Σε αυτό το επεισόδιο του Podcast Όλα είναι δρόμος θα σας περιγράψω πως είναι να τρέχεις στον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης ίσως τον δημοφιλέστερο Μαραθώνιο του κόσμου και της σειράς των 6 World Marathon Majors.
Γεια χαρά φίλοι μου,
Όπως ανεβαίνει το τρέξιμο στην Ελλάδα έτσι επίσης ανεβαίνουν και μεγαλώνουν και πολλά πράγματα γύρω από αυτό όπως για παράδειγμα οι πολλές δρομικές διοργανώσεις ανά την Ελλάδα, οι διάφοροι σύλλογοι που ασχολούνται με το τρέξιμο, αλλά και μέσα από τα Social Media και οι διάφορες ομάδες που δημιουργούνται. Κάποιες από αυτές μάλιστα δεν έχουν μείνει μόνο στην ηλεκτρονική επαφή αλλά πλέον διοργανώνουν διάφορα Events, απλές συναντήσεις για γνωριμία των μελών, αλλά και προπονήσεις όλοι μαζί σε κάποιον όμορφο χώρο. Έτσι μέσα από εδώ θα ήθελα να μνημονεύσω μια ομάδα τρεξίματος που έδρα έχουν την Θεσσαλονίκη και είναι οι World of Running. Μια ομάδα που πρόσφατα τους γνώρισα και εγώ, έκανα μάλιστα και κάποιες προπονήσεις μαζί τους, ήπιαμε και τα καφεδάκια μας, γνωριστήκαμε και ανταλλάξαμε απόψεις, ιδέες και βιώματα γύρω από την αγάπη μας που είναι το τρέξιμο και ομολογώ πως με εντυπωσίασε ιδιαίτερα όλο αυτό που κάνουν και έχουν γίνει μέσα από το τρέξιμο μια ωραία παρέα, γίνανε φίλοι, φτιάξανε τα μπλουζάκια τους και βρίσκονται όλοι μαζί όποτε μπορούνε να πάνε στους αγώνες τους αλλά και να κάνουν μαζί τις χαλαρές προπονήσεις τους ξεκινώντας τις Κυριακές το πρωί από τις ομπρέλες στην παραλία Θεσσαλονίκης. Αυτό που εντυπωσίασε ιδιαίτερα είναι η στάση που έχουν γύρω από το τρέξιμο, τον λόγο για τον οποίο το κάνουν και γενικώς πως προσεγγίζουν την όλη αυτή δραστηριότητα με κοινό γνώμονα το καλό που κάνουν στην υγεία τους αλλά και στην ψυχή τους. Από εδώ μέσα παιδιά θα ήθελα να σας πω ένα μεγάλο μπράβο και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που σας γνώρισα. Συνεχίστε έτσι αυτή την όμορφη παρέα και φυσικά στους φίλους ακροατές που βρίσκονται στην Θεσσαλονίκη και όχι μόνο που θέλουν να γνωρίσουν αυτή την όμορφη κοινότητα δεν έχουν παρά να μπούνε στο Facebook στο World of Running, link θα έχω στην περιγραφή του επεισοδίου, αλλά και σε όσους θέλουν μπορούν να τους βρούν για μια χαλαρή προπόνηση τις Κυριακές συνήθως στις 9 το πρωί στις ομπρέλες στην παραλία Θεσσαλονίκης. Κάποια στιγμή μάλιστα και με το Podcast όλα είναι δρόμος έχω σκοπό να καλέσω όσους φίλους θέλουν να έρθουν και να γνωριστούμε κάποια Κυριακή πρωί και να κάνουμε έτσι και μια προπόνηση όλοι μαζί παρέα.
Μαραθώνιος της Νέας Υόρκης λοιπόν, έφτασε η ώρα για έναν μαγευτικό προορισμό, μία πόλη που μόνο στο άκουσμα του ονόματος της, αμέσως σε προδιαθέτει να σκεφτείς κάτι μαγικό, κάτι βγαλμένο μέσα από ταινίες και το μυαλό σου και η φαντασία σου ξεκινάνε ήδη να κάνουν το ταξίδι μέσα στην πόλη, στις διάσημες γειτονιές της, στις μεγάλες της λεωφόρους, τους ουρανοξύστες και το περίφημο άγαλμα της Ελευθερίας. Σε μια πόλη που περπατάς και δεν τελειώνει ποτέ!
Ακόμα λοιπόν με νωπές τις μνήμες και χωρίς να έχει αποκατασταθεί πλήρως το κορμί μου από την κούραση και το προσωπικό ρεκόρ με 03:30 του Μαραθωνίου του Λονδίνου, έφτασε η στιγμή για έναν ακόμα μεγάλο Μαραθώνιο της σειράς των 6, αυτού της Νέας Υόρκης. Αυτός θα ήταν και ο 5ος της σειράς, οπότε μου έμενε μόνο ένας ακόμα αυτός του Τόκυο. Μπορεί να βίωσα ανεπανάληπτες στιγμές στο Λονδίνο, μπορεί να τον ευχαριστήθηκα μέχρι το τελευταίο του δευτερόλεπτο, δεν σας κρύβω όμως πως με μεγαλύτερη ακόμα ανυπομονησία περίμενα να ταξιδέψω και να τρέξω σε αυτόν τον Μαραθώνιο που γινόταν ίσως στην πιο διάσημη, την πιο κοσμοπολίτικη, την πιο ονειρεμένη πόλη του κόσμου, τη Νέα Υόρκη.
02 Οκτωβρίου 2022 έτρεξα στον Μαραθώνιο του Λονδίνου, 06 Νοεμβρίου του 2022, έναν μήνα μετά ήταν αυτός στη Νέα Υόρκη, ενδιάμεσα όμως στις 15 Οκτωβρίου υπήρχε και ο πολύ αγαπημένος μου αγώνας, ο Νυχτερινός Ημιμαραθώνιος της Θεσσαλονίκης που ότι και να γινότανε αυτόν τον αγώνα θα τον έτρεχα. Πρώτα απ’ όλα γιατί είναι στην πόλη μου τη Θεσσαλονίκη, δεύτερον είμαι συναισθηματικά δεμένος με τον αγώνα αυτόν αφού υπήρξε ο πρώτος αγώνας στη δρομική μου καριέρα και τρίτον το να τρέχεις βράδυ στο κέντρο της πόλης διασχίζοντας την παραλιακή και την Τσιμισκή με κόσμο και να χαζεύεις τις βιτρίνες των καταστημάτων είναι ένα πανέμορφο θέαμα που σε συνδυασμό με τα φώτα και τη νυχτερινή μαγεία της πόλης εκτοξεύουν την διάθεση σου στα ουράνια.
Στην Θεσσαλονίκη λοιπόν, τη μέρα του αγώνα ο καιρός ήταν ιδιαίτερα καλός, λιγάκι θα έλεγα πιο ζεστός από τα συνηθισμένα, αλλά πολύ καλός για να κάνεις το βραδινό σου τρέξιμο. Κόσμος που συμμετείχε πολύς, θεατές όμως λίγοι και όχι τόσο εκδηλωτικοί θα έλεγα. Μάλλον οι περισσότεροι έδειχναν και αγανακτισμένοι που έκλεισαν οι δρόμοι της πόλης, ενώ πεζοί με καρότσια είτε μόνοι τους γίνονταν ένα με τους δρομείς που τρέχανε. Μάλιστα μόνο εγώ είδα 2-3 περιπτώσεις αδιάφορων πεζών που ήταν στον κόσμο τους να συγκρούονται παραλίγο με δρομείς που τρέχανε, ενώ διάβασα και για άλλες περιπτώσεις δρομέων που συγκρούστηκαν και πέσανε κάτω τραυματισμένοι. Ερχόμενος βέβαια από το Λονδίνο όπου γινόταν ο κακός χαμός και οι θεατές γίνονταν ένα με τους δρομείς και όλοι δείχνανε να το διασκεδάζουν αφάνταστα, στη Θεσσαλονίκη μάλλον το αντίθετο συνέβαινε, ενώ τα λάθη και οι παραλείψεις ήταν τόσα πολλά που καλό είναι να μην αναφερθώ περαιτέρω γιατί θα χαλαστούμε. Πάντως σε γενικές γραμμές η διοργάνωση σε συνδυασμό με την δρομική κουλτούρα της πόλης δίνανε ένα μίγμα εγκατάλειψης και μιζέριας. Δεν ξέρω τι φταίει, αλλά στη Θεσσαλονίκη τουλάχιστον θέλουμε πολλά-πολλά χρόνια να φτάσουμε τα επίπεδα και τη δρομική κουλτούρα άλλων λαών και πόλεων.
Στον αγώνα καθαυτόν ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση κάτι που αποτυπώθηκε και στον τελικό μου χρόνο με νέο προσωπικό ρεκόρ και χρόνο ημι-μαραθωνίου 1.33 με μέσο ρυθμό 4.24 λεπ/χλμ. Αυτό που με χαροποίησε ιδιαίτερα είναι ότι συνάντησα πολλούς φίλους, αργότερα με κάποιους εξ αυτών και μαζί με την γυναίκα μου ήπιαμε κάποιες μπύρες και διασκεδάσαμε λιγάκι, ενώ ακόμα περισσότερο χάρηκα με το γεγονός ότι συνάντησα και χαιρετήθηκα με ακροατές αυτού εδώ του Podcast που είτε με αναγνώρισαν είτε διάβασαν το ονοματεπώνυμο μου στο νούμερο που είχα μπροστά στην φανέλα μου και με προσέγγισαν. Πραγματικά όμορφες στιγμές που ομολογώ πως με ξάφνιασαν θετικά πάντα.
03 Νοεμβρίου λοιπόν με πτήση από Θεσσαλονίκη μέσω Κωνσταντινούπολης ξεκίνησα ένα ακόμα υπερατλαντικό ταξίδι για την πόλη που λένε πως δεν κοιμάται ποτέ τη Νέα Υόρκη. Ένα ταξίδι που αποτελούσε όνειρο ζωής και έφτασε πλέον η ώρα να υλοποιηθεί και αυτό. Το μην σταματάτε να ονειρεύεστε μπορεί να το λέω και εγώ και να θεωρείται από πολλούς και έκφραση κλισέ και για κάποιους άλλους μη υλοποιήσιμη, τουλάχιστον όμως τα δικά μου όνειρα ένα-ένα, σιγά και σταθερά παίρνανε σάρκα και οστά και όσο και να μεγαλώνω όλο και ένας από τους στόχους μου και τα όνειρα μου γίνονταν πραγματικότητα.
Έτσι μετά από ένα μεγάλο ταξίδι που συνολικά διήρκεσε 14 ώρες φτάσαμε στις 12 τα μεσάνυχτα στη Νέα Υόρκη, εκεί όπου ήδη μας περίμενε ο πολύ καλός μου φίλος και ταξιδιωτικός πράκτορας Γιώργος Καραγιάννης. Κατευθυνθήκαμε αμέσως στο ξενοδοχείο και από εκεί κατευθείαν για ύπνο, αφού νωρίς το πρωί της Παρασκευής θα πηγαίναμε στην έκθεση της διοργάνωσης για να πάρουμε το νούμερο και από εκεί το πρόγραμμα έλεγε βόλτες και περιήγηση στην πόλη της Νέας Υόρκης.
Η Νέα Υόρκη βρίσκεται στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ, στα βορειοανατολικά της χώρας. Το κέντρο της πόλης είναι χτισμένο επί της νήσου Μανχάταν στις εκβολές του ποταμού Χάντσον στον Ατλαντικό ωκεανό. Η Νέα Υόρκη αποτελείται από 5 μεγάλα διαμερίσματα (που ονομάζονται boroughs στα Αγγλικά). Το καθένα απ’ αυτά αποτελεί μια ξεχωριστή κομητεία. Οι πέντε δήμοι, Μπρούκλιν, Κουίνς, Μανχάταν, Μπρονξ και Στάτεν Άιλαντ, ενοποιήθηκαν σε μία ενιαία πόλη το 1898. Στη Νέα Υόρκη ομιλούνται πάνω από 800 γλώσσες, κάνοντάς την έτσι τη πιο γλωσσικά ποικιλόμορφη πόλη του κόσμου, ενώ δέχεται περίπου 62.000.000 τουρίστες τον χρόνο.
Ονόματα από γέφυρες, ουρανοξύστες και πάρκα της πόλης είναι γνωστά σε όλο τον κόσμο. Αναμφίβολα το ορόσημο της Νέας Υόρκης είναι το άγαλμα της ελευθερίας, που το 1886 τοποθετήθηκε στο νησί της Ελευθερίας, νότια του Μανχάταν, ως δώρο της Γαλλικής Δημοκρατίας. Άλλα αξιοθέατα είναι η γέφυρα του Μπρούκλιν, το Madison Square Garden, το κτίριο της έδρας του ΟΗΕ και ο τεράστιος σιδηροδρομικός σταθμός “Grand Central Terminal”, κατασκευασμένος το 1903. Το Μετρό της Νέας Υόρκης (New York Subway), είναι το μεγαλύτερο σύστημα μετρό στον κόσμο, με 472 σταθμούς σε λειτουργία, το οποίο λειτουργεί σε 24ωρη βάση, διαθέτοντας 36 γραμμές.
Παγκοσμίου φήμης είναι επίσης τα μουσεία Γκούγκενχάιμ (Guggenheim), Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης (Νέα Υόρκη) και Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (ΜοΜΑ), αλλά υπάρχουν και δεκάδες άλλα αξιόλογα αξιοθέατα όπως ο ουρανοξύστης Empire State, το κτήριο Κράισλερ, το Σέντραλ Παρκ και άλλα.
Στην ιστορία έμεινε και το τραγικό συμβάν με τους δίδυμους πύργους και ότι έγινε την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Στον χώρο δημιουργήθηκε ένα Μνημείο & Μουσείο της 11ης Σεπτεμβρίου, για τα 3000 θύματα που έχασαν την ζωή τους κατά την τρομοκρατική επίθεση και λειτουργεί μουσείο για την επίσκεψη. Το 2013 είχε ολοκληρωθεί η κατασκευή του ψηλότερου από τα νέα κτίρια του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, το One World Trade Center (πρώην «Πύργος της Ελευθερίας»), το οποίο με ύψος 541 μέτρα είναι το ψηλότερο κτίριο της Αμερικανικής ηπείρου και του δυτικού ημισφαιρίου, ενώ ολοκληρωμένα και υπό κατασκευή βρίσκονται και άλλα κτίρια.
Παρασκευή πρωί λοιπόν και αφού πήραμε το πρωινό μας κατευθυνθήκαμε προς την έκθεση της διοργάνωσης η οποία και δεν ήταν και πολύ μακριά από το ξενοδοχείο που μέναμε. Το πρώτο πράγμα βέβαια που έκανα μόλις βγήκα από το ξενοδοχείο ήταν να πάρω μια SIM κάρτα για να έχω ίντερνετ στο κινητό μου, οπότε το πολύ σε κανά μισάωρο ήμασταν στην έκθεση. Αφού μπήκαμε μέσα στο κτίριο, λίγο πριν μπούμε στον κύριο χώρο ξαφνιάστηκα γιατί είδα καρτερικά να περιμένει και να καλωσορίζει όλους τους επισκέπτες ο θρύλος των εθελοντών του Μαραθωνίου της Νέας Υόρκης, η Barbara Rubenstein. Μια γλυκύτατη παρουσίασα ετών 92 παρακαλώ, που είχα διαβάσει σε κάποια άρθρα για αυτήν, αφού αποτελεί επί 31 συνεχόμενα έτη εθελόντρια στον αγώνα και περιμένει όλους τους αθλητές τόσο στην έκθεση, όσο και στην γραμμή του τερματισμού. Φυσικά και έβγαλα μια φωτογραφία μαζί της και συνέχισα έτσι για την παραλαβή του νούμερου του αγώνα που παρεμπιπτόντως ήταν σημαδιακό για μένα αφού ήταν η ημερομηνία γεννήσεως μου με ένα ακόμα δυάρι στο κέντρο. 19272.
Αφού πήρα το νούμερο, πήγα να δω τα υπόλοιπα εκθέματα και ξεκινώντας φυσικά από τον ρουχισμό του επίσημου σπόνσορα της διοργάνωσης που ήταν η New Balance. Ένα δύο πραγματάκια που είδα μου αρέσανε και τα πήρα και αφού χαζέψαμε και τα υπόλοιπα περίπτερα η ώρα πέρασε και είπαμε να πάμε από το ξενοδοχείο που ήτανε κοντά να ξεφορτωθούμε τις πολλές σακούλες που είχαμε πλέον στην κατοχή μας. Από εκεί συνεχίσαμε την βόλτα μας πηγαίνοντας ξανά προς την περιοχή της έκθεσης για να διασχίσουμε το Χάϊ Λάϊν Παρκ (High Line Park), που από το 2009 που ξεκίνησε είναι ένα από τα πιο μοναδικά πάρκα της Νέας Υόρκης. Ο υπερυψωμένος δρόμος περιπάτου εκτείνεται περίπου 2 χιλιόμετρα και δέχεται κατά μέσο όρο 8 εκατομμύρια επισκέπτες ετησίως. Από εκεί περάσαμε στο Τσέλσι Μάρκετ (Chelsea Market) έναν πολυχώρο με μοναδικά εστιατόρια και καταστήματα όπου και εκεί κάναμε μια στάση να φάμε κάτι. Αργότερα και επειδή η ώρα πέρασε κάναμε ένα γρήγορο πέρασμα μέσα από το Γκρίνουιτς Βίλατζ (Greenwich Village) και διαμέσου της φημισμένης 5ης Λεωφόρου (5th Avenue) που είναι ένας από τους πιο ακριβούς και εμπορικούς δρόμους του κόσμου, πήραμε σιγά σιγά τον δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο, αφού βέβαια κάναμε και μια δυο στάσεις σε κάτι εμπορικά.
Σάββατο πρωί σηκωθήκαμε και πάλι νωρίς, βέβαια κάτι που το συνηθίζαμε σε όλη τη διάρκεια της παραμονής μας στη Νέα Υόρκη. Δε ξέρω, αλλά αυτή τη φορά μάλλον με επηρέασε πιο πολύ το Τζετ Λαγκ γιατί κάθε βράδυ μετά τις 5 το μάτι ήταν γαρίδα. Σάββατο λοιπόν το πρωί θα παίρναμε μέρος στον αγώνα 5 χιλιομέτρων, πιο πολύ σαν fun run και να για να το διασκεδάσουμε και παράλληλα να κάνω και εγώ σε κάποιο σημείο και το 25λεπτο τρέξιμο που είχα στο πρόγραμμα και όπως συνήθως κάνω μια ημέρα πριν τον μεγάλο αγώνα. Το 5άρι θα ξεκινούσε μπροστά από το κτίριο των Ηνωμένων Εθνών και ο κόσμος ήτανε πάρα πολύς! Εγώ θα έτρεχα για άλλη μια φορά παρέα με τη γυναίκα μου και θα προσπαθούσα να το απολαύσω όσο πιο πολύ μπορούσα και επί τη ευκαιρία να θαυμάσουμε και κάποια από τα αξιοθέατα της πόλης. Ο τερματισμός ήτανε ο ίδιος που θα ήταν και την επόμενη μέρα στον μεγάλο αγώνα του Μαραθωνίου. Έτσι τερματίζοντας στα 5 χιλιόμετρα δεν γινόταν το μυαλό να μην ταξιδέψει και στην αυριανή μέρα και να φέρει εικόνες στο μυαλό για το πως θα ήτανε και αύριο με περισσότερο κόσμο φυσικά αυτή τη φορά τερματίζοντας μετά από 42 χιλιόμετρα! Το μόνο πράγμα που δεν μου άρεσε ήταν ότι δεν δίνανε κανένα μετάλλιο σε αυτούς που τερματίσανε στα 5 χιλιόμετρα, αλλά ούτε και κανένα μπλουζάκι και με χάλασε αυτό τόσο εμένα όσο και τη γυναίκα μου, μιας και για την συμμετοχή έπρεπε να πληρώσεις και μάλιστα όχι κανά μικρό ποσό. Στην Βοστώνη αντίθετα είχανε δώσει και μπλουζάκι αλλά και μετάλλιο.
Από εκεί και αφού τελειώσαμε με τα 5 χιλιόμετρα και ήμασταν σχετικά κοντά κάναμε μια βόλτα έξω από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και αμέσως μετά πήγαμε και μπήκαμε μέσα στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, ένα από τα πιο διάσημα Μουσεία του κόσμου. Γενικά δεν το συνηθίζω να μπαίνω σε μουσεία, αλλά είχαμε πάρει ένα πακέτο εισιτηρίων που κάποια αξιοθέατα τα είχε προπληρωμένα και για αυτό άλλωστε μιας και ήμασταν εκεί είπαμε να μπούμε.
Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης που για πρώτη φορά λειτούργησε το 1929, θεωρείται πως κατέχει σήμερα μία από τις σημαντικότερες συλλογές έργων μοντέρνας τέχνης στον κόσμο, με έργα των σπουδαιότερων σύγχρονων καλλιτεχνών όπως του Πάμπλο Πικάσσο, του Ανρί Ματίς, του Βίνσεντ βαν Γκογκ, του Σεζάν, του Νταλί και του Τζάκσον Πόλοκ.
Από εκεί περάσαμε από το Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν (Madison Square Garden) έδρα της ομάδας μπάσκετ των Νιου Γιορκ ΝΙκς (New York Nicks) που μάλιστα είχανε παιχνίδι την ίδια μέρα απέναντι στους Μπόστον Σέλτικς (Boston Celtics) αλλά τα εισιτήρια ήταν πάρα πολύ ακριβά μιας και για κάτι χάλια θέσεις ξεκινούσανε από τα 200 δολάρια το ένα και φυσικά αποφασίσαμε να μην τα δώσουμε. Ίσως σε κάποια άλλη εκδρομή να δω και ένα παιχνίδι NBA, το οποίο βέβαια και αυτό αποτελεί μια μεγάλη εμπειρία.
Στον δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο είδαμε επίσης τον κεντρικό σταθμό των τρένων (Grand Central Terminal) έναν εντυπωσιακό χώρο με πολλά εστιατόρια και καταστήματα, από έξω ακριβώς το κτίριο Κράϊσλερ (Chrysler Building) και από εκεί μιας και βράδιαζε πήγαμε στην πιο διάσημη πλατεία του κόσμου την Τάϊμς Σκουέαρ (Times Square) στη διασταύρωση της 7ης Λεωφόρου και Μπρόντγουεϊ. Διάσημη για τις πολλές φωτεινές πινακίδες και διαφημίσεις είναι ένας από τους πιο πολυσύχναστους πεζόδρομους στον κόσμο, ο κόμβος των θεάτρων του Μπρόντγουεϊ και σημαντικό κέντρο της παγκόσμιας βιομηχανίας ψυχαγωγίας. Η πλατεία Τάιμς ή αλλιώς και “Σταυροδρόμι του Κόσμου” είναι ένα από τα πιο τουριστικά αξιοθέατα στον κόσμο, προσελκύοντας περίπου 50 εκατομμύρια επισκέπτες ετησίως. Πραγματικά μένεις με το στόμα ανοιχτό από τι θα συναντήσεις και τι θα δεις σε αυτή την πλατεία. Νιώθεις λες και όλοι οι άνθρωποι του κόσμου, όλη η ψυχαγωγία και όλα τα παράξενα πράγματα του κόσμου έχουν κατά ένα τρόπο συρρικνωθεί και έχουν χωρέσει εκεί μέσα σε μια πλατεία.
Σχετικά νωρίς φτάσαμε και στο ξενοδοχείο και κατευθείαν ξεκούραση και ύπνο μιας και την επόμενη μέρα το ξύπνημα θα ήταν πολύ νωρίς γιατί έπρεπε να φάμε και να πάμε στην περιοχή που ευτυχώς ήτανε κοντά στο ξενοδοχείο για να επιβιβαστούμε στα λεωφορεία που θα μας πήγαιναν στην αφετηρία του αγώνα.
Ο καιρός σε όλη την διάρκεια της διαμονής μας εκεί ήταν εντυπωσιακά ζεστός. Όλες τις ημέρες κυκλοφορούσα με κοντομάνικο μπλουζάκι, αφού η θερμοκρασία ήτανε 20 με 23 βαθμούς, πράγμα όχι όμως και ιδιαίτερα καλό για αγώνα Μαραθωνίου, αφού σε συνδυασμό με την μεγάλη υγρασία θα έκανε δύσκολη την προσπάθεια όλων των αθλητών που έτσι και έγινε.
Μαζί μου στον αγώνα θα είχα 5 τζελάκια και 5 saltsticks. Δύο ώρες πριν τον αγώνα πίνω 500ml νερό με ηλεκτρολύτες και ακόμα ένα ίδιο μπουκαλάκι μισή με μία ώρα πριν, όπως επίσης και ένα τζελάκι ένα τέταρτο πριν ξεκινήσει ο αγώνας. Άρα τα υπόλοιπα 4 τα παίρνω ανά 45 λεπτά περίπου, το ίδιο και τα salt sticks. Το μόνο πρόβλημα εδώ με την ενυδάτωση είναι ότι πριν την εκκίνηση θα χρειαστείς σίγουρα τουαλέτα.
Όσον αφορά την ενυδάτωση μου κατά τη διάρκεια του αγώνα όπως ακριβώς και σε όλους τους άλλους Μαραθωνίους στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι το μόνο πράγμα που δεν πρέπει να απασχολεί κανέναν. Είχε από το 5ο χιλιόμετρο μέχρι και το 40ο ανά 1600 μέτρα, σταθμούς που δίνανε νερό και ισοτονικό Gatorade,. Κλασικά δηλαδή με το που τελείωνε ο ένας σταθμός μετά από λίγο ξεκινούσε ο επόμενος! Σε δύο σταθμούς στα χιλιόμετρα 20 και 29 δίνανε τζελάκια, και μάλιστα επειδή είχανε διάφορες γεύσεις, οι εθελοντές που τα δίνανε φορούσανε ανάλογο χρώμα καπελάκι. Δίνανε και μπανάνες στα χιλιόμετρα 33 και 37 αλλά προσωπικά δεν πήρα να φάω, όπως δεν χρησιμοποίησα και τα τζελάκια της διοργάνωσης αφού εγώ είχα τα δικά μου. Με τόση πάντως δυνατότητα ενεργειακής αναπλήρωσης θα πρέπει να είσαι πολύ χαζός για να μην πω τίποτα άλλο να ξεμείνεις τουλάχιστον από ενέργεια ή να πέσεις σε τοίχο. Επίσης χημικές τουαλέτες κατά μήκος της διαδρομής είχε από το 5ο χιλιόμετρο και κάθε περίπου 1,5 χιλιόμετρο.
Τουαλέτες είχε σε όλη την πορεία της διαδρομής ξεκινώντας από το 5ο χιλιόμετρο και ανά 1600 μέτρα.
Ο μαραθώνιος της Νέας Υόρκης είναι ένα από τα μεγαλύτερα και πιο εντυπωσιακά γεγονότα σε όλο τον κόσμο και πρόκειται για τον μεγαλύτερο Μαραθώνιο του κόσμου! Πρόκειται για έναν από τους πιο επιτυχημένους αγώνες Μαραθωνίου που την τελευταία φορά που πραγματοποιήθηκε κανονικά, το 2019, είχε πετύχει παγκόσμιο ρεκόρ με 53.627 τερματίσαντες! Απλά να θυμίσω πως η διοργάνωση έγινε το 2021 με τους μισούς συμμετέχοντες, ενώ το 2020 είχε ακυρωθεί λόγω πανδημίας. Μια φαντασμαγορική εκδήλωση σε γιορτινούς ρυθμούς, με χιλιάδες φανατικούς υποστηρικτές που κατά μήκος όλης της διαδρομής μεταφέρουν την ενέργεια τους απογειώνοντας όλους τους δρομείς με την τεράστια δύναμη τους προς τον τερματισμό.
Ο αγώνας διοργανώνεται από τους New York Road Runners και διεξάγεται κάθε χρόνο από το 1970, με εξαίρεση το 2012, όταν ακυρώθηκε λόγω του τυφώνα Sandy, και το 2020, όταν ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας COVID-19. Ο θεσμός όταν ξεκίνησε το 1970, συμμετείχαν μόλις 127 άνδρες και γυναίκες οι οποίοι και έκαναν μερικές στροφές του Σέντραλ Παρκ. Τότε μόνο 55 αθλητές κατάφεραν να τερματίσουν, ενώ μόλις 100 ήταν οι θεατές του αγώνα. Έξι χρόνια μετά το 1976, άλλαξε η διαδρομή του αγώνα και πλέον περνούσε και από τα πέντε διαμερίσματα της πόλης, γεγονός που τον εκτόξευσε σε δημοτικότητα και σε αριθμό συμμετοχών. Συνολικά τότε στους δρόμους της αμερικανικής μεγαλούπολης έτρεξαν 2090 δρομείς και τερμάτισαν 1549. Νικητής της πρώτης αυτής επίσημης κούρσας ήταν ο Μπιλ Ρότζερς, ο οποίος κέρδισε άλλες τρεις φορές τα επόμενα χρόνια. Από το 1976 μέχρι το 1986 ο αγώνας διεξαγόταν στα τέλη Οκτωβρίου, ενώ αργότερα μετακόμισε που είναι μέχρι και σήμερα την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου. Ως γνωστόν, επίσης, πολλές φιλανθρωπικές οργανώσεις βασίζονται στον μαραθώνιο για να συγκεντρώνουν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια κάθε χρόνο.
Η διαδρομή αρχίζει από την γέφυρα Βερατσάνο (Verrazano) και διασχίζοντας τα πέντε διαμερίσματα της Νέας Υόρκης, Στατεν Άϊλαντ (Staten Island), Μπρούκλιν (Brooklyn), Κουίνς (Queens), Μπρονξ (Bronx) και Μανχάταν (Manhattan), καταλήγει στο Σέντραλ Παρκ (Central Park) όπου είναι ο τερματισμός!
Ξύπνημα λοιπόν στις 4 το πρωί, ένα πρωινό κλασικά 2 φέτες ψωμί με μέλι ή μαρμελάδα, μία μπανάνα και μια μπάρα, ενώ μαζί μου πήρα δύο σύκα, ακόμα μία μπανάνα και μία μπάρα γιατί η έναρξη του αγώνα θα δινόταν στις 9, του δικού μου κοράλ στις 9.45, οπότε μεσολαβούσαν και μπόλικες ώρες μέχρι τότε. Για το ξύπνημα πολύ νωρίς το πρωί κατά τις 4 δεν υπήρξε το παραμικρό πρόβλημα αφού όπως ανέφερα και πριν κάθε βράδυ το μάτι άνοιγε αυτές τις ώρες περίπου από μόνο του και ένιωθα χορτάτος από ύπνο. Όσον αφορά για την διατροφή μου αν και το ανέφερα και σε παλιότερο Podcast θα το πω και αυτή τη φορά πως το διατροφικό μου πλάνο τις τελευταίες τρεις ημέρες είχε ως εξής:
Πρωινό: 6 φέτες του τοστ με γαλοπούλα, μαρούλι και ντομάτα
Δεκατιανό: 10 ρυζογκοφρέτες και 2 μπανάνες ή 10 ρυζογκοφρέτες με μαρμελάδα και 1 μπανάνα.
Μεσημεριανό: 150 γραμμάρια κοτόπουλο, 500 γραμμάρια ρύζι ή μακαρόνια και μία σαλάτα
Απογευματινό: 30 γραμμάρια πρωτεΐνη και 7 φέτες ψωμί με μέλι ή μαρμελάδα.
Βραδινό: 10 ρυζογκοφρέτες με μέλι ή μαρμελάδα.
Αυτό δίνει περίπου 3.300 θερμίδες ημερησίως. Μια μικρή αύξηση στο βάρος δεν θα πρέπει να σας ανησυχεί διότι θα χαθεί μετά τον αγώνα.
Τα πράγματα τα είχα έτοιμα όπως κάθε φορά από την προηγούμενη μέρα και έτσι αφού ετοιμάστηκα πήγα να πάρω το πρωινό μου, μαζί και με τους υπόλοιπους αθλητές, αυτή τη φορά όμως ήμασταν στο ξενοδοχείο σαφώς πιο λίγοι σε σχέση με το Λονδίνο. Πάνω κάτω ο καθένας γνωρίζει τι λειτουργεί καλύτερα για τον εαυτό του από θέμα τροφοδοσίας και φαγητού πριν από έναν αγώνα, αφού λογικά όλα θα έχουν δοκιμαστεί σε κάποια από τις προπονήσεις. Γενικά προσπαθήστε να μην πειραματιστείτε με τίποτα καινούργιο και οτιδήποτε κάνετε να έχει ήδη δοκιμαστεί.
Όπως και στον Μαραθώνιο του Λονδίνου είχε και εδώ 3 διαφορετικές εκκινήσεις τις οποίες και τις απεικόνιζαν με διαφορετικό χρώμα. Ήταν η μπλε, η πράσινη και η πορτοκαλί εκκίνηση και η κάθε μία ακολουθεί ξεχωριστή διαδρομή μέχρι περίπου στο 13ο χιλιόμετρο όπου όλες μαζί ενώνονται. Με βάση τον προγραμματισμό της διοργάνωσης εγώ ξεκινούσα στην πορτοκαλί εκκίνηση στις 9.45 και με βάση πάλι τον προγραμματισμό έπρεπε να πάρω το λεωφορείο στις 5 το πρωί. Βέβαια από όλα αυτά δεν ίσχυσε κάτι, γιατί εγώ έκανα κατά ένα τρόπο το δικό μου πλάνο.
Επειδή είχε πολύ κόσμο φυσικά δεν λάβανε υπόψιν τι ώρα έλεγε το νούμερο μου για να πάρω το λεωφορείο. Έτσι επειδή στις 5 το πρωί ήταν πολύ νωρίς εγώ με τους υπόλοιπους Έλληνες που ήμασταν μαζί πήγαμε να πάρουμε τα λεωφορεία της διοργάνωσης στις 6 και φυσικά γινότανε χαμός. Ανεβήκαμε μετά από περίπου 45 λεπτά και τελικά και το ταξίδι μέχρι την αφετηρία στο Staten Island διήρκησε περίπου μία ώρα και είκοσι λεπτά. Έτσι στην εκκίνηση του αγώνα βρεθήκαμε κατά τις 8 η ώρα σε έναν τεράστιο χώρο με πολλούς πλέον αθλητές έτοιμοι όλοι να μπούνε στην μάχη!
Γενικά το να φτάσεις στην αφετηρία του αγώνα απαιτεί χρόνο και βασικά υπομονή, διότι σκεφτείτε ότι την ίδια στιγμή στην αφετηρία πάνε περισσότεροι από 50.000 δρομείς. Σχετικά πολύωρη διαδρομή μέχρι να φτάσεις στο Stark Village, εκεί που αντικρύζεις έναν μεγάλο χαμό από χιλιάδες αθλητές έτοιμοι να ξεχυθούν στους δρόμους της Νέας Υόρκης.
Επίσης αυτό που έβλεπες εκεί από τροφοδοσία ήταν το κάτι άλλο, το ανεπανάληπτο και θα έλεγα παρόμοιο με αυτό του Σικάγου, αλλά μόνο στην Αμερική μπορούσες να το δεις αυτό. Πριν την εκκίνηση στους αθλητές προσφέρονταν αμέτρητες ποσότητες από ισοτονικά ποτά, μπανάνες, καφέ, τσάι, ψωμιά, θερμαντικά για τα χέρια. Πολύ εύκολα παραδίδεις και τον σάκο που θα τον πάρεις στον τερματισμό, αλλά εγώ επειδή θα με περίμενε η γυναίκα μου εκεί δεν έδωσα τίποτα.
Συνήθως σε αυτές τις διοργανώσεις και ειδικά επειδή πρέπει να είσαι στην εκκίνηση από νωρίς το πρωί οι πιο πολλοί αθλητές φοράνε κάποια έξτρα μπλούζα ή fleece ή κάποιο μπουφανάκι και λίγο πριν ξεκινήσει αγώνας το αφήνουν στην άκρη του δρόμου και είναι εντυπωσιακό το πόσα πολλά ρούχα μαζεύονται και δίνονται εν συνεχεία σε διάφορες φιλανθρωπίες. Αυτή τη φορά όμως ο καιρός ήταν σύμμαχος μας και ήταν όπως είπα και πριν ασυνήθιστα ζεστός για την εποχή. Προσωπικά είχα μαζί μου ένα αδιάβροχο μια χρήσης, το οποίο όμως και δεν το χρησιμοποίησα καθόλου αφού ο καιρός ήταν τέλειος.
Εγώ ήμουνα παρέα με ακόμα 3 Έλληνες οι οποίοι όμως είχαν εκκίνηση στις 9.10 και έτσι αφού ξεγέλασα κάποιους από τους εθελοντές στην είσοδο των κοράλς, κρύβοντας με τρόπο το νούμερο μου, μπήκα μαζί με τους φίλους μου στο ίδιο κοράλ και έτσι αντί να ξεκινήσω στις 9.45 ξεκίνησα μισή ώρα νωρίτερα στις 9.10. Είπαμε εμείς οι Έλληνες έχουμε τον τρόπο μας σε κάτι τέτοια….
Σε κάθε κοράλ δεν είχε πολλά άτομα, αλλά είχε πολλές τουαλέτες, οπότε ότι καλύτερο λίγο πριν την εκκίνηση μια επίσκεψη εκεί για να ξαλαφρώσουμε και να είμαστε 100% έτοιμοι. Αφού περπατήσαμε καμιά 200 μέτρα ακούγοντας συγχρόνως κάποιους να μιλάνε από τα μικρόφωνα της διοργάνωσης και εν συνεχεία τον Εθνικό ύμνο της Αμερικής δόθηκε η εκκίνηση για το δικό μας κύμα.
Ο Μαραθώνιος της Νέας Υόρκης ξεκινά στο Staten Island και οι δρομείς διασχίζουν αμέσως τη γέφυρα Verrazzano-Narrows. Το δικό μας πλέον μπλε κύμα περνούσε από κάτω από την γέφυρα η οποία έχει ύψος 69 μέτρα και μήκος λίγο κάτι παραπάνω από 4 χιλιόμετρα και σε όλο το μήκος της δεν είχε καθόλου θεατές. Το μελανό σημείο της όλης διαδρομής ήταν για μένα το ξεκίνημα, διότι επειδή περνούσαμε κάτω από τη γέφυρα το ρολόι μου έχασε το σήμα GPS και μέχρι και το 11ο χιλιόμετρο έτρεχα στα κουτουρού και χωρίς να έχω καμία ένδειξη ή μάλλον το ρολόι έδειχνε ότι ήθελε και μάλιστα ο χάρτης με έβγαζε μέσα στη θάλασσα. Δεν σας κρύβω ότι με τσάτισε πάρα πολύ αυτό, κάτι που το αναφέρω και σε ένα Live που έκανα στο Instagram και γενικά έριξα πολλά καντήλια. Έτσι για πρώτη φορά σε έναν αγώνα έτρεχα για πόση ώρα χωρίς να έχω ενδείξεις για τον ρυθμό μου και την απόσταση που είχα διανύσει, οπότε πήγαινα μα βάση το ένστικτο και την εμπειρία μου, αλλά είχα την εντύπωση όπως διαπίστωσα και αργότερα ότι πήγαινα λιγάκι πιο γρήγορα από το κανονικό.
Διασχίζοντας λοιπόν την Γέφυρα Βερατσάνο μπαίνουμε στο Μπρούκλιν και πέρασμα 5 χλμ έχω σε 23:32 και ρυθμό 04:43. Από θέματα ενυδάτωσης και ενεργειακής πρόσληψης δεν είχα κανένα θέμα σε όλη τη διαδρομή αφού κράτησα σταθερό το πρωτόκολλο μου. Πέρασμα στα 10 χιλιόμετρα είχα σε 47:38 και μέσο ρυθμό 4:46. Λίγο μετά διόρθωσε και το ρολόι αφού μέχρι εκείνο το σημείο ασχολιόμουν με αυτό και μου έσπασε το νεύρα.
Συνολικά η διαδρομή διασχίζει 5 γέφυρες, από τις οποίες οι δύο είναι ιδιαίτερα μεγάλες σε μήκος και δεν έχουν καθόλου θεατές.
Το Μπρούκλιν είναι επί το πλείστων επίπεδο και τα συνολικά 19 χλμ. περνούν από το Bay Ridge, το Sunset Park, το Park Slope, το Fort Greene, το Bedford-Stuyvesant, το Williamsburg και το Greenpoint. Στη συνέχεια, η πορεία εισέρχεται στο Queens διασχίζοντας τη γέφυρα Pulaski, η οποία και βρίσκεται στα μισά του αγώνα. Εκεί το πέρασμα του ημιμαραθωνίου έγινε σε 1:42:37 με μέσο όρο ρυθμού στο 04:52
Από εκεί και πέρα ξεκίνησαν και οι δυσκολίες της διαδρομής που όλοι όσοι έχουν τρέξει αυτόν τον Μαραθώνιο ξέρουν πως το δεύτερο μισό είναι και το πιο δύσκολο, λόγω των μεγάλων κλίσεων που έχει, κάτι όμως που το έκανε ακόμα πιο δύσκολο η υψηλή θερμοκρασία και η υγρασία.
Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα στο Κουίνς, ο αγώνας διασχίζει τη Γέφυρα Κουίνσμπορο και μπαίνει στο Μανχάταν όπου οι αγωνιζόμενοι τρέχουν βόρεια στην Πρώτη Λεωφόρο (First Avenue) για περίπου 5 χιλιόμετρα. Οι δρομείς διασχίζουν τη γέφυρα Willis Avenue, όπου μπαίνουν στο Μπρονξ άλλα περίπου 3 χιλιόμετρα. Στη συνέχεια, η διαδρομή εισέρχεται ξανά στο Μανχάταν μέσω της γέφυρας Madison Avenue για τα τελευταία 10 χλμ. Το δεύτερο μισό ήτανε και πιο αργό για μένα και γενικά θα έλεγα ότι κουράστηκα πιο πολύ από ότι συνήθως και ιδιαίτερα μετά το πέρασμα στα 30 χλμ που το έκανα σε χρόνο 2:29. Οι πολλές ανηφόρες με κατέβαλαν πολύ και ίσως ήταν ο μόνος αγώνας που ανυπομονούσα να τελειώσει. Έναν μήνα πριν στο Λονδίνο θυμάμαι ότι τελείωσα ξεκούραστα και μάλιστα έλεγα πως δεν ήθελα να τελειώσει ο αγώνας, αλλά τώρα έναν μήνα μετά τα πράγματα και οι συνθήκες ήταν εντελώς διαφορετικά. Εδώ για πρώτη φορά είδα πολλές εγκαταλείψεις από σχετικά νωρίς, αφού παρατήρησα δρομείς να βρίσκουν τοίχο ακόμα από το 25ο χιλιόμετρο, πολλούς να παθαίνουν κράμπες και ακόμα περισσότερους σε αναλογία με άλλους αγώνες που έχω τρέξει να δυσκολεύονται και να περπατούν αρκετά.
Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής αν εξαιρέσεις όταν περνούσαμε τις γέφυρες, ο κόσμος ήταν συγκλονιστικός. Σε κάποια σημεία του αγώνα μάλιστα είχε τόσο πολύ κόσμο που απορούσα ακόμα και εγώ ο ίδιος πως γίνεται όλοι αυτοί να συνωστίζονται τόσο έντονα για να δουν αυτόν τον αγώνα. Μεγάλη εντύπωση μου έκαναν οι απίστευτα πολλές μπάντες μουσικής που ήταν κατά μήκος της διαδρομής. Πραγματικά δεν θυμάμαι τον αριθμό αλλά με έκανε εντύπωση ότι άκουσα σχεδόν όλα τα είδη της μουσικής και σε κάποιες περιπτώσεις μου έκανε μεγάλη εντύπωση το πάθος που είχανε τόσο ο κόσμος γύρω από τις μπάντες όσο και οι ίδιοι οι τραγουδιστές!
Αφού διασχίσαμε το Χάρλεμ, υπάρχει ένα ελαφρώς ανηφορικό τμήμα κατά μήκος της πέμπτης λεωφόρου και τρέχει παράλληλα με το Central Park. Στη συνέχεια, η διαδρομή μπαίνει στο πάρκο γύρω στο 40χλμ, περνάει τον Κύκλο του Κολόμπους και ξαναμπαίνει στο πάρκο για τον τερματισμό σε μια τελική διαδρομή κάμποσο ανηφορική όπου σου στεγνώνει και τα τελευταία αποθέματα κουράγιου και δύναμης που διαθέτεις. Ιδιαίτερα δύσκολος αγώνας, θα έλεγα δυσκολότερος από όσο θα τον περίμενε κάποιος, λόγω των συνεχόμενων υψομετρικών εναλλαγών και δεν θα τον συνιστούσα για κάποιον που θέλει να κάνει προσωπικό ρεκόρ!
Στα τελευταία μέτρα του αγώνα με περίμενε ο φίλος μου ο Γιώργος Καραγιάννης για να μου δώσει μια Ελληνική σημαία για να κρατάω όπως τερματίζω, κάτι που το έκανα για πρώτη φορά και ομολογώ πως ένιωθα υπέροχα. Αμέτρητα ρίγη χαράς και συγκίνησης διαπέρασαν για άλλη μια φορά ολόκληρο το κορμί μου και ένιωθα όλα αυτά τα μπερδεμένα συναισθήματα σε κάθε κύτταρο του σώματος μου. Ένα συναίσθημα που δύσκολα μπορείς να το περιγράψεις και είμαι σίγουρος οι περισσότεροι το έχετε νιώσει σε κάθε τερματισμό σας.
Τερμάτισα σε χρόνο 3:39:17 με μέσο όρο ρυθμού 05:12, πολύ κουρασμένος, χαρούμενος που τερμάτισα, όχι όμως και τόσο ευχαριστημένος με τον χρόνο μου. Θέση 4,878 σε σύνολο 47,743 αθλητών. 3,841 θέση στους 26,538 άνδρες, 361 θέση στους 3,595 στην ηλικιακή μου κατηγορία και τέλος 5ος Έλληνας στους συνολικά 29 που τερματίσανε. Στον τερματισμό και μέχρι να βγεις από τον χώρο τον αθλητών υπάρχουν πάρα πολλοί φωτογράφοι που σε αποθανατίζουν στην κάθε σου στιγμή, ενώ ένα από τα όμορφα πράγματα που σου δίνουνε είναι ένα υπέροχο πόντσο χαρακτηριστικό αυτού του αγώνα, αλλά και μια τσάντα που περιέχει ένα μπουκαλάκι νερό, ένα Gatorade, ένα Πρέτζελ, ένα μήλο και μια κρέμα-τζελ Biofreeze.
Εγώ όπως συνηθίζω να κάνω, ξόδεψα μερικά λεπτά στον τερματισμό απλά κοιτώντας τους υπόλοιπους αθλητές πως τερματίζουνε, αφού όπως έχω ξαναπεί μου αρέσει ιδιαίτερα να παρατηρώ τα συναισθήματα και τις εκφράσεις όλων των υπολοίπων αθλητών, μετά από έναν αγώνα όπου όλοι μαζί νιώσαμε τον ίδιο πόνο.
Κατευθύνθηκα σιγά σιγά προς την έξοδο για να συναντήσω την γυναίκα μου που με περίμενε και που αργότερα έμαθα από την ίδια ότι τσίριζε για να την ακούσω στην γραμμή του τερματισμού αλλά εγώ με τόσο κόσμο και φασαρία δεν πήρα χαμπάρι. Εκεί λίγο πριν την έξοδο μοιράζανε για μένα ότι καλύτερο μπορούσα να έχω μετά τον τερματισμό ενός Μαραθωνίου, ένα σοκολατούχο γάλα και μάλιστα ήπια μονορούφι δύο μπουκάλια.
Κατευθυνθήκαμε σιγά-σιγά προς το ξενοδοχείο, κάτι που απαιτούσε καμία ωρίτσα περπάτημα, αλλά όταν αυτό γίνεται διά μέσου της μεγαλύτερης πλατείας του κόσμου την Time Square, διόλου σε νοιάζει η κούραση. Το απογευματάκι επισκεφθήκαμε ένα από τα πιο εντυπωσιακά κτίρια του κόσμου το Empire State Building, ανεβήκαμε σε λιγότερο από ένα λεπτό στον 86ο όροφο του κτιρίου για να απολαύσουμε τη μοναδικά θέα της νυχτερινής Νέας Υόρκης. Το ίδιο βράδυ που είναι για μένα και από τις καλύτερες στιγμές όλου του ταξιδιού πήγαμε σε παρακείμενο στο ξενοδοχείο εστιατόριο, απολαύσαμε χορταστικά Νέο Υορκέζικα Μπέργκερς, φυσικά μία παγωμένη μπύρα και επίσης ένα λαχταριστό κομμάτι από το περίφημο Τσιζ-Κέικ της Νέας Υόρκης. Όλα αυτά φυσικά μέσα σε ένα κλίμα χαράς και ευφορίας, αφού όλοι από το γκρουπ τερματίσαμε και έτσι δεν χάσαμε την ευκαιρία να αναλύσουμε από την προσωπική σκοπιά του καθενός τον αγώνα, την διαδρομή, τα ευτράπελα αλλά και γενικά να καταθέσουμε τις εντυπώσεις μας από αυτόν τον μαγικό αγώνα. Είναι τόσο όμορφο πάντως μετά από έναν απαιτητικό αγώνα Μαραθωνίου, να βρίσκονται όλοι οι αθλητές γύρω από ένα τραπέζι, να τρώνε, να πίνουνε, να γελάνε και να σχολιάζει ο καθένας με τον δικό του μοναδικό τρόπο όλα αυτά που έζησε εκείνη την μέρα.
Την επόμενη μέρα την Δευτέρα ήταν στο πρόγραμμα να επισκεφθούμε μερικά από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της Νέας Υόρκης.
Έτσι πρωί πρωί επισκεφθήκαμε με το καραβάκι το εντυπωσιακό άγαλμα της Ελευθερίας, από εκεί ξαναπεράσαμε στο Μανχάταν και επιστρέφοντας προς το ξενοδοχείο σε μια μακρινή διαδρομή που μας πήγε μέχρι το βράδυ, είδαμε και ότι άλλο προλαβαίναμε και άξιζε να δούμε στην σύντομη περιήγηση μας στην πόλη της Νέας Υόρκης. Έτσι περάσαμε πρώτα έξω από την διάσημη Γουόλ Στριτ που έχει χαρακτηριστεί ως το σημαντικότερο χρηματοοικονομικό κέντρο του κόσμου και από εκεί στο σημείο μηδέν όπου πέσανε οι δίδυμοι πύργοι. Ανηφορίσαμε και μέσα από την China Town κάναμε μια στάση στην περιοχή Little Italy όπου και δοκιμάσουμε μερικά από τα πιο γνωστά Τσιζ Κέικ στο ζαχαροπλαστείο ενός Ιταλού. Ο Σαλβατόρε ήταν από τη Νάπολι και είχε μέσα στο μαγαζί του φανέλα του Μαραντόνα και μέσα σε ένα κάδρο από ότι μας είπε είχε τρίχες από τα μαλλιά του Μαραντόνα. Μας κέρασε μάλιστα κάποια γλυκά και βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες μαζί, αφού και εγώ έχοντας ζήσει κάποια χρόνια στη Νάπολι έχω ιδιαίτερη αγάπη για την ομάδα, αφού και όταν ήμουν εκεί δεν έχασα παιχνίδι.
Την επόμενη μέρα την Τρίτη αργά το βράδυ είχαμε την πτήση της επιστροφής και έτσι όλη την ημέρα την βγάλαμε κάνοντας βόλτες στην πόλη και στα εμπορικά για τα τελευταία ψώνια, ενώ ιδιαίτερα εντυπωσιασμένοι μείναμε και από την επίσκεψη μας στο Μουσείο της Μαντάμ Τισό και στο περίφημο Hard Rock Café στην Time Square.
Τις επόμενες μέρες του Μαραθωνίου είναι ιδιαίτερα όμορφο το γεγονός να βλέπεις πλήθος κόσμου που συμμετείχε στον αγώνα να φοράει με καμάρι το μετάλλιο και ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι όταν ξένοι προς εσένα άνθρωποι σε βλέπουν και σου λένε συγχαρητήρια, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις και ενώ έμπαινα σε μαγαζιά όλοι οι υπάλληλοι βλέποντας με να μπαίνω με το μετάλλιο στο λαιμό μου ξεσπούσαν σε χειροκροτήματα, ζητωκραυγές και επαίνους! Απίστευτη και μοναδική αίσθηση φίλοι μου που μόνο σε μεγάλους αγώνες του εξωτερικού την ζεις! Για αυτό όταν ποτέ τρέξετε έναν αγώνα στο εξωτερικό μην διστάσετε ποτέ να φοράτε το μετάλλιο στις βόλτες σας!
Τις επόμενες 2 μέρες μετά τον αγώνα, στο σημείο της εκκίνησης η διοργανώτρια αρχή μαζί και με τον αθλητικό χορηγό που είναι η New Balance συνεχίζουν πουλάνε ότι απέμεινε από τα προϊόντα του συγκεκριμένου αγώνα, ενώ αν στηθείς και για κάποιες ώρες και στην ουρά μπορείς να γράψεις πίσω από το μετάλλιο σου τον χρόνο που έκανες αλλά και το όνομα σου, με το αζημίωτο βέβαια αφού κοστίζει 25 δολάρια, κάτι βέβαια που για εμένα δεν αξίζει γιατί μπορείς να το κάνεις και στην Ελλάδα. Εγώ απλά πήγα από εκεί για να πάρω την περίφημη εφημερίδα New York Times, αφού είχε μέσα όλους τους τερματίσαντες του αγώνα και φυσικά το δικό μου όνομα.
Αυτό που με εντυπωσίασε από αυτό το ταξίδι, από την πόλη και τους ανθρώπους ήταν τα εξής:
Ένιωθα λες και σε όσα μέρη περπάτησα και επισκέφθηκα ήταν σαν να τα είχα ξαναδεί. Αυτό ίσως γιατί μέσα από τις τόσες ταινίες που έχουμε δει, δεν ήταν οι εικόνες πρωτόγνωρες, μπορεί να ήταν εντυπωσιακές αλλά θέλω να πω τις είχα ξαναδεί, έστω και μέσα από την τηλεόραση.
Γενικά η πόλη έχει πολύ σκουπίδι και βλέπεις πολλούς άστεγους και ανθρώπους σε άθλια κατάσταση. Διάβασα πως παλιότερα η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη και πως τα τελευταία 40 χρόνια έχει βελτιωθεί σημαντικά, δεν παύει όμως να έχει πολύ σκουπιδαριό παντού, πολλοί άστεγοι παντού σε κάθε γωνιά και στις εξόδους των μετρό πολλά περιττώματα από τους αστέγους με φυσικό επακόλουθο την μεγάλη δυσωδία.
Πολύ μεγάλη ακρίβεια αλλά αντιλαμβάνομαι και οι μισθοί είναι αναλογικά μεγαλύτεροι.
Πολύ μεγάλες αποστάσεις και μεγάλες λεωφόρους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να βλέπεις μπροστά σου έναν ουρανοξύστη που θέλεις να επισκεφθείς αλλά μέχρι να τον φτάσεις περπατώντας θέλεις καμία ώρα.
Πολύ τσιαγαριλίκι παντού σε όλη την πόλη και φυσικό επακόλουθο η μυρωδιά από αυτό να είναι έντονη σε κάθε σου βήμα.
Και κάτι τελευταίο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν επειδή μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, αυτό που πρόσεξα ενώ περπατούσα στην πόλη ήταν ότι το βλέμμα μου δεν διασταυρωνόταν με κανενός άλλου. Ξέρετε όταν περπατάτε στον δρόμο όλο και διασταυρώνεις το βλέμμα σου με τον απέναντι σου, αυτό δεν μου συνέβη σχεδόν ποτέ στη Νέα Υόρκη. Ήταν λες και βρίσκονταν όλοι χωμένοι μέσα στις σκέψεις τους, έδειχναν να έχουν ένα βλέμμα κενό, αποξενωμένο και κοιτούσαν οι περισσότεροι μόνο μπροστά και τίποτα άλλο. Παράξενο συναίσθημα και θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον κάποια στιγμή να μου το εξηγούσε κάποιος ψυχολόγος.
Ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν ιδιαίτερα σε αυτά τα ταξίδια είναι ότι γνωρίζεις ανθρώπους είτε ντόπιους που μένουνε στον εκάστοτε προορισμό είτε κάποιους άλλους που βρεθήκατε μαζί στο ίδιο ταξιδιωτικό γκρουπ ή ξενοδοχείο. Έτσι και αυτή τη φορά γνώρισα και κράτησα πλέον επαφή με αξιοσημείωτους ανθρώπους, έμεινα ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος από τον χαρακτήρα του καθενός και την ιστορία που κουβαλούσε είτε σε προσωπικό επίπεδο είτε σε δρομικό και ομολογώ ότι για άλλη μια φορά βγήκα ιδιαίτερα χαρούμενος αφού κέρδισα την γνωριμία και ελπίζω τη φιλία του Ηρακλή, της Ιταλίδας Φλάβια, της εκπληκτικής αθλήτριας Τούλας και της Άριας όπου μάλιστα έτρεξε με επιτυχία τον πρώτο της Μαραθώνιο.
Ο Μαραθώνιος της Νέας Υόρκης είναι από μόνος του μαγικός! Οι χιλιάδες των θεατών κατά μήκος της διαδρομής, η μαγική διαδρομή μέσα σε όλες τις γειτονιές της πόλης, οι μπάντες με τις μουσικές τους, οι σημαίες των θεατών, οι διάφορες πινακίδες που κρατάνε οι θεατές με τα αστεία πολλές φορές μηνύματα, όλα αυτά μαζί σε κάνουν να νιώθεις απίστευτα συναισθήματα. Κατά τη διάρκεια του αγώνα ένιωθα λες και υπήρχε μια αλληλεπίδραση ενέργειας ανάμεσα στους αθλητές και την ίδια την πόλη. Ενέργεια που έδιναν οι αθλητές και οι θεατές στην πόλη και την ίδια στιγμή όλη την ενέργεια που λάμβαναν οι δρομείς από τον παλμό και την μαγεία της Νέας Υόρκης.
Μόνο θετικά και ωραίες εικόνες μπορείς να πάρεις και να αποθηκεύσεις στις βαλίτσες των αναμνήσεων και της ψυχής σου από τέτοια ταξίδια και πραγματικά το μικρό διάστημα που επισκέφθηκα και έζησα στην ονειρεμένη πόλη της Νέας Υόρκης, προσπάθησα να αφουγκραστώ και να νιώσω όσο πιο πολύ μπορούσα τον παλμό της πόλης. Αν μη τι άλλο τερματίζοντας οποιονδήποτε Μαραθώνιο αποτελεί σημαντικό επίτευγμα, πόσο μάλλον όταν τερματίζεις σε ένα μέρος μαγικό όπως αυτό της Νέας Υόρκης, ανάμεσα σε τόσο κόσμο και ακόμα περισσότερο ξέροντας ότι έκανα το 5 στα 6 και έμενε ακόμα ένας για να γίνω και εγώ ένας 6 Star Finisher.
Επόμενη στάση λοιπόν Τόκυο, στην Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, την Ιαπωνία. Μία ακόμα εμπειρία που ανυπομονώ να ζήσω και μάλιστα θα είναι ακόμα πιο ιδιαίτερη για μένα αφού τερματίζοντας θα φορέσω δύο μετάλλια, ένα αυτό της διοργάνωσης και το μεγάλο μετάλλιο της ολοκλήρωσης των 6 Μεγάλων Μαραθωνίων του Κόσμου!
Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε!
Μέχρι την επόμενη φορά, Να είμαστε καλά, να είμαστε υγιείς και να κάνουμε πάντα αυτό που αγαπάμε και αυτό που μας κάνει να νιώθουμε καλά.
Όλα είναι δρόμος:
Facebook Page
Instagram
website: https://olaeinaidromos.gr
website: http://georgiossavvidis.com/