Σε αυτό το επεισόδιο του Podcast Όλα είναι δρόμος θα σας περιγράψω πως είναι να τρέχεις στον Μαραθώνιο της Βοστώνης, τον παλαιότερο ετήσιο Μαραθώνιο του κόσμου και τον τρίτο για εμένα της σειράς των 6 World Marathon Majors.
Με αυτά και με αυτά πέρασε ο καιρός και ευτυχώς άλλα απρόοπτα αυτή τη φορά δεν μου συνέβησαν πριν τρέξω έναν αγώνα. Από τον Οκτώβριο του 2021 που έτρεξα στο Σικάγο μέχρι τον Απρίλιο που θα έτρεχα τον Μαραθώνιο της Βοστώνης έτρεξα μόνο έναν αγώνα, τον νυχτερινό ημιμαραθώνιο της Θεσσαλονίκης στις αρχές Νοεμβρίου όπου μάλιστα λόγω της πολύ καλής φυσικής κατάστασης που είχα αφού προερχόμουν από 2 συνεχόμενους Μαραθωνίους, έκανα και προσωπικό ρεκόρ με χρόνο 1:41 αν και θα μπορούσα και κανά 2 λεπτά λιγότερα, αλλά λόγω λανθασμένων υπολογισμών κατά την διάρκεια του αγώνα δεν κατάφερα να δω στον χρόνο μου το τριάρι μπροστά. Η προετοιμασία μου για την Βοστώνη κύλησε ομαλά και μπήκα σε φουλ προπονητικούς ρυθμούς με την έναρξη του νέου έτους (2022) και αφού είχα κάνει νέα εργομετρικά για να δω που βρίσκομαι ώστε η προπόνηση να γίνει ακόμα πιο συγκεκριμένη, αναλογικά με την κατάσταση που βρισκόμουν και τους στόχους που έβαζα. Στην Βοστώνη ήθελα να κάνω νέο προσωπικό ρεκόρ που σήμαινε χρόνο κάτω από 3:55 που είχα στο Σικάγο.
Η προπόνηση μου 7 εβδομάδες πριν τον Μαραθώνιο της Βοστώνης, λαμβάνοντας όμως υπόψιν ότι 2 εβδομάδες μετά τη Βοστώνη θα συμμετείχα και στον Ευχίδειο άθλο 107,5 χλμ, ήταν ως εξής:
7 εβδομάδες πριν: χρόνος – 6h 40’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία με Long Run την Κυριακή 2h 40’ όλο σε αερόβιο ρυθμό.
6 εβδομάδες πριν: χρόνος – 8h 20’ συνολικά 6 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία με Long Run την Κυριακή 3h 30’ όλο σε αερόβιο ρυθμό.
5 εβδομάδες πριν: χρόνος – 5h 40’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία με Long Run την Κυριακή 1h 30’ τη μεγαλύτερη διάρκεια σε Tempo ρυθμό.
4 εβδομάδες πριν: χρόνος – 6h 30’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία με Long Run την Κυριακή 2h 30’ όλο σε αερόβιο ρυθμό.
3 εβδομάδες πριν: χρόνος – 5h 30’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία με Long Run την Κυριακή 1h 30’ τη μεγαλύτερη διάρκεια σε Tempo ρυθμό.
2 εβδομάδες πριν: χρόνος – 6h 05’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία με Long Run την Κυριακή 1h 50’ σε χαλαρό ρυθμό.
Την εβδομάδα του Μαραθωνίου έκανα 2 προπονήσεις συνολικής διάρκειας 2 ωρών και ένα χαλαρό τρεξιματάκι 20 λεπτών την ημέρα πριν τον αγώνα.
Κάπου εκεί μάλιστα 2 μήνες πριν τον Μαραθώνιο της Βοστώνης ήταν που μου μπήκε στο μυαλό και το τρίαθλο και ξεκίνησα και 2 φορές την εβδομάδα και τις πρώτες προπονήσεις μου στην πισίνα. Με προπονητή και πάλι για να μου μάθει την σωστή τεχνική, αφού μπορεί να ήξερα να κολυμπάω, αλλά δεν μπορούσα με τίποτα να κολυμπήσω ας πούμε πάνω από 100 μετρά. Φυσικό επακόλουθο αφού δεν είχα καν ιδέα με τι στυλ και τεχνική έπρεπε να είχα. Άλλο κεφάλαιο αυτό, απλώς το αναφέρω γιατί συνέπεσε με την διάρκεια της προετοιμασίας μου για τον Μαραθώνιο της Βοστώνης.
Η Βοστώνη, είναι παράκτια πόλη των ΗΠΑ, πρωτεύουσα της πολιτείας της Μασαχουσέτης και έδρα της κομητείας Σάφολκ. Αποτελεί μια από τις παλαιότερες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών, μια σύγχρονη μητρόπολη και ένα μεγάλο πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο της χώρας. Η πόλη της Βοστώνης, που πρωτοστάτησε δυναμικά στον αγώνα της αμερικανικής ανεξαρτησίας, και άλλαξε τον ιστορικό χάρτη σε παγκόσμιο επίπεδο είναι παγκοσμίως γνωστή ως “Πανεπιστημιούπολη των ΗΠΑ”, με τα επώνυμα πανεπιστήμια του Χάρβαρντ (Harvard University), Ταφτς (Tufts University), Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), Brandeis University και άλλα.
Η Βοστώνη είναι γνωστή για τα ιατρικά της κέντρα, για το Μουσικό Κολέγιο Μπέρκλι (Berklee College of Music), αλλά και ως πόλη με υψηλό αθλητικό πνεύμα, κάτι το οποίο μπορεί να το διακρίνει κανείς σε καθημερινή βάση, αφού θα παρατηρήσει πολλούς ανθρώπους να κάνουν κάποια αθλητική δραστηριότητα σε κάποια από τα πολλά πάρκα που έχει η πόλη ή κατά μήκος του ποταμού Τσαρλς (Charles). Πολλές ομάδες της πόλης είναι γνωστές σε όλο τον κόσμο, όπως οι Boston Celtics στο μπάσκετ, οι New England Patriots στο Αμερικανικό ποδόσφαιρο, και οι Red Sox στο μπέιζμπολ.
Έτσι λοιπόν στις 14 Απριλίου 2022 ημέρα Πέμπτη με πτήση από Θεσσαλονίκη μέσω Κωνσταντινούπολης φτάσαμε με την γυναίκα μου κάπου νωρίς το βραδάκι στην Βοστώνη, αρκετά κουρασμένοι από το ταξίδι, αλλά συγχρόνως πολύ διψασμένοι να εξερευνήσουμε αρχής γενομένης από την επόμενη μέρα όσα περισσότερα μπορούσαμε από αυτή την όμορφη πόλη.
Την επόμενη μέρα πήγαμε κατευθείαν στην EXPO για να πάρουμε το νούμερο της συμμετοχής, πρώτα όμως αφού μας έβγαλε ο δρόμος, κάναμε μια στάση για να θαυμάσουμε τα δύο από τα καλύτερα και πιο γνωστά πανεπιστήμια του κόσμου, το Χάρβαρντ και το ΜΙΤ, εκεί από όπου αποφοιτούν κάθε χρόνο μερικά από τα μεγαλύτερα μυαλά του κόσμου.
Στην Marathon Expo, παρά το μεγάλο πλήθος επισκεπτών, η άψογη καθοδήγηση των εθελοντών βοήθησε στη γρήγορη παραλαβή των προσωπικών στοιχείων από τους αθλητές και τη γενικότερη εξυπηρέτηση στους χώρους της έκθεσης. Ήταν μια έκθεση αντάξιας της ιστορίας και του κύρους του αγώνα, με πολλούς εκθέτες και πολλά ωραία κατά κόρον δρομικά προϊόντα. Από εκεί και αφού κάτσαμε κανά δίωρο κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο, αφού πρώτα περάσαμε από κάποια πολύ ωραία σημεία της πόλης.
Την Πλατεία Κόπλυ (Copley Square), το μέρος όπου όλα ήταν έτοιμα να υποδεχτεί ως τερματισμός του αγώνα τους χιλιάδες δρομείς. Τα συναισθήματα μου εκείνη την στιγμή ήταν ιδιαίτερα και έντονα, αφού κοιτάζοντας τον τερματισμό ήταν αδύνατον να μην σκεφτώ πως θα είναι άραγε σε τρεις μέρες εδώ και αν θα καταφέρω να τερματίσω σε αυτόν τον σημαντικό αγώνα. Αυτό είναι άλλωστε και το άγχος που έχω σε όλους τους μεγάλους αγώνες αυτής της σειράς. Αν θα πάνε όλα καλά και καταφέρω να τερματίσω. Η Πλατεία Κόπλυ είναι η κεντρική πλατεία της περιοχής Back Bay, περιβάλλεται από παλιά και υπερσύγχρονα κτίρια όπως την Εκκλησία της Αγίας Τριάδας και την Δημόσια Βιβλιοθήκη της Βοστώνης που ιδρύθηκε το 1848 ως η πρώτη βιβλιοθήκη με δημόσια χρηματοδότηση στη χώρα.
Στην συνέχεια περάσαμε από το Boston Common, που βρίσκεται στην καρδιά της πόλης και είναι το παλαιότερο πάρκο της Αμερικής. Σε αυτό το μεγάλο χώρο πρασίνου, ο οποίος χρησιμοποιείται ευρέως από τους ντόπιους όλο το χρόνο, βρίσκονται διάφορα μνημεία και θα δεις κύκνους στη μικρή λίμνη και σκιουράκια που είναι απόλυτα εξοικειωμένα με την παρουσία των ανθρώπων.
Την επόμενη μέρα νωρίς ξύπνημα το πρωί, αφού μαζί με την γυναίκα μου θα συμμετάσχαμε στον αγώνα 5 χιλιομέτρων που διοργανωνόταν στα πλαίσια των εκδηλώσεων του μεγάλου αγώνα της Δευτέρας. Πήγαμε από νωρίς στο σημείο για να πάρουμε τα νούμερα του αγώνα και εν συνεχεία ετοιμαστήκαμε για να περάσουμε μια ακόμα υπέροχη εμπειρία τρέχοντας χαλαρά μέσα στην πόλη. Ο κόσμος πολύς, ο ενθουσιασμός όλων μεγάλος και πραγματικά χωρίς να έχουμε κανένα άγχος για τον χρόνο ευχαριστηθήκαμε κάθε λεπτό του αγώνα.
Αργότερα κατά την διάρκεια της ημέρας, επισκεφθήκαμε το ενυδρείο της πόλης και ακολουθήσαμε το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής Freedom Trail (Διαδρομής της Ελευθερίας), ενός μονοπατιού που ξεδιπλώνεται η ιστορική διαδρομή δυόμισι αιώνων αμερικανικής ιστορίας. Το Boston Common Park αποτελεί την αφετηρία και ακολουθώντας την κόκκινη γραμμή που ξεκινάει από το πάρκο οδηγείσαι στα δεκαέξι βασικά ιστορικά σημεία της αμερικανικής επανάστασης, σε μια διαδρομή περίπου τεσσάρων χιλιομέτρων. Ξεκινώντας, θα βρεθείς μπροστά στο νέο κυβερνείο της Μασαχουσέτης με τον χρυσό θόλο, ενώ αργότερα θα συναντήσεις το παλιό κυβερνείο όπου είχε τυπωθεί και διαβαστεί η διακήρυξη της ανεξαρτησίας. Στην πορεία θα συναντήσεις την πλατεία του Faneuil Hall μαζί με την αγορά της. Η διαδρομή καταλήγει στην πρώτη φρεγάτα του Αμερικανικού Ναυτικού το USS Constitution, ένα διάσημο πολεμικό πλοίο που χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1812.
Η Κυριακή μιας και ήταν η ημέρα πριν από τον αγώνα, κύλησε πιο χαλαρά, με βόλτα στην πόλη και κάποια ακόμα αξιοθέατα όπως το Μουσείο επιστημών (Μuseum of Science). Η Βοστώνη είναι όντως μαγική, έχει κάτι αριστοκρατικό, ήρεμο και αναδύει έναν ευρωπαϊκό αέρα και θυμίζει Ευρώπη, με κάποιες περιοχές μάλιστα να θυμίζουν έντονα το Λονδίνο, διόλου τυχαία, αφού οι πρώτοι άποικοι που εγκαταστάθηκαν το 1630 ήταν Άγγλοι, γι’ αυτό άλλωστε και αποκαλείται «New England». Το βράδυ το τελευταίο γεύμα μου ήταν μια πλούσια μακαρονάδα, ενώ σε γενικές γραμμές η διατροφή μου αυτές τις ημέρες ήταν η ίδια που κάνω πάντα πριν από κάποιον μεγάλο αγώνα. Στέρηση υδατανθράκων για 4 μέρες και υδατανθράκωση τις τελευταίες 3 μέρες πριν από τον αγώνα.
Η εκκίνηση του Μαραθωνίου για το δικό μου νούμερο θα γινόταν στις 11.15 και τα λεωφορεία για την αφετηρία θα ξεκινούσαν στις 9 το πρωί. Αυτό σήμαινε ότι το ξύπνημα, το πρωινό γεύμα και η όλη προετοιμασία θα γινόταν χαλαρά και με μεγάλη άνεση χρόνου. Πρωινό με τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ πήραμε κοντά στις 7 και φυσικά περιελάβανε οτιδήποτε θα μπορούσε να αυξήσει τα επίπεδα ενέργειας του οργανισμού μας. Ήμασταν στην ώρα μας στο σημείο επιβίβασης στα λεωφορεία και με πολύ καλή διάθεση, χαλαρές συνομιλίες και μπόλικες φωτογραφίες επιβιβαστήκαμε στα λεωφορεία και κατευθυνθήκαμε στην εκκίνηση του αγώνα.
Ο μαραθώνιος της Βοστώνης διεξάγεται Δευτέρα, την 3η Δευτέρα του Απριλίου την Ημέρα του Πατριώτη. Είναι ο παλαιότερος ετήσιος μαραθώνιος στον κόσμο και κατατάσσεται ως ένα από τα πιο διάσημα αγωνιστικά δρομικά γεγονότα στον κόσμο.
Εμπνευσμένος από τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας του 1896, διεξάχθηκε για πρώτη φορά, μια χρονιά μετά το 1897 και είναι η πιο παλαιά διοργάνωση Μαραθωνίου δρόμου στον κόσμο με εξαίρεση τους Ολυμπιακούς αγώνες. Ο Μαραθώνιος αυτός προσελκύει 1 εκατομμύριο θεατές κάθε χρόνο, ενώ η διαδρομή χαρακτηρίζεται παραμυθένια τόσο για την ομορφιά της, όσο και για την «αγριάδα» της. Η διαδρομή του ξεκινά από την πόλη Χόπκιντον (Hopkinton) στα νότια της Κομητείας Μίντελσεξ και καταλήγει στην Πλατεία Κόπλυ (Copley Square) δίπλα από την Δημόσια Βιβιλοθήκη της Βοστώνης (Boston Public Library) στην κεντρική Βοστώνη. Οι κυριότερες δυσκολίες είναι το λοφώδες έδαφος της Μασαχουσέτης και οι μεγάλες διακυμάνσεις των καιρικών συνθηκών από έτος σε έτος. Ευτυχώς για εμάς εκείνη την ημέρα ο καιρός ήταν υπέροχος και ο ιδανικότερος για να τρέξεις έναν Μαραθώνιο.
Οι Αμερικανοί τον ονομάζουν και «Τhe Spirit of Boston», δηλαδή «Το πνεύμα της Βοστώνης». Η ημέρα του Μαραθωνίου είναι στην κυριολεξία μια γιορτή για όλη την πόλη και την περιοχή και μοναδικό για όσους το ζουν. Η όλη ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι κάτοικοι των περιοχών που περνάει και έχουν γίνει ένα με τον θεσμό, είναι απογειωτική, οι εκδηλώσεις είναι θερμές και θορυβώδεις και αν μη τι άλλο δίνουν την έξτρα ώθηση στον κάθε αθλητή. Υπάρχουν οικογένειες εδώ και πολλά χρόνια που έχουν το δικό τους σημείο που μαζεύονται για να παρακολουθήσουν τον αγώνα. Οι Βοστωνέζοι δείχνουν να αναγνωρίζουν ότι ο καθένας που συμμετέχει έχει τη δική του ιστορία και δημιουργούν στους δρομείς το συναίσθημα ότι είναι εκεί για τον καθένα ξεχωριστά.
Διεξάγεται ανελλειπώς κάθε χρόνο, εκτός του 2020 λόγω της πανδημίας COVID-19. Το ρεκόρ συμμετοχών έχει η εκατοστή διοργάνωση, το 1996, με 38.708 εγγραφές, 36.748 που ξεκίνησαν τον αγώνα και 35.868 που τερμάτισαν. Ως πρώτος νικητής στην ιστορία του Μαραθωνίου της Βοστώνης αναφέρεται ο 22χρονος τότε Τζων Μακντέρμοτ, Ιρλανδικής καταγωγής. Σημείωσε χρόνο 2 ώρες 55 λεπτά και 10 δευτερόλεπτα, αλλά η διαδρομή ήταν μικρότερη, 39,4 χιλιόμετρα, σε έναν αγώνα που έγινε στις 19 Απριλίου 1897 και συμμετείχαν 18 αθλητές.
Η μελανότερη σελίδα στην ιστορία της διοργάνωσης γράφτηκε στις 15 Απριλίου 2013, όταν σημειώθηκε βομβιστική επίθεση στη γραμμή του τερματισμού, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τρεις θεατές και να τραυματισθούν 183, πολλοί από τους οποίους ακρωτηριάστηκαν.
Ο εν λόγω Μαραθώνιος έχει ιδιαίτερη σημασία για όλους του Έλληνες αφού έχει κερδιθεί δύο φορές από Έλληνες αθλητές. Το 1920, ο Παναγιώτης Τριβουλίδης σε ηλικία 29 ετών, κερδίζει τον 24ο Μαραθώνιο της Βοστώνης με χρόνο 2:29:31, ύστερα από ένα συγκλονιστικό αγώνα με τον Αμερικανό Άρθουρ Ροθ, τον οποίο τελικά ξεπέρασε κατά ένα λεπτό. Ο Τριβουλίδης έτρεξε τότε ως Αμερικάνος, οπότε επίσημα ο πρώτος αθλητής που τον κέρδισε εκτός Αμερικής-Καναδά ήταν ένας άλλος Έλληνας αθλητής από την Κύπρο ο Στυλιανός Κυριακίδης. Ήταν μάλιστα και ο πρώτος που χρησιμοποίησε χρονομετρητή χειρός.
Ο Στέλιος Κυριακίδης (Στατός Πάφου 4 Μαΐου 1910 – Φιλοθέη Αττικής 10 Δεκεμβρίου 1987) ήταν δρομέας ημιαντοχής και αντοχής και μέλος της ελληνικής εθνικής ομάδας στίβου. Υπήρξε Πανελληνιονίκης, Βαλκανιονίκης, νικητής στους Παγκύπριους αγώνες και έλαβε μέρος σε δύο Ολυμπιάδες (Βερολίνο 1936, Λονδίνο 1948). Στο Βερολίνο μάλιστα στο αγώνισμα του Μαραθωνίου και παρότι τερμάτισε ενδέκατος, «έσπασε» το στοιχειωμένο ρεκόρ του Σπύρου Λούη το όποιο κρατούσε ο Μαρουσιώτης Ολυμπιονίκης για σχεδόν 40 χρόνια. Έμεινε γνωστός για την μεγάλη νίκη του στον Μαραθώνιο της Βοστώνης το 1946 που την εποχή εκείνη ήταν μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού.
Ο χρόνος που έκανε (2:29:27) αποτέλεσε τον καλύτερο στην Ευρώπη και για 22 χρόνια τον καλύτερο στην Ελλάδα, αλλά ιδιαίτερη σημασία είχαν τα λόγια του “Ήρθα να τρέξω για επτά εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες”. Επίσης, με το πέρας του αγώνα σε ερώτηση που του τέθηκε: «Τι θα ήθελες να κάνουμε για σένα;», -ενώ του προσφέρθηκαν χρήματα για να γίνει επαγγελματίας αθλητής και είχε προτάσεις από το Χόλιγουντ για να γίνει ηθοποιός- απάντησε: «Για μένα τίποτα. Μόνο για την Ελλάδα…», επιμένοντας: «Σας παρακαλώ, μην ξεχάσετε τη χώρα μου». Σε εκείνον τον αγώνα ο Κυριακίδης, αξιοποιώντας τη νίκη του κατάφερε να συγκεντρώσει για τη δοκιμαζόμενη Ελλάδα 250.000 δολάρια και δύο πλοία με είδη πρώτης ανάγκης (τρόφιμα, ρούχα και φάρμακα), το περίφημο «Πακέτο Κυριακίδη». Το νούμερο μάλιστα που φορούσε σε αυτόν τον αγώνα ήταν το 77, που έμελλε αργότερα να είναι η ηλικία που απεβίωσε.
Ένα άλλο σημαντικό γεγονός που σημάδεψε τον Μαραθώνιο της Βοστώνης ήταν ότι το 1967, κατά παράβαση βέβαια των κανονισμών, έτρεξε για πρώτη φορά γυναίκα σε αγώνα Μαραθωνίου. Ήταν η Καθρίν Σβίτσερ (Kathrine Switzer) και η συμμετοχή της άλλαξε πολλά στη συγκεκριμένη διοργάνωση, στην οποία έκτοτε λαμβάνουν μέρος κι άλλες γυναίκες. Μέχρι τότε οι γυναίκες μπορούσαν να λάβουν μέρος μόνο σε αγώνες μέχρι 1500 μέτρα και για να γίνει δεκτή η συμμετοχή της απέκρυψε το φύλο της δηλώνοντας κατά την εγγραφή μόνο τα αρχικά του ονόματος της. Μαζί της έτρεχε ο φίλος της και ο μετέπειτα σύζυγος και προπονητής της και ο οποίος μάλιστα παρενέβη και σταμάτησε την απομάκρυνση της από τον αγώνα, όταν ένας εκ των διοργανωτών όταν κατάλαβε ότι πρόκειται για γυναίκα προσπάθησε να την απομακρύνει.
Η Σβίτσερ πενήντα χρόνια μετά και σε ηλικία 70 ετών έτρεξε και πάλι τον Μαραθώνιο της Βοστώνης, με το ίδιο νούμερο το 261, το οποίο και μετέπειτα οι διοργανωτές ως ένδειξη τιμής και σεβασμού το απέσυραν.
Ο μαραθώνιος της Βοστώνης σε αντίθεση με τους περισσότερους είναι ένας Μαραθώνιος με αφετηρία διαφορετική από τον τερματισμό. Έχει ελάχιστες στροφές, στην αρχή είναι κατηφορική διαδρομή, κάτι που για κάποιους βέβαια και ειδικά τους αρχάριους μπορεί να αποδειχτεί παγίδα. Πολλοί είναι αυτοί που από τον ενθουσιασμό της γρήγορης και σχετικά κατηφορικής διαδρομής, νιώθουν υπέροχα και έχουν την αίσθηση ειδικά στο πρώτο μισό της διαδρομής ότι έχουν το ατομικό ρεκόρ στο τσεπάκι τους, αλλά η μεγάλη δοκιμασία και έκπληξη για τους περισσότερους που δεν έχουν κρατήσει δυνάμεις έρχεται μετά το 25 χιλιόμετρο. Είναι όταν εμφανίζονται πολλές μικρές ανηφόρες και κατηφόρες με συνεχόμενες εναλλαγές και με ιδιαίτερη αυτή του Heartbreak Hill ανάμεσα στο 31ο και 34ο χιλιόμετρο έναν λόφο 600 μέτρων, του οποίου η ονομασία μάλλον δεν είναι τυχαία και εν συνεχεία όλη την κόπωση που προέρχεται σε έναν Μαραθώνιο μετά το 30ο χιλιόμετρο. Η υψομετρική της διαδρομής ξεκινάει από τα 140 μέτρα και καταλήγει στο επίπεδο της θάλασσας.
Εγώ είχα κάνει την δικιά μου μελέτη και τα είχα όλα αυτά στο μυαλό μου και φυσικά είχα βγάλει το πλάνο με το οποίο θα πορευόμουνα. Ένας Μαραθώνιος τουλάχιστον για ερασιτέχνες δρομείς δεν είναι ένας αγώνας σπριντ. Πρέπει να υπάρχει πλάνο που θα ακολουθηθεί πιστά σε όλο τον αγώνα και φυσικά θα έχει ήδη δοκιμαστεί στις προπονήσεις. Εγώ είχα σκοπό να πορευτώ με μέσο όρο ρυθμού στο 5:20 και να τερματίσω κοντά στο 3:45 το οποίο και θα αποτελούσε προσωπικό ρεκόρ και κατά 10 λεπτά λιγότερο από τον χρόνο μου στο Σικάγο. Ήμουν σίγουρος ότι το είχα και η προετοιμασία μου ήταν ανάλογη αυτού του σκοπού. Αν πάλι έβλεπα μετά το 35ο χιλιόμετρο και για τα τελευταία 7 ότι έχω δυνάμεις θα ανέβαζα ρυθμό στο 5:00 και μέχρι εκεί, αφού κάτι διαφορετικό δεν έχω δοκιμάσει ούτε στις προπονήσεις μου, αλλά και δεν είχα σαν στόχο ποτέ να πάω σε χαμηλότερους χρόνους. Απλά θα προσπαθούσα να διατηρήσω τον μέσο μου όρο με βάση τον σχεδιασμό μου. Πρώτη μου αναγνωριστική κίνηση ρυθμού, όπως γίνεται και με τους περισσότερους θα γινόταν στα μισά του αγώνα και στο 35ο η δεύτερη εκτίμηση. Απλά είσαι υποχρεωμένος να πας με το πλάνο που έχεις στο μυαλό σου σε αυτά τα δύο σημεία του αγώνα, διαφορετικά οτιδήποτε άλλο δοκιμάσεις μπορεί να αποβεί καταστροφικό και ειδικά σε μια τέτοια διαδρομή που μόνο επίπεδη δεν είναι. Βέβαια όπως είπα, πάντα είχα στο μυαλό μου και τις πολλές υψομετρικές εναλλαγές, οπότε για να διατηρηθώ στο 5.20 μέσο όρο, θα έπρεπε την χασούρα που θα είχα στις ανηφόρες να την ισοστάθμιζα στις κατηφόρες πηγαίνοντας λιγάκι πιο γρήγορα.
Οι περισσότεροι δρομείς που έτρεχαν μαζί μου, ήταν πάνω κάτω του ίδιου επιπέδου με εμένα. Εγώ χάραξα από πριν την τακτική μου και την ακολούθησα κατά γράμμα. Η αυτοσυγκράτηση και η διατήρηση του ρυθμού είναι τα δύο πρώτα σημαντικά πράγματα που πρέπει να κάνεις. Στο 2ο κιόλας χιλιόμετρο δεσπόζει το άγαλμα του Στυλιανού Κυριακίδη με τον Σπύρο Λούη νικητή του Μαραθωνίου των πρώτων Ολυμπιακών αγώνων του 1896, με τον πρώτο να τρέχει και τον τελευταίο να του δείχνει τον δρόμο με την επωνυμία του αγάλματος να είναι «The Spirit of the Marathon».
Έτσι το πρώτο μου πεντάρι το έβγαλα σε χρόνο 26:50 δηλαδή 5:22 ανά χιλιόμετρο. Το κακό σε αυτούς τους αγώνες είναι ότι στην εκκίνηση και για πολύ ακόμα, από τον πολύ κόσμο και τον συνωστισμό είναι δύσκολο να πιάσεις τον ρυθμό που θέλεις.
Τα 10 χιλιόμετρα τα έκανα σε χρόνο 52:48 δηλαδή 5:17 ανά χιλιόμετρο. Όλα βάση σχεδιασμού και δεν παρασύρθηκα σε καμία περίπτωση από το κατηφορικό της διαδρομής, ειδικά στο πρώτο κομμάτι, αφού από τα 140 μέτρα της εκκίνησης, στον ημιμαραθώνιο είσαι στα 47 μέτρα. Απεναντίας μάλιστα κρατήθηκα στον ρυθμό μου και κάπου μετά το 9ο χιλιόμετρο καθάρισε και η κατάσταση από την πληθώρα των δρομέων και πλέον μπορούσες να τρέξεις και να προσπεράσεις αν ήθελες πιο άνετα. Κάπου από εκεί ξεκίνησα να «παίζω» και με τον κόσμο. Ένιωθα πολύ καλά από όλες τις απόψεις και αν έκανα 2-3 λεπτά πάνω κάτω στον χρόνο μου διόλου με ένοιαζε. Αυτό που ένοιαζε ήταν να χαρώ το κάθε λεπτό του αγώνα και να αλληλεπιδράσω όσο περισσότερο μπορούσα με τον κόσμο που ομολογώ πως ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδης. Έτσι χωρίς να έχω κάνει κανέναν πρότερο σχεδιασμό, έβγαλα το κινητό και σε πολλά κομμάτια της διαδρομής κατέγραφα είτε απευθείας στο τηλέφωνο μου, είτε σε Live μεταδόσεις στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, τον κόσμο και τις αντιδράσεις του. Οι θεατές μάλιστα βλέποντας ότι εγώ τους βιντεοσκοπώ με το κινητό μου τηλέφωνο γίνονταν ακόμα πιο ενθουσιώδης και εκδηλωτικοί. Άλλο που δεν ήθελα εγώ. Δεν θυμάμαι καν πόσα Live έκανα και πόσα βίντεο κατέγραψα, ενώ πολλές φορές έμπαινα ανάμεσα στους θεατές και ζητωκραύγαζα και εγώ!
Το πέρασμα στα μισά της διαδρομής ήταν 1:51:02 που σήμαινε ρυθμός 05:16 και η πρώτη μου εκτίμηση ήταν ότι ένιωθα καλά, δεν είχα κανένα θέμα και όλα πήγαιναν μια χαρά. Έτσι ετοιμάστηκα ψυχολογικά για το 2ο και πιο δύσκολο κομμάτι της εν λόγω διαδρομής, όπου και ξεκινούσαν οι πολλές υψομετρικές εναλλαγές. Όσον αφορά την ενεργειακή μου αναπλήρωση, εδώ όπως και στο Σικάγο το μεγάλο ατού ήταν οι πολλοί σταθμοί ανεφοδιασμού. Συνολικά ήταν 24, κάτι που σήμαινε πως μόλις τελείωνε ο ένας σταθμός σχεδόν μετά από λίγο ξεκινούσε ο άλλος και όλοι τους είχανε Gatorade και νερό. Πάντα από κάπου τσιμπούσα μια ένα ποτηράκι με ηλεκτρολύτες και μια ένα ποτηράκι με νερό. Πριν τον αγώνα κανά τρίωρο ήπια ένα μπουκαλάκι νερό με ηλεκτρολύτες και άλλο ένα μισή με μία ώρα πριν ξεκινήσω. Συνολικά ήπια 6 τζελάκια. Ένα πριν ξεκινήσω τον αγώνα, ένα μασόμενο τζελάκι στο 30, κάπου στο 35 ένα τζελάκι με καφείνη, ένα μαγνήσιο κάπου στην μέση της διαδρομής και τα υπόλοιπα τζελάκια κάθε περίπου μισή ώρα με σαράντα λεπτά, ούτως ώστε να έχω αναπλήρωση με περίπου 60 γραμμάρια υδατανθράκων κάθε ώρα.
Πλησιάζοντας τα μισά της διαδρομής, συνάντησα ένα από τα πιο διάσημα χαρακτηριστικά αυτού του αγώνα, το Γουέλσλεϊ (Wellesley). Τα κορίτσια του κολεγίου Γουέλσλεϊ (Wellesley College) και άλλοι εξίσου ενθουσιώδεις θεατές, παρατάσσονται σε κάθε πλευρά του δρόμου, ζητωκραυγάζοντας μανιασμένα, κουνώντας κάθε είδους σήμανση, έχοντας δημιουργήσει την περίφημη «σήραγγα των ουρλιαχτών» (scream tunnel), με τις φωνές τους να ακούγονται για σχεδόν ένα χιλιόμετρο. Κάποιες μάλιστα από τις επιγραφές ζητούν φιλιά από τους δρομείς με διάφορους τρόπους και για διάφορους λόγους.
Το 30ο χιλιόμετρο το πέρασα με χρόνο 2:38:20 αρκετά σταθερός στο 5:17, αν και η κυρίαρχη αίσθηση μου ήταν ότι πήγαινα αρκετά γρήγορα. Αφού κοίταξα το ρολόι μου και είδα ότι ο ρυθμός μου ήταν σταθερός και βάσει προγραμματισμού ησύχασα λιγάκι και ετοιμαζόμουν σε λίγο για το μεγάλο πέρασμα του HeartBreak Hill, εκεί όπου αναγκαστικά ο ρυθμός μου θα έπεφτε. Το καλύτερο μου πέρασμα σε όλη την διαδρομή το είχα στο 26ο χιλιόμετρο με 4:54 και το πιο αργό στο 34ο χιλιόμετρο με 6:07, εκεί όπου στιγμιαία και λόγω της ανηφόρας έπεσα και στο 6:35.
Το άλλο άγαλμα δρομέα που υπάρχει στη διαδρομή είναι αυτό του Κέλι στο 31ο χιλιόμετρο, το οποίο τον απεικονίζει να τρέχει χέρι-χέρι σε νεαρή και σε μεγάλη ηλικία, προβάλλοντας τη διαχρονικότητα και τη δημοκρατικότητα του αθλήματος. Ο Τζον Κέλι είναι θρύλος για τον Μαραθώνιο της Βοστώνης, αφού τον έτρεξε συνολικά 61 φορές, 2 εκ των οποίων τους κέρδισε, το 1935 και 1945. Τερμάτισε 18 φορές στους πρώτους 10 και ήταν 84 ετών όταν έτρεξε τον τελευταίο του Μαραθώνιο της Βοστώνης.
Από το 30ο χιλιόμετρο και μετά που η κούραση άρχισε να κάνει την εμφάνιση της, άρχισαν και τα παιχνίδια μυαλού. Προσπάθησα να σκέφτομαι με βάση αυτή την απόσταση γιατί υποτίθεται ότι θα με έκανε να νιώσω καλύτερα. Όταν έχεις τρέξει 30 χιλιόμετρα, τι είναι ακόμα 12; Μια απλή καθημερινή προπόνηση!
Ωστόσο, 600 μέτρα από τα λίγα χιλιόμετρα που απέμειναν περιείχε αναμφισβήτητα το πιο δύσκολο μέρος ολόκληρης της διαδρομής: το περίφημο Heartbreak Hill. Υπήρξε μάλιστα μια στιγμή, περίπου στα μισά αυτής της ανηφόρας που ο ρυθμός μου επιβραδύνθηκε αμήχανα, που δεν ήμουν σίγουρος ότι θα τα κατάφερνα, αφού έφτασα στο 6:35. Αγνόησα όμως το ρολόι μου και την ταχύτητά μου και κοιτούσα μόνο την κορυφή του λόφου και αυτό με βοήθησε να ανεβάσω λιγάκι τον ρυθμό μου και βρέθηκα να προσπερνώ άλλους αθλητές, οι περισσότεροι από τους οποίους εξακολουθούσαν να τρέχουν, αλλά κάποιοι από αυτούς νικημένοι από την έντονη ανηφόρα και την κούραση του αγώνα απλώς περπατούσαν. Αρκετά σύντομα, έφτασα στην κορυφή πράγμα που επιβεβαιώθηκε από την μεγάλη πινακίδα που έλεγε «Συγχαρητήρια! Νίκησες το Heartbreak”.
Κουρασμένος και πονεμένος ήξερα πως η μεγαλύτερη δυσκολία του αγώνα είχε μόλις περάσει. Τα κατάφερα και ξεπέρασα τον σκόπελο του Heratbreak Hill και πλέον έμεναν 8 χιλιόμετρα κατηφόρας μέχρι τον τερματισμό. Θεωρητικά τα πιο δύσκολα σε κάθε Μαραθώνιο από την άλλη όμως και τα πιο απολαυστικά μιας και επειδή πλησιάζεις τον τερματισμό τόσο μεγαλώνει η ψυχολογία και η δύναμη σου, αλλά και ο κόσμος γίνεται περισσότερος και πιο ενθουσιώδης. 8 τελευταία χιλιόμετρα ανάμεσα σε μένα και τον πιο ιστορικό τερματισμό της δρομικής μου καριέρας. Τα πόδια μου πάντως από τις έντονες υψομετρικές διακυμάνσεις όπως είναι λογικό αρχίζανε να βαραίνουν. Ήξερα ότι άλλο δύσκολο κομμάτι δεν είχε πλέον στην διαδρομή και ότι έτσι κατηφορικά θα κατέληγα και στον τερματισμό του αγώνα, αφού από τα 75 περίπου μέτρα θα καταλήγαμε ακριβώς στην επιφάνεια της θάλασσας. Σε αυτό το σημείο του αγώνα, οι περισσότεροι από τους δρομείς με τους οποίους ήμουν είχαν ακριβώς τους ίδιους στόχους και έτρεχαν με τον ίδιο ρυθμό με εμένα, οπότε καθώς πλησίαζα όλο και πιο κοντά στην πόλη έκανα ό,τι μπορούσα για να κρατηθώ μαζί με αυτούς και στον δικό μου ρυθμό.
Τα τελευταία χιλιόμετρα όπως συμβαίνει πάντα ήταν ατελείωτα και αυτά που διήρκησαν και πιο πολύ μέσα στο μυαλό μου. Κάθε ένα από αυτά ήθελε τιτάνια προσπάθεια και την χρησιμοποίηση όλης της εναπομείνασας ενέργειας που είχα στον οργανισμό μου. Αν και είχα φτάσει ήδη τόσο μακριά, άρχισα να αναρωτιέμαι αν θα τελείωνε ποτέ ο αγώνας. Είναι αυτά τα ρημάδια τα τελευταία χιλιόμετρα όπου πολλοί ξεμένοντας από ενέργεια πέφτουν σε τοίχο και άλλοι τόσοι που είτε σφαδάζουν από τον πόνο στην άκρη του δρόμου, είτε δέχονται ιατρική βοήθεια, είτε περπατάνε είτε τα παρατάνε. Εγώ παρόλο που ήθελα να σπάσω το προσωπικό μου ρεκόρ, είχα έναν σχετικά πιο έντονο από τα συνηθισμένα ρυθμό, αλλά δεν είχα φτάσει σε αυτό το επίπεδο εξάντλησης, όπου θα ήθελα να τα παρατήσω.
Την μόνη εικόνα που προσπαθούσα να έχω στο μυαλό μου είναι η γραμμή του τερματισμού και τίποτα άλλο. Προσπάθησα να απομονώσω και να διαγράψω από το εξαντλημένο μυαλό μου, όλες τις αρνητικές εικόνες που έβλεπα κατά την διάρκεια των τελευταίων χιλιομέτρων όπως οι σειρήνες των ασθενοφόρων, οι βαριές ανάσες, τα βαριά και θορυβώδη πατήματα των άλλων αθλητών, αλλά και όλους αυτούς που έδειχναν για οποιοδήποτε λόγο να ταλαιπωριούνται από τα τελευταία χιλιόμετρα ενός Μαραθωνίου. Επικεντρώθηκα μόνο στο να αναγκάσω τους ταλαιπωρημένους μου τετρακέφαλους και τα πονεμένα μου πόδια να συνεχίζουν να εργάζονται σκληρά, να πηγαίνουν μπροστά, ένα βήμα τη φορά και να «τρώω» σιγά και βασανιστικά μέτρα και χιλιόμετρα από όλα αυτά που μου είχαν απομείνει.
Τα επόμενα 5 χιλιόμετρα από το 35 ως το 40 τα έκανα σε 28 λεπτά, δηλαδή με 5:36, λογικό δεδομένου της μεγάλης ανηφόρας. Τα τελευταία 2 χιλιόμετρα και ξέροντας ότι έχω πετύχει ήδη το ατομικό μου ρεκόρ και αυτό που ήθελα εξ αρχής, για άλλη μια φορά έβγαλα το κινητό και άρχισα να καταγράφω τα τελευταία μέτρα της διαδρομής.
Από το 40ο χιλιόμετρο μέχρι τον τερματισμό έκανα 12:27, αρκετά πιο αργά, αλλά όχι λόγω της κούρασης, αλλά του γεγονότος ότι διανύοντας τα τελευταία μέτρα της διαδρομής σταμάτησα σχεδόν στην μέση του δρόμου και ζήταγα από τον κόσμο και στις δύο άκρες να κάνει ολέ και να σηκώσει τα χέρια ψηλά, προσπαθώντας να τους ξεσηκώσω όσο πιο πολύ γινόταν. Ο κόσμος που πλέον ήταν πολύς, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα μου έκανε όσο πιο πολύ σαματά μπορούσε! Πραγματικά ήταν όλοι υπέροχοι και έτσι με την καλύτερη δυνατή διάθεση και με ηθικό στο μέγιστο, προχώρησα αργά για να χαρώ όσο πιο πολύ γινόταν αυτόν τον τερματισμό στη σημαιοστολισμένη Boylston Street, όπου οι ενδορφίνες και η αδρεναλίνη είχαν χτυπήσει κόκκινο.
Τερμάτισα με χρόνο 3:46:57 και μέσο όρο ρυθμού 5:20, αρκετά άνετα θα έλεγα, με συνολική θέση 14776/24819, 9814/14256 στους άνδρες και 1787/2295 στην ηλικιακή μου κατηγορία (M45-49). Νικητής του αγώνα ήταν ο Έβανς Τσεμπέτ (Evans Chebet) από την Κένυα με χρόνο 2:06:51 και από τις γυναίκες η Πέρες Τζεπτσέρτσερ (Peres Jepchirchir) από την Κένυα με χρόνο 2:21:01. Συνολικά συμμετείχαν 25.230 δρομείς από 113 χώρες και τερμάτισαν 24.834 δρομείς.
Με περηφάνεια φόρεσα το μετάλλιο στο λαιμό μου και βγήκα τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες τόσο από τους φωτογράφους της διοργάνωσης όσο και από τους δικούς μου ανθρώπους που με περίμεναν στον τερματισμό της διαδρομής. Ένιωθα κουρασμένος και ιδιαίτερα σφιχτούς τους τετρακέφαλους μου, αλλά όχι τόσο καταπονημένος ενεργειακά. Από εκεί κατευθύνθηκα στο ξενοδοχείο και αργότερα ότι διατροφική στέρηση είχα τον τελευταίο καιρό την αναπλήρωσα στο μεγαλύτερο βαθμό σε κοντινό από το ξενοδοχείο εστιατόριο.
Στην Βοστώνη μείναμε ακόμα μια μέρα, αλλά ο καιρός ήταν βροχερός και κρύος, ευτυχώς για εμάς που δεν ήταν έτσι την προηγούμενη που ήταν ο αγώνας. Περάσαμε την ώρα μας κάνοντας βόλτες σε εμπορικά καταστήματα, είδαμε ακόμα λίγα από τα αξιοθέατα και το βράδυ πήραμε το δρόμο της επιστροφής, σε ένα ταξίδι όπου λόγω της διαφοράς της ώρας φτάνεις στον προορισμό σου μία μέρα μετά.
Σε γενικές γραμμές ήταν ένας Μαραθώνιος υψηλών προδιαγραφών, σωστά οργανωμένος από την αρχή μέχρι το τέλος και τον ευχαριστήθηκα μέχρι το τελευταίο του λεπτό. Στόχος λοιπόν επετεύχθη και έτσι έγινε για μένα το τρία στα έξι.
Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε!
Μέχρι την επόμενη φορά, Να είμαστε καλά να είμαστε υγιείς και να κάνουμε πάντα αυτό που αγαπάμε και αυτό που μας κάνει να νιώθουμε καλά.
————————-
Όλα είναι δρόμος:
Facebook Page
Instagram
website: https://olaeinaidromos.gr
website: http://georgiossavvidis.com/