Σε αυτό το επεισόδιο του Podcast Όλα είναι δρόμος θα σας περιγράψω πως είναι να τρέχεις στον Μαραθώνιο του Σικάγου (Bank of America Chicago Marathon) έναν από τους μεγαλύτερους και πιο δημοφιλέστερους Μαραθώνιους στον κόσμο και της σειράς των 6 World Marathon Majors.
Γεια χαρά σε όλους σας!
Σήμερα θα σας μιλήσω για την πρωτόγνωρη εμπειρία να τρέχεις στην Αμερική, στο κέντρο του Σικάγου, στον αγαπημένο μου μέχρι τώρα Μαραθώνιο όπου έτρεξα στις 10 Οκτωβρίου του 21.
Πολύ κοντά λοιπόν στον Μαραθώνιο του Βερολίνου ήταν αυτός του Σικάγου, με μόνο δύο εβδομάδες διαφορά, διάστημα όχι και το καλύτερο δυνατόν τόσο για να προετοιμαστείς για έναν ακόμη Μαραθώνιο, όσο και να περάσει ικανός χρόνος αποκατάστασης από έναν που έχεις τρέξει ήδη. Πέραν όμως του μικρού διαστήματος, ήταν και ο πιο επεισοδιακός, αγχωτικός και συνάμα πιο διασκεδαστικός και επιτυχημένος από όλους τους αγώνες που είχα τρέξει μέχρι τότε.
Κατ’ αρχάς ο αρχικός μου σχεδιασμός ήτανε το φθινόπωρο του 2020 να τρέξω Βερολίνο και Νέα Υόρκη. Δύο μαραθώνιοι για τους οποίους είχα κλείσει ήδη από τις αρχές εκείνου του έτους τα εισιτήρια και το ταξιδιωτικό πακέτο. Η επέλαση όμως της πανδημίας και οι ακυρώσεις όλων των μεγάλων αγώνων του 2020 μετέφεραν τις συμμετοχές το επόμενο έτος, το 2021. Στο Βερολίνο ναι μεν πήγα, της Νέας Υόρκης όμως οι νέες ημερομηνίες δεν με βόλεψαν καθόλου, με αποτέλεσμα να μεταπηδήσω στον Μαραθώνιο του Σικάγου για τις 10 Οκτωβρίου, ημερομηνία πολύ κοντά σε αυτόν του Βερολίνου.
Έλα όμως που τον Μάρτιο του 2021 που εγώ το πήρα χαμπάρι το καλοκαίρι εκείνου του έτους όταν και άρχιζα να ασχολούμαι με τα διαδικαστικά του ταξιδιού, η Αμερική είχε εκδώσει απόφαση που απαγόρευε την είσοδο στην χώρα αν αυτή γινόταν από πολίτες που 14 μέρες πριν είχαν επισκεφθεί χώρα μέλος της Σέγκεν περιοχής. Πρακτικά στην ουσία απαγόρευε την είσοδο στην Αμερική από όλη την Ευρωπαϊκή ένωση, όχι όμως από άλλες τρίτες χώρες όπως η Τουρκία, η Βουλγαρία, το Κόσοβο για παράδειγμα. Πραγματικά αλλοπρόσαλλη απόφαση, αλλά μου έβαζε φρένο και εμπόδια να επισκεφθώ την Αμερική για να τρέξω στον Μαραθώνιο. Έτσι αφού επικοινώνησα με την πρεσβεία τόσο της Αθήνας όσο και το προξενείο της Θεσσαλονίκης και αφού διάβασα τα διατάγματα, επιβεβαίωσα όλως παραδόξως ότι το ταξίδι από το Κόσοβο όπου και εγώ εργαζόμουν διά μέσω της Κωνσταντινούπολης ήταν εφικτό.
Μετά από πολύ σκέψη και αφού πάντα είχα έναν φόβο μην τυχόν και φάω κάποια πόρτα και δεν καταφέρω να φτάσω στην Αμερική και πάνε όλα χαμένα, επικοινώνησα με την αεροπορική εταιρεία και άλλαξα για ακόμα μια φορά τα εισιτήρια μου, αυτή τη φορά από Πρίστινα για Σικάγο μέσω Κωνσταντινούπολης. Θα ερχόταν κανονικά και η γυναίκα μου μαζί μου, αλλά πήραμε από κοινού την απόφαση ότι λόγω των ιδιαιτεροτήτων και της αβεβαιότητας που υπήρχε για αυτό το ταξίδι, θα ήτανε καλύτερα να πάω μόνος μου. Το να ταξιδεύεις τόσες πολλές ώρες μόνος και χωρίς τον άνθρωπο σου δεν είναι και ότι καλύτερο, πόσο μάλλον αν τελικά κατάφερνα και έφτανα στο Σικάγο, δεν θα μου ήτανε καθόλου ευχάριστο να κυκλοφορώ μόνος μου και να ανακαλύπτω τις ομορφιές και τα αξιοθέατα της νέας για μένα ηπείρου εντελώς μόνος. Έπρεπε όμως να το κάνω και μάλιστα περίμενα μέχρι τελευταία στιγμή για να πάρω τις τελικές αποφάσεις. Επίσης άλλος ένας παράγοντας αβεβαιότητας ήτανε για μένα η κατάσταση του ποδιού μου και το πώς θα πήγαινα στον Μαραθώνιο του Βερολίνου. Έτσι αφού όλα πήγανε καλά και έτρεξα τελικά στο Βερολίνο, ήμουν ακόμα μέσα στις προθεσμίες να επιβεβαιώσω ή να ακυρώσω την συμμετοχή μου. Αποφάσισα τελικά να πάω και ότι είναι να γίνει ας γίνει. Ούτως ή άλλως όλη η ζωή είναι από μόνη της ένα ρίσκο, τι φταίει ένα παραπάνω;
Τις δύο εβδομάδες που μεσολάβησαν μέχρι τον Μαραθώνιο του Σικάγου, από προπονητικής άποψης τις πήγα σε πολύ χαλαρό ρυθμό και φυσικά πάντα υπό τις οδηγίες του προπονητή μου. Την πρώτη εβδομάδα μετά το Βερολίνο έκανα συνολικά 4 προπονήσεις (Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο και Κυριακή) με συνολικό χρόνο προπόνησης τις 3 ώρες και 25 λεπτά. Η πρώτη προπόνηση σε χαλαρό ρυθμό και όλες οι άλλες σε αερόβιο με το Long Run την Κυριακή να είναι 1ώρα και 10 λεπτά. Την δεύτερη εβδομάδα θα έκανα 4 προπονήσεις συνολικής διάρκειας 2 ώρες και 20 λεπτά. Ίσα-ίσα για να διατηρηθώ σε ένα κάποιο επίπεδο για τον αγώνα της Κυριακής. Από διατροφή ακολούθησα ξανά το ίδιο πλάνο με το Βερολίνο με μικρές διακυμάνσεις λόγω του μεγάλου ταξιδιού που είχα να κάνω. Τρίτη και Τετάρτη πολύ λίγους υδατάνθρακες και υπερπλήρωση υδατανθράκων με διπλάσια πρόσληψη θερμίδων την Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο. Δηλαδή μπανάνες, μπόλικες ρυζογκοφρέτες, ρύζι, μακαρόνια και μπόλικο ψωμί με μαρμελάδα αυτή τη φορά, έτσι για αλλαγή.
Είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά για κάθε ενδεχόμενο, ακόμα και την επιστροφή μου πίσω χωρίς να μπορέσω να φτάσω στον τελικό μου προορισμό. Από την πλευρά μου είχα πάντως εφοδιαστεί με όλες τις απαιτούμενες βεβαιώσεις, τόσο με τα ταξιδιωτικά έγγραφα, όσο και από την υπηρεσία μου για τον τόπο διαμονής και εργασίας μου. Η πτήση ήταν Παρασκευή ξημερώματα από Πρίστινα για Κωνσταντινούπολη και από εκεί θα έπρεπε μέσα σε μία ώρα να είμαι στο αεροπλάνο για Σικάγο. Μαζί μου είχα μόνο μια μικρή βαλίτσα και ένα σακίδιο που για κάθε ενδεχόμενο τα κράτησα μαζί μου, γιατί πίστευα ότι μέσα σε μια ώρα μπορεί να προλάβαινα εγώ την επόμενη πτήση, η βαλίτσα μου όμως μπορεί να μην τα κατάφερνε. Στο καινούριο τεράστιο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης και αφού έγραψα κάποια χιλιόμετρα τρέχοντας κατάφερα να περάσω οριακά όλους τους ελέγχους και να βρεθώ μέσα τελικά στο αεροπλάνο που θα πραγματοποιούσε την πτήση για Αμερική. Λιγάκι χαλάρωσα, αλλά ακόμα δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω να περάσω και τον τελικό σκόπελο των ελέγχων της Αμερικανικών υπηρεσιών. Πάντα στην πίσω άκρη του μυαλού μου υπήρχε ο φόβος και το ενδεχόμενο κάτι να πάει στραβά και να μην μου επιτραπεί η είσοδος στην χώρα.
Μπορεί το υπερατλαντικό αυτό ταξίδι να διαρκεί περίπου 12 ώρες, έφυγα πρωί αλλά λόγω της διαφοράς ώρας και πάλι πρωί έφτασα στο Σικάγο και έτσι είχα όλη την μέρα δικιά μου. Το καλό ήτανε πως παρόμοιο ταξίδι και εμπειρία είχα, αφού ακριβώς έναν χρόνο πριν και λίγο πριν πέσουνε καθολικά lockdown σε όλες τις χώρες λόγω της πανδημίας του COVID-19, με τον γαμπρό μου τον Στέλιο, ταξιδέψαμε στο Βιετνάμ και την Καμπότζη σε έναν άλλον στόχο που έχουμε βάλει οι δυο μας να κάνουμε ανά δύο χρόνια 5 μοναδικά υπερατλαντικά ταξίδια σε διάφορες περιοχές του κόσμου και να γνωρίσουμε παράξενους πολιτισμούς και διαφορετικές κουλτούρες ανθρώπων. Αλλά αυτό είναι ένα κεφάλαιο που ποτέ δεν ξέρεις, ίσως το αποτυπώσουμε κάποια στιγμή και σε ένα επεισόδιο Podcast. Φτάνω λοιπόν Σικάγο και ένιωσα μεγάλη ανακούφιση μόλις πέρασα όλους τους ελέγχους και ήμουν πλέον έτοιμος να περιπλανηθώ χωρίς άγχος στους δρόμους της μεγαλούπολης. Πρώτο μου μέλημα να πάω στο ξενοδοχείο και αμέσως μετά στην έκθεση της διοργάνωσης για να πάρω το νούμερο και να ξεμπερδεύω.
Το Σικάγο, ή “Windy City” (Η πόλη των Ανέμων) όπως συχνά ονομάζεται, είναι η πρωτεύουσα της πολιτείας του Ιλινόις και βρίσκεται κατά μήκος των ακτών της λίμνης Μίσιγκαν. Είναι η 3η μεγαλύτερη πόλη από άποψη πληθυσμού στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά τη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες και στην πόλη μένουν περίπου 3 εκατομμύρια κάτοικοι. Θεωρείται, η πατρίδα της σύγχρονης βιομηχανίας, του εμπορίου και αποτελεί ένα μείζον επικοινωνιακό, επιχειρηματικό και αρχιτεκτονικό κέντρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Το Σικάγο έχει γίνει παγκοσμίως γνωστό και για τους διαβόητους εγκληματίες, όπως ο Αλ Καπόνε, που έδρασαν κυρίως τη δεκαετία του 1920. Τα πιο αναγνωρίσιμα σύμβολα της πόλης είναι οι ουρανοξύστες, η λίμνη Μίσιγκαν, τα πολλά μαγαζιά και μπαρ με μοναδική τζαζ μουσική, οι αθλητικές της ομάδες με προεξέχουσα για τον υπόλοιπο πλανήτη την ομάδα μπάσκετ των Chicago Bulls και του μεγάλου Michael Jordan. Μετά την καταστροφή που προκλήθηκε από τη Μεγάλη Φωτιά του Σικάγου στις 8-10 Οκτωβρίου 1871, η πόλη άρχισε να ανοικοδομείται με ραγδαίους ρυθμούς και σήμερα είναι μια από τις πόλεις με τους περισσότερους και ψηλότερους ουρανοξύστες στον κόσμο.
Η EXPO ήταν σχετικά κοντά με το ξενοδοχείο στα περίπου 40 λεπτά περπάτημα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις πρώτες μου εντυπώσεις και το βλέμμα μου όταν έφυγα για την έκθεση και πλέον περπατούσα στους δρόμους του Σικάγου γεμάτος χαρά και ικανοποίηση ότι τα κατάφερα. Πρώτον εντυπωσιάστηκα με του ανθρώπους και το ντύσιμο τους, αφού έφυγα από Πρίστινα με κρύο και βροχή και έφτασα στο Σικάγο με 26 βαθμούς και 20 κατώτερη, θερμοκρασίες που υπήρχανε σε όλη την διάρκεια της 5ήμερης παραμονής μου εκεί. Όλοι συνέχιζαν να βρίσκονται σε καλοκαιρινή διάθεση παρόλο που ήτανε 8 Οκτωβρίου. Δεύτερον και κυριότερο όλα ήτανε τόσο μεγάλα! Οι δρόμοι, τα φορτηγά, τα αυτοκίνητα, τα κτίρια! Τι άπλα λέω που έχουνε αυτοί εδώ; Και στο ύψος και στο πλάτος! Είχα ήδη εφοδιαστεί με τοπική κάρτα τηλεφώνου για το κινητό μου και με μπόλικα δεδομένα ήταν εφικτή και η επικοινωνία με το σπίτι μου, όπου και τους κάλεσα αμέσως για να τους δείξω που ήμουν και που περπατούσα. Γενικά θυμάμαι ένιωθα πολύ εντυπωσιασμένος σχεδόν με όλα. Αρχικά με τα κτίρια και το πόσο μεγαλοπρεπή και τεράστια ήτανε. Ένιωθα δέος και δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από ψηλά που είχε καρφωθεί σε όλα αυτά τα τεράστια κτίρια που έσχιζαν τον ουρανό.
Πολλοί ουρανοξύστες έδειχναν από μακριά να βγαίνανε σαν μανιτάρια από το έδαφος και να «ξύνουν» πραγματικά τον ουρανό, εξ ου και το όνομα τους «Ουρανοξύστες». Πραγματικά ακόμα δεν μπορώ να κατανοήσω το μέγεθος αυτών των κτιρίων και όπως τότε έτσι και τώρα έχω ακόμα την απορία, ποιοι μένουν σε όλα αυτά τα τεράστια κτίρια; Είναι γραφεία και αν ναι καλά έχουν τόσα πολλά γραφεία και εταιρείες ή είναι διαμερίσματα και μένουν άνθρωποι; Αλλά και πάλι, μένει ο άλλος με την οικογένεια του στον 100ο όροφο ενός κτιρίου; Και τι θέρμανση έχουνε; και τι αποχέτευση έχουνε; και τι ανελκυστήρες έχουνε; Και το νερό άραγε με τι πίεση φτάνει στις βρύσες τους; Και πως βγάζουν άκρη αυτοί με τα κοινόχρηστα και τα κοινά έξοδα των κτιρίων; Τι απίστευτα επιτεύγματα της μηχανικής είναι όλα αυτά;
Αποσβολωμένος σχεδόν και χαμένος στην εικόνα αυτή των θεόρατων κτιρίων, πέρασε η ώρα και έφτασα κάποια στιγμή στην έκθεση όπου και γινόταν ο κακός χαμός. Εκατοντάδες για να μην πω χιλιάδες άνθρωποι περιμένανε υπομονετικά σε γιγάντιες σειρές που απλώνονταν σαν σκουλήκι από άκρη σε άκρη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κτιρίου. Είπαμε όλα ήτανε μεγάλα στην Αμερική, μέχρι και οι ουρές! Αφού έφαγα κανά δίωρο περιμένοντας την σειρά μου και μπήκα επιτέλους στην έκθεση για να παραλάβω το νούμερο του αγώνα.
Εντυπωσιακή και η έκθεση από όλες τις απόψεις. Από παλμό, από ένταση, από όγκο. Σε αντίθεση με αυτή του Βερολίνου, εδώ οι εκθέτες ήταν πολλοί περισσότεροι. Παντού όμως τα ίδια μέτρα. Μόνο εμβολιασμένοι είχαν το δικαίωμα εισόδου και η χρήση της μάσκας ήταν υποχρεωτική παντού. Ξόδεψα περίπου ένα δίωρο κοιτώντας δεξιά και αριστερά τα διάφορα προϊόντα και αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν ότι εκτός από τα είδη ρουχισμού, όλα τα άλλα προσφέρονταν δωρεάν σε όλους τους επισκέπτες. Από μπύρα, ισοτονικά ποτά, πρωτεϊνούχα γάλατα και άλλα πολλά. Γέμισα τον σάκο μου με ότι μπορούσα ενώ έκανα και κάποιες αγορές και ειδικά κάποια καινούρια προϊόντα που έβλεπα που ήταν μασόμενα ζελεδάκια ενέργειας και έτσι πήρα κανά δυο να δοκιμάσω στον αγώνα.
Πριν μεταβώ στο Σικάγο, όπως συνήθως κάνω πριν από ένα ταξίδι, είχα φτιάξει ένα καθημερινό πλάνο επισκέψεων με τα κυριότερα αξιοθέατα, ώστε κατά την διάρκεια της παραμονής μου να προλάβω να δω τα πιο σημαντικά πράγματα και να πιάσω όσο περισσότερο μπορώ τον παλμό της κάθε πόλης. Έτσι για την Παρασκευή την πρώτη μέρα της επίσκεψης μου στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεδομένου και της κούρασης μου από το ταξίδι, είχα στο πρόγραμμα μια σύντομη βόλτα πολύ κοντά στο ξενοδοχείο, το οποίο ήταν στο πιο κεντρικό και βολικό σημείο του Σικάγου. Φάτσα κάρτα στο Grant Park, στο σημείο έναρξης και τερματισμού του Μαραθωνίου. Πραγματικά εξαιρετική επιλογή από το ταξιδιωτικό μου πρακτορείο.
Μέσα στο Grant Park πέραν των άλλων, το πιο σημαντικό αξιοθέατο και που αποτελεί ορόσημο για την πόλη του Σικάγου είναι το Σιντριβάνι του Μπάκιγχαμ και λίγο πιο δίπλα το Μιλένιουμ Παρκ (Millennium Park)
Την επόμενη μέρα το Σάββατο αφού ξύπνησα νωρίς, έκανα ένα μικρό τελευταίο 20λεπτο χαλαρό τρεξιματάκι γύρω από το ξενοδοχείο, ετοιμάστηκα και πήρα το πρωινό μου που ήταν 6 φέτες του τοστ με 6 φέτες γαλοπούλα, ντομάτα και μαρούλι , ενώ πήρα και ένα αντιφλεγμονώδες για το πόδι μου. Αργότερα πριν το μεσημεριανό που ήταν κοτόπουλο με μπόλικη μακαρονάδα, θα έτρωγα 10 ρυζογκοφρέτες με μαρμελάδα και μία μπανάνα. Το Σάββατο είχα σκοπό να περάσω σχεδόν όλη την μέρα στους δρόμους του Σικάγου και να δω όσα περισσότερα πράγματα μπορούσα. Έτσι κατά σειρά επισκέφτηκα το Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο, το περίφημο Νέιβι Πιερ και από εκεί συνέχισα και μπήκα στο κέντρο της πόλης στον διασημότερο και πιο πολυσύχναστο δρόμο του Σικάγου που δεν είναι άλλος από την Λεωφόρο Μίσιγκαν (Michigan Avenue) και το μαγευτικό μίλι του Σικάγου (Magnificent Mile). Η Λεωφόρος Μίσιγκαν είναι μια από τις πιο ελκυστικές λεωφόρους στην Αμερική και το διάσημο μαγευτικό μίλι του Σικάγου είναι ένα τμήμα της λεωφόρου του Μίσιγκαν στα βόρεια του ποταμού Σικάγο, με πολλές γκαλερί, μπουτίκ, εστιατόρια, καφέ, ξενοδοχεία, ιστορικά μνημεία και καταστήματα πολυτελείας.
Ομολογώ πως για μένα ήταν ένας από τους πιο εντυπωσιακούς δρόμους που περπάτησα ποτέ και τα τεράστια κτίρια που απλωνόντουσαν γύρω μου είχαν καθηλώσει το βλέμμα μου. Δεν θυμάμαι και εγώ πόσες φορές περπατούσα με το κεφάλι ψηλά χαζεύοντας τα θεόρατα επιτεύγματα της μηχανικής που τρυπούσαν τον ουρανό και πόσες φωτογραφίες τράβηξα με το κινητό μου. Πραγματικά μαγεμένος από όλη αυτή την εικόνα, τα πολλά μαγαζιά και το πλήθος ανθρώπων που κυκλοφορούσαν εκεί, ένιωθα λες και βρισκόμουν σε ένα παραμύθι όχι όμως με δράκους, αλλά με πανύψηλα κτίρια που μέχρι τότε μόνο στις ταινίες είχα δει. Βασικά ακόμα δεν πίστευα ότι βρισκόμουν εκεί που φάνταζε τόσο μακριά για μένα και άλλο τόσο με εξίταρε το γεγονός ότι την επόμενη μέρα θα έτρεχα στους δρόμους του Σικάγου, διανύοντας 42 χιλιόμετρα και θα είχα έτσι την ευκαιρία να δω και όλη την πόλη στην κυριολεξία.
Ο χρόνος που είχα στην διάθεση μου ήταν λίγος, αλλά τα μέρη που ήθελα να επισκεφθώ ήταν τόσα πολλά που αναγκαστικά κάποια τα άφησα έξω από την περιήγηση μου. Αργότερα το απόγευμα πήρα το καραβάκι για την αρχιτεκτονική κρουαζιέρα στο ποτάμι του Σικάγου, που τελικά αποδείχθηκε ίσως το ωραιότερο πράγμα που έκανα εκεί. Λίγο τσιμπημένο το εισιτήριο, άξιζε όμως γιατί είναι ίσως η καλύτερη λύση, πιο ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική για να απολαύσει κάποιος την Πόλη των Ανέμων.
Κατά την διάρκεια της κρουαζιέρας έφαγα και το απογευματινό μου που ήταν 6 φέτες ψωμί ολικής με μαρμελάδα και 30 γραμμάρια πρωτεΐνης Whey. Επίσης να προσθέσω πως καθόλη την διάρκεια της ημέρας έπινα διάφορα ισοτονικά ποτά. Από εκεί εμφανώς κουρασμένος από το περπάτημα όλης της μέρας κατευθύνθηκα στο ξενοδοχείο όπου έφαγα το βραδινό μου νωρίς που ήταν 10 ρυζογκοφρέτες με μαρμελάδα, πήρα ένα αντιφλεγμονώδες και αφού ετοίμασα όλα τα ρούχα μου για την αυριανή ημέρα έπεσα για ύπνο και γεμάτος ανυπομονησία για την επόμενη πολύ μεγάλη μέρα!
Ο Μαραθώνιος του Σικάγου διεξάγεται κάθε Οκτώβριο και είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος αγώνας σε αριθμό συμμετοχών παγκοσμίως. Ο πρώτος αγώνας διεξήχθη στις 23 Σεπτεμβρίου 1905, με μόλις 12 συμμετοχές εκ των οποίων τερμάτισαν μόνο 7. Ο πρώτος αγώνας της παρούσας σειράς έγινε στις 25 Σεπτεμβρίου 1977 και έκτοτε διεξάγεται κάθε χρόνο, εκτός από το 1987, όταν διεξήχθη μόνο ένας ημιμαραθώνιος, και το 2020 ως αποτέλεσμα της πανδημίας COVID-19. Από το 2008, ο αγώνας διοργανώνεται από την Bank of America, και είναι επίσημα γνωστός ως Bank of America Chicago Marathon. Ρεκόρ συμμετοχών είχαμε την χρονιά 2019 με σύνολο 45,956 αθλητών, ενώ τα τελευταία χρόνια οι συμμετοχές φτάνουν σταθερά κοντά στις 45,000.
Σε αυτόν τον Μαραθώνιο είπα να αλλάξω ένα-δύο πραγματάκια. Πρώτα απ’όλα για πρώτη φορά δεν θα έπαιρνα την ζώνη με τα παγουράκια μαζί μου. Είχα τσεκάρει καλά την διαδρομή και πρόσεξα πως είχε συνολικά 20 σταθμούς ανεφοδιασμού και σε όλες υπήρχαν πέραν του νερού και ισοτονικά. Η δεύτερη αλλαγή που έκανα σε σχέση με το Βερολίνο ήταν τα παπούτσια. Πρόσφατα είχα αγοράσει ένα καινούριο ζευγάρι παπούτσια που τα είχα ήδη φορέσει στις προπονήσεις για περίπου 60 χιλιόμετρα και έτσι επέλεξα αυτά για να έχω σε αυτόν τον αγώνα. Ο αγώνας ξεκινούσε στις 7.30 το πρωί, ιδιαίτερα νωρίς θα έλεγα, αλλά για μένα αυτό ήταν ότι καλύτερο, αφού και το πρωινό ξύπνημα μου αρέσει, και αργότερα η θερμοκρασία θα ήταν ιδιαίτερα υψηλή και κοντά στους 27 βαθμούς.
Σηκώθηκα στις 4.30 ετοίμασα πρωινό ψωμί με μέλι, έφαγα μία μπανάνα και μία μπάρα δημητριακών και πήρα και ένα τελευταίο αντιφλεγμονώδες για το πρόβλημα που συνέχιζα να έχω στον αριστερό μου αστράγαλο. Κατά τις 5.30 ήπια όπως κάνω συνήθως 500ml νερό με ηλεκτρολύτες και ακόμα ένα ίδιο μπουκαλάκι μισή με μία ώρα πριν, όπως επίσης και ένα τζελάκι ένα τέταρτο πριν ξεκινήσει ο αγώνας. Μαζί μου θα είχα 4 τζελάκια, ένα μασόμενο ενεργειακό που θα δοκίμαζα για πρώτη φορά, 5 saltsticks και ένα μαγνήσιο. Σκοπός μου ήταν να πίνω νερό και ισοτονικό σε όσο πιο πολλούς σταθμούς μπορούσα. Πάνω-κάτω η προετοιμασία που κάνω για τους αγώνες είναι η ίδια, οπότε και όλα γίνονται σχεδόν μηχανικά και χωρίς ιδιαίτερο άγχος και βιασύνες. Από το παράθυρο του ξενοδοχείου έβλεπα σιγά-σιγά τους αθλητές να μαζεύονται στην αφετηρία, αν και νωρίς κάποιοι να κάνουν ήδη ζέσταμα, αλλά εγώ είχα ευτυχώς την πολυτέλεια το ξενοδοχείο μου να είναι ακριβώς στην εκκίνηση και τερματισμό του αγώνα και έτσι είχα το πλεονέκτημα να βγω από το ξενοδοχείο ακριβώς μια ώρα πριν ξεκινήσει ο αγώνας.
Στο Βερολίνο μπήκα λιγάκι φοβισμένα, για πολλούς λόγους οι οποίοι όμως ήταν δικαιολογημένοι. Προερχόμουν από ένα τροχαίο και αποχή από τις προπονήσεις για 2 μήνες, είχα ελλειπή προετοιμασία, με πονούσε ιδιαίτερα το πόδι μου και είχα λόγω της πανδημίας καιρό να τρέξω κάποιον αγώνα, πόσο μάλλον αυτού του επιπέδου και με το ανάλογο άγχος κάποιας πιθανής αποτυχίας. Εδώ όμως στο Σικάγο τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Κατάφερα με σχετικά καλό χρόνο να τερματίσω πριν από δύο εβδομάδες, το πόδι μου με την ανάλογη μεταχείριση δεν με πόνεσε καθόλου και η ψυχολογία μου ήταν στα ύψη, τόσο από το γεγονός ότι τα κατάφερα πριν λίγες μέρες, αλλά και του ότι βρισκόμουν στο Σικάγο και έτοιμος να κάνω το 2 στα 6.
Όπως είχα γράψει και 2 μέρες πριν τον αγώνα στον προπονητή μου είχα σκοπό να μπω αυτή την φορά και να κάνω χρόνο κάτω από 4 ώρες. Κομματάκι παράτολμο το εγχείρημα, αλλά ένιωθα ότι το έχω, ότι μπορώ να τα καταφέρω και ότι θα αποζημίωνα τον εαυτό μου και όλη την ταλαιπωρία που έφαγα με αυτό το ταξίδι, με έναν καλό χρόνο. Το ενδεχόμενο από την άλλη να αποτύχω με άγχωνε ιδιαίτερα και κάποιες σκόρπιες σκέψεις που μου έρχονταν στο μυαλό μου προσπαθούσα να τις αποβάλλω. Ήθελα τόσο πολύ να κάνω περήφανο τον προπονητή μου και αυτούς που πιστέψανε σε μένα αλλά και την οικογένεια μου και ιδιαίτερα την γυναίκα μου που ήταν τόσο συγκαταβατική και καλοπροαίρετη και σε κανένα κομμάτι όλης αυτής της τρέλας μου δεν μου δημιούργησε το παραμικρό πρόβλημα. Απεναντίας μάλιστα πάντα με στήριζε και με παρότρυνε να συνεχίσω, παρόλο που και η οικονομική επιβάρυνση της οικογένειας ήταν ιδιαίτερα μεγάλη.
Σκοπός μου σε αυτόν τον αγώνα ήταν να μην φοβηθώ καθόλου και να τρέξω με 5.20-5.30 λεπ/χλμ σε όλη την διάρκεια του αγώνα. 6.30 το πρωί έφυγα από το ξενοδοχείο και ξεκίνησα σιγά-σιγά για την γραμμή της εκκίνησης. Πολύς κόσμος πλέον παντού. Πραγματική γιορτή του αθλητισμού που ξεκίνησε από τις πρώτες πρωινές ώρες και ενώ ήτανε ακόμα σκοτάδι. Αμέτρητος κόσμος πήγαινε δεξιά-αριστερά ψάχνοντας την είσοδο για την γραμμή της εκκίνησης. Αφού μπήκα πλέον μέσα, κατευθύνθηκα στον χώρο που παραδίνουν τους σάκους. Αφού ξεμπέρδεψα και με αυτό ακριβώς δίπλα είχε μία σκηνή της Gatorade όπου έδιναν στην κυριολεξία δωρεάν αμέτρητες ποσότητες ισοτονικού, καθώς και ενεργειακά τζελάκια. Η χαρά του κάθε αθλητή. Εγώ είχα ήδη πάρει τα δικά μου και τα είχα τοποθετήσει στις τσέπες μου, αλλά ποτέ δεν λες όχι σε μια ακόμα δόση ενέργειας πριν τον αγώνα. Ήπια λίγο ακόμα ισοτονικό και δοκίμασα για πρώτη φορά και τα μασόμενα ζελεδάκια ενέργειας και ομολογώ μου άρεσαν πολύ.
Ο καιρός αν και Οκτώβριος και 7 το πρωί ήταν τέλειος ή μάλλον θα έλεγα πιο ζεστός από ότι τον περίμενα. Αφού επισκέφθηκα συνολικά 2 φορές την τουαλέτα στήθηκα στην γραμμή της εκκίνησης κατά τις 7.20. Ήμουν στο πρώτο κύμα αθλητών στο τελευταίο κοράλ το Ε. Σε αντίθεση με το Βερολίνο όπου και ξεκίνησα μετά από μία ώρα και βάλε από τον πρώτο αθλητή, εδώ ξεκίνησα μόλις 20 λεπτά μετά την εκκίνηση. Όσο πλησιάζαμε στην εκκίνηση τόσο πιο πολύ το άγχος με κατάκλυζε, κάτι που για άλλη μια φορά το πρόσεξα στους παλμούς της καρδιάς μου. Από εκεί που ήμουν 70 παλμούς όσο πλησίαζα την εκκίνηση τόσο ανέβαζα παλμούς και έφτανα τους 100. Άφησα το μυαλό μου πιο ελεύθερο και προσπάθησα να συγκεντρωθώ περισσότερο στις εικόνες γύρω μου και όχι στον αγώνα, παίρνοντας συγχρόνως βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω. Σκεφτόμουν άλλα πράγματα και όχι τον αγώνα και το κόλπο έπιασε. Οι παλμοί πέσανε και επιτέλους θα ξεκινούσα με χαμηλούς παλμούς τον αγώνα.
Λίγα μέτρα μένανε μέχρι να βάλω το Garmin σε λειτουργία. Τελευταίες φωτογραφίες καθώς περπατούσα και ο αγώνας ξεκίνησε!!!
Εκατοντάδες αθλητές ξεχύθηκαν σαν χείμαρρος μπροστά από μένα και εγώ μέσα σε ένα τσούρμο άλλων αθλητών προσπαθούσα να πιάσω τον ρυθμό που ήθελα. Οι δρομείς αν και ήταν πάρα πολλοί, υπήρχε τέτοια άπλα που σε κανένα σημείο δεν θυμάμαι να ενόχλησα ή να ενοχλήθηκα από άλλους δρομείς. Επίσης αυτό που πρόσεξα αυτή τη φορά ήταν ότι οι πιο πολλοί αθλητές ήταν συγκρατημένοι και όχι τόσο συνεπαρμένοι από τον όχλο και τη ροή του αγώνα ώστε να αναπτύξουν μεγάλες ταχύτητες για μαραθώνιο. Μου αρέσει πολύ να παρατηρώ τους άλλους δρομείς. Το έχω ξαναπεί άλλωστε.
Μου αρέσει να κοιτάω τον εξοπλισμό του καθένα. Από τα παπούτσια που φοράνε, μέχρι και το καπελάκι τους. Μου αρέσει να παρατηρώ και τι λένε ή τι κάνουνε. Τις κινήσεις τους καθόλη την διάρκεια του αγώνα. Εκεί είναι που καταλαβαίνεις τελικά πόσα διαφορετικά ήδη δρομέων υπάρχουν. Άλλοι τρέχανε χοροπηδηχτά πραγματικά σαν τα κατσικάκια, άλλοι με τις μύτες των ποδιών, άλλοι με όλο το πέλμα, άλλοι με την φτέρνα, άλλοι σέρνανε τα πόδια τους, κάποιοι είχανε ιδιαίτερα δυνατό και με θόρυβο πάτημα, άλλοι είχανε περίεργη κίνηση στα χέρια τους, αλλά και σε ολόκληρο το σώμα τους. Κάποιοι άλλοι αγκομαχούσανε φωναχτά κάτι που προσωπικά δεν μου αρέσει καθόλου και μου ρίχνει την ψυχολογία, για αυτό άλλωστε και απομακρύνομαι. Τόσοι πολλοί δρομείς, τόσα πολλά παπούτσια, τόσα πολλά αξεσουάρ, για αυτό μην ακούτε κανέναν. Όλα είναι υποκειμενικά, ειδικά στα παπούτσια. Το μόνο κριτήριο που θα έχετε είναι το πάτημα σας και μόνο αυτό για να επιλέξετε το παπούτσι. Από εκεί και πέρα όλα έχουν την δικιά τους τεχνολογία και όλα κάνουν την ίδια δουλειά, οπότε αφού δείτε τι πάτημα έχετε μετά είναι καθαρά προσωπική επιλογή ποιο σας κάθεται καλύτερα και ποιο όχι.
Ένιωθα αποσβολωμένος ήδη από την αρχή του αγώνα. Εντυπωσιασμένος από το πόσος κόσμος ήτανε στημένος δεξιά και αριστερά και ζητωκραύγαζε. Από τον παλμό και τον όγκο που είχανε, μέχρι τις ταμπέλες που κρατούσανε. Προσπαθούσα σε όλη την διάρκεια της διαδρομής να διαβάσω όσο πιο πολλές μπορούσα. Πραγματικά η εφευρετικότητα κάποιων με το τι γράφανε ήταν απίστευτη. Που τα σκέφτονται όλα αυτά απόρησα; Επίσης όπως έχω ξαναπεί μου αρέσει ιδιαίτερα να δίνω το χέρι μου στα μικρά παιδιά που με τόση υπομονετικότητα τίνουν τα χεράκια τους και περιμένουν τους αθλητές να «δώσουν 5». Η εικόνα της χαράς στα πρόσωπα τους πραγματικά σε αποζημιώνει. Ακόμα πιο απίστευτοι ήταν κάποιοι τύποι με αυτοσχέδιες μπάντες, με παράξενα κοστούμια, κάποιοι άλλοι κάπου αλλού χόρευαν, ενώ σε κάποιες περιοχές η μουσική ήταν ιδιαίτερα δυνατή, πράγμα που προσωπικά μου αρέσει και με μπουστάρει.
Όπως είπα μπήκα δυνατά στον αγώνα. Τα πρώτα 5 χιλιόμετρα τα έκανα σε χρόνο 26:51 και 5:23 λεπ/χλμ., σχεδόν 3 λεπτά λιγότερο από το Βερολίνο. Το 5ο χιλιόμετρο μάλιστα έγινε και στον καλύτερο χρόνο σε όλο τον αγώνα σε 4:48. Ένιωθα καλά και χωρίς κανένα πρόβλημα, αν και για μαραθώνιο είναι πολύ νωρίς να βγάζεις συμπεράσματα. Ο ενεργειακός μου σχεδιασμός για τα saltsticks ήτανε ο ίδιος. Κάθε 7 χιλιόμετρα. Το μαγνήσιο κάπου στην μέση της διαδρομής, τα τζελάκια ανά 8 χιλιόμετρα, το μασόμενο έλεγα κάπου μετά το 30 και ότι άλλο πάρω από την διαδρομή όπως καμιά μπανάνα, κανά μασόμενο τζελάκι ακόμα και φυσικά από τους σταθμούς ανεφοδιασμού νερό και ισοτονικό.
Η όλη διαδρομή ήταν η καλύτερη περιήγηση στην πόλη, αφού ο αγώνας απλώνεται μέσα από 29 διαφορετικές γειτονιές και δεκάδες τοπικά και ιστορικά αξιοθέατα. Ένας πραγματικός χορός με παρτενέρ πανύψηλα κτίρια ουρανοξυστών που σε αγκαλιάζανε και χορεύανε στον ρυθμό σου στην περισσότερη διάρκεια της διαδρομής. Ξεκινήσαμε πηγαίνοντας για λίγο βόρεια, μετά κατεβήκαμε νότια και μετά και πάλι ανεβήκαμε βόρεια σε μια μεγάλη ευθεία που είχε μήκος κάτι λιγότερο από 10 χιλιόμετρα και περνούσε μέσα από το Λίνκολν Παρκ. Κάπου εκεί μέσα στο πάρκο είχαμε φτάσει και τα 10 χιλιόμετρα διαδρομής και το δεύτερο 5άρι πήγε ακόμα καλύτερα αφού βγήκε σε χρόνο 26:27 με 5:18 λεπ/χλμ και χρόνο δεκαριού 53:18.
26:11 και 26:36 βγήκανε και τα επόμενα 2 πεντάρια με χρόνο ημιμαραθωνίου πλέον να είναι 1:52:04 με μέσο όρο 05:27 λεπ/χλμ. Ακριβώς μέσα στον στόχο μου είπα και επειδή ένιωθα και καλά η ψυχολογία μου είχε ανέβει στα ύψη. Δεν σταμάτησα ούτε ένα λεπτό πάντως να χαζεύω σε όλη την διαδρομή τα κτίρια και την πόλη του Σικάγου. Όπως και τους αμέτρητους θεατές που απορούσα πως ξύπνησαν από τις 7 το πρωί για να βρεθούν εκεί στον αγώνα και να ζητωκραυγάζουν χωρίς σταματημό. Εντύπωση μου έκανε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων με κάτι κουδούνια στα χέρια τους που τα χτυπούσαν με τόσο πάθος και μανία που έδειχναν ότι ζούσαν με πολύ ένταση όλο τον αγώνα και αν μη τι άλλο αυτόν τον ενθουσιασμό και την ζωντάνια δεν γινόταν να μην δεν τα περάσουν και σε εσένα. Πραγματικά τους χάρηκα!
27:17 και 5:28 λεπ/χλμ ήταν το επόμενο μου πεντάρι μέχρι το 25ο χιλιόμετρο. Ακριβώς μέσα στον στόχο μου. Σκεφτόμουν ότι αν συνεχίσω έτσι το έχω το ρεκόρ, αλλά φυσικά όλα κρίνονται μετά το 30ο χιλιόμετρο. Εκεί είναι που δίνεται η μεγάλη μάχη ανάμεσα στα θέλω σου και τα μπορώ. Εκεί είναι που ξεκινάνε και όλες οι αρνητικές επιδράσεις και παλεύεις πλέον με τον εαυτό σου και τις σκέψεις σου. Από εκεί και πέρα είναι που πρέπει να φανείς δυνατός και να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Με 28:56 το επόμενο πεντάρι μέχρι το 30 και μέσο όρο 05:48 ήταν που ξεκίνησα να μένω σιγά-σιγά από δυνάμεις και η κούραση και οι αρνητικές σκέψεις κάνανε την εμφάνιση τους. 02:42:18 ήταν ο χρόνος μου στα 30 χιλιόμετρα. Δεν είχα παράπονο. Μια χαρά ήτανε και μέσα στον στόχο μου, αν και η απόδοση έπεσε λιγάκι.
Εντύπωση μου έκανε και το γεγονός ότι είχε πολλούς σταθμούς ανεφοδιασμού, αλλά περισσότερο το πόσο κοντά έμοιαζαν να είναι ο ένας με τον άλλον. Όπως είπα και πριν ήξερα ότι θα είχε 20 σταθμούς, οπότε αυτό σήμαινε πως περίπου ανά 2 χιλιόμετρα θα μπορούσες να έχεις τροφοδοσία. Το γεγονός όμως πως ο κάθε σταθμός απλώνονταν για κάποιες εκατοντάδες μέτρα, είχες την εντύπωση ότι με το που τελείωνε ο ένας μετά από λίγο να’ σου και ο άλλος με νέες προμήθειες. Σε κάθε σταθμό είχε φουλ ισοτονικά και νερό. Πρώτα τα ισοτονικά της Gatorade και μετά από κάποια μέτρα εκτείνονταν οι πάγκοι με το νερό, όλα και στις δύο πλευρές του δρόμου. Εγώ δεν έχανα την ευκαιρία όλο και να αρπάζω από κάτι από κάθε σταθμό. Λίγο περισσότερη ενέργεια δεν έβλαψε ποτέ κανέναν!
Όπως γίνεται πάντα τα επόμενα 12 χιλιόμετρα ήταν και τα πιο δύσκολα και αυτά στα οποία συναντάς και πολλούς να κλατάρουν, να δέχονται ιατρική βοήθεια και να περπατάνε. Από εκεί και πέρα είναι που βλέπεις διασώστες να τρέχουνε, αθλητές να βαριανασαίνουν και να αγκομαχούν, πόδια να σέρνονται και τους ήχους των ασθενοφόρων να τρυπάνε τα αυτιά σου. Εικόνες και καταστάσεις που επιδράνε επίσης αρνητικά στην ψυχολογία σου, αλλά πρέπει να φανείς δυνατός και να τα ξεπεράσεις. Να διώξεις αυτές τις σκέψεις και τις αρνητικές επιδράσεις και να σκέφτεσαι μόνο ωραία πράγματα και τον τερματισμό. Αυτό είναι που κάνω εγώ. Σκέφτομαι όλο και πιο έντονα την ώρα που θα τερματίζω και όλο πιο έντονα σκέφτομαι ακόμα το πόσο περήφανος και δυνατός θα νιώσω. Τζελάκια, ισοτονικά και ότι άλλο είχα φορτώσανε το ενεργειακό μου σύστημα και όπως λέω πάντα «Έλα ρε συ τι έμεινε; Τίποτα. Μια απλή καθημερινή προπόνηση έμεινε και τίποτα άλλο! Ένα δεκαράκι υπόθεση είναι πλέον»
Ο ρυθμός μου πάντως έπεσε λιγάκι. Ήμουν στο 6 λεπ/χλμ και το επόμενο 5άρι βγήκε με 30 λεπτά. Δεν πτοήθηκα όμως. Άλλα 7 μένανε και ένιωθα ότι εδώ μπορώ να κρατηθώ. Μπορώ να τελειώσω σε αυτόν τον ρυθμό και να βρεθώ στα ουράνια και με ένα νέο προσωπικό ρεκόρ. Αυτό είπα στον εαυτό μου και φόρεσα και ένα ζευγάρι πράσινα γυαλιά ηλίου που έδιναν σε ένα σταντ στην άκρη του αγώνα δωρεάν. Τα γυαλιά βέβαια επειδή σε αυτόν τον αγώνα δεν φορούσα τίποτα έξτρα επάνω μου, λίγο αργότερα με ενόχλησαν και τα πέταξα. Δεν ξέρω αλλά ήθελα να έχω καθαρή εικόνα από όλα. Δεν ήθελα φίλτρα στα μάτια μου. Ένιωθα πως ζω ακόμα καλύτερα και πιο έντονα την όλη διαδρομή αν δεν φοράω γυαλιά. Νόμιζα πως έβλεπα πιο καθαρά και πιο «ζωντανά».
Κάπως σαν την γυναίκα μου που όταν οδηγάω και όπως συνήθως φοβάται χωρίς λόγο, βγάζει τα γυαλιά της για να βλέπει λέει καλύτερα και να προσέχει περισσότερο, λες και οδηγάει αυτή! Αυτό μου ήρθε αμέσως στο μυαλό! Κάπου πριν το 30ο χιλιόμετρο είχε τα μασόμενα τζελάκια της Gatorade, ενώ μετά και για 4 σταθμούς είχε μπανάνα όπου και έφαγα συνολικά δύο κομμάτια. Περίπου από το 38οχιλιόμετρο και μετά έμπαινες και στην Λεωφόρο Μίσιγκαν και καταλάβαινες πλέον ότι ο τερματισμός είναι τόσο κοντά όσο ποτέ άλλοτε! Όσο πλησίαζα προς τον τερματισμό όλο και πιο πολύ κόσμο είχε, όλο και πιο πολύ φωνάζανε και όλο και πιο πολύ δύναμη έπαιρνα εγώ. Με 5:55, 5:53, 5:51 και 5:38 έβγαλα τα τελευταία 4 χιλιόμετρα.
Διασχίζοντας τη Λεωφόρο Μίσιγκαν και φτάνοντας στον τερματισμό η χαρά μου ήταν απερίγραπτη και για αυτό άλλωστε θα δείτε πως αντί φτάνοντας στον τερματισμό να ρίχνω τον ρυθμό μου, εγώ από την λαχτάρα μου και την ανυπομονησία μου τον ανέβαζα. Αφού περάσαμε μια πολύ μικρή ελαφριά ανηφορίτσα πριν την τελική ευθεία, να’ σου και η υπέροχη γραμμή του τερματισμού! Για άλλη μια φορά δεν κρατήθηκα και συγκινήθηκα, ενώ φώναζα δυνατά «Ναι ρε μάγκα μου τα κατάφερες και πάλι! Μπράβο ρε!!!» και σήκωσα τα χέρια μου ψηλά για να πανηγυρίσω.
Φευγαλέες, γρήγορες και σκόρπιες σκέψεις κάνανε παρέλαση μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα από το μυαλό μου και σχημάτισαν όλες μαζί το παζλ της επιτυχίας που τόσο πλέον καμάρωνα! Σκέψεις όπως το πόσο περήφανους έκανα κάποιους ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα και ιδιαίτερα την οικογένεια μου, σκέψεις για την φοβερή επίδοση μου, σκέψεις ότι τελειώνω αυτή την σειρά των αγώνων με το κεφάλι ψηλά, σκέψεις ότι οι κόποι, η ταλαιπωρία και η οικονομική μου επιβάρυνση δεν πήγαν χαμένες, σκέψεις ότι τα κατάφερα! Όλα αυτά ήρθαν και γίνανε ακόμα πιο μεγάλα όταν από τα μεγάφωνα ακούστηκε και το όνομα και η εθνικότητά μου καθώς περνούσα από την γραμμή του τερματισμού. Είναι κάτι το οποίο δεν περιγράφεται με λόγια, είναι κάτι μοναδικό που μόνο όσοι τερματίζουν γενικά σε οποιονδήποτε αγώνα μπορούν να το καταλάβουν.
Ποτέ δεν τερματίζεις σε έναν μαραθώνιο ή έναν Ultra ο ίδιος άνθρωπος. Έχω την εντύπωση ότι κάθε φορά μαθαίνεις κάτι παραπάνω για τον εαυτό σου, κάθε φορά γίνεσαι ένας καλύτερος άνθρωπος, κάθε φορά βγαίνεις ακόμα πιο δυνατός και πιο πλούσιος! Όπως ακριβώς είναι και η ζωή. Δεν πρέπει ποτέ να τα παρατάμε και να ονειρευόμαστε μέχρι τον τερματισμό.
Τελικός επίσημος χρόνος ήταν 3:55:18, επίδοση που αποτελούσε προσωπικό ρεκόρ! Συνολική θέση 5.979 στους συνολικά 26.112 αθλητές, 4.330 θέση στους άνδρες από σύνολο 14.228ανδρών και ηλικιακά 467 θέση στους 1768! Διόλου άσχημα! ΑΑΑ και επίσης ανάμεσα στους Έλληνες με τα επίσημα αποτελέσματα βγήκα πρώτος αφού ήμουν και ο μοναδικός Έλληνας που κατάφερε να τρέξει!
Μέσος όρος παλμών που είχα ήταν 163 παλμοί/λεπτό, χαμηλότεροι σε σύγκριση με τον μαραθώνιο του Βερολίνου 15 μέρες πριν. Εκεί είχα μέσω όρο παλμών τους 167 παλμούς/λεπτό με μέγιστο. Ακόμα αυτό που διαπίστωσα είναι πως σε σύγκριση με το Βερολίνο, εδώ κινήθηκα σχεδόν σε όλη την περίοδο του αγώνα σε ρυθμό τέμπο, δηλαδή λίγο πιο πάνω από το αερόβιο κομμάτι μου. Στο Βερολίνο για πολύ μεγάλο διάστημα και ειδικά μετά το 13ο χιλιόμετρο βρισκόμουν πάντα στην ζώνη του Αγωνιστικού Ρυθμού που σήμαινε για μένα μονίμως πάνω από τους 166 παλμούς/λεπτό. Όπως είδα τα στατιστικά μου στο τέλος του αγώνα, στο Σικάγο μόλις 4 φορές μπήκα στην ανώτερη ζώνη μου, ενώ το μεγαλύτερο διάστημα κινιόμουν στα χαμηλά του τέμπο ρυθμού μου και πιο κοντά στην αερόβια ζώνη μου.
Σε όλη την διάρκεια της διαδρομής με παρακολουθούσαν από Ελλάδα μέσω της εφαρμογής, η γυναίκα μου καθώς επίσης και ο φίλος μου ο Γιώργος Καραγιάννης και ο οποίος δεν σταμάτησε να μου στέλνει μηνύματα ενώ έτρεχα.
Αφού τερμάτισα παρέλαβα το μετάλλιο μου, βγήκα κάποιες αναμνηστικές φωτογραφίες, έφαγα ένα μήλο και μια μπανάνα και ήπια μια παγωμένη μπύρα που δίνανε από την διοργάνωση, αλλά προσπέρασα τα ισοτονικά αφού από αυτά είχα μπουχτίσει στην κυριολεξία. Ποτέ δεν θα ξεχάσω με πόση λαχτάρα ήπια και πόσο πολύ ευχαριστήθηκα εκείνη την μπύρα! Επικοινώνησα με την γυναίκα μου να της ανακοινώσω τα νέα και πως όλα πήγανε καλά, αλλά και τον Γιώργο που με είχε βομβαρδίσει με μηνύματα σε όλη την διάρκεια του αγώνα. Λίγο αργότερα επικοινώνησα φυσικά και με τον προπονητή μου για να του ανακοινώσω τα νέα και σε αυτόν και ο οποίος μου απάντησε:
«Συγχαρητήρια Γιώργο, Πραγματικά απίθανη απόδοση, ανώτερη κάθε υπολογισμού και μάλιστα τόσο κοντά από τον προηγούμενο μαραθώνιο και Βέβαια με όλες τις περιπέτειες που πέρασες. Πραγματικά εντυπωσιασμένος!! Σίγουρα τώρα προτεραιότητα έχει το πόδι σου. Αναμένω νέα σου σχετικά με αυτό και τις συμβουλές του γιατρού.
Καλή επιστροφή
Βασίλης»
Αφού πήρα τον σάκο μου και έριξα κάτι επάνω μου, κάθισα λιγάκι ανάμεσα στους άλλους αθλητές και παρατηρούσα όλους τους υπόλοιπους καθώς τερματίζανε. Παρατηρούσα τις εκφράσεις τους, τον κόπο και την χαρά τους ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους. Ένιωθα ακριβώς όπως ένιωθαν και αυτοί. Κουρασμένος, ταλαιπωρημένος, αλλά περήφανος και χαρούμενος.
Την επόμενη μέρα όλως παραδόξως ήμουν πολύ καλά και σχεδόν καθόλου πιασμένος. Ότι καλύτερο σκέφτηκα μιας και όλη την μέρα που ήταν και η τελευταία είχα σκοπό να την βγάλω έξω στο Σικάγο παρατηρώντας τα υπόλοιπα αξιοθέατα που είχα στο πρόγραμμα μου. Πρώτος σταθμός το Μουσείο Πεδίου Φυσικής Ιστορίας (Field Museum) και μετά πήγα ακριβώς δίπλα στο Ενυδρείο Σεντ (John G. Shedd aquarium). Έμεινα εκεί κανά δίωρο και διέσχισα όλο σχεδόν το ενυδρείο κοιτάζοντας ομολογώ με αρκετό ενδιαφέρον όλα αυτά τα περίεργα πλάσματα του βυθού, σε μια πάρα πολύ όμορφη και με μεγάλη ποικιλία έκθεση. Από εκεί κατευθύνθηκα στο κέντρο της πόλης στον τελευταίο μου σταθμό για αυτό το ταξίδι. Στον εντυπωσιακό ουρανοξύστη Γουίλις Τάουερ (Willistower).
Μόνο θετικά και ωραίες εικόνες μπορείς να πάρεις και να αποθηκεύσεις στις βαλίτσες των αναμνήσεων και της ψυχής σου από τέτοια ταξίδια και πραγματικά το μικρό διάστημα που επισκέφθηκα και έζησα στην πόλη του Σικάγου, προσπάθησα να αφουγκραστώ και να νιώσω όσο πιο πολύ μπορούσα τον ρυθμό της πόλης και γενικά όλης αυτής της χώρας. Έχω ακόμα δύο ταξίδια στις ΗΠΑ μέχρι να ολοκληρώσω τους 6 μαραθωνίους και πιστεύω ότι στο τέλος θα έχω ακόμα καλύτερη εικόνα και περισσότερες εμπειρίες.
Όσον αφορά τον αγώνα, μπορεί το Βερολίνο να ήταν και αυτό μια άρτια διοργάνωση υψηλού επιπέδου, αλλά η μεγάλη διαφορά που ένιωσα στην σύγκριση των δύο διοργανώσεων είναι πως οι Γερμανοί θα έλεγα ήταν πιο «σφιχτοί». Μπορεί να έφταιγε βέβαια και η πανδημία, τα διάφορα περιοριστικά μέτρα και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που ήταν λόγω εποχής κορωνοΐού κάπως περίεργη, αλλά είχα την αίσθηση και εντύπωση ότι οι διοργανωτές στην Γερμανία είχαν λιγάκι διαφορετική νοοτροπία, αλλά και ο ίδιος ο κόσμος στην Αμερική ήτανε λιγάκι πιο «τρελαμμένος» και πιο «υποστηρικτικός». Μπορεί να ήταν η αίσθηση μου και να είμαι λάθος, αλλά γενικά διαπίστωσα πως ένιωθα πιο «ελεύθερος» στο Σικάγο, πιο διψασμένος να εξερευνήσω και πιο εντυπωσιασμένος από την περίεργη αρχιτεκτονική της πόλης μέσα στην οποία έτρεξα 42 χιλιόμετρα.
Αυτά λοιπόν για σήμερα, Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε!
Μέχρι την επόμενη φορά, Να είμαστε καλά, να είμαστε υγιείς και να κάνουμε πάντα αυτό που αγαπάμε και αυτό που μας κάνει να νιώθουμε καλά.
————————-
Όλα είναι δρόμος:
Facebook Page
Instagram
website: https://olaeinaidromos.gr
website: http://georgiossavvidis.com/