Σε αυτό το επεισόδιο του Podcast Όλα είναι δρόμος θα προσπαθήσω να περιγράψω πως είναι ο πόνος των υπεραποστάσεων, τις σωματικές αλλά και ψυχικές μάχες που καλείται να δώσει ο κάθε αθλητής και τι είναι αυτό που οδηγεί πολλούς δρομείς να κάνουν τέτοιου είδους υπερβάσεις.
Γεια χαρά φίλοι μου,
Να σας πω την αλήθεια δεν είχα σκοπό να κάνω κάποιο Podcast μέσα στον Αύγουστο και ήμουν έτοιμος μέσα από τα social media να σας ευχηθώ καλό υπόλοιπο καλοκαιριού και καλή ξεκούραση σε όσους συνεχίζουν ή θα ξεκινήσουν τις διακοπές τους. Μετά όμως τον τελευταίο αγώνα Ultra που έτρεξα, δέχτηκα πολλά μηνύματα από διάφορους φίλους της εκπομπής που μου ζητήσανε να καταθέσω σε ένα επεισόδιο τις εμπειρίες μου μέσα από αυτή τη νέα δοκιμασία που πέρασα.
Στις 30 με 31 Ιουλίου του 2022 έτρεξα τον 5ο Διεθνή αγώνα «Στα Χνάρια των Ηρώων» 102k από Θεσπιές για Θερμοπύλες. Έναν αγώνα που περιγράφω αναλυτικά σε παλιότερο Podcast, αλλά αυτή τη φορά λέω να επεκταθώ περισσότερο στα συναισθήματα που ένιωθα κατά τη διάρκεια της διαδρομής και πραγματικά να σας μεταφέρω όσο πιο καλά μπορώ το πως βίωσα τις περίπου 13 ώρες συνεχόμενου τρεξίματος.
Το Podcast αυτό το γράφω ημέρα Τρίτη, μόλις δύο ημέρες μετά τον αγώνα και νιώθοντας ακόμα έντονα πάνω στο κορμί μου τα σημάδια της σωματικής κόπωσης. Έτσι έχοντας ακόμα λαβωμένους τους μυς μου και με νωπές τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα από αυτόν τον αγώνα, θα προσπαθήσω να περιγράψω όσο πιο καλά μπορώ πως είναι ο πόνος των υπεραποστάσεων και τις μάχες που καλείται να δώσει ο κάθε αθλητής. Μάχες πολλές μα πάνω από όλα με το μυαλό.
Είναι απίστευτο στη γραμμή της εκκίνησης να βλέπεις τόσους δρομείς που ξέρουν πως τις επόμενες ώρες καλούνται να δώσουν την δική τους μάχη με το μυαλό τους, τον εσωτερικό τους κόσμο, με όλο τους το είναι. Είναι απίστευτο που όλοι αυτοί οι αθλητές έχουν στηθεί στην γραμμή της εκκίνησης ξέροντας πως το επόμενο διάστημα και συγκεκριμένα όλο το βράδυ θα υποφέρουν, θα πονέσουν, θα σφίξουν τα δόντια και θα παλέψουν. Αλλά αν και το ξέρουν όλοι τους, συνειδητοποιημένα βρίσκονται εκεί στην γραμμή της εκκίνησης. Το κυριότερο όμως όλων αυτών είναι πως κανείς τους δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτα υλικό. Είναι μόνο ηθικό το θέμα και έχει να κάνει με την εσωτερική πάλη και την αναζήτηση του καθενός. Οι περισσότεροι για έναν σκοπό, ηθικό πάντα και όχι υλικό. Απλά και μόνο για ένα μπράβο και τίποτα άλλο, αλλά και για ένα μετάλλιο που πάντα θα τους θυμίζει αυτές τις στιγμές που είναι τόσο σημαντικές για τον κάθε ένα που στήθηκε στην γραμμή της εκκίνησης.
Κάποιος μάλιστα εκεί που περιμέναμε την εκκίνηση και προετοιμαζόμασταν, μας παρομοίασε σαν τους Αρχαίους 700 Θεσπιείς που κάπως έτσι και αυτοί θα προετοιμάζονταν για να πάνε να συναντήσουν τους 300 Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες. Και δεν είχε άδικο, αφού οι ετοιμασίες μας έμοιαζαν κάπως σαν πολεμικές προετοιμασίες πριν τη μεγάλη μάχη!
Ο αγώνας ξεκίνησε στις 8 το βράδυ και η θερμοκρασία ιδιαίτερα υψηλή. Από την αρχή φαινόταν ότι αυτή θα ήταν και η μεγαλύτερη δυσκολία. Στους αγώνες υπεραποστάσεων και μόνο σε αυτούς, είναι απίστευτο που βλέπεις πως οι περισσότεροι δρομείς αν και από διαφορετικές περιοχές του Ελλαδικού χώρου, ήδη γνωρίζονται και αυτή η επανασύνδεση γίνεται με έντονα χαμόγελα, αγκαλιές και ωραίες ατάκες. Άλλωστε πάνω-κάτω στην Ελλάδα δεν είναι και τόσο μεγάλος ο αριθμός των δρομέων υπεραποστάσεων οπότε κάπως κάπου όλοι έχουν τρέξει κάποιον αγώνα με τους υπόλοιπους.
Εγώ για άλλη μια φορά είχα την τιμή και την ευκαιρία να τρέξω μαζί και να γνωρίσω και άλλους αξιόλογους αθλητές που μόνο σεβασμό και δέος νιώθω για τον κάθε ένα από αυτούς και την ιστορία που κουβαλάνε στο δρομικό κίνημα. Απίστευτοι άνθρωποι και απίστευτες επιδόσεις που όταν αναφέρονται σε αυτές καταλαβαίνεις αμέσως για τι ανθρώπους μιλάς. Και το κυριότερο και αυτό που κάνει σημαντικό το όλο θέμα είναι πως επί τω πλείστων όλοι αυτοί οι δρομείς με τα απίστευτα επιτεύγματα δεν καυχιόνται από μόνοι τους, δεν έχουν έπαρση και δεν θέλουν να αποδείξουν τίποτα, απλά τα αναφέρουν μόνο και εφόσον ερωτηθούν και αν πάει η κουβέντα εκεί.
Τι απίστευτοι δεσμοί δημιουργούνται μέσα από τέτοιους αγώνες; Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, διότι με αυτούς τους ανθρώπους περνάς ακριβώς την ίδια δοκιμασία. Εκείνη τη στιγμή νιώθετε τους ίδιους πόνους στα ίδια σημεία, ίσως κάποιες φορές με διαφορετική ένταση, αλλά είστε εκεί μαζί να μοιράζεστε ιστορίες από τις ζωές σας, όταν την ίδια στιγμή υποφέρετε και οι δύο. Υπήρχε περίπτωση να μην υπάρχει ένα ισχυρό δέσιμο ανάμεσα σας που μπορεί να διαρκεί για λίγες ώρες, αλλά διαρκεί και μένει χαραγμένο στο μυαλό και στις αναμνήσεις που δημιουργήθηκαν; Και μπορεί να μην μιλήσετε για μέρες και μήνες ή χρόνια, αλλά όταν ξανασυναντηθείς σε κάποιον άλλον αγώνα Ultra νιώθεις πως βρήκες έναν φίλο από τα παλιά, νιώθεις σαν ήταν το άλλο σου μισό, νιώθεις υπέροχα και το χαμόγελο και η αγκαλιά είναι πέρα ως πέρα αληθινά. Διότι μέσα σε κάποιες ώρες κοινής σκληρής δοκιμασίας μπορεί και να του εκμυστηρεύτηκες πράγματα που δεν θα το έκανες σε κανέναν άλλον.
Έτσι και εγώ είχα την ευκαιρία να συναντήσω ξανά τον Γιάννη τον Καλύβα. Ένα δρομέα με απίστευτες δυνατότητες. Έναν δρομέα με πάρα πολλά χιλιόμετρα στα πόδια του, με πολλούς Ultra ακόμα και 24ωρους αγώνες, με τρομερή εμπειρία και φοβερό ήθος και χαρακτήρα. Ο Γιάννης σε αυτόν τον αγώνα έτρεχε για τον δικό του σκοπό, για την μνήμη του πατέρα του που έχασε πρόσφατα και που σε προηγούμενους αγώνες του τον βοηθούσε και σαν συνοδός. Με τον Γιάννη τα είπαμε πριν την εκκίνηση αλλά και για κάποια χιλιόμετρα στην αρχή του αγώνα. Μιλήσαμε για τις ζωές μας, τα σχέδια μας, αλλά και για κάποια από τα όνειρα μας. Η αγωνία του μεγάλη, αλλά ακόμα μεγαλύτερη και η αποφασιστικότητα του, αφού μου έλεγε πως θα τερμάτιζε ακόμα και αν χρειαζόταν να πάει μπουσουλώντας. Προσωπικά με όλη αυτή την αποφασιστικότητα, το πείσμα του και τη δύναμη ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του δεν αμφέβαλα ούτε λεπτό ότι δεν θα τα καταφέρει. Και το έκανε μάλιστα και με προσωπικό ρεκόρ!
Γνώρισα τον Φρέντι, έναν δρομέα συνομήλικο με εμένα που έτρεχε στον αγώνα της σκυταλοδρομίας και τρέξαμε παρέα για καμιά 15αριά χιλιόμετρα μέχρι δηλαδή τον δικό του τερματισμό κάπου στο 50ο χιλιόμετρο. Αιτία ήταν η μουσική που άκουγε. Από το κινητό του με ανοιχτή ακρόαση άκουγα πολύ ωραία ροκ μουσική και να σας πω την αλήθεια έτρεχα για λίγη ώρα από πίσω του διότι μου άρεσε η μουσική. Σε κάποια φάση τον πλησίασα, πιάσαμε την συζήτηση, μιλήσαμε για τις οικογένειες μας, τον τόπο καταγωγής μας, τα ενδιαφέροντα μας και φυσικά για το τρέξιμο. Για τον Φρέντι ήταν η πρώτη μεγάλη απόσταση που έτρεχε, όντας νέος δρομέας και ένιωθα το πόσο όμορφα και πόσο χαρούμενος αισθανόταν που κατάφερνε να υλοποιήσει έναν από τους στόχους του, όταν πριν από κάτι μήνες δεν είχε καν ασχοληθεί με το τρέξιμο. Πρόσχαρος άνθρωπος με θετική αύρα και ωραίο χαρακτήρα, πραγματικά χάρηκα που τον γνώρισα και πλέον κρατήσαμε επαφή μέσα από τα Social Media.
Σε έναν από τους κεντρικούς σταθμούς του αγώνα στην Κάτω Τιθορέα στην κεντρική πλατεία του χωριού, κάθισα για ένα λεπτό σε μια καρέκλα για να φάω λίγο μακαρονάδα. Ήμασταν στο 61ο χιλιόμετρο και δίπλα μου καθόταν ένας άλλος αθλητής, o Μάκης Νικολόπουλος και πιάσαμε τη συζήτηση. Συνεχίσαμε μαζί και στα επόμενα χιλιόμετρα και σχεδόν μέχρι τον τερματισμό. Βγάλαμε μαζί το δυσκολότερο κομμάτι του αγώνα. Ήμασταν εκεί μαζί και ας μην γνωριζόμασταν πριν. Δίναμε κουράγιο ο ένας στον άλλον και έτσι τρώγαμε παρέα τα χιλιόμετρα. Πάμε λέγαμε ένας Μαραθώνιος έμεινε μόνο. Άντε πάλι πάμε τελειώνουμε, άλλα 20 χιλιομετράκια μείνανε και ούτω καθεξής. Ο Μάκης είναι ένας από τους πιο δυνατούς και αποφασιστικούς δρομείς που έχω γνωρίσει. Απίστευτα δρομικά επιτεύγματα με πάρα πολλά χιλιόμετρα στα πόδια του και με τεράστιες εμπειρίες. Είχε τρέξει τον Ολύμπιο Δρόμο 180 χιλιόμετρα και πήρε πρόκριση για Σπάρταθλο όπου και συμμετείχε πριν από κάποια χρόνια. Πριν από τον δικό μας αγώνα είχε συμμετάσχει πριν 3 μήνες και στον Ευχίδειο Υπεράθλο 215 χιλιόμετρα, ενώ είχε σκοπό να πάρει και πάλι πρόκριση στο Σπάρταθλο στον Αγώνα των Αθανάτων 3 μήνες μετά, τον Οκτώβριο του 22. Πόσα μα πόσα χιλιόμετρα έχει γράψει είναι απίστευτο!
Αυτό όμως που κάνει ακόμα πιο ιδιαίτερο τον Μάκη είναι ο λόγος του, το ήθος του και ο χαρακτήρας του. Πράγματα που μπορείς αμέσως να καταλάβεις και ειδικά όταν τρέχεις και πονάς μαζί για κάποιες ώρες. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο ένας δίνει κουράγιο στον άλλον και το μυαλό ξεχνιέται. Είναι ιδανικό σε αυτούς τους αγώνες να βρίσκεις παρέα για να τρέξεις, γιατί έτσι τα χιλιόμετρα περνάνε πιο ανώδυνα και το μυαλό σταματάει να σκέφτεται τον πόνο και τις κακουχίες. Αναλώνεσαι σε άλλες συζητήσεις, πιο χαρούμενες που θα σε κάνουν να ξεχάσεις τα παροδικά βάσανα που περνάς. Ο Μάκης πραγματικά βρέθηκε στον δρόμο μου την καλύτερη στιγμή και όταν τα παιχνίδια μυαλού ήταν πολύ έντονα μέσα στο κεφάλι μου.
Προσωπικά ένιωσα έντονα την θέληση να εγκαταλείψω ανάμεσα στο 50ο και 60ο χιλιόμετρο. Δεν ξέρω τι έπαθα αλλά όλα μου φαίνονταν στραβά, χωρίς να έχω κανένα απολύτως πρόβλημα. Θυμάμαι σκεφτόμουν ότι αν περάσει το λεωφορείο της διοργάνωσης θα ζητούσα να ανέβω για να βάλω τέλος στα βάσανα μου και ιδιαίτερα ξέροντας ότι η συνέχεια είναι ακόμα πιο δύσκολη. Οι σκέψεις ανάμεσα στο τα παρατάω και το συνεχίζω εναλλάσσονταν έντονα μεταξύ τους. Από τη μία σκεφτόμουν την χαρά, την περηφάνια και το πως θα νιώθω όταν περάσω την γραμμή του τερματισμού και από την άλλη έλεγα στον εαυτό μου τι στο διάολο θέλω και δηλώνω συμμετοχή σε τέτοιους αγώνες; Που πάω και μπλέκω κάθε φορά και ιδιαίτερα με τόσο δύσκολες καιρικές συνθήκες λόγω της έντονης ζέστης; Αντί έλεγα να είμαι σε μια παραλία και να ξαπλάρω, εγώ τιμωρούσα τον εαυτό μου τρέχοντας όλο το βράδυ. Μπορεί να έφταιγε και λιγάκι που σε κάποια στιγμή του αγώνα με κάλεσε με έντονα μηνύματα και η μητέρα φύση και έψαχνα μέσα στα χωράφια τρόπο για να λυτρωθώ, κάτι που έγινε και με ανακούφισε ιδιαίτερα.
Κατά διαστήματα έτρεχα μαζί με έναν άλλον σπουδαίο δρομέα τον Βαγγέλη. Μάλιστα τα τελευταία χιλιόμετρα μέχρι σχεδόν τον τερματισμό τρέχαμε τριάδα μαζί με τον Μάκη. Όλοι μόλις είχαμε γνωριστεί και δεν θα ξεχάσω τα λόγια του Βαγγέλη που μας εμψύχωνε με τον δικό του μοναδικό τρόπο να συνεχίσουμε να τρέχουμε για να τελειώνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα το μαρτύριο μας. Ο Βαγγέλης είναι φαινόμενο. Την προηγούμενη χρονιά είχε τερματίσει μάλιστα και στο Σπάρταθλον. Τι να πεις; Μόνο σεβασμό! Τον βομβάρδισα με ερωτήσεις για τις εμπειρίες του και το πως βίωσε αυτόν τον σπουδαίο αγώνα που είναι όνειρο ζωής για κάθε έναν που συμμετέχει σε Ultra αγώνες. Ο Βαγγέλης 52 ετών αν και τεραστίων δυνατοτήτων είχε περάσει πρόσφατα COVID και δεν ήταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, παρόλα αυτά τερμάτισε σε πολύ καλό χρόνο και κανά 20 λεπτο πριν από εμένα. Τι να πεις βέβαια για κάποιον αθλητή όταν την προηγούμενή χρονιά είχε κάνει και ολοκληρώσει την υπέρβαση με το Σπάρταθλον; Το να γίνεις Σπαρταθλητής δεν είναι λίγο πράγμα. Για όλους τους ξένους δρομείς οι στόχοι είναι οι εξής: Για όσους τρέχουν Μαραθώνιο είναι να έρθουν Ελλάδα στην Αθήνα για να τρέξουν τον Αυθεντικό και για όλους τους αθλητές υπεραποστάσεων είναι να τρέξουν το Σπάρταθλον. Είναι οι δύο πιο σημαντικοί αγώνες σε όλη την ανθρωπότητα.
Με αυτά και μ’ αυτά είχε ξημερώσει και επιτέλους μπορούσαμε να δούμε το όμορφο τοπίο και ειδικά τις Θερμοπύλες όπου ήταν ο τερματισμός. Τα τελευταία 10 χιλιόμετρα αν και κατηφορικά οι τετρακέφαλοι είχαν πάρει φωτιά και αρνούνταν να υπακούσουν. Χρόνος τερματισμού 12 ώρες και 55 λεπτά, 40 λεπτά περίπου γρηγορότερα από την τελευταία μου συμμετοχή στον ίδιο αγώνα. Ο τερματισμός για άλλη μια φορά ήταν όνειρο και ακόμα καλύτερος αφού ο φίλος μου Γιώργος Καραγιάννης παλιός πρωταθλητής Μαραθωνίων, που μου έκανε την τιμή και ήρθε μαζί μου για να με βοηθήσει ειδικά στην επιστροφή οδηγώντας, με κατέγραφε με το κινητό του. Η θερμοκρασία αν και 9 το πρωί είχε φτάσει ήδη τους 35 βαθμούς και ήμασταν τόσο ιδρωμένοι που δεν πήγαινε άλλο. Όταν επιτέλους λυτρώθηκα με τον τερματισμό μπροστά από το άγαλμα του βασιλιά της Σπάρτης Λεωνίδα, για άλλη μια φορά ένιωσα απίστευτα συναισθήματα! Για άλλη μια φορά νομίζω πως έμαθα καινούρια πράγματα για μένα. Για άλλη μια φορά θαύμασα άλλους δρομείς και εντυπωσιάστηκα από τα επιτεύγματα τους. Τίποτα μα τίποτα δεν είναι μη εφικτό. Όλα μπορούμε να τα κάνουμε αρκεί να προσπαθήσουμε. Καλύτερα να αποτύχουμε σε κάτι παρά να μην τολμήσουμε. Και μόνο μέσα από την τόλμη μας θα καταφέρουμε και να εξελιχθούμε. Διότι και αυτό είναι το ζητούμενο στη ζωή. Η εξέλιξη.
Το καλό για μένα ήταν πως σε αυτόν τον αγώνα την έβγαλα αλώβητος με μόλις μία φουσκάλα και χωρίς κανένα έξτρα μαύρο νύχι, αλλά εδώ που τα λέμε ήδη λείπανε 3 νύχια από προηγούμενο Ultra, οπότε τι περισσότερο μπορεί να πάθω;
Οι αγώνες των υπεραποστάσεων είναι οι μοναδικοί αγώνες που μπορείς να ζήσεις τέτοια συναισθήματα και να γνωρίσεις τέτοιους ανθρώπους. Τώρα θα μου πείτε από αθλητικής άποψης αν κερδίζεις κάτι; Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Βασικά μετά από τόσα χιλιόμετρα μόνο κακό κάνεις στον εαυτό σου και σε όλο σου το μυοσκελετικό και όχι μόνο σύστημα. Το να υποβάλλει κάποιος τον εαυτό του στο να τρέχει τόσες πολλές ώρες συνεχόμενα μόνο φυσιολογικό δεν είναι. Αλλά και η ηδονή να νιώθεις έτσι διαλυμένος και ισοπεδωμένος πως εξηγείται;
Στην αρχή του αγώνα και όπως είναι φυσικό το σώμα και το μυαλό βρίσκονται σε απόλυτη ισορροπία. Όταν αρχίσουν όμως οι πόνοι της κούρασης τότε εκεί αναλαμβάνει το μυαλό. Οι δρομείς αντοχής είναι μια ομάδα ανθρώπων που τείνουν να έχουν μια μοναδική σχέση με τον πόνο και δεν θα δίσταζα να τους χαρακτήριζα μαζοχιστές. Έρευνες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η συστηματική έκθεση σε περιόδους έντονου αλλά περιορισμένου πόνου μπορεί να οδηγήσει σε βραχυπρόθεσμες προσαρμογές στην αντίληψη και την ανοχή του πόνου. Ο πόνος είναι πολύπλοκος και βιώνεται διαφορετικά από διαφορετικά άτομα, αλλά συνδέεται άρρηκτα με την απόδοση στα αθλήματα αντοχής.
Ο πόνος των υπεραποστάσεων είναι μοναδικός και σε ξεγυμνώνει. Σε φέρνει σε έκσταση και σε κάνει να βρίσκεσαι σε άλλη διάσταση. Γίνεται μία μάχη πνευματική και σωματική μία μάχη με τον ίδιο σου τον εαυτό και νιώθεις να συμμετέχεις σε όλο αυτό με όλα σου τα κύτταρα. Για να τρέχεις τέτοιους αγώνες πρέπει πρώτα απ’ όλα να πιστέψεις στον εαυτό σου και τις δυνατότητες σου και είναι τόσο όμορφο να μαθαίνεις, όχι μόνο τις σωματικές αντοχές σου αλλά και τις ψυχικές. Τώρα βέβαια τι είναι αυτό που τραβάει ανθρώπους κάποιας ηλικίας να κάνουν τέτοιες υπερβάσεις μάλλον θα έλεγα πως είναι πολύ ισχυρά εσωτερικά ψυχολογικά κίνητρα και πως βρίσκουν την ισορροπία τους με την ενασχόληση αυτή με τις υπεραποστάσεις.
Έχω ξαναπεί βέβαια και σε παλιότερο Podcast πως η διαχείριση του πόνου και της κούρασης είναι άλλο ένα κατόρθωμα αφού πέραν της αθλητικής δραστηριότητας έχει και προεκτάσεις και αντίκτυπο στην καθημερινότητα μας και σε άλλους τομείς της ζωής μας, κάνοντας μας ακόμα πιο ανθεκτικούς, πεισματάρηδες και γενικά πιο δυνατούς.
Μην σταματήσετε ποτέ να ονειρεύεστε! Όσο περισσότερο πιστεύουμε σε ένα σκοπό τόσο πιο φανερός γίνεται.
Είμαι μόλις 2 ημέρες μετά τον αγώνα και λίγο σήμερα συνήλθα και μπόρεσα να ανέβω και να κατέβω σκαλοπάτια χωρίς να δείχνω ότι είμαι κατεστραμμένος. Μάλιστα έτρεξα και χαλαρά κανά 30λεπτο και με ωφέλησε πολύ. Θα το ξαναέκανα; Θα ξανατρέξω Ultra; Κατά τη διάρκεια του αγώνα και ακριβώς μετά ορκιζόμουν πως δεν θα το ξανακάνω ποτέ. Σήμερα 2 μέρες μετά και παρόλο που ακόμα πονάει όλο μου το κορμί, σκέφτομαι του χρόνου τώρα τι στόχους να βάλω και σε ποιους Ultra να κατέβω, αφού φέτος το αγωνιστικό μου καλεντάρι θα κλείσει με δύο σπουδαίους back to back Μαραθωνίους σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη και εκεί θα επικεντρωθώ πλέον! Απίστευτο τι σου είναι ο άνθρωπος!
Με αυτό λοιπόν το επεισόδιο θα κλείσω και μια σειρά 25 συνεχόμενων επεισοδίων, θα χρειαστώ και εγώ κάποια ξεκούραση και να κάνω τον σχεδιασμό για τη νέα περίοδο και θα σας δώσω και πάλι ραντεβού σε 4 εβδομάδες, τη Πέμπτη 01 Σεπτεμβρίου με νέα επεισόδια και με καινούρια ενδιαφέροντα θέματα που θα αναπτύξω τόσο εγώ όσο και οι καλεσμένοι μου μέσα από αυτή εδώ την εκπομπή.
Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε!
Μέχρι την επόμενη φορά, Να είμαστε καλά να είμαστε υγιείς και να κάνουμε πάντα αυτό που αγαπάμε και αυτό που μας κάνει να νιώθουμε καλά.
Όλα είναι δρόμος:
Facebook Page
Instagram
website: https://olaeinaidromos.gr
website: http://georgiossavvidis.com/