Σε αυτό το επεισόδιο του Podcast Όλα είναι δρόμος, μοιράζομαι μαζί σας την εμπειρία μου από τον Δρόμο των Αθανάτων, έναν αγώνα υπεραπόστασης 142 χιλιομέτρων που με οδήγησε σε μια μοναδική δοκιμασία αντοχής και ψυχικής δύναμης.
Γεια χαρά φίλοι μου,
Ναι μεν σήμερα θα σας περιγράψω την πρόσφατη εμπειρία μου τρέχοντας τον αγώνα υπεραπόστασης, τον δρόμο των Αθανάτων 142 χιλιομέτρων, δεν θα μπορούσα όμως να μην αναφερθώ σε όλα αυτά που συνέβησαν το τριήμερο του αγώνα του Μαραθωνίου της Αθήνας.
Αυτό το τριήμερο στην Αθήνα θα το θυμάμαι για πάντα.
Ξημέρωσε Παρασκευή και από νωρίς βρέθηκα στην EXPO του αγώνα. Όλη αυτή η ενέργεια, οι άνθρωποι που έρχονταν στο περίπτερο του Sportbook για να μιλήσουμε, να ανταλλάξουμε ιστορίες κι εγώ να τους υπογράψω τα βιβλία τους… η ατμόσφαιρα ήταν ανεπανάληπτη. Ένιωσα τόσο όμορφα και μοναδικά – σαν να βρισκόμουν μέσα στην καρδιά της κοινότητας του τρεξίματος, νιώθοντας αγάπη, στήριξη και αληθινή σύνδεση με κάθε έναν που με πλησίαζε.
Το απόγευμα, η ημέρα συνέχισε δυναμικά με την εμπειρία στα στούντιο της ΕΡΤ. Μια συνέντευξη που με έκανε να δω το τρέξιμο και το βιβλίο από μια άλλη οπτική, μέσα από τα ερωτήματα και τη ζωντάνια του χώρου. Το φως, η ατμόσφαιρα, η αίσθηση πως όσα αγαπάς μπορούν να εμπνεύσουν κι άλλους με έκαναν όλα αυτά να νιώσω υπέροχα.
Το βράδυ της Παρασκευής, ο εκδοτικός οίκος Sportbook μας παρέθεσε δείπνο για όλους τους συντελεστές του βιβλίου ΤΡέΧΩ. Ήταν μια βραδιά γεμάτη χαμόγελα, αναμνήσεις, πηγαία χαρά και όμορφες συζητήσεις για την αξία της προσπάθειας, της δημιουργίας αλλά και της συνεργασίας που μας έφερε ως εκεί. Καθίσαμε γύρω απ’ το ίδιο τραπέζι, ανταλλάξαμε ιστορίες, αστεία, συγκινήσεις για το κοινό μας εγχείρημα. Ήταν μια ζεστή βραδιά, γεμάτη ανθρώπινη σύνδεση.
Σάββατο, ακόμη μία μέρα στην EXPO, με την επίσημη παρουσίαση του βιβλίου. Η καρδιά της EXPO χτυπούσε δυνατά. Υπήρχε έντονος παλμός, ενέργεια. Εκεί, κάτι ξεχωριστό συνέβη. Οι συγγραφείς και οι πρωταγωνιστές του βιβλίου ανέβηκαν να μιλήσουν και οι ομιλίες τους ήταν γεμάτες συναίσθημα: λόγια αληθινά, μικρές ιστορίες αγώνα και υπέρβασης, προσωπικές στιγμές που γέμισαν το χώρο συγκίνηση. Ένιωσα να κρατάμε όλοι μαζί τη ζωντανή φλόγα του τρεξίματος και της ανθρώπινης επαφής. Είδα συγκίνηση στα πρόσωπα, άκουσα λόγια που χτίζουν γέφυρες. Κόσμος πλημμύρισε το περίπτερο του Sportbook. Υπέγραφα βιβλία, κουβέντιαζα, ένιωθα τη δύναμη της κοινότητας.
Κυριακή, η κορύφωση με τον Μαραθώνιο της Αθήνας. Ξεκίνησα χαλαρά, χωρίς πίεση, απλώς για να χαρώ τη διαδρομή. Καθώς έτρεχα, με συγκίνησαν όσοι με σταματούσαν να χαιρετήσουμε, μου μιλούσαν για το podcast, για το βιβλίο, για το τρέξιμο και για το πόσα σπουδαία τους είχε χαρίσει η κοινότητα. Ένιωσα πως αυτό το ταξίδι είναι βαθιά ανθρώπινο και γεμάτο νόημα. Κάθε μέτρο της διαδρομής ήταν μια υπενθύμιση ότι το τρέξιμο μπορεί να μας ενώσει με τρόπους μοναδικούς.
Τρεις μέρες γεμάτες εικόνες, λέξεις, συναισθήματα – τρεις μέρες που κάθε τους στιγμή άξιζε να τη ζήσω και να τη μοιραστώ. Αυτό το τριήμερο ήταν ταξίδι: από τα φώτα της τηλεόρασης, στη θαλπωρή του δείπνου με φίλους, στη συγκίνηση της βιβλιοπαρουσίασης, στη γιορτή της κοινότητας, στον αληθινό Μαραθώνιο. Εικόνες και λόγια που μένουν ανεξίτηλα. Για όλα αυτά νιώθω ευγνωμοσύνη – και χαρά που μπορώ να τα μοιραστώ μαζί σας μέσα από αυτό το επεισόδιο.
Πάμε όμως και στο σημερινό επεισόδιο και να σας περιγράψω όλα όσα έζησα στις 25-26 Οκτωβρίου.
##############################
Έναν από τους αγώνες υπεραπόστασης που ήθελα να τρέξω εδώ και χρόνια και είναι εδώ στην Ελλάδα είναι ο Δρόμος των Αθανάτων απόστασης 142 χιλιομέτρων από Τρίπολη σε Σπάρτη, Μυστρά και τερματισμό στην Καλαμάτα. Η περίοδος όμως που διοργανώνεται ο αγώνας αυτός είναι στα τέλη Οκτωβρίου και δυστυχώς πάντοτε συνέπιπτε με άλλους αγώνες Μαραθωνίου που είχα προγραμματίσει να τρέξω. Φέτος όμως τα πράγματα για μένα ήταν λιγάκι διαφορετικά και ας πούμε αν και πάλι έπεφτε κοντά σε άλλους μου αγώνες ήταν σχεδόν μονόδρομος για μένα να πάω να τον τρέξω. Ας κάνω όμως τα πράγματα πιο ξεκάθαρα.
Ξέρετε όλοι τον νταλκά μου να τρέξω το Σπάρταθλον. Έτσι για να συμβεί αυτό και για να μπεις στην κλήρωση θα πρέπει να πάρεις πρόκριση από άλλον αγώνα. Εγώ είχα λοιπόν την πρόκριση από το 2023 τρέχοντας τον Ολύμπιο Δρόμο απόστασης 180 χιλιομέτρων, οπότε επί 2 χρόνια που είχα το δικαίωμα, έμπαινα στην κλήρωση για το Σπάρταθλον. Βέβαια επί 2 χρόνια μου έλειπε η τύχη στην κλήρωση και έτσι όπως πάνε τα πράγματα κάθε χρόνο γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο λόγω των πολλών προκρίσεων που παίρνουν οι δρομείς. Έτσι τώρα αν ήθελα να ξαναμπώ στην κλήρωση του Μαρτίου του 2026 θα έπρεπε να ξαναπάρω πρόκριση από κάποιον αγώνα.
Οι επιλογές που είχα δεν ήταν και πολλές και η πιο λογική έδειχνε για μένα να τρέξω τον Δρόμο των Αθανάτων στα τέλη Οκτωβρίου. Ένας από τους μεγάλους μου στόχους την φετινή χρονιά του 2025 ήτανε να τρέξω τον Μαραθώνιο του Σικάγο στις 12 Οκτωβρίου 2025, κάτι που φυσικά έγινε και παρά τα όποια προβλήματα είχα με τις κράμπες στο τέλος του αγώνα, κατάφερα να κάνω έναν καλό αγώνα που συνοδεύτηκε και από ατομικό ρεκόρ με χρόνο 3 ώρες και 6 λεπτά. Πολύ κοντά όμως σε αυτόν τον αγώνα ήταν ο αγώνας υπεραπόστασης, ο Δρόμος των Αθανάτων, αλλά και ο Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας, οπότε μέσα διάστημα ενός μηνός θα έπρεπε να τρέξω 2 Μαραθωνίους και έναν αγώνα 142 χιλιομέτρων.
Αν ήτανε πρώτα ο αγώνας υπεραπόστασης και μετά οι Μαραθώνιοι θα ήτανε πολύ πιο δύσκολο ή μάλλον ακατόρθωτο θα έλεγα αν κυνηγούσα και την επίδοση, το γεγονός όμως ότι θα έτρεχα πρώτα τον Μαραθώνιο του Σικάγο και θα ήμουν τότε στο peak της απόδοσης μου και μετά θα ήταν ο αγώνας υπεραπόστασης ναι μεν πάλι ήταν δύσκολο, αλλά με σωστή διαχείριση θα ήταν εφικτό.
Για τον τρίτο αγώνα της σειράς που ήταν ο Μαραθώνιος της Αθήνας δεν είχα ιδιαίτερες βλέψεις οπότε αναλόγως της καταστάσεως μου είτε δεν θα έτρεχα καθόλου είτε θα έτρεχα ως support στο 4ωρο για κανέναν φίλο.
Όλα αυτά τα είχα συζητήσει βέβαια και με τον προπονητή μου τον Γιάννη Τζανετάκη και φυσικά χτίστηκε από την πλευρά του ένα ανάλογο πρόγραμμα προπόνησης που ναι μεν θα με έβρισκε στην κορυφή της απόδοσης στο Σικάγο, αλλά ταυτόχρονα θα με κρατούσε όσο το δυνατόν πιο ξεκούραστο και φρέσκο και για τον αγώνα των 142 χιλιομέτρων 2 εβδομάδες μετά.
Έτσι όλα κύλησαν όμορφα και ομαλά στο Σικάγο, επέστρεψα πίσω στην Ελλάδα και προπονητικά μέχρι τον δρόμο των Αθανάτων πήγα ως εξής:
Την αμέσως επόμενη εβδομάδα από τον Μαραθώνιο του Σικάγο έκανα μόλις 3 προπονήσεις, 30 λεπτά η κάθε μία σε πολύ χαλαρό ρυθμό, jogging. Την δεύτερη εβδομάδα, δηλαδή αυτή πριν από τον αγώνα των Αθανάτων έκανα πάλι 3 προπονήσεις, την Τρίτη μία διαλειμματική 50 λεπτών, την Πέμπτη ένα Recovery Run 33 λεπτών με 4 ανοίγματα των 100 μέτρων και την Παρασκευή μια μέρα πριν τον αγώνα ένα Recovery Run 25 λεπτών με 2 ανοίγματα των 100 μέτρων. Έτσι μέσα από την στοχευμένη προπόνηση από τον Γιάννη Τζανετάκη προσπάθησα να κρατηθώ ζεστός, αλλά συγχρόνως να ξεκουραστώ ικανοποιητικά.
Τον αγώνα αυτόν θα τον έτρεχα μαζί παρέα με τον φίλο μου και δρομικό μου αδερφό Τάσο Καραγιαννίδη και θα βασιζόμουν στην δικιά του εμπειρία, αφού τον αγώνα ο Τάσος τον είχε τρέξει άλλες τρεις φορές. Αυτή θα ήταν η 4η.
Ο σχεδιασμός ξεκίνησε από νωρίς. Από πολύ νωρίς θα έλεγα λόγω των πολλών επαγγελματικών υποχρεώσεων που είχαμε και οι δύο αλλά και του δικού μου ταξιδιού στο Σικάγο. Προηγήθηκαν πολλές συζητήσεις αρχικά με τον προπονητή μου τον Γιάννη Τζανετάκη, ώστε να έχουμε το καλύτερο πλάνο ενεργειακής αναπλήρωσης και εν συνεχεία μαζί με τον Τάσο καταστρώσαμε το συνολικό πλάνο του αγώνα. Έχοντας σαν μπούσουλα από το Garmin τον περσινό αγώνα που έτρεξε ο Τάσος, σχεδιάσαμε την όλη στρατηγική από σταθμό σε σταθμό με την παραμικρή λεπτομέρεια.
Στις περιπτώσεις όπως την δικιά μας που δεν υπάρχει Support ο λεπτομερής σχεδιασμός που στηρίζεται φυσικά στην εμπειρία από τέτοιους αγώνες παίζει σημαντικό ρόλο. Σημαντικό ρόλο βέβαια όλοι ξέρουμε πως για έναν αθλητή παίζει το support Που μπορεί να του δώσει και 30% στην απόδοση του. Μπορεί να σας φαίνεται σε κάποιους πολύ, αλλά σκεφτείτε το εξής: Σε έναν αγώνα τέτοιον όπου υπάρχει στόχος χρόνου, αν στους 30 σταθμούς που έχει σε όλο τον αγώνα χάσεις από ένα λεπτό σε κάθε σταθμό τότε έτσι πολύ απλά μπορεί για 30 λεπτά να βγεις εκτός στόχου. Τόσο απλά….
Εγώ για παράδειγμα στον σταθμό της Σπάρτης έμεινα συνολικά 20 λεπτά, αφού με πήρε χρόνο να βρω τον σάκο μου, να αλλάξω ρούχα, να φτιάξω τα ενεργειακά μου μπολουκαλάκια για την συνέχεια και επίσης να εκμεταλλευτώ και 5 λεπτάκια ένα μασάζ που πρόσφεραν εκεί κάποιοι εθελοντές.
Όλη η διαδρομή αναλύθηκε με λεπτομέρεια με τον Τάσο. Έπρεπε να ξέρουμε πότε και που θα χρειαστούμε οτιδήποτε, αλλά την ίδια στιγμή θα έπρεπε ο καθένας μας να είναι αυτάρκης, αλλά και προνοητικός στο να κουβαλάει και ένα-δυο πραγματάκια μαζί του σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Αυτάρκης διότι σε αυτούς τους αγώνες ναι μεν μπορεί να έχεις παρέα, δεν σημαίνει όμως ότι θα τερματίσετε και μαζί ή ότι και κάποιος από τους δύο μπορεί για κάποιον λόγο να εγκαταλείψει.
Φυσικά υπόψιν μας τέθηκε και ο σημαντικός παράγοντας του καιρού, αφού παίζει ρόλο στην δημιουργία των drop-bags και φυσικά στον όλο σχεδιασμό του ρουχισμού.
Ο αγώνας έχει συνολικά 30 σταθμούς ανεφοδιασμού. Στον σχεδιασμό μου δεν με ενδιέφερε τι τροφοδοσία θα μπορούσα να πάρω από τον κάθε σταθμό, αφού κινήθηκα καθαρά με δικά μου ενεργειακά ροφήματα, αλλά περισσότερο με ένοιαζε να ξέρω περίπου τι ώρα της ημέρας θα φτάσω στον κάθε σταθμό και να υποθέσω με βάση την εμπειρία μου τι θα μπορούσα να χρειαστώ εκείνη την ώρα του αγώνα. Είναι δύσκολος τέτοιος σχεδιασμός και αποτελεί καλή επίγνωση όλων των συνθηκών, της αγωνιστικής σου κατάστασης, του τερέν, του καιρού και τόσων άλλων επιμέρους παραγόντων. Το σίγουρο πάντως είναι ότι με το πέρας τέτοιων αγώνων, πάντα αναθεωρείς και πάντα βελτιώνεις και διορθώνεις ένα δυο πραγματάκια.
Έτσι λοιπόν εμείς για όλον τον αγώνα ετοιμάσαμε μόλις 3 drop-bags και τα δώσαμε για τους σταθμούς νούμερο 8 στις πηγές Ευρώτα στο 37ο χιλιόμετρο, στον σταθμό νούμερο 18 στο 80ο χιλιόμετρο στην Σπάρτη και στον σταθμό νούμερο 24 στο Τουριστικό στο 107 χιλιόμετρο, στο υψηλότερο σημείο του αγώνα.
Ενεργειακά σε όλον τον αγώνα πήγαμε με υδατάνθρακα σε υγρή μορφή εναλλάξ δύο διαφορετικές μάρκες, δύο μόλις τζελάκια καφεΐνης, μπόλικο αλάτι και προσωπικά χωρίς να είναι στον σχεδιασμό και μόνο και μόνο επειδή τα είδα μπροστά μου έφαγα ένα ρυζόγαλο σε έναν σταθμό, ξέροντας όμως ότι μετά ακολουθεί ανηφόρα και πως δεν θα τρέξω ιδιαίτερα. Επίσης λίγα κομμάτι ρυζογκοφρέτας κάνανε δουλειά για κάποιες λιγούρες αλλά και το βασικό για να αλλάξω λίγο γεύση και διάθεση.
Ο σχεδιασμός λοιπόν είχε γίνει με κάθε λεπτομέρεια, η απαιτούμενη ξεκούραση ήρθε και αυτή, οπότε με ανυπομονησία περίμενα να κατέβω κάτω στην Αθήνα και να μπω πλέον και σε διάθεση και κλίμα αγώνα.
Δεν σας κρύβω ότι ήταν ένας αγώνας που ανυπομονούσα να έρθει. Ήταν μια ευκαιρία που ήθελα και πάλι να δοκιμαστώ, να ανακαλύψω τα όρια μου, να δώσω μάχη με τους εσωτερικούς μου δαίμονες, να νιώσω κούραση και πόνο. Γνώριζα καλά όλα αυτά τα συναισθήματα και, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, ανυπομονούσα να τα ζήσω ξανά.
Η στιγμή που περίμενα πλησίαζε, και με κάθε μέρα που περνούσε ένιωθα την ένταση να μεγαλώνει μέσα μου. Η σκέψη πως θα βρεθώ ξανά αντιμέτωπος με τις δυσκολίες και τις προκλήσεις του αγώνα με γέμιζε ενθουσιασμό, αλλά ταυτόχρονα και με δέος για όσα είχα να ζήσω. Ήξερα πως αυτή η δοκιμασία δεν ήταν απλώς μια σωματική προσπάθεια, αλλά μια εσωτερική διαδρομή, όπου θα έπρεπε να αντλήσω ψυχική δύναμη για να ξεπεράσω τα όρια μου. Η προσμονή για την εκκίνηση με ωθούσε να προετοιμαστώ όσο καλύτερα μπορούσα, γνωρίζοντας πως κάθε στιγμή στην διαδρομή θα αποτελούσε ευκαιρία αυτογνωσίας και υπέρβασης. Έτσι, με την εμπειρία των προηγούμενων αγώνων στη μνήμη μου και με την αποφασιστικότητα να φτάσω ως το τέλος, βρέθηκα έτοιμος να ακολουθήσω το μονοπάτι των Αθανάτων, να ζήσω στο μέγιστο κάθε στιγμή και να τιμήσω την ιστορία, τους ήρωες και τα ιδανικά που συνοδεύουν αυτή τη μοναδική υπεραπόσταση.
Ο φετινός δρόμος των Αθανάτων ήταν αφιερωμένος στα 200 Χρόνια από την Θυσία του Γρηγόριου Δικαίου (Παπαφλέσσα) που σκοτώθηκε σχεδόν με όλους τους συντρόφους του, στην Μάχη στο Μανιάκι από τους Αιγύπτιους του Ιμπραήμ, πριν από 200 χρόνια.
Ουσιαστικά ο αγώνας αποτελεί μία σύνδεση των 4 αγαλμάτων των Ηρώων της Ελληνικής Ιστορίας, από τα οποία αγάλματα θα περάσουν οι αθλητές:
-Το άγαλμα του Στρατηγού Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στην Τρίπολη (εκκίνηση αγώνα)
-Το άγαλμα του Βασιλιά Λεωνίδα στην Σπάρτη (80ο χλμ.)
-Το άγαλμα του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα Κων/νου Παλαιολόγου στον Μυστρά (85,7ο χλμ.)
-Το άγαλμα της Νίκης με τις μορφές του Γρηγόριου Δικαίου (Παπαφλέσσα), του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στην Κεντρική πλατεία Βασιλέως Γεωργίου Β΄ της Καλαμάτας. (ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ)
Η διαδρομή κινείται ολόκληρη σχεδόν πάνω στο Όρος του Ταϋγέτου και ειδικά η διαδρομή Τρίπολη – Σπάρτη κινείται παράλληλα με την κορυφογραμμη του Ταϋγέτου και διαμέσω των χωριών που βρίσκονται στα Βόρεια του Όρους.
Εκκίνηση Αγώνα: 25 Οκτωβρίου 2025, Τρίπολη Αρκαδίας, Άγαλμα Κολοκοτρώνη(Πλατεία Άρεως)
Ώρα εκκίνησης: 14.00 μ.μ.
Χιλιόμετρα: 142 περίπου
Θετική υψομετρική αγώνα: 2.500μ. περίπου
Τερματισμός αγώνα: 26η Οκτωβρίου 2025, κεντρική πλατεία Καλαμάτας, μέσα σε 24 ώρες ή 17 ώρες για όσους ψάχνουν την πρόκριση για την κλήρωση του Σπάρταθλον.
Πέμπτη βράδυ μεταβαίνω καταρχάς Θεσσαλονίκη από το εξωτερικό όπου δουλεύω. Την επόμενη, Παρασκευή μεσημέρι αεροπορικώς στην Αθήνα όπου συναντιόμαστε μάλιστα στο αεροδρόμιο με τον φίλο μου τον Τάσο που ήρθε με άλλη πτήση από το εξωτερικό. Διαμονή στην Αθήνα την Παρασκευή και Σάββατο πρωί με το λεωφορείο της διοργάνωσης μεταβαίνουμε για την εκκίνηση του αγώνα στην Τρίπολη.
Εκεί φτάνουμε σχετικά νωρίς και αφού παίρνουμε τα νούμερα του αγώνα, δώσαμε και τα drop-bags, έχουμε χρόνο και για έναν καφέ στην κεντρική πλατεία, όπου είχαμε την ευκαιρία να τα πούμε από κοντά με πολλούς φίλους δρομείς.
Η εκκίνηση του αγώνα δόθηκε στις 14:05. 123 ήταν συνολικά οι δρομείς για τον αγώνα των 142 χιλιομέτρων και 56 δρομείς για τον αγώνα του βασιλιά Λεωνίδα απόστασης 80 χιλιομέτρων. Άρα συνολικά 179 δρομείς βρεθήκαμε στην εκκίνηση του αγώνα.
Ο αγώνας με βάση το ρολόι μου ξεκίνησε από τα 650 μέτρα και στο πιο υψηλό σημείο της διαδρομής έφτασε τα 1310 μέτρα.
Όπως σας ανέφερα και πριν ο σχεδιασμός για τον ρυθμό του αγώνα έγινε από σταθμό σε σταθμό, οπότε μαζί μου κουβαλούσα ένα πλαστικοποιημένο χαρτάκι για να βλέπω του εκτιμώμενους χρόνους άφιξης που είχα σχεδιάσει από σταθμό σε σταθμό για να ξέρω τι μου γίνεται αλλά και επίσης σε ποιον σταθμό είχα αφήσει πράγματα και τι θα περίμενα να πάρω. Βέβαια τα είχα και όλα αυτά στο μυαλό μου, αλλά πάντα μια μικρή βοήθεια όταν το μυαλό θολώνει και κουράζεται είναι σημαντική.
Μέχρι τον σταθμό νούμερο 8, στις πηγές Ευρώτα όπου και είχαμε το πρώτο μας Drop-bag με τον Τάσο επιλέξαμε να πάμε με ένα μπουκαλάκι (το οποίο και πετάξαμε μετά) με υδατάνθρακα και ένα τζελάκι. Έτσι μέχρι το 37ο χιλιόμετρο δεν είχαμε μαζί μας τίποτα απολύτως, αφού την ζώνη με τα παγουράκια μας την πήραμε πλέον από αυτόν τον σταθμό. Αυτό το επιλέξαμε ώστε να μην έχουμε καθόλου βάρος στην αρχή όπου και είμασταν ξεκούραστοι, για να έχουμε έναν καλύτερο ρυθμό τρεξίματος, κάτι που μας βγήκε στο απόλυτο, αφού κινηθήκαμε με μέσο όρο 5:26 λεπτά το χιλιόμετρο, λιγάκι πιο γρήγορα μάλιστα από τον αρχικό σχεδιασμό.
Αυτό που ομολογώ εντυπωσίασε μέχρι και εμένα ήταν ότι έπεφτα μέσα στους εκτιμώμενους χρόνους άφιξης στον κάθε σταθμό με πολύ μεγάλη ακρίβεια. Κάτι που μου βγήκε όχι μόνο στους πρώτους σταθμούς που είναι πολύ φυσικό, αλλά καθόλη τη διάρκεια του αγώνα, πέφτοντας έξω μονάχα λίγα λεπτά.
Εκεί λοιπόν στις πηγές του Ευρώτα αρματωθήκαμε και συνεχίσαμε ακάθεκτοι για να κλείσουμε τον πρώτο Μαραθώνιο σε 4:03, δηλαδή με ρυθμό 5:46 μέσο όρο. Από τον σταθμό του Ευρώτα μέχρι και τον επόμενο που ήταν μετά από 8 χιλιόμετρα ήταν όλο ανηφόρα οπότε και ο ρυθμός μας έπεσε αισθητά, αλλά πάντα μέσα στα πλάνα μας και όπως τα είχαμε σχεδιάσει.
Καθώς ο αγώνας προχωρούσε και το σώμα δοκιμαζόταν από την κούραση, μία στιγμή που ξεχώρισε για τη μοναδικότητά της. Όταν περάσαμε μέσα από το χωριό Γεωργίτσι, βρεθήκαμε μπροστά σε ένα παραμυθένιο σκηνικό. Το χωριό βρισκόταν σε γιορτινό ρυθμό, με πανηγύρι, μουσικές, και όλο τον κόσμο να διασκεδάζει ανάμεσα σε πανέμορφες καστανιές. Οι κάτοικοι και οι επισκέπτες απολάμβαναν τη γιορτή, γελούσαν, τραγουδούσαν και γλεντούσαν γύρω από τις σούβλες, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα χαράς και ζωντάνιας.
Εμείς, οι δρομείς, κουρασμένοι και ιδρωμένοι, περνούσαμε δίπλα από αυτή τη ζεστή και ζωντανή παρέα. Η εικόνα αυτή, αν και εκ πρώτης όψεως παράξενη, πρόσφερε μια αναπάντεχη πνοή αισιοδοξίας. Το στιγμιότυπο αυτό δεν ήταν απλώς συγκλονιστικό, αλλά και αναζωογονητικό, δίνοντάς μας δύναμη και ενέργεια για τη δύσκολη συνέχεια που μας περίμενε. Η αντίθεση ανάμεσα στην κόπωση του αγώνα και στη γιορτινή ατμόσφαιρα του χωριού έδωσε μια μοναδική διάσταση στην εμπειρία, χαρίζοντας μια στιγμή χαράς και ανάτασης μέσα στη δοκιμασία.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα, οι σταθμοί ανεφοδιασμού ξεχώρισαν για την άψογη οργάνωσή τους. Η συμβολή των εθελοντών υπήρξε ανεκτίμητη: άνθρωποι που ξενύχτησαν για να στηρίξουν εμάς τους δρομείς, προσφέροντάς μας όχι μόνο πρακτική βοήθεια αλλά και ψυχολογική ενίσχυση με έναν καλό λόγο, ένα χαμόγελο ή μια ζεστή κουβέντα. Η παρουσία τους αποτέλεσε πηγή δύναμης, ιδιαίτερα στις απαιτητικές στιγμές του αγώνα.
Σε σταθμούς όπως αυτόν στον Μυστρά, αλλά και σε πολλούς ακόμα, η αγάπη και η στήριξη των ντόπιων κατοίκων ήταν συγκινητική και μοναδική. Οι πάγκοι ήταν γεμάτοι με φαγητά και παραδοσιακά εδέσματα, δείχνοντας το ενδιαφέρον και τη φροντίδα των εθελοντών για τους συμμετέχοντες. Πραγματικά τους αξίζουν πολλά μπράβο!
Ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο που ξεχώρισε ήταν όταν, εκτός από το κλασικό ρυζόγαλο, είδα σιμιγδαλένιο χαλβά σε έναν από τους σταθμούς. Ρώτησα την κυρία πίσω από τον πάγκο αν το είχε φτιάξει η ίδια· μόλις μου απάντησε θετικά, δεν αντιστάθηκα και απόλαυσα ένα χορταστικό κομμάτι, που μου έδωσε επιπλέον ενέργεια για τη συνέχεια.
Από εκεί μέχρι και την Σπάρτη είναι επί τω πλείστων κατηφορική η διαδρομή με μερικά κομμάτια ανηφόρας. Αν ψάχνεις την πρόκριση στο Σπάρταθλον, θα πρέπει Σπάρτη να φτάνεις πριν τις 10:30 το βράδυ, δηλαδή να είσαι μέσα στον αγώνα στις 8;30 ώρες. Για μένα βγήκε καλά αφού Σπάρτη ήμουνα στις 08 ώρες και 16 λεπτά. Εκεί όπως σας ανέφερα και πριν καθυστέρησα σημαντικά αφού έμεινα συνολικά 22 λεπτά!
Στην ουσία το δύσκολο και πιο επίπονο κομμάτι με παρατεταμένη ανηφόρα ξεκινάει από την Σπάρτη που είναι το 80ο χιλιόμετρο και μέχρι τον σταθμό τουριστικό στο 107 χιλιόμετρο περίπου.
Εκεί είναι που όταν φτάνεις θα έλεγα επέρχεται η λύτρωση, αφού σχεδόν μέχρι τον τερματισμό για καμιά 30αριά χιλιόμετρα είναι όλο κατηφόρα, αλλά πιστέψτε με ναι μεν ακούγεται εύκολο, αλλά η καταπόνηση είναι έντονη και πραγματικά οι τετρακέφαλοι σου νιώθεις να καίγονται!
Η νύχτα στο βουνό αποτέλεσε ένα από τα πιο απαιτητικά και μοναχικά κομμάτια της διαδρομής. Από το 35ο χιλιόμετρο περίπου, βρέθηκα μόνος μου, και όσο η ώρα περνούσε και το πέπλο της νύχτας σκέπαζε το τοπίο, η πρόκληση γινόταν ολοένα και πιο έντονη. Η απομόνωση μέσα στο σκοτάδι, σε συνδυασμό με την κόπωση από τις πολλές ώρες στο δρόμο, ενίσχυαν το αίσθημα της δυσκολίας αλλά και το φόβο που εισχωρούσε αθόρυβα στη σκέψη μου.
Η παρουσία της νύχτας στο βουνό είναι ιδιαίτερα απαιτητική, ειδικά όταν δεν υπάρχει παρέα. Τότε, η μοναξιά γίνεται εντονότερη και κάθε ήχος – όπως το γάβγισμα σκύλων ή το ουρλιαχτό τσακαλιών – μοιάζει να μεγεθύνεται μέσα στη σιωπή, δυναμώνοντας το αίσθημα να νιώθεις πιο ευάλωτος. Εκείνες τις ώρες, όλες οι αισθήσεις λειτουργούν στο έπακρο. Το σώμα και το μυαλό βρίσκονται σε διαρκή εγρήγορση, με το ένστικτο της επιβίωσης να κυριαρχεί.
Το σκοτάδι σε τρομάζει, οι σκέψεις πληθαίνουν και η αγωνία για τον τερματισμό γίνεται όλο και πιο έντονη. Τα λεπτά και οι ώρες μοιάζουν να κυλούν βασανιστικά αργά, τα πόδια βαραίνουν και η σιωπή του βουνού σου δημιουργεί μια αίσθηση δέους, αλλά και φόβου. Κάθε στιγμή αποτελεί μια μάχη με τον εαυτό σου, καθώς προσπαθείς να παραμείνεις συγκεντρωμένος και να συνεχίσεις παρά τις αντιξοότητες.
Στο σταθμό Τουριστικό, έφτασα στις 02:45 τα ξημερώματα, έχοντας μόλις αφήσει πίσω το πιο απαιτητικό και ανηφορικό τμήμα της διαδρομής. Το υψόμετρο έφτανε τα 1310 μέτρα και βρισκόμουν ήδη 12 ώρες και 40 λεπτά στον αγώνα. Μπροστά μου απλώνονταν 35 χιλιόμετρα, για τα οποία διέθετα περίπου 4 ώρες και 20 λεπτά. Ο στόχος ήταν δύσκολος αλλά στο μυαλό μου εφικτός, παρά τη βαριά κόπωση στα πόδια από τη μακρόχρονη ανάβαση και τις πολλές ώρες συνεχούς προσπάθειας.
Το σημείο αυτό ήταν καθοριστικό. Παρόλο που η συνέχεια ήταν κατηφορική, η δυσκολία δεν μειωνόταν ιδιαίτερα, καθώς τα κουρασμένα πόδια έπρεπε να αντέξουν την ένταση της κατάβασης. Εκεί, στον σταθμό, πήρα μια μικρή ανάπαυλα περίπου έξι λεπτών. Η κούραση ήταν αισθητή, αλλά ο Μάνος, ο συνοδός της Γεωργίας —της πρώτης γυναίκας του αγώνα—, με βοήθησε να ετοιμάσω τα επόμενα μπουκαλάκια με υγρό υδατάνθρακα. Αυτές οι μικρές αλλά ουσιαστικές χειρονομίες, όπως το να σου γεμίσουν ένα μπουκάλι ή να σου δώσουν το drop-bag, αποκτούν τεράστια αξία σε τέτοιες στιγμές, προσφέροντας όχι μόνο πρακτική αλλά και ψυχολογική υποστήριξη.
Κάθισα ακόμα ένα λεπτό σε μια καρέκλα, προσπαθώντας να ανασυντάξω τις δυνάμεις και τις σκέψεις μου. Ήξερα πως ήμουν εντός του χρονοδιαγράμματος, ωστόσο το άγχος για κάποιο απρόοπτο παρέμενε, καθώς η μεγάλη κατηφόρα που ακολουθούσε έκρυβε τους δικούς της κινδύνους.
Σηκώθηκα, ευχαρίστησα θερμά τους εθελοντές και ιδιαίτερα τον Μάνο, πήρα μια βαθιά ανάσα και περπάτησα τα πρώτα 100 μέτρα. Φώναξα με δύναμη «ΠΑΜΕ», αφήνοντας πίσω την όποια κόπωση, και βούτηξα στο σκοτάδι για την τελική, κατηφορική ευθεία των τελευταίων 35 χιλιομέτρων του αγώνα.
Καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής τη νύχτα αν και το σκοτάδι ήταν τόσο πυκνό, μπορούσα να διακρίνω κάποιες από τις ομορφιές της φύσης. Ήμουνα σίγουρος ότι η διαδρομή αυτή με το αμάξι θα ήταν πανέμορφη, όσο όμορφα ήταν και τα χωριά από τα οποία περνούσαμε.
Έτσι λοιπόν μετά το Τουριστικό και με μόνη μου έγνοια να τελειώσω επιτέλους τον αγώνα και να ξεκουραστώ, τα πόδια μου πήρανε φωτιά. Ξεκίνησα την κατηφόρα με ρυθμό 5:20 και έφτασα να πηγαίνω με 5:10. Ένιωθα τα πόδια μου να έχουν βγάλει φτερά. Καθοδηγούμενα από τον εγκέφαλο μου σε πλήρη αρμονία με το υπόλοιπο σώμα μου αισθανόμουν πως η λύτρωση του τερματισμού είναι κοντά. Αισθανόμουνα ότι πατούσα πάνω σε ένα σύννεφο που με κατέβαζε με φόρα στα επίπεδα της θάλασσας. Κοιτούσα το υψόμετρο στο ρολόι μου και έβλεπα σιγά και σταθερά όλο και να πέφτω. Όταν μάλιστα θυμάμαι είδα έναν κάδο αποκριμάτων που έλεγε επάνω Δήμος Καλαμάτας δεν σας κρύβω χαμογέλασα! Αργότερα μια ταμπέλα που έλεγε Καλαμάτα 30 χιλιόμετρα με έκανε να βγάλω μια κραυγή! Έτρωγα τα χιλιόμετρα όπως ακριβώς τρώει ο πεινασμένος το φαΐ του. Η όρεξη μου ήταν μεγάλη! Ήθελα να φάω και άλλα χιλιόμετρα και μάλιστα το ευχαριστιόμουν, αφού ήξερα όσο περισσότερο φάω, τόσο πιο γρήγορα θα ξεμπερδεύω! Τι σου είναι τα παιχνίδια μυαλού; Κυριεύουν τον πόνο, σε κάνουν να ξεχάσεις την κούραση. Η προσδοκία της λύτρωσης σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα και να επικεντρώνεσαι μονάχα στις στιγμές που θα ακολουθήσουν μετά τον τερματισμό!
Καθώς η κατηφόρα με οδηγούσε ολοένα και πιο κοντά στην Καλαμάτα, κάθε βήμα έμοιαζε να με φέρνει πιο κοντά στο πολυπόθητο τέλος, ενώ η ανυπομονησία για τον τερματισμό μεγάλωνε με κάθε χιλιόμετρο που άφηνα πίσω μου. Τα τοπία άλλαζαν αθόρυβα γύρω μου, και οι πρώτες πινακίδες που έδειχναν την προσέγγιση στην πόλη λειτουργούσαν σαν μικρές φλόγες ελπίδας μέσα στη νύχτα. Η κούραση συνέχιζε να βαραίνει στα πόδια, μα ο ενθουσιασμός και η εσωτερική δύναμη με ωθούσαν να μην επιβραδύνω. Δεν έλειψαν και λίγα ανηφορικά σημεία, όμως πλέον τίποτα δεν μπορούσε να ανακόψει τον ρυθμό μου — ακόμα και όταν η ανάβαση με ανάγκαζε να περπατήσω, ήξερα πως ο χρόνος ήταν με το μέρος μου και η τελική ευθεία πλησίαζε. Από μακριά, τα φώτα της Καλαμάτας άρχισαν να φαίνονται, γεμίζοντας την καρδιά μου με ανακούφιση και χαρά. Τα τελευταία δέκα χιλιόμετρα φάνταζαν πλέον αμελητέα μπροστά στη συνολική προσπάθεια, και κάθε σκέψη επικεντρωνόταν στη στιγμή που θα περάσω τη γραμμή του τερματισμού, επιβεβαιώνοντας πως άξιζε κάθε κόπος και κάθε μάχη με τον εαυτό μου.
Με το ηθικό μου αναπτερωμένο και το σώμα να ακολουθεί πεισματικά την τελευταία αυτή διαδρομή, οι σκέψεις μου επικεντρώθηκαν στον στόχο που είχα θέσει από την αρχή: να ολοκληρώσω αυτόν τον αγώνα, να επιβραβεύσω τον κόπο και τις θυσίες μηνών προετοιμασίας. Κάθε λεπτό που περνούσε, όσο πλησίαζα την Καλαμάτα, συνειδητοποιούσα πως η ακρίβεια της εκτίμησής μου για τον χρόνο τερματισμού δεν ήταν τυχαία, αλλά καρπός της επιμονής και της σωστής διαχείρισης της προσπάθειας. Πλησιάζοντας πια στα τελευταία μέτρα, η αδρεναλίνη και η συγκίνηση διαδέχονταν το ένα το άλλο, ενώ η σκέψη πως κάθε στιγμή μέσα στη νύχτα, κάθε σταθμός, είχε παίξει τον ρόλο του στη συνολική πορεία, ολοκλήρωνε αυτήν την μοναδική εμπειρία. Ήξερα πως ανεξάρτητα από τις δυσκολίες και τα μικρά ή μεγαλύτερα εμπόδια, η τελική ευθεία ήταν πλέον δική μου, και λίγο πριν την αυγή, στο φως των πρώτων ημερήσιων ακτινών, θα έφτανα στη γραμμή του τερματισμού έχοντας ζήσει μια διαδρομή που θα θυμάμαι για πάντα.
Ακριβώς πέντε χιλιόμετρα πριν τη γραμμή του τερματισμού, ένα αυτοκίνητο εμφανίστηκε ξαφνικά και, χωρίς προφανή λόγο, άναψε τους προβολείς στη μεγάλη σκάλα. Το έντονο φως με τύφλωσε, αναγκάζοντάς με να κινηθώ όσο πιο πολύ μπορούσα στην άκρη του δρόμου. Εκεί βρέθηκα ανάμεσα σε μεγάλες πέτρες και, χωρίς να το καταλάβω, κλώτσησα δυνατά μία από αυτές. Ο πόνος στο μεγάλο μου δάχτυλο ήταν στιγμιαία αφόρητος, τόσο έντονος που αναφώνησα δυνατά. Εκείνη τη στιγμή, αναρωτήθηκα πώς ήταν δυνατόν να μου συμβεί κάτι τέτοιο λίγα μόλις λεπτά πριν από τον πολυπόθητο τερματισμό. Παρά τον πόνο που με ταλαιπώρησε για λίγο, προσπάθησα να τον παραμερίσω και να επικεντρωθώ στον στόχο μου, γνωρίζοντας ότι το τέλος του αγώνα πλησίαζε. Αργότερα βέβαια και με το πέρας του αγώνα, δυστυχώς διαπίστωσα ότι η ζημιά στο νύχι ήταν μεγάλη.
Πλησιάζοντας στην Καλαμάτα, με το σώμα μου εξαντλημένο από τις ατελείωτες ώρες προσπάθειας και το μυαλό μου ακόμα ταραγμένο από το ατυχές περιστατικό, άρχισα να ακούω μουσικές από το βάθος. Για μια στιγμή πίστεψα ότι είχα φτάσει στον τερματισμό. Σύντομα, όμως, συνειδητοποίησα ότι η μουσική προερχόταν από τα club της περιοχής, όπου οι νέοι διασκέδαζαν έξω μαζεμένοι. Η εικόνα ήταν παράξενη: κάποιοι νεαροί έμπαιναν σε ταξί για να επιστρέψουν σπίτι τους, άλλοι συνέχιζαν να διασκεδάζουν ενώ εμείς, οι δρομείς, ταλαιπωρημένοι και καταπονημένοι από τον αγώνα, τρέχαμε στην άκρη του δρόμου με τους φακούς στα κεφάλια μας, αναζητώντας τη λύτρωση του τερματισμού.
Είχα μπει πλέον μέσα στην πόλη, στο κέντρο της Καλαμάτας. Η σηματοδότηση από την διοργάνωση ελλιπής, αλλά ευτυχώς μόλις είχα φτάσει κάποιους άλλους δρομείς και όλοι μαζί ρωτήσαμε κάποιον ντόπιο πως να πάμε στην πλατεία του τερματισμού. Μετά από λίγο και πάλι χάθηκα και ευτυχώς οι άλλοι δύο δρομείς με φώναξαν δυνατά να επιστρέψω πίσω και να στρίψω, αφού είχα ασκόπως διανύσει έξτρα 200 μέτρα.
Τέλος πάντων κρατάω μόνο τα θετικά και προχωράω.
Ο τερματισμός ήταν τόσο κοντά. Ήμουνα πλέον μόλις λίγα μέτρα πριν φτάσω στην πλατεία! Λίγα μέτρα πριν την επίτευξη ακόμα ενός στόχου. Για άλλη μια φορά αυτό που στην αρχή φάνταζε δύσκολο και ακατόρθωτο, άλλη μια φορά έγινε αληθινό και δυνατό! Για άλλη μια φορά αποδείχθηκε πως όσο πιο πολύ πιστεύεις στον στόχο σου, όλο και πιο πολύ αυτός ο στόχος γίνεται ορατός και ξεκάθαρος.
Σύμφωνα με το χαρτάκι που κουβαλούσα και τον αρχικό μου σχεδιασμό είχα εκτιμώμενο χρόνο τερματισμού τις 16 ώρες και 20 λεπτά. Εγώ έκανα 16 ώρες και 27 λεπτά! Απίστευτη ακρίβεια στην εκτίμηση μου, με έκανε και εμένα τον ίδιο να απορήσω!
Πέρασα την γραμμή του τερματισμού μέσα σε πελάγη ευτυχίας. Με ένα κορμί ταλαιπωρημένο, ίσα που κρατιόταν όρθιο, αλλά με μια ψυχή δυνατή και περήφανη! Εκείνη τη στιγμή, κάθε δυσκολία είχε ήδη ξεχαστεί, και ο κόπος μετατράπηκε σε βαθιά ανακούφιση και γαλήνη.
Η γραμμή του τερματισμού αποτέλεσε για μένα το αποκορύφωμα μιας διαδρομής γεμάτης προκλήσεις και συναισθήματα. Αγγίζοντας το τέλος, κάθε δυσκολία των προηγούμενων ωρών και χιλιομέτρων είχε ήδη ξεχαστεί· ο κόπος μεταμορφώθηκε σε βαθιά ανακούφιση και γαλήνη.
Μπροστά μου άνοιγε ένας νέος κόσμος εμπειριών, όπου η πραγματική νίκη δεν ήταν μόνο η σωματική υπέρβαση, αλλά κυρίως η εσωτερική αλλαγή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια του αγώνα. Η ολοκλήρωση του προσωπικού μου ταξιδιού σηματοδότησε την αρχή μιας νέας αντίληψης για τον εαυτό μου και τις δυνατότητές μου.
Γιορτάζοντας κάθε στιγμή που με οδήγησε ως εδώ, συνειδητοποίησα πως η υπεραπόσταση δεν αποτελεί απλά μια δοκιμασία για το σώμα, αλλά μια βαθιά διαδικασία αυτογνωσίας και εξέλιξης. Οι εμπειρίες και τα μαθήματα που αποκόμισα είναι ανεκτίμητα, χαρίζοντάς μου νέες προοπτικές τόσο στον αθλητισμό όσο και στη ζωή.
Τελικός επίσημος χρόνος 16:28:11. 20ος στους συνολικά 123 που ξεκίνησαν τον αγώνα, εκ των οποίων τερμάτισαν οι 90. 33 εγκατέλειψαν.
Συνολικός χρόνος αδράνειας ήταν περίπου μία ώρα. Δηλαδή ο χρόνος που έχασα στους σταθμούς, κάτι που θα ήταν για παράδειγμα πολύ μικρότερος αν υπήρχε support και δεν θα έπρεπε να ασχολούμαι εγώ με τον ανεφοδιασμό και τα παρεμφερή.
Εκεί στον τερματισμό με περίμεναν ο Δημήτρης Κομπιλίρης και ο Απόστολος Κορομηλάς. Δύο ακροατές του Podcast που με παρακολουθούσαν κατά τη διάρκεια του αγώνα και ξύπνησαν τόσο νωρίς στις 5:30 το πρωί για να έρθουν εκεί στον τερματισμό να με αγκαλιάσουν και να μου σφίξουν το χέρι. Πραγματικά με συγκίνησαν και τους ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου. Δεν έχω λόγια να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για την βοήθεια που με προσέφεραν, αφού με βοήθησαν και με τα πράγματα μου για να πάω σε παρακείμενο ξενοδοχείο και να ξεκουραστώ για λίγες ώρες. Δημήτρη και Αποστόλη σας ευχαριστώ πολύ!
Είχαμε προνοήσει με τον φίλο μου τον Τάσο να κλείσουμε ένα απλό δωμάτιο για να ξεκουραστούμε λιγάκι και να κάνουμε ένα μπανάκι, διότι από τις 6 το πρωί που εγώ τέλειωσα τον αγώνα, οι απονομές ήταν τη 1 το μεσημέρι και το λεωφορείο αναχωρούσε για Αθήνα στις 3. Έτσι όλες αυτές τις ώρες που έπρεπε να περιμένουμε προτιμήσαμε να είμαστε στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου για να ξεκουραστούμε και να κάνουμε και έναν σύντομο ύπνο που τον είχαμε ανάγκη.
Για άλλη μια φορά συμμετέχοντας σε έναν αγώνα υπεραπόστασης είχα την ευκαιρία να γνωρίσω αξιόλογους δρομείς, να επανασυνδεθώ με κάποιους άλλους, να ανταλλάξουμε ένα νεύμα, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, μερικές όμορφες κουβέντες. Χάρηκα που είδα τους φίλους μου δρομείς από την Καρδίτσα, κάποιους άλλους που ήρθαν και αυτοί από Θεσσαλονίκη, φυσικά την εκπληκτική δρομέα υπαραποσάσεων, την πρώτη γυναίκα του αγώνα την Γεωργία Μαλεφιτσάκη και τον συνοδό της τον Μάνο Μαγκαφουράκη, την Αναστασία από Θεσσαλονίκη, τον Στράτο από Χανιά, τον Παναγιώτη που ήρθε στην εκκίνηση του αγώνα με το παιδί του μαζί, τον Φρεντυ, την Άννα, τον Κώστα από την Σπάρτη, τον Σπύρο που έχει προπονητή τον Βασίλη τον Κρομμύδα και πόσους άλλους που δυστυχώς δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή τα ονόματα τους.
Η αγάπη μου για τους αγώνες υπεραπόστασης και η επιθυμία να ζήσω μοναδικές εμπειρίες στα ιστορικά μονοπάτια της Ελλάδας με οδήγησαν φέτος σε μια ξεχωριστή πρόκληση. Ο Δρόμος των Αθανάτων δεν είναι απλώς ένας ακόμη αγώνας· αποτελεί ένα ταξίδι αυτογνωσίας, αντοχής και σεβασμού στην ιστορία του τόπου μας. Η προετοιμασία, οι στόχοι και η προσμονή για την εκκίνηση με γέμισαν ενθουσιασμό, αλλά και δέος, γνωρίζοντας πως κάθε βήμα θα με φέρει πιο κοντά στα όρια μου, σωματικά και ψυχικά και σε στιγμές υπέρβασης.
Η συμμετοχή σε αγώνες υπεραπόστασης αποτελεί για μένα έναν τρόπο ζωής και μια συνεχή αναζήτηση των ορίων μου. Κάθε αγώνας είναι μια ξεχωριστή εμπειρία, γεμάτη προκλήσεις, συναισθήματα και στιγμές αυτογνωσίας. Μέσα από την προετοιμασία και την προσπάθεια, ανακαλύπτω νέες πτυχές της αντοχής, της πειθαρχίας και της ψυχικής δύναμης που απαιτούνται για να ανταπεξέλθω σε τέτοιες δοκιμασίες.
Η υπομονή μου να αντέχω καταστάσεις για άλλη μια φορά δοκιμάστηκε, αλλά πέτυχε και βελτιώθηκε σημαντικά. Πρόκειται για μια αρετή που θεωρώ ίσως τη σημαντικότερη απ’ όλες, αφού λίγοι άνθρωποι τη διαθέτουν πραγματικά. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πλάτωνας είχε πει πως «Το θεμέλιο της Σοφίας είναι η Υπομονή». Μέσα από τη διαδικασία του αγώνα και τις προκλήσεις που αντιμετώπισα, κατάλαβα για άλλη μια φορά πως η υπομονή δεν αποτελεί απλώς μια παθητική στάση, αλλά μια ενεργή δύναμη που με βοηθά να ξεπερνώ τις δυσκολίες, να διατηρώ την ψυχραιμία μου και να παίρνω σωστές αποφάσεις ακόμα και στις πιο απαιτητικές στιγμές. Η ανάπτυξη αυτής της αρετής δεν περιορίζεται μόνο στον αθλητισμό, αλλά με ακολουθεί και στην καθημερινότητα, ενισχύοντας την προσωπική μου εξέλιξη και την εσωτερική μου γαλήνη.
Η υπομονή χτίζεται μέσα από τους μεγάλους αγώνες υπεραποστάσεων και σε οδηγεί στην επιτυχία, στην εσωτερική ηρεμία και στην διατήρηση της ελπίδας ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα.
Ο πόνος των υπεραποστάσεων είναι μοναδικός και σε ξεγυμνώνει. Για να τρέχεις τέτοιους αγώνες πρέπει πρώτα απ’ όλα να πιστέψεις στον εαυτό σου και τις δυνατότητες σου και είναι τόσο όμορφο να μαθαίνεις, όχι μόνο τις σωματικές αντοχές σου αλλά και τις ψυχικές.
Οι αγώνες ειδικά των υπεραποστάσεων έχουν και μια ακόμα ιδιαιτερότητα. Είναι οι μοναδικοί αγώνες που σε κανένα στάδιο της όλης σου προετοιμασίας δεν θα ζήσεις ούτε θα νιώσεις, αλλά και ούτε καν θα φτάσεις κοντά στο να προσομοιώσεις την απόσταση, αλλά και τον πόνο. Καλείσαι να κολυμπήσεις κατευθείαν στα βαθιά και να πλοηγηθείς σε αχαρτογράφητα νερά. Να νιώσεις πράγματα και να ζήσεις καταστάσεις για πρώτη φορά μέσα στον αγώνα, αφού σε καμιά περίπτωση δεν θα τρέξεις 24 ώρες, ούτε θα κάνεις 100 χιλιόμετρα συνεχόμενα στις προπονήσεις σου. Ο αγώνας είναι η μοναδική στιγμή που θα τα νιώσεις όλα αυτά, η στιγμή που πραγματικά θα ξεγυμνωθείς και θα νιώσεις τόσο άβολα.
Τώρα, λίγες μέρες μετά, γυρίζω πίσω στη διαδρομή των 142 χιλιομέτρων και νιώθω το βάρος – μα συνάμα και τη δύναμη – όλων όσων έζησα. Τα πόδια πονάνε ακόμη, αλλά αυτή η κούραση είναι γεμάτη νόημα. Νιώθω συγκίνηση, ανακούφιση, υπερηφάνεια· γιατί τελικά τα κατάφερα. Άγγιξα τα όριά μου, πάλεψα με στιγμές αμφιβολίας, γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου. Αυτός ο αγώνας δεν μου χάρισε μόνο ένα μετάλλιο και μια όμορφη ιστορία· μου χάρισε μια ανεξίτηλη εμπειρία και την επιβεβαίωση πως με θέληση, υπομονή και πίστη, όλα γίνονται. Σε κάθε ακροατή που άκουσε ως εδώ, εύχομαι να βρει το δικό του μονοπάτι υπέρβασης – είτε σε κάποιον αγώνα, είτε στα μονοπάτια της καθημερινότητας. Γιατί όλοι κουβαλάμε τον δικό μας «Δρόμο των Αθανάτων» – κι όταν φτάσουμε στο τέλος, αυτό που μένει είναι η χαρά του ταξιδιού και η δύναμη που κουβαλάμε πλέον μέσα μας.
Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε!
Μέχρι την επόμενη φορά, Να είμαστε καλά να είμαστε υγιείς και να κάνουμε πάντα αυτό που αγαπάμε και αυτό που μας κάνει να νιώθουμε καλά.
######################
ΤΡΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΤΟΝ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΣΤΙΣ 22 ΜΑΡΤΙΟΥ 2026
ΔΗΛΩΣΤΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ
https://olaeinaidromos.gr
#################################
Αγορά βιβλίων
Δωρεάν μεταφορικά για Ελλάδα χρησιμοποιώντας τη λέξη olaeinaidromos
Όλα τα έσοδα του βιβλίου “Όλα είναι δρόμος” θα δοθούν σε ιατρικό εξοπλισμό στο τμήμα του Παιδοογκολογικού του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης.
Όλα τα έσοδα του βιβλίου “ΤΡέΧΩ” θα δοθούν στο Ορφανοτροφείο Θηλέων Μέλισσα.
#############
Τα μπλουζάκια του Podcast μπορείτε να τα βρείτε μέσα από το σάϊτ www.olaeinaidromos.gr ή από τον παρακάτω σύνδεσμο:
T-shirt – Ολα Είναι Δρόμος
Αμάνικο δρομικό μπλουζάκι – Όλα είναι δρόμος
Τα μπλουζάκια είναι All Over Print, θα μπορείτε να έχετε ο καθένας το δικό του ονοματεπώνυμο στο πίσω μέρος, ενώ το υλικό που θα χρησιμοποιηθεί θα είναι ότι καλύτερο για δρομείς, με τεχνολογία Dry-Fit και Cool Max.
————————-
Όλα είναι δρόμος:
Facebook Page
Instagram
https://olaeinaidromos.gr