλον όταν ξέρεις ότι εκπροσωπείς κατά μία έννοια την ίδια σου την χώρα.
Μπαίνω στο στάδιο, ο κόσμος στις κερκίδες πολύς. Λίγο πριν από εμένα τερματίζει το λεωφορείο με τον οδηγό των 9 ωρών και όλο μαζί το γκρουπ των περίπου 30 αθλητών αγκαλιάζεται και ξεσπάει σε κλάματα και γέλια ταυτόχρονα. Οι περισσότεροι αγκαλιάζουν τον Pacer τους. Τον λαγό τους, τον οδηγό τους. Τον δρομέα που επί 9 ώρες οδηγούσε τέλεια το λεωφορείο του.
Κάπου εκεί λίγο πίσω από όλους αυτούς τερματίζω και εγώ με κλάματα στα μάτια. Είναι απίστευτο τι συναισθήματα μπορεί να σου δώσει ο αθλητισμός. Είναι απίστευτο πως μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ένας αγώνας και ένας τερματισμός. Να κλαις και να γελάς συγχρόνως! Και όσο πιο μεγάλος και δύσκολος είναι, δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία στο δικό σου προσωπικό επίτευγμα!
Εκεί λοιπόν στη Νότια Αφρική, στην άλλη άκρη του κόσμου ένιωθα στα ουράνια τερματίζοντας στις 14:28 το μεσημέρι με καθαρό χρόνο 08 ώρες 57 λεπτά και 52 δευτερόλεπτα!
Προχώρησα 20 μέτρα για να πάρω το μετάλλιο του αγώνα, αλλά πριν μου πρόσφεραν ένα τριαντάφυλλο και αμέσως μετά μία από τις εθελόντριες πέρασε το μετάλλιο στο λαιμό μου, το οποίο είναι και το μικρότερο μετάλλιο που πήρα ποτέ, με σχήμα όπως περίπου ένα δίευρω.
Εδώ, στο ίδιο σημείο μετά από 3 ώρες περίπου, θα παιχτεί η πιο δραματική στιγμή του τρεξίματος. Ακριβώς στις 11 ώρες και 59 λεπτά στο ρολόι, σε μια πραγματικά ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, ο διευθυντής του αγώνα μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο θα μετρήσει αντίστροφα και θα ανακοινώσει την λήξη του αγώνα ακριβώς στις 12 ώρες. Αν μπορέσετε ψάξτε για βιντεάκια με τα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα και πραγματικά θα σας πιαστεί η ψυχή με αυτά που θα δείτε. Ακριβώς και για 1 μόλις δευτερόλεπτο θα δείτε δρομείς να μην καταφέρνουν να περάσουν τον τερματισμό. Κάποιοι άλλοι λιγάκι πριν επάνω στην λήξη να τα καταφέρνουν είτε μπουσουλώντας, είτε με βοήθεια από άλλους, είτε με σπριντ, στον αντίποδα όμως κάποιοι δεν θα βρίσκονται στους τερματίσαντες, δεν θα πάρουν μετάλλιο και ας τρέχανε, ας προσπαθήσανε επί 12 ώρες! Είναι απίστευτες εικόνες!
Συνολικά ξεκινήσανε τον αγώνα 18884 δρομείς. Τερματίσανε 17313 δρομείς ποσοστό 91,68%. 555 δρομείς δέχθηκαν ιατρική φροντίδα στον τερματισμό. 79 δρομείς μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο για περεταίρω φροντίδα εκ των οποίων οι 31 μετά τον τερματισμό και οι 48 κατά την διάρκεια της διαδρομής.
Με τον τερματισμό οδηγήθηκα με τους υπόλοιπους διεθνείς δρομείς σε έναν ειδικό χώρο όπου μόνο οι ξένοι δρομείς είχαν δικαίωμα να περάσουν και μας έδιναν με βάση ένα βραχιολάκι που φορούσαμε, από δύο υγρά (μπύρα, αναψυκτικό ή νερό), ένα μπέργκερ και διάφορα κουλουράκια για τις πρώτες λιγούρες, υπό τους ήχους τοπικής ζωντανής μπάντας κρουστών.
Πρώτο μου μέλημα ήταν από τον ίδιο χώρο να πάρω τον σάκο που είχα αφήσει πριν την έναρξη, για να αλλάξω και αμέσως μετά ήπια μια παγωμένη δροσιστική μπύρα, ενώ ο χώρος είχε και δωρεάν Wi-fi για όλους τους δρομείς.
Έμεινα εκεί καμιά ώρα παρατηρώντας όλους τους υπόλοιπους δρομείς που ήδη είχανε τερματίσει, να αγκαλιάζονται, να χαμογελούν, άλλοι εμφανώς πιο καταπονημένοι, αλλά όλοι έδειχναν σχετικά καλά και ιδιαίτερα ευδιάθετοι, βέβαια έχει να κάνει και με το επίπεδο των αθλητών, αφού όλοι όσοι ήταν εκεί σήμαινε ότι είχαν τερματίσει κάτω από 9 ώρες ή κάποιοι καινούριοι που έρχονταν θεωρητικά για να έχουν τερματίσει δεν πρέπει να ήταν και πρωτάρηδες.
Στα παπούτσια κάτι που παρατηρούσα σε όλη τη διάρκεια του αγώνα οι πιο πολυφορεμένες εταιρείες ήταν οι ASICS, NIKE και ADIDAS. Είδα ελάχιστα HOKA, ελάχιστα SAUCONY, δυο τρία BROOKS και νομίζω τίποτα άλλο.
Αμέσως μετά και αφού στάνιαρα λιγάκι, βγήκα από τον χώρο για να βρω τα πολλά λεωφορεία της διοργάνωσης για να επιστρέψω πίσω στο Ντέρμπαν, μιας και θα κάναμε κανά δίωρο και λογικά μέχρι να φτάσω και στο ξενοδοχείο θα πήγαινε βράδυ. Εκεί είπαμε είχανε χειμώνα και ξημέρωνε αργά και νύχτωνε νωρίς.
Μέσα στο λεωφορείο έπιασα συζήτηση για όσο βέβαια δεν κοιμόμουν με τον διπλανό μου, έναν ντόπιο δρομέα που έτρεχε για 3η φορά τον αγώνα και μάλιστα οι δυο μας μαζί με ακόμα 3 δρομείς από εκεί που μας άφησαν τα λεωφορεία μέχρι να πάμε προς την παραλία που ήταν τα ξενοδοχεία μας, πήγαμε για λόγους ασφαλείας περπατώντας όλοι μαζί παρέα.
Το βράδυ σε παρακείμενο εστιατόριο έφαγα μια ωραία μπριζόλα και ήπια άλλες δύο μπύρες για να πέσω πλέον ξερός το βράδυ για ύπνο.
Δευτέρα και Τρίτη θα τις είχα για βόλτες στο Ντέρμπαν, μιας και δεν είχα προλάβει να δω τίποτα και την Τετάρτη το μεσημέρι θα ξεκινούσα την επιστροφή μου, όπου θα έφτανα Θεσσαλονίκη την επόμενη μέρα το πρωί, κάπου μετά από 20 ώρες συνολικά.
Σε όλη την διάρκεια της παραμονής μου εκεί δεν δυσκολεύτηκα καθόλου με την επικοινωνία αφού όλοι μιλούσαν αγγλικά.
Η χρήση της πιστωτικής κάρτας γινόταν παντού, ακόμη και σε πλανόδιους πωλητές.
Το Ντέρμπαν από αξιοθέατα εκτός από ένα μικρό μουσείο που είδα, ένα ενυδρείο και έναν κήπο, δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο, οπότε καλό είναι ή να μετακινηθείτε ή να μην μείνετε και πολλές μέρες, αφού πλέον μετά οι βόλτες γίνονταν μέσα στα εμπορικά κέντρα.
Έχουν ταξί Umber οπότε το να καλέσεις ταξί, αλλά και για ασφάλεια είναι ότι καλύτερο.
Το ταξί από και προς το αεροδρόμιο είναι κάπου μισή ώρα και κοστίζει 12 με 15 ευρώ.
Το συνολικό κόστος για να συμμετάσχεις σε αυτόν τον αγώνα γιορτή είναι από 1500 ως 2000 ευρώ. Πιο αναλυτικά, 700 ευρώ κοστίζει το αεροπορικό εισιτήριο, 230 ευρώ η συμμετοχή και με κάπου 80 ευρώ την βραδιά βρίσκεις καλό ξενοδοχείο. Το φαγητό δεν το βάζω καθόλου σαν έξοδο, γιατί είναι πολύ φθηνό. Σε καλό εστιατόριο τύπου Fridays που πήγαινα εγώ, μια μπριζόλα μοσχαρίσια, δύο μπύρες και μία σαλάτα μου κόστισαν κάπου15 ευρώ. Μία μπύρα κοστίζει όχι περισσότερο από 2 ευρώ, η μπριζόλα κανά 5ευρω, ενώ ένα ποτήρι ουίσκι κάνει 1,5 με 2 ευρώ.
Ο αγώνας Comrades Marathon, αποτελεί πλέον σταθμό στην δρομική μου καριέρα. Έζησα απίστευτες στιγμές, έζησα την απόλυτη δρομική εμπειρία. Ένιωθα σε όλη την διάρκεια ότι βρισκόμουν στον παράδεισο των δρομέων, ένιωθα ότι ήμουνα τυχερός και μέρος ενός αγώνα που όλοι οι δρομείς θα πρέπει κάποια στιγμή να το ζήσουν. Ο αγώνας αυτός με γέμισε εικόνες και συναισθήματα που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου. Με στιγμάτισε και έμεινε χαραγμένος στο μυαλό μου με κάθε λεπτομέρεια. Με καθόρισε ξανά σαν δρομέα. Με έκανε να αναθεωρήσω κάποια πράγματα και με σημάδεψε. Ακούγονται κάπως όλα αυτά, αλλά πιστέψτε με αξίζει κάθε λεπτό ιδρώτα.
Μπορεί ο Ολύμπιος Δρόμος των 180 χιλιομέτρων που έτρεξα το 2023, να αποτέλεσε τον πιο δύσκολο αγώνα μου μέχρι τότε, αλλά εκεί τα χιλιόμετρα ήτανε πάρα πολλά, ο Comrades όμως αποτέλεσε για μένα τον σκληρότερο, ομορφότερο, αλλά συγχρόνως πιο διασκεδαστικό και μαγευτικό αγώνα που συμμετείχα ποτέ και που άφησε το στίγμα του στην ιδιοσυγκρασία μου.
Βέβαια μην ξεχνάτε πως μιλάμε για έναν αγώνα υπεραπόστασης, για έναν αγώνα 86 χιλιομέτρων, οπότε όσοι το σκέφτεστε να πάτε να γευτείτε αυτή τη μοναδική εμπειρία, προετοιμαστείτε ανάλογα, διότι η απόσταση και ο αγώνας μπορούν πολύ εύκολα να σε ταπεινώσουν.
Τρέχοντας στην ύπαιθρο της Νοτίου Αφρικής, είδα όλες αυτές τις ομορφιές αλλά και αντιθέσεις συγχρόνως. Σε κάποια σημεία περνούσαμε φτωχογειτονιές και παραπήγματα, αλλά όλοι ήταν χαρούμενοι και διασκεδάζανε, κύριο χαρακτηριστικό της κουλτούρας τους, αλλά και του αγώνα. Περάσαμε και από πολλές πλούσιες γειτονιές, όπου οι λευκοί με τα μεγάλα σπίτια και αμάξια τους κάνανε μπάρμπεκιου, αλλά και αυτοί ήταν εκεί για εμάς και μας χειροκροτούσαν κάθε δευτερόλεπτο. Μου θύμισε έντονα σε πολλά σημεία την ύπαιθρο της Αμερικής.
Σε όλη την διάρκεια της διαδρομής των 86 χιλιομέτρων όλος ο κόσμος ήταν απίστευτα υποστηρικτικός και τόσο ζεστός! Ένιωθες πως ήρθαν όλοι εκεί για εσένα. Ένιωθες μοναδικός και αν μη τι άλλο σου έδινε δύναμη να συνεχίζεις. 9 ώρες τρεξίματος δεν υπήρχε σημείο που να ένιωσα μόνος μου. Χόρευαν και τραγουδούσαν, σε χειροκροτούσαν και σε βοηθούσαν με όλη τους την καρδιά!
Αυτό είναι που σου δίνουν τα ταξίδια με το τρέξιμο. Νιώθεις ότι υπάρχουν εκεί έξω πολλοί περισσότεροι, άλλοι δρομείς που αγαπάνε ακόμα πιο πολύ το τρέξιμο, που αγαπάνε τον αγώνα τους και τον υποστηρίζουν και με πολλά απίστευτα επιτεύγματα. Όπως είπα και πριν συνάντησα πολλούς δρομείς με διψήφιο νούμερο μέχρι και 37 που είδα εγώ που είχαν τρέξει τον αγώνα αυτόν. Βλέπεις τελικά ότι ο μικρόκοσμος στον οποίο ζούσες, δεν έχει τελικά όρια. Είναι και άλλοι στον κόσμο που έχουν μαγικούς αγώνες, είναι και άλλοι δρομείς που τρέχουν κάθε μέρα και προπονούνται, αλλά δεν τρελαίνονται και τόσο πολύ αν θα κάνουν διαλειμματική ή Long Run, αν θα ακολουθήσουν ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, αν θα φοράνε τα καλύτερα παπούτσια ή αν θα έχουν τον καλύτερο εξοπλισμό. Απλά αγαπάνε το τρέξιμο, αγαπάνε την ζωή και ας μην έχουν όλες αυτές τις ανέσεις που έχουμε εμείς. Είναι τόσο φανταστικό να βλέπεις σιλουέτες δρομέων και να απορείς πως γίνεται αυτός να ήρθε να τρέξει 86 χιλιόμετρα, αλλά την ίδια στιγμή να βλέπεις κάποιους που δεν σου γεμίζουν το μάτι και ας έχουν και κάποια λίγα κιλάκια παραπάνω να σε περνούν σαν σταματημένο σε κάποια ανηφόρα στο 80ο χιλιόμετρο!
Ήτανε μια γιορτή του αθλητισμού, μια γιορτή της δρομικής κοινότητας που όμοια της δεν υπάρχει. Φτωχοί Αφρικανοί, πλούσιοι δυτικοί, εκεί δεν μετράει τίποτα. Όλοι τον ίδιο πόνο θα νιώσουνε, όλοι τα ίδια χιλιόμετρα θα καλύψουν. Δεν υπάρχει καμία διαφορά, Ο αθλητισμός ενώνει, το τρέξιμο σε κάνει όμοιο με τον διπλανό σου. Τον ίδιο ιδρώτα θα χύσουμε όλοι μέχρι το τέλος! Όλοι οι άνθρωποι γινόμαστε ένα!
Ραντεβού του χρόνου τώρα να κάνω και την down διαδρομή! Όσοι πιστοί προσέλθετε…
Προετοιμαστείτε και κάποια στιγμή αν μπορέστε βάλτε το στόχο και ζήστε το, διότι κλείνοντας θα πω το εξής:
Τους αγώνες τους τρέχεις, τον Comrades Marathon τον ζεις!
Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε!
Μέχρι την επόμενη φορά, Να είμαστε καλά να είμαστε υγιείς και να κάνουμε πάντα αυτό που αγαπάμε και αυτό που μας κάνει να νιώθουμε καλά.
######################
Ορεινές διαδρομές Βοριτσίου 31 Αυγούστου 24, Ηράκλειο Κρήτης
######################
Αγορά βιβλίου
Φυσικό βιβλίο
Audio Book
Δωρεάν μεταφορικά χρησιμοποιώντας τη λέξη olaeinaidromos
#################################
Τα μπλουζάκια του Podcast μπορείτε να τα βρείτε μέσα από το σάϊτ www.olaeinaidromos.gr ή από τον παρακάτω σύνδεσμο:
T-shirt – Ολα Είναι Δρόμος
Αμάνικο δρομικό μπλουζάκι – Όλα είναι δρόμος
Τα μπλουζάκια είναι All Over Print, θα μπορείτε να έχετε ο καθένας το δικό του ονοματεπώνυμο στο πίσω μέρος, ενώ το υλικό που θα χρησιμοποιηθεί θα είναι ότι καλύτερο για δρομείς, με τεχνολογία Dry-Fit και Cool Max.
Επίσης χρησιμοποιώντας τον κωδικό oladromos23 έχετε έκπτωση 10% σε όλα τα υπόλοιπα προϊόντα της εταιρείας Athlon.
————————-
Όλα είναι δρόμος:
Facebook Page
Instagram
website: https://olaeinaidromos.gr