Σε αυτό το επεισόδιο του Podcast Όλα είναι δρόμος θα σας περιγράψω πως είναι να τρέχεις στον Μαραθώνιο του Λονδίνου έναν από τους μεγαλύτερους και πιο δημοφιλέστερους Μαραθώνιους στον κόσμο και της σειράς των 6 World Marathon Majors.
Γεια χαρά φίλοι μου,
Τι να πει κανείς για αυτόν τον Μαραθώνιο δεν ξέρω! Φανταστικός ονειρεμένος, πολύ καλύτερος από ότι τον περίμενα, άξιζε κάθε δευτερόλεπτο ιδρώτα που έχυσα, με εντυπωσίασε και έμεινε χαραγμένος στην καρδιά μου και στο μυαλό μου όχι γιατί έκανα προσωπικό ρεκόρ, αλλά γιατί τον έζησα απίστευτα έντονα μαζί με τους χιλιάδες των θεατών που βρίσκονταν από νωρίς στον δρόμο και χειροκροτούσαν τις προσπάθειες όλων των δρομέων. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή γιατί έχω και να πω πολλά!
Μετά λοιπόν την Βοστώνη τον Απρίλιο του 2022 ο επόμενος Μαραθώνιος της σειράς των 6 World Marathon Majors, ήταν αυτός του Λονδίνου 6 μήνες σχεδόν μετά και πιο συγκεκριμένα στις 02 Οκτωβρίου 2022. Σε όλο αυτό βέβαια το διάστημα των 6 μηνών, παράλληλα με την προετοιμασία για τον Μαραθώνιο, δεν κάθισα με σταυρωμένα χέρια και έκανα κάποια πραγματάκια.
Πρώτο και καλύτερο είναι πως συνέχισα στην πισίνα τις 2 εβδομαδιαίες προπονήσεις στην κολύμβηση αφού όπως έγραψα και πιο πριν μου είχε μπει ήδη το μικρόβιο για το τρίαθλο. Το μεγάλο όμως κέρδος και η μεγάλη μου χαρά ήρθε όταν στο διάστημα των διακοπών μου θέλησα να δοκιμάσω τον εαυτό μου στην θάλασσα και στην ουσία να δω αν οι κόποι όλων αυτών των μηνών στην πισίνα απέδωσαν. Έτσι και προς δική μου ακόμα έκπληξη διαπίστωσα πως εκεί που μετά βίας μπορούσα να κολυμπήσω 50 με 100 μετρά, τώρα πλέον έγραφα 2 χιλιόμετρα και μάλιστα με σχετική ευκολία. Έτσι και όλο το διάστημα του καλοκαιριού του 2022 δεν σταμάτησα να κολυμπάω και το ένταξα ειδικά την περίοδο των διακοπών στο καθημερινό μου πρόγραμμα και προπονήσεις.
Επίσης μετά τη Βοστώνη και μέχρι τον Μαραθώνιο του Λονδίνου έτρεξα ακόμα δύο αγώνες Ultra με διαφορά σχεδόν τριών μηνών ο ένας απ’ τον άλλον, αλλά και έναν ημιμαραθώνιο στις Σέρρες όπου μάλιστα αν και η διαδρομή ήταν κομματάκι δύσκολη κατάφερα με 1.38 να κάνω προσωπικό ρεκόρ, δείχνοντας έτσι στον εαυτό μου εν όψη των δύο επερχόμενων Μαραθωνίων ότι ήμουν σε πολύ καλή φυσική κατάσταση.
Όσον αφορά τους δύο αγώνες Ultra που έτρεξα, πρώτος αγώνας ήταν στις 06-07 Μαΐου ο Ευχίδειος Άθλος 107,5 χιλιόμετρα, τον οποίο και έτρεξα μαζί με τον φίλο μου τον υπερΜαραθωνοδρόμο Τάσο Καραγιαννίδη. Για αυτόν τον αγώνα έχω μιλήσει αναλυτικά σε παλιότερο Podcast. Είναι ιστορικός διεθνής αγώνας υπεραπόστασης, υψηλών προδιαγραφών, ιδιαίτερα δύσκολος, και απαιτητικός, ίσως ο δυσκολότερος στην Ελλάδα επί ασφάλτου, (ορεινός αγώνας ασφάλτου) που απαιτεί υψηλό επίπεδο αθλητών υπεραποστάσεων. Ο Ευχίδειος άθλος, 107,5 χλμ. Πλαταιές-Δελφοί, ή αντίστροφα, διοργανώνεται κάθε χρόνο, και πραγματοποιείται σταθερά, το 2ο Σαββατοκύριακο του Μαΐου κάθε έτους, ενώ την ίδια στιγμή διεξάγεται και ο διπλός Ευχίδειος που είναι 215 χιλιόμετρα. Η ιστορική μάχη των Πλαταιών και ο άθλος του ημεροδρόμου Ευχίδα, που έτρεξε από τις Πλαταιές στους Δελφούς και επέστρεψε μεταφέροντας το ιερό φως των Δελφών για κάθαρση και νέα αρχή αμέσως μετά τη μάχη, αποτελούν από μόνα τους το κίνητρο, για να θέλει κάθε αθλητής να τρέξει αυτήν την ιστορική διαδρομή. Για αυτόν τον αγώνα μάλιστα έχω κάνει και ξεχωριστό επεισόδιο το νούμερο 18.
Αμέσως μετά και πιο συγκεκριμένα στις 30-31 Ιουλίου έτρεξα για δεύτερη φορά στον 5ο Διεθνή δρόμο «Στα χνάρια των ηρώων» από Θεσπιές για Θερμοπύλες 102 χλμ, ένας δύσκολος και απαιτητικός αγώνας και ιδιαίτερα λόγω της εποχής που διεξάγεται και των πολύ υψηλών θερμοκρασιών. Έναν αγώνα που περιγράφω αναλυτικά σε παλιότερο Podcast στο επεισόδιο 8, αλλά και για αυτόν τον συγκεκριμένο έκανα ακόμη ένα επεισόδιο (Podcast νούμερο 25) αφού ήθελα να επεκταθώ περισσότερο στα συναισθήματα που ένιωθα κατά τη διάρκεια της διαδρομής και πραγματικά να σας μεταφέρω όσο πιο καλά μπορώ το πως βίωσα τις περίπου 13 ώρες συνεχόμενου τρεξίματος.
Γενικά πάντως εκείνη την περίοδο ήμουνα λιγάκι μπερδεμένος και είχα έντονες εσωτερικές αναζητήσεις για το πως να πορευτώ στο μέλλον στις αθλητικές μου δραστηριότητες. Από τη μία ήθελα τόσο πολύ να κάνω τρίαθλο και να φτάσω σαν στόχο να κάνω ένα IRONMAN, από την άλλη όμως ο πόνος και η μαγεία των υπεραποστάσεων ήταν ένα μικρόβιο μέσα μου που δεν με άφηνε σε ησυχία και ήθελα όπως και όλα όσα κάνω στη ζωή μου, να το φτάσω στο απόλυτο που ήταν η πρόκριση και η συμμετοχή μου σε έναν αγώνα Σπάρτθλον. Δύσκολος στόχος, αλλά μου είχε μπει στο μυαλό πολύ έντονα και έψαχνα πλέον και τους αγώνες που σου έδιναν την πρόκριση. Μέσα στο μυαλό μου οι στόχοι μου είχαν μπερδευτεί λιγάκι, ήθελα να τα κάνω όλα, ένιωθα πως δεν έχω χρόνο και γενικά είχα αγχωθεί λιγάκι και άλλαζα στόχους και ιδέες κάθε λίγο και λιγάκι.
Έτσι έχοντας κάνει ένα έντονο αθλητικό εξάμηνο με πολλές δραστηριότητες και κάμποσα χιλιόμετρα στα πόδια μου έφτασε και ο καιρός για να τρέξω τον Μαραθώνιο του Λονδίνου, εκεί όπου θα προσπαθούσα να κάνω και προσωπικό ρεκόρ που σήμαινε χρόνο καλύτερο από τον δύσκολο Μαραθώνιο της Βοστώνης. Βέβαια αν κάτι δεν μου έβγαινε καλά διόλου με ένοιαζε, αφού ο μεγάλος στόχος κάθε αγώνα Μαραθωνίου είναι ο τερματισμός και μόνο αυτός. Απλά όταν συνδυάζεται και με μια καλή επίδοση είναι το ιδανικό.
7 εβδομάδες πριν τον αγώνα το προπονητικό μου πρόγραμμα περιελάβανε τα εξής:
7 εβδομάδες πριν: χρόνος προπόνησης – 5h 10’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία με Long Run την Κυριακή 2h 20’ όλο σε αερόβιο-χαλαρό ρυθμό.
6 εβδομάδες πριν: χρόνος προπόνησης – 5h 30’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία με το Long Run της Κυριακής να γίνεται διαλειμματική προπόνηση 1h 30’.
5 εβδομάδες πριν: χρόνος προπόνησης – 7h 10’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία με Long Run την Κυριακή 2h 45’ όλο σε αερόβιο-χαλαρό ρυθμό.
4 εβδομάδες πριν: χρόνος προπόνησης – 4h 40’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία με το Long Run της Κυριακής να γίνεται διαλειμματική προπόνηση 1h 20’.
3 εβδομάδες πριν: χρόνος προπόνησης – 6h 05’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία με Long Run την Κυριακή 2h 30’ όλο σε αερόβιο ρυθμό.
2 εβδομάδες πριν: χρόνος προπόνησης – 5h 35’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία με Long Run την Κυριακή 1h 35’ όλο σε αερόβιο ρυθμό.
Την εβδομάδα του Μαραθωνίου έκανα 4 προπονήσεις συνολικής διάρκειας 2h 55’ με ένα χαλαρό τρεξιματάκι 25 λεπτών την προηγούμενη του αγώνα.
Το Λονδίνο από όλο αυτό το ταξίδι των 6 Μαραθωνίων ήταν η μοναδική πόλη που την είχα ξαναεπισκεφθεί στο παρελθόν. Βερολίνο, Σικάγο, Βοστώνη, Νέα Υόρκη και Τόκυο πήγαινα για πρώτη φορά, Λονδίνο όμως είχα ξαναπάει. Γενικά τα τελευταία χρόνια και λόγω του ότι η κόρη μου σπούδασε και ζούσε στην Αγγλία, είχα επισκεφθεί την χώρα κάμποσες φορές και ήμουν εξοικειωμένος με τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής των Βρετανών.
Το Λονδίνο είναι ένας εύκολος προορισμός και εφικτός για όλους και ειδικά με το πλήθος πτήσεων και χαμηλών τιμών που υπάρχουν από την Ελλάδα. Σε κάποιες περιόδους μάλιστα το κόστος των εισιτηρίων είναι τόσο χαμηλό που σε συμφέρει να πας Λονδίνο από το να ταξιδέψεις σε μια κοντινή πόλη στην Ελλάδα! Έτσι και για μένα και επειδή ήταν ένας εύκολος προορισμός, η όλη μου επίσκεψη εκεί έγινε σαν αστραπή. Ταξίδεψα με τη γυναίκα μου από Θεσσαλονίκη για Λονδίνο την Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου και επιστρέψαμε μαζί την Δευτέρα τα ξημερώματα 03 Οκτωβρίου. Σε όλο το διάστημα της παραμονής μας εκεί το περάσαμε φυσικά και μαζί με την κόρη μας που ήρθε και μας βρήκε στο Λονδίνο και έμεινε μαζί μας για κάποιες μέρες. Αν θεωρήσουμε ότι η Κυριακή είναι σαν ημέρα αφιερωμένη στον αγώνα του Μαραθωνίου, τότε οι μόνες μέρες που είχα διαθέσιμες να κάνω κάποιες βόλτες αλλά και να πάω στην EXPO να παραλάβω το νούμερο μου ήταν η μισή Παρασκευή και το Σάββατο. Την Παρασκευή για να τελειώνω είχα σκοπό να πάω στην έκθεση του αγώνα και να περιηγηθώ εκεί, οπότε έμενε το Σάββατο όπου έπρεπε μέσα σε μια μέρα να χωρέσω ότι μπορούσα και ότι ήθελα να δω στο Λονδίνο, αλλά την ίδια στιγμή να κρατηθώ και όσο πιο ξεκούραστος γίνεται. Πολύς λίγος χρόνος και για αυτό άλλωστε δεν επισκέφθηκα και πολλά αξιοθέατα, που όπως είπα και πριν τα είχα επισκεφθεί με την οικογένεια μου στο παρελθόν.
Την Παρασκευή λοιπόν φτάσαμε Λονδίνο στις 2 το μεσημέρι και πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο όπου ήδη μας περίμενε η κόρη μας αλλά και ο φίλος μου πρωταθλητής Μαραθωνίων και ταξιδιωτικός πράκτορας Γιώργος Καραγιάννης με την γυναίκα του την Έφη Παπαδοπούλου και αυτή παλιά πρωταθλήτρια στίβου και η πρώτη Ελληνίδα γυναίκα 6 Star Finisher. Αφού τακτοποιηθήκαμε αναχωρήσαμε αμέσως για την EXPO του αγώνα όπου δεν είχε και πάρα πολύ κόσμο και η εξυπηρέτηση και παραλαβή του νούμερου του αγώνα έγινε πολύ γρήγορα και χωρίς καθυστερήσεις. Αμέσως μετά περιηγηθήκαμε στην έκθεση για να δούμε διάφορα προϊόντα και μήπως και αγοράσουμε και κάτι αλλά προσωπικά δεν με ενθουσίασε σχεδόν τίποτα, ενώ και η ίδια η έκθεση μπορώ να πω ότι ήτανε φτωχή και χωρίς μεγάλη πληθώρα εκθετών. Αγόρασα μόνο ένα μπλουζάκι έτσι για να θυμάμαι τον αγώνα και φύγαμε για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μιας και είχε ήδη βραδιάσει και η κούραση ήταν μεγάλη από όλη την ημέρα και το ταξίδι.
Την επόμενη μέρα το Σάββατο ξύπνησα νωρίς για να κάνω ένα τελευταίο χαλαρό 25λεπτο τρεξιματάκι, αμέσως μετά πρωινό με την οικογένεια και τους φίλους μου και μετά περιήγηση στην πόλη του Λονδίνου. Σκέφτηκα αφού ο χρόνος είναι περιορισμένος να εκμεταλλευτώ αυτό που έχουν όλες οι μεγάλες πόλεις του κόσμου και σε ξεναγεί στα γρήγορα και ξεκούραστα σε όλα τα αξιοθέατα. Τα λεωφορεία Hop on Hop off. Έτσι σχεδόν περάσαμε όλη τη μέρα μας ανεβοκατεβαίνοντας από το λεωφορείο όπου είχε συνολικά 3 διαφορετικές γραμμές και συχνότητα ανά 20 λεπτά. Μας βόλεψε πάρα πολύ και δεν κουραστήκαμε σχεδόν καθόλου. Φυσικά και πάλι δεν υπάρχει η δυνατότητα να δεις όλα τα αξιοθέατα αλλά τουλάχιστον είδαμε τα πιο σημαντικά και ξεκούραστα πάνω από όλα.
Αν πάντως έχετε χρόνο εκτός από την βόλτα με το λεωφορείο αξίζει να επισκεφθείτε και όσα περισσότερα μπορείτε όπως το διάσημο ρολόι Big Ben, το κοινοβούλιο House of Parliament, το διάσημο ιστορικό κτίριο Αβαείο του Γουέστμινστερ (Westiminster Abbey), the Horse Guards όπου αν πετύχετε και την αλλαγή της φρουράς, ένα φανταστικό σκηνικό με άλογα και ιππείς, ακόμα καλύτερα, τις διάσημες γέφυρες Millennium Bridge και Tower Bridge, τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Παύλου (St Paul’s Cathedral) με την υπέροχη θέα από ψηλά, την φανταστική Vintage αγορά και τον παράδεισο του street food, το Camden Market, το Sky Garden με την υπέροχη θέα, φυσικά την βασιλική κατοικία του Μπάκιγχαμ (Buckingham Palace), βόλτα με καραβάκι στον Τάμεση, την πλατεία ορόσημο της πόλης την Τράφαλγκαρ (Trafalgar Square) όπου εκείνο το διάστημα ήταν γεμάτη με διαδηλωτές και σημαίες για την υποστήριξη στον λαό του Ιράν, την υπέροχη περιοχή ιδανική για βόλτες, ψώνια και γεμάτη θέατρα την Covent Garden, το εκπληκτικό Μουσείο της Φυσικής Ιστορίας, το Μουσείο της Μαντάμ Τισό (Madame Tussauds), την Oxford Street τον πιο διάσημο δρόμο για ψώνια, το Notting Hill, το Hyde Park, το διάσημο εμπορικό κέντρο Harrods, το διάσημο Βρετανικό Μουσείο όπου υπάρχουν και τα μάρμαρα του Παρθενώνα και φυσικά το London Eye, όπου η θέα όλου του Λονδίνου είναι εκπληκτική. Μπορεί να ξεχνώ ή να μην έχω συμπεριλάβει κάποια από τα αξιοθέατα, αλλά πραγματικά το Λονδίνο αξίζει να το επισκεφθείτε για μία εβδομάδα τουλάχιστον και θα εκπλαγείτε από τα πόσα πολλά πράγματα έχετε να κάνετε και να επισκεφθείτε.
Καλό είναι και η αγορά του London Pass, όπου έχεις πρόσβαση δωρεάν και γρήγορα σε περισσότερα από 60 αξιοθέατα στον Λονδίνο, ενώ ο πιο φθηνός και αποδοτικός τρόπος για να μετακινηθείτε στο Λονδίνο είναι με το μετρό και χρησιμοποιώντας την κάρτα Oyster.
Βασικά στο πρόγραμμα μιας και είμαι λάτρεις του ποδοσφαίρου ήθελα να συμπεριλάβω και έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, αφού εκείνη την ημέρα είχε τρεις αγώνες από Premier League, αλλά το γεγονός ότι δεν είχα χρόνο, ότι θα μου έτρωγε όλη την μέρα και ότι είχα παρακολουθήσει στο πρόσφατο παρελθόν ήδη κάποιους αγώνες Premier League, είπα να το αφήσω για άλλη φορά που θα έχω περισσότερο χρόνο.
Το Λονδίνο σαν πόλη είναι μαγευτική και ότι και να πω και να περιγράψω είναι λίγο. Ένα από τα πιο μεγάλα χαρακτηριστικά του Λονδίνου είναι η πολυμορφικότητα του πληθυσμού του, αφού μπορείς να βρεις όλες τις φυλές του κόσμου, να ακούσεις πάνω από 300 γλώσσες, σε μια πόλη όπου ζουν μερικοί από τους πιο πλούσιους ανθρώπους του κόσμου. Μια από τις μεγαλύτερες μητροπόλεις της γης με πλούσια ιστορία, μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά, μεγάλο επιχειρηματικό και χρηματοοικονομικό κέντρο και αμέτρητα αξιοθέατα να θαυμάσεις. Τραβάει σαν μαγνήτης πολλούς τουρίστες από όλο τον κόσμο και αποτελεί έναν από τους πιο αγαπημένους και δημοφιλής Ευρωπαϊκούς προορισμούς. Ποιος δεν θα ήθελε να δει από κοντά πέραν όλων των άλλων αξιοθέατων, ένα κόκκινο διώροφο λεωφορείο, έναν κόκκινο τηλεφωνικό θάλαμο, τον φρουρό στα ανάκτορα με το τεράστιο καπέλο, το πιο παλιό μετρό του κόσμου με το διάσημο σήμα Underground;
Έτσι μετά την σύντομη περιήγηση της μιας ημέρας στο Λονδίνο, το βράδυ νωρίς στο ξενοδοχείο για ελαφρύ φαγητό, ετοιμασία όλων των πραγμάτων για την επόμενη ημέρα του αγώνα και νωρίς για ύπνο για όσο το δυνατόν καλύτερη και ποιοτικότερη ξεκούραση. Όσον αφορά το διατροφικό μου πλάνο για άλλη μια φορά ακολούθησα συγκεκριμένη διατροφή και ήταν η ίδια που κάνω πάντα πριν από κάποιον μεγάλο αγώνα, μία με δύο το πολύ φορές τον χρόνο. Στέρηση υδατανθράκων για 4 μέρες και υδατανθράκωση τις τελευταίες 3 μέρες πριν από τον αγώνα που περιλαμβάνει το εξής πρωτόκολλο και για τις 3 τελευταίες μέρες το ίδιο. Δώστε βάση λοιπόν στο δικό μου πρόγραμμα υδατανθράκωσης που βέβαια για κάποιους δεν έχει ιδιαίτερο νόημα, σε κάποιες μάλιστα πρόσφατες μελέτες έδειξε ότι δεν κάνει και κάποια διαφορά, για κάποιους άλλους όμως κάνει δουλειά και κάποιοι το ακολουθούν πιστά. Ούτως ή άλλως διατροφικά πριν από έναν αγώνα μεγάλη σημασία έχουν οι τρεις τελευταίες ημέρες και οι δικές μου ήταν ως εξής:
Πρωινό: 6 φέτες του τοστ με γαλοπούλα, μαρούλι και ντομάτα
Δεκατιανό: 10 ρυζογκοφρέτες και 2 μπανάνες ή 10 ρυζογκοφρέτες με μαρμελάδα και 1 μπανάνα.
Μεσημεριανό: 150 γραμμάρια κοτόπουλο, 500 γραμμάρια ρύζι ή μακαρόνια και μία σαλάτα
Απογευματινό: 30 γραμμάρια πρωτεΐνη και 7 φέτες ψωμί με μέλι ή μαρμελάδα.
Βραδινό: 10 ρυζογκοφρέτες με μέλι ή μαρμελάδα.
Αυτό δίνει περίπου 3.300 θερμίδες ημερησίως. Μια μικρή αύξηση στο βάρος δεν θα πρέπει να σας ανησυχεί διότι θα χαθεί μετά τον αγώνα.
Έτσι λοιπόν με αυτά και με αυτά και με την σύντομη βόλτα μας στο Λονδίνο έφτασε πλέον η μεγάλη ημέρα του αγώνα. Κυριακή πρωί λοιπόν, ξύπνημα περίπου 3 ώρες πριν τον αγώνα, πρωινό στο ξενοδοχείο που ήταν 2 φέτες ψωμί με μέλι, μια μπάρα δημητριακών και μια μπανάνα. Στο πρωινό βέβαια έπαθα ένα σοκ, από τον πολύ κόσμο, αφού ήτανε εκατοντάδες οι δρομείς που έκαναν το ίδιο πράγμα, οπότε καταλαβαίνετε γινόταν ένας κακός χαμός. Εκεί μάλιστα είναι σε όλο του το μεγαλείο οι απίστευτα αμέτρητες διατροφικές προσεγγίσεις που βλέπεις πριν από έναν αγώνα. Άλλος έτρωγε γιαούρτι, άλλος μπανάνες, άλλος ομελέτες, άλλος τορτίγιες, άλλος παραδοσιακό English Breakfast με μπέικον, λουκάνικα και φασόλια και γενικά για εμένα είχε πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, αφού έβλεπα τα πάντα και μάλιστα τουλάχιστον εξ όψεως από πολύ καλούς και fit αθλητές να τρώνε πράγματα εκτός πρωτοκόλλου. Άρα συμπέρασμα; Φάτε αυτό που σας κάνει να νιώθετε καλά και άνετα για τον αγώνα. Προσωπικά και επειδή ξέρω πως ποτέ δεν έχω πρόβλημα με το στομάχι και επειδή γενικά και από τους αγώνες Ultra που τρέχω δεν έχω πρόβλημα και να φάω κάτι ελαφρύ και μια ώρα πριν τον αγώνα, το έκανα και πάλι και έφαγα άλλη μια μπάρα δημητριακών για πρόσθετη ενέργεια. Γενικά για τους αγώνες Μαραθωνίου πριν αλλά και κατά την διάρκεια έχω σχεδόν το ίδιο πλάνο διατροφικά και ενεργειακά και ποτέ δεν είχα το παραμικρό πρόβλημα.
Μαζί μου στον αγώνα θα είχα 5 τζελάκια και 5 saltsticks. Δύο ώρες πριν τον αγώνα πίνω 500ml νερό με ηλεκτρολύτες και ακόμα ένα ίδιο μπουκαλάκι μισή με μία ώρα πριν, όπως επίσης και ένα τζελάκι ένα τέταρτο πριν ξεκινήσει ο αγώνας. Άρα τα υπόλοιπα 4 τα παίρνω ανά 45 λεπτά περίπου, το ίδιο και τα salt sticks. Το μόνο πρόβλημα εδώ με την ενυδάτωση είναι ότι πριν την εκκίνηση θα χρειαστείς σίγουρα τουαλέτα.
Για την ενυδάτωση μου θα εκμεταλλευόμουν τους περισσότερους σταθμούς ανεφοδιασμού που για αυτόν τον αγώνα ήταν συνολικά 17 σταθμοί. Σε 4 σταθμούς και πιο συγκεκριμένα στα χιλιόμετρα 15, 24, 34 και 37 είχε Lucozade, ενώ τζελάκια δίνανε σε δύο σταθμούς, στα χιλιόμετρα 22 και 31, αν και εγώ είχα τα δικά μου και δεν θα έκανα χρήση αυτών. Lucozade όμως ήπια και στους 4 σταθμούς που έδιναν. Σε όλους τους υπόλοιπους συνολικά 11 σταθμούς είχανε νερό που δίνονταν στους δρομείς ως μπουκαλάκια των 250ml. Αυτό με το νερό πάντως είναι ένα από τα πιο σημαντικά και αξέχαστα πράγματα του Μαραθωνίου, αφού ήτανε ότι καλύτερο είχα συναντήσει ποτέ μου. Τα μπουκαλάκια μπορούσες να τα έχεις πολύ βολικά μέσα στην παλάμη σου, αφού το σχήμα τους ήτανε τέλειο και η χωρητικότητα μόλις 250ml, αλλά το κυριότερο ήτανε ότι μπροστά είχανε στόμιο που αφού το έβαζες στο στόμα και πίεζες το μπουκάλι είχες αμέσως όλο το νερό μέσα στο στόμα σου χωρίς να χάνεται ούτε σταγόνα. Πραγματικά υπέροχο και βοήθησε αρκετά!
Όσον αφορά τον καιρό τι να πω! Απίστευτος και ότι καλύτερο θα μπορούσαμε να συναντήσουμε για αγώνα Μαραθωνίου. Τις προηγούμενές ημέρες βλέποντας την πρόγνωση του καιρού, αλλά και μια μέρα πριν με επίσημη ανακοίνωση η διοργάνωση ενημέρωνε όλους τους δρομείς για το ότι την Κυριακή θα έχει βροχές οπότε να εφοδιαστούμε ανάλογα. Την ημέρα βέβαια του αγώνα όχι μόνο δεν έβρεξε καθόλου, αλλά είχε μια πολύ ωραία συννεφιά, 15 περίπου βαθμούς και προς το τέλος του αγώνα έβγαλε και ήλιο. Ιδανικός καιρός για τρέξιμο λοιπόν!
Ο Μαραθώνιος του Λονδίνου είναι ένας ετήσιος μαραθώνιος που διεξάγεται από το 1981 όταν και ιδρύθηκε από τους τους αθλητές Chris Brasher και John Disley. Σε αυτόν τον πρώτο Μαραθώνιο που πραγματοποιήθηκε στις 29 Μαρτίου 1981, υπήρξαν περίπου 20.000 αιτήσεις συμμετοχής. 6.747 έγιναν δεκτοί και 6.255 πέρασαν τη γραμμή τερματισμού στον λόφο του Συντάγματος.
Συνήθως διεξάγεται τον Απρίλιο, αλλά λόγω της πανδημίας COVID-19 δύο χρονιές το 2021 και 2022 μεταφέρθηκε τον Οκτώβριο και πιο συγκεκριμένα αυτός που έτρεξα εγώ στις 02 Οκτωβρίου. Το 2020, αν και ο Μαραθώνιος λόγω COVID-19 αναβλήθηκε, οι διοργανωτές ανακοίνωσαν ότι δέχτηκαν συνολικά 457,861 αιτήσεις συμμετοχής που αποτελεί αριθμό ρεκόρ. Το 2019 συμμετείχαν συνολικά στον αγώνα Μαραθωνίου 42.906 αθλητές και τερμάτισαν 42.549, αριθμός ρεκόρ. Από το 2006, ο αγώνας είναι μέρος των World Marathon Majors, που περιλαμβάνει έξι από τους κορυφαίους αγώνες μαραθωνίου στον κόσμο. Σε αυτόν τον αγώνα υπάρχει μια σημαντική πτυχή με φιλανθρωπικό σκοπό, με τους συμμετέχοντες να συνεισφέρουν στη συγκέντρωση πάνω από 1 δισεκατομμύριο λίρες Αγγλίας από την ίδρυσή του. Μάλιστα στον Μαραθώνιο του Λονδίνου το 2019 συγκεντρώθηκε για φιλανθρωπικό σκοπό το αστρονομικό ποσό των 66,4 εκατομμυρίων λιρών που ήταν και το υψηλότερο ποσό που μαζεύτηκε ποτέ σε μια διοργάνωση.
Ο Μαραθώνιος του Λονδίνου είναι γνωστός για την πολύ μεγάλη υποστήριξη που προσφέρουν οι χιλιάδες των θεατών και σε αυτό συμβάλλει ιδιαίτερα το γεγονός ότι όλη η διαδρομή γίνεται μέσα στην πόλη του Λονδίνου. Έτσι όπως και στο Σικάγο που έτρεξα είναι μία πολύ καλή ευκαιρία να δεις με αυτόν τον τρόπο την πόλη και τα αξιοθέατα της. Είναι αμέτρητες μάλιστα οι φορές που αν έχεις προνοήσει και έχεις γράψει το όνομα σου μπροστά στην φανέλα σου πολλοί διαβάζοντας το όνομα σου, το αναφέρουν με έντονο τρόπο και προσπαθούν να σε μπουστάρουν ψυχολογικά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά κάποιον John που έτρεχε πίσω από εμένα για κάποιο διάστημα και πρέπει να είχε ακούσει το όνομα του πάνω από 20 φορές, τουλάχιστον όσο ήμασταν μαζί!
Γενικά η υποστήριξη που εισπράττεις είναι μοναδική και αν μη τι άλλο σε ωθεί ψυχολογικά. Επίσης χαρακτηρίζεται από τα πολύ περίεργα και τρελά κοστούμια που φοράνε πολλοί δρομείς που τρέχουν είτε για κάποιον φιλανθρωπικό σκοπό είτε για να καταρρίψουν κάποιο ρεκόρ Guinness. Δεν είναι λοιπόν περίεργο να δείτε να τρέχει δίπλα σας ο Μπάτμαν ή και ο Σούπερμαν, αλλά όλοι δείχνουν να το διασκεδάζουν και ιδιαίτερα αυτοί που φοράνε αυτές τις τρελές στολές κάνοντας τον εαυτό τους να ξεχωρίζει και να μην δείχνουν και τόσο ιδιαίτερα ανταγωνιστικοί όσον αφορά τον χρόνο τους. Κοιτάνε απλά να το διασκεδάσουν όσο περισσότερο γίνεται. Αυτό που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση πάντως είναι έξι άτομα μαζί να τρέχουν μέσα σε κάτι σαν βάρκα, κάποιος να είναι ντυμένος δέντρο, άλλος αρκούδα, άλλος κουβαλούσε κάτι σαν βιβλιοθήκη και άλλα πόσα που ούτε θυμάμαι.
Η διαδρομή είναι επίπεδη και βρίσκεται γύρω από τον ποταμό Τάμεση, ξεκινώντας από το Blackheath και τελειώνοντας στο The Mall. Άρα η εκκίνηση και ο τερματισμός είναι σε διαφορετικά σημεία. Από τον πρώτο μαραθώνιο, η διαδρομή έχει υποστεί ελάχιστες αλλαγές. Το παράδοξο με αυτόν τον Μαραθώνιο είναι πως έχει τρία διαφορετικά σημεία εκκινήσεων. Την κόκκινη, την πράσινη και μπλε εκκίνηση και ανάλογα με το τι χρώμα λέει στο νούμερο σου ξεκινάς και από την αντίστοιχη αφετηρία.
Η «κόκκινη αφετηρία» στο νότιο πάρκο του Γκρίνουιτς στο Charlton Way, η «πράσινη αφετηρία» στο St John’s Park και η «μπλε αφετηρία» στο Shooter’s Hill Road. Οι τρεις διαδρομές συγκλίνουν μετά από 4,5 χιλιόμετρα στο Woolwich, κοντά στον Βασιλικό Στρατώνα Πυροβολικού. Εγώ ξεκινούσα από το 3ο κύμα της πράσινης γραμμής.
Έτσι λοιπόν με τρομερή ακρίβεια στον χρόνο τους και με βάση τα γραφόμενα το δικό μου wave άνοιγε στις 09:38 με 09:48 και ξεκινούσαμε στις 09:51. Έτσι ακριβώς και έγινε! Δόθηκε η εκκίνηση, και αφού ένιωθα καλά ξεχύθηκα και εγώ μαζί με τους υπόλοιπους δρομείς να διανύσουμε 42 χιλιόμετρα. Εγώ ευελπιστούσα να σπάσω το ρεκόρ μου και για αυτό άλλωστε σκεφτόμουν να πάω με σταθερό ρυθμό στο 5 λεπτά ανά χιλιόμετρο για όλη την διάρκεια του αγώνα. Μάλιστα πριν τον αγώνα έλεγα σε φίλους μου εκεί αλλά και στους δικούς μου πως θα κάνω χρόνο 3:29:59. Βέβαια για κάτι καλύτερο δεν θα έλεγα και όχι και επειδή ήμουν γενικά σε πολύ καλή κατάσταση είπα τελευταία στιγμή να το δοκιμάσω και για αυτό άλλωστε κάρφωσα τον ρυθμό μου στο 4:45 με 4:50.
Το καλό με αυτό το σύστημα της εκκίνησης είναι πως δεν υπήρχε τρελός συνωστισμός, όπως γίνεται δηλαδή στους περισσότερους αγώνες. Βέβαια κάποια ζικ-ζακ χρειάζονταν και πάλι αλλά αυτή η ιστορία με τις τρεις εκκινήσεις μπορώ να πω ότι βόλεψε ιδιαίτερα και ήταν τέλεια αφού από την αρχή μπορούσα να έχω τον ρυθμό που ήθελα.
Λίγο πριν το 5ο χιλιόμετρο είναι εκεί που ενώνονται οι αθλητές της πράσινης, κόκκινης και μπλε αφετηρίας και ξεκινάει και το μοναδικό σχετικά κατηφορικό κομμάτι της διαδρομής, εκεί που οι περισσότεροι δρομείς παρασυρόμενοι και από τους υπόλοιπους είναι σαν να τρέχουν κατοστάρια. Το πρώτο πεντάρι το πέρασα με 24:15 και μέσο ρυθμό 04:51
Αφού περάσουμε μπροστά από το Old Royal Naval College κάπου στο 10ο χιλιόμετρο όπου και η διαδρομή στενεύει λιγάκι συναντάς το Cutty Sark, ένα σημείο στο οποίο είναι έντονη η παρουσία του κόσμου που σε ενθαρρύνουν συνεχώς. Εκεί ήταν που με περίμεναν και οι φίλοι μου, η γυναίκα μου και η κόρη μου και αφού με φώναξαν και τους είδα, μπούσταρα λιγάκι ψυχολογικά και συνέχισα στον ίδιο ρυθμό. Πέρασμα στο 10ο χιλιόμετρο ήτανε στο 48:47 με μέσο ρυθμό 04:55. Έτσι βγάζοντας το ¼ του αγώνα ένιωθα καλά και δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα.
Στη συνέχεια και κάπου λίγο πριν την μέση του αγώνα είναι που συναντάς την διάσημη γέφυρα Tower Bridge και περνάς από πάνω της για να βγεις στο απέναντι ρεύμα του Τάμεση ποταμού. Σε αυτό το σημείο είναι που συναντήσαμε και τους πρώτους δρομείς που επέστρεφαν προς τα πίσω και είχαν λίγα ακόμα χιλιόμετρα για τον τερματισμό. Ακριβώς μετά την γέφυρα βρισκόμαστε και στα μέσα της διαδρομής και συναντάς δρομείς και θεατές και στις δύο πλευρές του δρόμου. Το ημιμαραθώνιο τον πέρασα σε χρόνο 1:43:42 και ήμουνα μέσα στον στόχο μου. Πάντως το πέρασμα από την Tower Bridge ήταν απλά μαγευτικό και ο κόσμος εκεί ήταν πάρα πολύς. Κάπου εκεί μάλιστα με περίμεναν και πάλι η γυναίκα μου και η κόρη μου, αλλά από τον πολύ κόσμο και τον χαμό ούτε που τους είδα αλλά και ούτε που άκουσα τις φωνές τους.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής υπήρχαν και διάφοροι σταθμοί με ντους όπου έτρεχες μέσα από αυτά για να δροσιστείς. Συνολικά είχε 6 ντους και ειδικές επιγραφές περίπου 200 μέτρα πριν τα πλησιάσεις. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε και τα διάφορα είδη μουσικής που άκουσα κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Μπάντες, ολόκληρες χορωδίες, ήταν κάποια από τα μουσικά σχήματα που θυμάμαι. Από την άλλη το πέρασμα μπροστά από διάφορες παμπ ήταν φοβερό αφού η μουσική ήταν στο τέρμα και όλοι απ’ έξω είχανε πλακωθεί στις μπύρες, κάτι που μόλις το είδα δεν μπορώ να πω, ζήλεψα και ήθελα με το που τερματίσω να το κάνω και εγώ! Άλλωστε μετά από έναν Μαραθώνιο ένα μεγάλο, αλλά και δύο ποτήρια μπύρα επιβάλλονται!
Γενικά σε όλο τον αγώνα η υποστήριξη του κόσμου, ο παλμός, ο ενθουσιασμός και ο μεγάλος αριθμός των θεατών σε παραξένευε θετικά και αν μη τι άλλο από μόνα τους σε εκτόξευαν ψυχολογικά. Μάλιστα σε πολλά κομμάτια του αγώνα δεν άντεξα και έβγαλα από την τσέπη μου το κινητό μου και έκανα 5 Live στο Instagram και τράβηξα συνολικά άλλα 9 βίντεο! Ομολογώ όπως και το λέω στην κάμερα ότι αυτό με κούρασε λιγάκι και κάθε φορά που το έκανα έριχνα αναγκαστικά και τον ρυθμό μου, για αυτό άλλωστε πιστεύω ότι στο τέλος θα έκανα σίγουρα κανά 5 λεπτά λιγότερο χρόνο, γιατί σε κάποια σημεία του αγώνα που πέφτει ο ρυθμός δεν είναι από κούραση αλλά επειδή ασχολούμουν με το κινητό. Βέβαια διόλου με πειράζει αφού το να κάνω καλύτερο χρόνο κατά λίγα λεπτά δεν έχει και τόση σημασία για μένα, μιας και πιο σημαντικό ήτανε ότι θα έχω αυτά τα βίντεο να τα βλέπω σε όλη μου τη ζωή!
Στο τελευταίο σκέλος του αγώνα, οι δρομείς περνούν τον Πύργο του Λονδίνου στο Tower Hill και φτάνουμε στο κρίσιμο 30ο χιλιόμετρο όπου και το πέρασμα μου είναι σε χρόνο 02:27:26. Όλα καλά και πάλι, κανένα απολύτως πρόβλημα και έτοιμος για τα τελευταία 12 χιλιόμετρα ενός αγώνα που ευχαριστήθηκα απίστευτα! Αυτά βέβαια τα τελευταία χιλιόμετρα όπως έχω ξαναπεί είναι και τα πιο δύσκολα, αυτά όπου ζητάς από τον εαυτό σου την υπέρβαση και αυτά όπου τελειώνει στην ουσία η προπόνηση και ξεκινάς τον αγώνα!
Από τα πιο όμορφα κομμάτια της διαδρομής είναι δυστυχώς εκεί που έρχονται τα ζόρια και για τους δρομείς, δηλαδή τα τελευταία 5 χιλιόμετρα. Ήδη βέβαια συνάντησα αρκετούς που κρατούσαν τα πόδια τους από θλάσεις ή κράμπες, άλλοι ξερνούσαν στην άκρη του δρόμου, άλλοι τα παρατούσαν, αλλά ένας που με έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση και δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου είναι ότι είχε χεστεί επάνω του, είχε γίνει χάλια, το θέαμα ήταν αποκρουστικό και μάλιστα με πέρασε αφού πήγαινε πιο γρήγορα αλλά εγώ προσπάθησα να μείνω αρκετά πίσω του, γιατί η βρώμα ήταν απίστευτη. Απόρησα πως μπορούσε και συνέχιζε να τρέχει και γιατί δεν πήγαινε στην άκρη να καθαριστεί λιγάκι και να συνεχίσει λίγο μετά. Λες και αν έχανε κανά 10λεπτο θα γινόταν και τίποτα. Μελανό σημείο του αγώνα που έμαθα βέβαια με το πέρας ήταν ότι ένας δρομέας δυστυχώς από ανακοπή έχασε την ζωή του. Μάλιστα πέρασα και από το σημείο αυτό όπου ήταν έντονη η παρουσία νοσοκόμων, αστυνομικών και ασθενοφόρου.
Λίγο μετά συναντάς το Big Ben και το Κοινοβούλιο και αφού δεις και το London Eye, πλέον ξέρεις ότι είσαι περίπου 1,5 χιλιόμετρο από τον τερματισμό και αμέσως μετά μπροστά σου το Μπάκιγχαμ Πάλας που πλέον καταλαβαίνεις ότι ο αγώνας έχει σχεδόν τελειώσει.
ΟΙ τελευταίες εικόνες που μένουν χαραγμένες στο μυαλό σου είναι συγκλονιστικές, αφού σε αυτό βοηθάει πολύ και το μέρος με τα υπέροχα κτίρια, ενώ μάλιστα μια φίλη του Podcast η Αγγέλα λίγα μέτρα πριν τον τερματισμό με φώναξε δυνατά με το επίθετο μου, κάτι που με εξέπληξε και με ενθουσίασε ιδιαίτερα, διότι δεν είναι λίγο πράγμα να μπορέσουν να σε ξεχωρίσουν μέσα από τους χιλιάδες των δρομέων. Την ευχαριστώ ιδιαίτερα!
Όπως έλεγα και στο Live που έκανα με το κινητό μου στα τελευταία 2 χιλιόμετρα, είναι κάποιες στιγμές που μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά δεν θέλεις να τελειώσει ένας αγώνας Μαραθωνίου ποτέ ή έστω να καθυστερήσει λίγο ακόμα, παρόλη την ταλαιπωρία και την κούραση που σε διακατέχει. Και όμως είναι κάποιες στιγμές που τα έντονα συναισθήματα, η χαρά, η ευεξία που νιώθεις υπερνικούν τους μυϊκούς πόνους και το μυαλό υπερισχύει της κούρασης.
Τερμάτισα με χρόνο 3:30 ακριβώς. Απίστευτο και κατά ένα μόλις δευτερόλεπτο μείον από αυτό που έλεγα στους δικούς μου ανθρώπους πριν τον αγώνα. Θέση 5.733 στους 40.600 συνολικά δρομείς που τερματίσανε, 4.764 στους άνδρες και ηλικιακά 534 θέση. Με αυτόν τον χρόνο μάλιστα θα μπορούσα να πάρω πρόκριση αν ήθελα και σε άλλους αγώνες Μαραθωνίου αυτής της σειράς.
Με μεγάλη χαρά κρέμασα το μετάλλιο του αγώνα στον λαιμό μου, ένα μετάλλιο που είναι εντυπωσιακό και ιδιαίτερα βαρύ, ενώ το διαφορετικό επίσης σε αυτόν τον Μαραθώνιο είναι πως το μπλουζάκι του αγώνα το παίρνεις με τον τερματισμό σου.
Για άλλη μια φορά ένιωσα απέραντα συναισθήματα χαράς, ανακούφισης και ενθουσιασμού και για άλλη μια φορά έσφιξα τις γροθιές μου και φώναξα δυνατά ΝΑΙ, γιατί τερμάτισα υγιής, δυνατός και όπως ακριβώς το είχα σχεδιάσει. Για άλλη μια φορά κάθισα εκεί στην άκρη του δρόμου και παρατήρησα για κάποια λεπτά και τους υπόλοιπους δρομείς να τερματίζουν, όλοι τους ξεχωριστοί, όλοι τους με τα πρόσωπα τους να λάμπουν από ενθουσιασμό και χαρά, κάποιοι ιδιαίτεροι καταπονημένοι και κάποιοι άλλοι να δείχνουν ιδιαίτερα άνετοι. Νιώθω κάθε φορά πως είμαστε όλοι ένα, αφού όλοι μαζί νιώσαμε και μοιραστήκαμε τον ίδιο πόνο, τις ίδιες σκέψεις, την ίδια αγωνία και την ίδια χαρά. Είμαστε κάπως σαν συνάδελφοι στον ιδρώτα, στον πόνο και στην χαρά.
Αμέσως μετά κατευθύνθηκα προς την έξοδο για να συναντήσω τους φίλους μου, την γυναίκα μου και την κόρη μου και όλοι μαζί να πάμε να το γιορτάσουμε με ένα λαχταριστό μπέργκερ και ένα δυο παγωμένες μπύρες που τόσο λαχταρούσα ακόμα από την διαδρομή του αγώνα βλέποντας κάποιους έξω από τις Pub να το διασκεδάζουν. Έτσι τρώγοντας και πίνοντας μαζί με κάποιους άλλους δρομείς θα αναλύαμε ο καθένας με τον δικό του τρόπο και τα δικά του βιώματα, τον αγώνα που πριν από λίγες ώρες είχαμε ολοκληρώσει.
Η επιστροφή πάντως ήτανε ιδιαίτερα βάρβαρη αφού η πτήση για Θεσσαλονίκη ήτανε Δευτέρα 6 το πρωί, κάτι που σήμαινε ξύπνημα στη 1.30 για να ήμαστε στο αεροδρόμιο με ασφάλεια στις 4, δύο ώρες πριν από την πτήση.
Ο μαραθώνιος του Λονδίνου είναι μία από τους πιο δημοφιλείς και φαντασμαγορικές διοργανώσεις στον κόσμο και αποτελεί μια μοναδική εμπειρία για κάθε δρομέα και θα συνιστούσα ανεπιφύλακτα σε όλους σας να ζήσετε κάποια στιγμή αυτή την εμπειρία.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως αν και γενικά η προσφορά του τρεξίματος είναι μεγάλη και αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι προσφέρει καλύτερη υγεία, προσωπικά με έβαλε σε έναν νέο κόσμο, χωρίς έννοιες και κακίες, χωρίς διχασμούς, μου γνώρισε πολλούς νέους φίλους, αξία ανεκτίμητη. Μέσα από το τρέξιμο βρήκα νέα ενδιαφέροντα, έθεσα νέους στόχους, βρήκα νέους προορισμούς και ακόμα περισσότερους λόγους για να ταξιδεύω και γέμισε με καθαρό αέρα όχι μόνο τα πνευμόνια μου αλλά και τις σκέψεις μου. Με αποτοξίνωσε από την δύσκολη καθημερινότητα και μου έδωσε μεγαλύτερη ισορροπία στην καθημερινή μου ζωή.
Μην σταματάτε ποτέ να ονειρεύεστε!
Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε!
Μέχρι την επόμενη φορά, Να είμαστε καλά να είμαστε υγιείς και να κάνουμε πάντα αυτό που αγαπάμε και αυτό που μας κάνει να νιώθουμε καλά.
————————-
Όλα είναι δρόμος:
Facebook Page
Instagram
website: https://olaeinaidromos.gr
website: http://georgiossavvidis.com/